Dormitorium Chłopców 1

- Oj proszę Cię, gdyby nie było to dla Ciebie przyjemne, nie jęczała byś tak głośno i nie zostawiała na moich barkach śladów - odparłem z szerokim uśmiechem.
Gdy przysunęła się bliżej mnie, objąłem ją w pasie, a następnie zjechałem dłonią niżej.

— Jestem świetna aktorka ktora lubi cie naznaczać. — odparlam lekko.
— Przy tobie nabrałam wprawy w udawanych orgazmach. — powiedziałam i oblizalam zmysłowo usta, patrzac mu w oczy.

-Proszę Cię, byłaś zawsze tak napaloma, że sama się na mnie rzucałaś - odparłem.
- A przy mnie nie można udawać orgazmu, po prostu go dostajesz i tyle. Jestem pewniakiem, że nie musisz udawać - mruknąłem, zaciskając dłoń na jej pośladku
- Myślisz, że dlaczego tak wiele dziewczyn stoi w kolejce za Tobą? - spytałem.

— Nieprawda... Nie rzucałam sie na ciebie...— burknelam. Wypchnelam biodra do przodu, napierając na niego, gdy ścisnął moj pośladek.
— Bo z pyska jestes ładny...

- Rzucasz i nawet o tym nie wiesz - mruknąłem - Nawet teraz - dodałem, czując ja wypycha biodra.
- Nie tylko z twarzy - odparłem - Ja wiem co zrobić by dziewczynom się podobało i by szybko doszyły - stwierdziłem.

— Teraz to akurat nic nie robię. — odparlam.
— Wiec moze powinieneś zacząć to robic. — powiedziałam podnoszac głowę i podpierając ja ręka.

- Tobie czy innym? - spytałem, patrząc jej w oczy.
Teraz się zastanawiałem czy ona mówi na serio, bo powoli zaczynało się robić to dziwne.

— Tym które stoją w kolejce. — odparlam.
— Mi tam dobrze. — dodałam. — Tym sie nie musisz martwić.

- To dawaj idź i powiedz, że każda która chce spędzić ze mną noc, by tu przyszła, a sama się przekonasz, że one nie chcą udawać - mruknąłem.
- Ale wiesz co przestań udawać orgazm to mi do szczęścia nie jest potrzebne - dodałem.

— Dobrze. — powiedziałam tylko i zamilklam. Wolałam sie juz nie odzywać. Zaraz znowu sie pokłócimy a wtedy oszaleje.

- To jest odpowiedź do jednego i drugiego? - spytałem się, nie wiedząc do czego jest ta odpowiedź, odsuwając od niej.

— Tak. — powiedziałam spoglądając na niego.
— Chyba powinnam juz pójść. Muszę posegregować ciuchy. — odparlam wstając z lozka i poprawiając sukienkę.

- Chyba powinnaś - odparłem, wstając i chowając pod łóżko oba kufry.
- Zrób co musisz zrobić - mruknąłem.

— Jestes na mnie zły?— zapytałam nerwowo szczypiac sie w dlon.
— Bardzo?

- Może i nie - odparłem, nie patrząc na nią.
- Rian, jeżeli jest w Tobie cokolwiek fałszywego to wyrzuć to z siebie, bo nie jest mi to potrzebne - dodałem, wchodząc do łazienki.

— Fałszywego?— zapytałam marszcząc brwi i podążając za nim wzrokiem gdy wszedł do łazienki.
Po chwili podeszłam do drzwi i oparłam sie o sciane obok.
— Co jest we mnie fałszywego?— zapytałam.

- Nie wiem, ja tego nie widzę, ale może masz - mruknąłem.
- Nie chcę Cię do niczego zmuszać, więc zachowuj się tak jak normalnie - odparłem.

— A nie zachowuje?— zapytałam starając sie ukryc lekkie zdziwienie.
— Co zrobiłam zle? Przepraszam... Ale naprawde nie wiem co zrobiłam..

- Nic Rian - odparłem.
- Mówię na wszelki wypadek - mruknąłem.

– Dlaczego mówisz o tym teraz?— zapytałam opierając sie o sciane ramieniem.
— Masz jakies watpliwości do czegoś? Powiedz mi..

- Jak na razie nie mam - odparłem.
- Ale jeżeli chcesz by ten związek przetrwał choć trochę, to nie możemy się okłamywać, dobrze? - spytałem, spoglądając na nią.

— Dobrze. Przeciez cie nie okłamuje. — odparlam. — Jestem złośliwa. Nie fałszywa. — dodałam.
— Dobrze mi z toba w każdym tego słowa znaczeniu a o udawaniu orgazmów nawet nie ma mowy. — powiedziałam.
— Odpocznij. Przyjdę rano.

- Nie chodzi mi o orgazmy serio - mruknąłem.
- Ale nie chcę byś cokolwiek przede mną ukrywała - dodałem.
- Wiem, że jesteś złośliwa, czesto to słyszę - odparłem, podchodząc do niej, a następnie przyciągając ją do siebie.
- Odpoczywałem przez dwa dni. Nie idź - poprosiłem.

— Nie ukrywam nic przed toba... Chyba. — dodałam przeszukując pamięć.
Polozylam dłonie na jego karku, gładząc go lekko.
— Muszę... Nie chce zebysmy sie dzisiaj pokłócili..

- Nie pokłócimy, obiecuję - dodałem.
- Skoro teraz się nie pokłóciliśmy to tego nie zrobimy - dodałem po chwili.
- Jutro możesz wrócić do siebie, ale nie dzisiaj.

— Dlaczego?— zapytałam.
— Nie wolisz dzisiaj odpocząć? Przemyśleć? Czy aby na pewno nie chcesz zmienic zdania..?

- Dobra niech Ci będzie - odparłam, patrząc jej w oczy.
- Możesz iść do siebie - mruknąłem.

— Ojeju No... wiesz ze nie chce sobie isc. Najchętniej wprowadziłbym tu sie i to ze swoja Slizgonska pościelą...— burknelam całując go w szyje.
— Kocham Cie wiesz..

- Mogę Ci przynieść tą pościel - mruknąłem, uśmiechając się do dziewczyny.
Gdy pocałowała mnie w szyję lekko zadrżałem.

— Zostane. Pod jednym warunkiem. — powiedziałam całując go w szyje z drugiej strony.
— Ze teraz zastanowisz sie chwile czy aby na pewno nie chcesz zostac sam i pomysleć... Lub odwołać cos...— chrząknęłam.

- Pytanie jest...Czy ty chcesz bym coś odwołał? -spytałem, odchylając się od niej, by spojrzeć jej w oczy.
- Ja nie chcę niczego odwoływać - dodałem.

— Oczywiscie ze nie chce.— powiedziałam szybko, stając prosto i patrzac na niego.
— Tylko nie chce żebyś żałował...— odparlam lekko drapiąc sie w kark.

- A czy ty czegokolwiek żałujesz? - szepnąłem do jej ucha - Bo ja nigdy niczego z Tobą nie żałowałem - wymruczałem i zacząłem składać pocałunki na jej szyi.

— Tak. Ale nie z tobą. — odparlam wzruszając ramieniem.
Odchyliłam głowę, przekrzywiajac ja na bok z cichym westchnieciem.
— Wiec zostaje...

- A czego żałujesz? - spytałem i złapałem ją za rękę wyprowadzając z łazienki.
- To dobrze, że zostajesz - uśmiechnąłem się, a następnie puciłem jej dłoń i wskoczyłem na łóżko - A ja postaram się by ta noc zakończyła się inaczej niż wszystkie inne.

— Ze bawiłam sie uczuciami innych... Ze zwodziłam ciagle...— odparlam.
— To znaczy jak?— zapytałam ciekawa, powoli wsuwając sie na lozko i kładąc sie na brzuchu i zaczynajac machać nogami.

- A jak kończyliśmy każdą noc? - spytałem z szerokim uśmiechem.
- Oj Rian, nie mów, że zapomniałaś - mruknąłem, unosząc brwi.

— Na seksie?— zapytałam niepewnie.
— To co będziemy dzisiaj robic? Nie zapomniałam... Tylko nie wiem co planujesz...

- Dokładnie tak, na seksie - odparłem, patrząc na nią.
- Wiesz, możemy gadać - zaśmiałem się - To nie jest aż takie niemożliwe - dodałem.

— Chcesz ze mna gadac?— zapytałam probujac ukryc zaskoczenie.
— O czym chcesz rozmawiać?— dopytalam zrzucajac szpilki i wdrapując sie na lozko bo przytulić sie do chłopaka.

- Nie, wiem - odparłem - Po prostu to mi pierwsze do głowy przyszło - mruknąłem.
- Możemy też coś porobić, np. pograć w coś - dodałem.

— W rozbieranego pokera co?— zapytałam zmieniając pozycje i układając głowę na jego brzuchu.
— Chcesz mi wiecej opowiedzieć o sobie? Swojej szkole... Znajomych... Dlaczego wyjechałeś z Norwegii i czy chcesz tam wrócić... Na przykład.

- Mowę w rozbieranego pokera nie - zaśmiałem się.
- W mojej historii nie ma nic ciekawego, więc się zanudzisz - odparłem.
- Ale zaczynając od tego co chciałaś wiedzieć, to w szkołach różnych byłem, czasami zmieniłam co rok, a czasem co pół roku - dodałem ze śmiechem.
- Znajomych mam rozsypanych po całym świecie tak jak rozsypane są po świecie szkoły w których byłem. Większość jest starszych ode mnie i tak jak ja, są jedynakami, bo z tymi co mieli rodzeństwo bywało różnie - mruknąłem.
- Ci tam jeszcze chciałaś wiedzieć? A no tak...Norwegia. Cóż w sumie sam nie wiem dlaczego, po prostu rodzice się stamtąd przeprowadzili, a byłem za mały, by móc cokolwiek zrobić. No więc wyjechaliśmy. Ale zazwyczaj raz na miesiąc jestem w Norwegii, więc nie jest tak źle. Poza tym moi dziadkowie tam zostali - wyjaśniłem - więc jak już jestem tam to muszę się z nimi użerać conajmniej tydzień.

Słuchałam go uważnie, jednocześnie jakby kontrolując jego oddech.
— Dlaczego użerać? Zazdroszczę ci dziadków. Ja ze swoimi rozmawiałam tylko raz...Dla jasności, żyją... Ale chyba mnie nie lubią. — odparlam.
— Chciałbys tam kiedys wrócić? Tak na stałe w sensie?— zapytałam.
— I tak poza tematem... Masz cos słodkiego?

- Ty też masz dziadków i też możesz do nich jechać - zaśmiałem się.
- No użerać, bo już dzieckiem nie jestem, a dalej mnie tak traktują. Ale najgorsi nie są. To chyba jedyne osoby, które mnie kochają tak szczerze, z rodziny. W sumie nadal traktują mnie jak małego grubego Tylera - zaśmiałem się - a babcia zawsze powtarzała "Jedz bo jesteś za chudy" - zaśmiałem się na te wspomnienia.
- Myślę, że nie mogą Cię nie lubić - dodałem.
- Nigdy się nie zastanawiałem czy chce tam wrócić, ale mógłbym tam pracować - mruknąłem.
- Co masz na myśli? - spytałem.