Dormitorium Chłopców 1

- Jak najszybciej - odparłem - wtedy kiedy będziesz mogła - dodałem.
- Masz jakieś inne życzenia albo inne ultimatum? - spytałem, chwytając za różdżkę i rozpakowując rzeczy.

– Moge go odesłać jutro? Wieczorem?— zapytałam przygryzajac wargę i spoglądając na niego.
— Nie... Tylko to..— powiedziałam i lekko skinelam głowa.

- Mówię, że odeślesz go wtedy kiedy będziesz mogła, byle to nie ciagnęło się do tygodnia - mruknąłem.
- No to jesteśmy umówieni - odparłem, patrząc na nią z góry

Przytaknelam kilka razy głowa na jego słowa.
— Jesteśmy umówieni. — dodałam po chwili, wbijając wzrok w jego buty.
— Co..cos jeszcze chciałbys mi powiedziec?— zapytałam spokojnie, bez złośliwości. — Cos mam zmienic..?

- Nie już mo zmian wystarczy - odparłem.
- Poza tym to ty je chciałaś - mruknąłem, patrząc w pewnym momencie na jej usta.
- Możesz już otworzyć zamki - dodałem.

— Dobrze. — powiedziałam unosząc lekko dlon i jakby przebierając palcami w powietrzu otworzyłam wszystko na co drzwi uchyliły sie z cichym kliknięciem.

- Czekasz na coś? - spytałem, widząc że drzwi już się otworzyły, a dziewczyna nadal przy mnie kucała.
- Chyba lepiej będzie jak pospędzasz z kotem jak najwięcej czasu - mruknąłem.

Podniosłam zaskoczona głowę i spojrzałam na niego, nieświadomie lekko wysuwając dolna wargę.
— Nie... Nie muszę..

- Spędzać z nim czasu? - spytałem.
- Chyba raczej powinnaś, masz mało czasu - dodałem.

— Mam go dość długo... juz sie z nim nasiedzialam. — powiedziałam chociaz w srodku pękało mi serce.
— Wybrałam ciebie.

- Mnie będziesz miała dłużej - odparłem spokojnie.
- Poza tym nie sądzę byś dobrze wybrała - mruknąłem. Zastanawiałem się jakim cudem dokonała tak szybko wyboru.

— Na pewno...— powiedziałam cicho.
– Dałeś mi wybór. Dokonałam go. Wiec go teraz nie podważaj Prosze. — odparlam. I tak było ki juz ciezko. A on wcale nie pomagał.

- Naprawdę myślisz, że nie będę Cię podpuszczał byś wybrała inaczej? I tak w końcu się to skończy - mruknąłem, patrząc w przestrzeń.
- Chciałaś mnie takiego jak na początku znajomości to będziesz miała - odparłem, uśmiechając się do dziewczyny.
- Lepiej jak to przemyślisz - mruknąłem.

Pokręciłam głowa.
— Nie. Nie skończy. Nie przeze mnie...— powiedziałam.
— To znaczy jakiego? — zapytałam podnoszac głowę.
— Nie zmienię zdania Tyler. Koniec tematu.

- Zobaczymy Rian - odparłem.
- Myślałaś, że miałaś piekło, ale dopiero teraz je Ci urządzę - mruknąłem, patrząc jej w oczy.
- Jestem ciekawy jak długo wytrzymasz - dodałem.

— Nie boje sie. — powiedziałam patrzac mu w oczy.
— Wytrzymam. Do konca. — dodałam.
— Wiesz to.

- Wszystko się skarbie zmieni. Wszystko - odparłem.
- W końcu przestaniesz tak myśleć - dodałem, przejeżdżając opuszkami palców po jej policzku.
- Zobaczymy czy wytrzymasz - mruknąłem.

— Wytrzymam. Pamiętaj ze ja nie jestem taka jak inne... Sam to mówiłeś. — powiedziałam przymykając oczy gdy dotknal mojego policzka.

- Nie jesteś - odparłem, gładząc delikatnie jej policzek.
- Ale to będzie inne skarbie - mruknąłem.
- Nie będzie delikatności, czułości czy innego takiego gówna - stwierdziłem.

Otworzyłam oczy i spojrzałam prosto na niego.
– Jestem. — powiedziałam. — Wiesz to. Sam tak mówiłeś. Klamales?— zapytałam.
— Dobrze. Rozumiem.

- Mówię, że masz rację, nie jesteś taka jak inne - odparłem, przejeżdżając kciukiem po jej dolnej wardze.
- Teraz też musisz bardziej polegać na swojej magii, bo tak często z Tobą nie będę. Pamiętaj jesteś wolna i możesz wszystko robić, a ja nie będę o nikogo zazdrosny - dodałem.

— Dobrze. — powiedziałam tylko. Spuscilam wzrok patrzac na jego dlon i zamykajac lekko rozchylone usta.
— Wiem. — dodałam patrzac na niego.

- Wolę uprzedzić - mruknąłem.
- A i gdy będziesz czegoś chciała to przychodź. Nie ważne o której godzinie. Nie czekaj aż ja przyjdę - dodałem.

— A czego ja moge chcieć?— zapytałam powoli podnoszac sie z kolan. — Bede czekać.

- Czegokolwiek Rian - odparłem.
- Przychodzisz i już. Nie czekaj - dodałem, łapiąc ją za nadgarstek.
- Gdzie idziesz? - spytałem.

— Dobrze...– powiedziałam. Nie bede chciała.
Spojrzałam na jego rękę gdy złapał moj nadgarstek.
— A gdzie mam isc?

- Nie wiem Ciebie się pytam - odparłem.
- To co odpowiesz mi? - spytałem, patrząc jej w oczy - Chyba że wcale nie miałaś zamiaru wychodzić?

Pokręciłam głowa.
— Nie wychodze. Chyba ze mam wyjsć. — odparlam probujac uwolnić nadgarstek.
— Mam wyjsć?

Puściłem jej nadgarstek i popatrzyłem jej w oczy.
- Zakończmy to - odparłem, opuszczając wzrok na swoje dłonie.
- Zostaw przy sobie Magnusa - dodałem.

— Nie. — powiedziałam kręcąc głowa.
— Nie Tyler.. bez niego moge zyc. Bez ciebie nie. — odparlam wpatrując sie w niego.
— Błagam... Prosze Tyler... Nie mow tego kiedy jestes w emocjach... Błagam...

- Rian właśnie ochłonąłem - odparłem, wstając z łóżka, a następnie przyciągając ją do siebie.
- Nie dam rady - mruknąłem, wtulając się w jej włosy.
- Nie dam rady pieprzyć się z Tobą a potem wychodzić. Przepraszam - dodałem cicho.

— Dasz... Dasz Tyler. — powiedziałam.
— Błagam... Nie chce tego kończyć. Zróbmy tak jak ustaliliśmy. Nie rozmwuajmy juz na ten temat. Decyzja zapadła. — powiedziałam chowajac rece za plecami by powstrzymac sie od objęcia go.

Słysząc jej słowa, odepchnąłem się od niej.
- Chcesz takiej relacji? - spytałem.
- Dobra, daj mi tydzień i tak będzie - dodałem, omijając ją.

— Nie chce... Oczywiscie ze nie chce...— powiedziałam podchodząc do niego.
— Ale jak mam wybrać to albo nic... To chyba wybór jest oczywisty...

- Ale to ty sobie go wymyśliłaś - mruknąłem.
- Zdecydowanie nie umiemy się Rian dogadać - westchnąłem, opadając całym ciałem na łóżko.
- Mało nam wychodzi - dodałem.

— Tyler prosze.. ja nie chce zyc bez ciebie. — owiedzialam opadając na kolana przy lozku.
— Wiem ze to moja wina... Ale nie porzucaj mnie.. Nie wyjeżdżaj. Jak chcesz to dam ci spokoj.. Jesli naprawde tego chcesz.. To nie bede sie nawet do ciebie zbliżać.

- Głupia jesteś, wręcz tępa kochanie - odparłem i chwyciłem ją za biodra, a następnie uniosłem, usadawiając ją na swoich biodrach.
- Dlaczego każesz mi myśleć? Kurde jak widzisz do geniuszy nie należę - mruknąłem.

— Wiem Tyler...— sapnelam gdy posadził mnie na sobie. Próbowałam obciągnąć sukienkę ktora zaczela sie podwijać.
— Należysz... Przemysł to... Błagam..

- Musisz inaczej usiąść by Ci się nie podwijała - odparłem, widząc jak dziewczyna naciąga sukienkę.
- Słuchaj z twojego ultimatum nic nie wybieram, a moje jest nieważne - dodałem.
- Wymyśl coś innego - mruknąłem, przejeżdżając dłonią po jej udzie.

— Jest dobrze...— powiedziałam cicho.
— Nie bedzie juz żadnego ultimatum... Po prostu wracamy do tego co było... i tyle..

- Miałem nadzieję, że to powiesz - odparłem z lekkim uśmiechem.
- Nie lubię stosować się do reguł - powiedziałem, patrząc jej w oczy.

— Tyler ja wiem ze ty chcesz tego co było ma początku... Wiec to zróbmy.. Ja wytrzymam. — powiedziałam.
— Tyle ile bedzie trzeba...

- Wiesz co mam coraz większą ochotę by Cię walnąć i to dosłownie. Bo chyba coś nie wskoczyło na odpowiednie miejsce w głowie - odparłem.
- Poza tym chyba lepiej wiem co chce. I ja zawsze to dostaje, więc tym się nie przejmuj - dodałem.

— Nie uderzysz mnie...— westchnęłam.
— Dostajesz? Zawsze? — zapytałam. — Chyba jednak nie....

- Nie bądź taka pewna, zbić Cię mogę - odparłem.
- Zawsze skarbie - mruknąłem - zawsze dostaje to co chcę - dodałem.