Dormitorium Chłopców 1

— Mozesz. Ale tego nie zrobisz. – odparlam.
— Watpie Tyler.. Inaczej nie doszlibyśmy tak daleko...

- Zrobię - odparłem, jakby to była najzwyklejsza rzecz na świecie.
- A może o to mi chodzi, hmm? - spytałem, unosząc brew.

— Noe zrobisz. — odparlam.
— Co masz na myśli?— zapytałam unoszac brew. — Mow jasno.

- Skarbie nie powinnaś we mnie wątpić - mruknąłem, ciagnąc ją za końcówki krótkich włosów.
- Czy ty mi właśnie rozkazujesz? - spytałem, gładząc wewnetrzną stronę jej uda.
- Raczej nie powinnaś rozkazywać samcowi alfa - mruknąłem.

— Ale to robię. — odparlam lekko przekrzywiajac głowę gdy złapał mnie za włosy. Nie odrywałam od niego wzroku.
— Juz ci powiedziałam ze nie jestes alfą. Nie bede twoja beta. Byłabym. Ale nie bede. I mowie serio. Powiedz

- Oczywiście, że jestem alfą, a ty moją kompanką. Nie jesteś betą, ale i tak ja dominuje i dobrze o tym wiesz - odparłem, puszczając jej włosy.
- To chyba proste. Chciałem byś była moja. Należała do mnie - dodałem - I to mam, bo zawsze dostaje to co chcę - mruknąłem.

— Nie Tyler. Do ciebie należałaby gdybym była dla ciebie kims wiecej niz " kompanem". Ale wiem ze nie chcesz związku. — powiedziałam patrzac na niego.
— Trudno. Przejdzie mi. Ale wiem ze tez nigdy nie bedziesz moj. Myliłam sie. Niczym nie rożnie sie od moich poprzedniczek.

- Chyba nie dasz mi czekać do jutra, by wszystko ładnie załatwić - odparłem, przekręcając nas tak, że teraz ja byłem na górze.
- Daj mi czas do jutra. Muszę Ci coś pokazać - mruknąłem.
- Różnisz się od poprzedniczek i nie chodzi mi, że pod względem seksualnym - dodałem, wiedząc co pomyśli.

— Mysle ze juz chyba wszystko widziałam... Cóż... Nie tylko widziałam ale i próbowałam...— dodałam.
— A... No tak. Z nimi nie miałeś tylu problemów. — odparlam. — To jak jutro sie spakujesz i cicho zwiejesz to zostaw cos. Cokolwiek.

- Myślę, że tego nie - odparłem.
- Wiesz, że coraz bardziej mnie wkurzasz? - spytałem, patrząc w jej ciemne oczy i powoli się do niej pochylając - Jeżeli chcesz żebym się spakował i wyjechał to trzeba było tu nie przychodzić, a jak jeszcze raz to powiesz to naprawdę tak zrobię - mruknąłem - Nie zostawię Cię.

— Zawsze cie wkurzam Tyler. — odparlam widzac co sie szykuje. Zerknęłam na jego usta, po chwili wracając spojrzeniem do jego oczu.
— Do ciebie nie dociera "nie"? Gdybym chciała żebyś wyjechał to nie drgnelabym z miejsca w sali. Wiesz to. Ja nie robię rzeczy na pokaz. Ja nie udaje. Skoro tu przyszłam to znaczy ze chce żebyś został. — odparlam. Patrzyłam na niego chwile po czym szepnelam cicho.
— Chciałabym ci wierzyć..

- Nie, nie zawsze, ale często - odparłem.
- Dociera. Ale jak będziesz tak mówiła to w końcu tak zrobię - mruknąłem - Wiem,że nie robisz rzeczy na pokaz i że Ci zależy - stwierdziłem.
- To uwierz - westchnąłem, kładąc dłoń na jej policzku - nie pomyślał bym, żeby wyjechać, gdyby nie twoja propozycja.

—Nie wiem czy moge... Juz tak mówiłeś kiedys...— odparlam.
— A co miałam zrobic? Wiesz jak sie poczułam? Do tego ośmieszyłeś mnie przed ta wiedźma...

- Nie możemy budować czegoś bez zaufania - odparłem spokojnie.
- Jak nic nie warta zabawka, dziwka,...? - zacząłem wymieniać wszystkie przezwiska jakie sobie wymyślała w takich chwilach.
- Czym Cię ośmieszyłem? - spytałem.

— Przestan. — powiedziałam probujac sie spod niego wysunąć.
— Ehh... Zdjales koszulke ktora ci dałam... Zrzedla jej mina gdy to zobaczyła ale za to kiedy ja zdjales... No cóż. To był chyba najszczęśliwszy dzien w jej zyciu.

- Może dlatego, że się na mnie obraziłaś i postanowiłaś nie odzywać. Byłem pewny, że tak zwrócę twoją uwagę, ale nie ty stwierdziłaś że ją spalisz bo dlaczego nie - mruknąłem.

— A co? Miałam błagać żebyś ja założył?— prychnelam.
— Nie musisz zwracać na siebie mojej uwagi. — burknelam wiercąc sie.
— Ona nigdy nie jest od ciebie odwrócona.

- Nie no tak, trzeba było zrobić akcje z podpaleniem na tle całej szkoły - burknąłem pod nosem.
- Tak? Bo mi się zdaje, że bardzo często jest ona odwrócona - dodałem.
- A uwierz mi nienawidzę być ignorowanym, przez osobę która mi się podoba - odparłem.

— To nie była akcja. — powiedziałam. — Byłam zła. Odkupie ci ją.— dodałam.
— To zle ci sie zdaje. Bo Ty wypełniasz 70% moich mysli w ciagu dob... Podobam ci sie?— zapytałam przestajac sie wiercić.

- Nie chodzi mi o koszulkę - mruknąłem.
- To była akcja, albo jak wolisz to była...drama.
Przemyślałem chwilę jej ostatnie słowa i lekko się uśmiechnąłem.
- W takim razie wtedy było to 30% - odparłem.
- A myślisz, że dlaczego jestem tu jeszcze z Tobą? - spytałem.

— Nie..— odparlam kręcąc głowa. — Naprawde nie. To jie jest tak ze 70% tak a 30% nie...— chrząknęłam.
— nie wiem... znam juz nic nie wiem. Wole pytać.

- Więc odpowiadając na twoje wcześniejsze pytanie... - mruknąłem cicho.
- Tak, bardzo mi się podobasz - odparłem, uśmiechając się i przejeżdżając dłonią po jej policzku, a następnie zjeżdżając do jej talii.

— Ehh Tyler..— sapnelam.
— Jestesmg dziwni.. na maksa. — dodałam.

- Wywnioskowałaś to z tego, że mi się podobasz? - spytałem, wybuchając po chwili śmiechem.
- Wiesz, dziwię się że dopiero teraz o tym mówisz z - odparłem.

— Przestan... Po prostu.. Nie wiedziałam. — odparlam. — Nie mówiłeś tego nigdy...Skad miałam wiedziec.

- A tak trudno się domyślić, dlaczego tak bardzo chciałem byś była moja? - spytałem pochylając się i muskając jej usta.
- Poza tym podobasz się każdemu facetowi - dodałem.

— Tak. W twoim przypadku trudno. — odparlam. Zadrzalam gdy nasze usta na moment sie zerknęłam.
— Kazdy to nie ty.

- Ale to nie zmienia faktu, że pociągasz mnie jak innych, chociaż po tym co pokazałaś swoimi umiejętnościami to nawet bardziej, bo wiem co dostaje - odparłem.
- Do tego wygladasz jak wyciągnięta z jakiejś okładki magazynu - mruknąłem.

— Co dostajesz?— zapytałam lekko zdziwiona.
— Skarbie. Bo ja jestem z okładki magazynu.

- Od Ciebie...wszystko czego tylko zapragnę - mruknąłem.
- Tak myślałem - zaśmiałem się.

— No nie wiem...— odparlam krzywiąc sie lekko.
— Chciałeś seksu. I niczego wiecej. Prostej rzeczy. I nie dałam ci jej. — powiedziałam cicho. — Czasu nie cofnę ale przepraszam. Chce żebyś wiedział ze naprawde mi przykro ze cie zawiodłam

- Przecież nadal to dostaje - odparłem spokojnie.
- A jeżeli miałabyś cofnąć czas co byś zrobiła? Jak postąpiła? - spytałem.

– Kiedys juz ci na to odpowiadałam. Powiedziałam ze z jednej strony tak jak chciałeś. Zwykły układ. Z drugiej strony postąpiłabym tak samo. — odparlam.
— Teraz wiem ze lepiej dla ciebie byłoby gdybym trzymała uczucia w sobie. Gdybym cofnęła czas... Nigdy nie powiedziałabym do ciebie tych dwoch slow. Nigdy nie pozwoliłabym ci na jakiekolwiek przywiązanie. Nawet najmniejsze.

- Wtedy nasze drogi już dawno by się rozeszły - odparłem.
- Nie wiem czy to byłby dobry pomysł - mruknąłem, patrząc jej w oczy.

— Rozeszlyby... Ale ty byłbyś teraz szczęśliwszy. Jak by ci jakas laska nie pasowała to wyjebalbys ja za drzwi i tyle.. Ze mna tez tak powinieneś. — powiedziałam.
— Nie wiem.. Wiem tylko ze zmarnowałam twoj czas

- Rian chciałem poczekać do jutra, ale cały czas o tym wspominasz, więc chyba nie mogę dłużej czekać - odparłem i zszedłem z dziewczyny.
Usiadłem przy jej boku na piętach i popatrzyłem jej w oczy.
- Miało to wyglądać inaczej, kompletnie inaczej...no ale cóż - mruknąłem.
- Zostaniesz moją dziewczyną, Rian Shin? - spytałem, nie spuszczając z niej wzroku.

Popatrzyłam na niego lekko zdziwiona.
— Ale przeciez ja tylko odpowiadam...— powiedziałam podążając za nim wzrokiem. Podniosłam sie do siadu i ugięłam lekko noge, wsuwając łydkę pod udo drugiej nogi.
Przez krótka chwile jego słowa nie dotarły do mnie. Gdy to sie jednak stało, znow zaczelam czkać. Zasłoniłam usta, co chwila podskakując lekko w miejscu. Gapiłam sie na niego zastanawiając się czy nie "dorobiłam" sobie tego wszystkiego w głowie... To ze to powiedział było mniej wiecej tak możliwe jak... Nie wiem. Cos niemożliwego.

- Rian? - popatrzyłem na nią lekko zdziwiony.
No nie powiem innej reakcji się spodziewałem, bardziej radosnej. W sumie jej reakcja niczego nie oznaczała. A najgorsze było to, że nie mogłem uciec, bo byliśmy w moim pokoju.

Nadal czkając co jakis czas, odsłonilam usta i zmrużyłam oczy.
— Ty... Mówisz to na poważnie?— zapytałam ostrożnie. Nie potrafiłam uwierzyć w to co sie dzieje. Nie docierało to w pełni do mnie.
— Ale... Mówiłeś ze ty nie chcesz związku...

- Mówię poważnie - odparłem, przymykając lekko oczy.
- Chcę byś była moją dziewczyną - powtórzyłem.
- To jeszcze nie jest małżeństwo - dodałem, otwierając oczy.

Gdy tylko potwierdził, przestałam go juz sluchac. Do oczu napłynęły mi łzy i po chwili juz rozpłakałam sie na głos, rzucając mu sie na szyje.
— T-tak...— wydukałam ściskając go mocno i zanosząc sie płaczem.

- Skarbie nie płacz - odparłem spokojnie, przytulając ją.
- Jak chcesz spytam później - dodałem, całując ją w ramię.

Nie byłam w stanie nic z siebie wykrztusić. Czułam uścisk w żołądku i lekkie zawroty głowy. Nie sądziłam ze kiedykolwiek cos takiego sie stanie.
Miałam wrazenie ze Tyler zmieniał sie przy mnie i powoli pozbywał sie tego co zostało mu wpojone przez zachowanie Jacksona.

Cały czas trzymałem ją w ramionach.
Wiedziałem, że nie będzie łatwo, ale też wiedziałem, że może być lepiej. A dla Rian warto się postarać.
To było jedno z jej niewielu marzeń, a dla mnie było to proste do spełnienia. Nie mówię, że na pewno nam się uda, ale wierzę w to byśmy zaszli jak najdalej.

Długo trwało nim sie całkowicie uspokoiłam.
Jeszcze chwile łkałam gdy sie odsunęłam i spojrzałam na niego zapłakana.
— K-kocham cie...— powiedziałam pociągając nosem.