Dormitorium Chłopców 1

Stanęłam tuz przed drzwiami łazienki i odwrocilam sie do niego.
— Ale co?— zapytałam lekko zdezorientowana.

- Już nic - odparłem, spuszczając nogi na podłogę.
Od razu pobiegł do mnie Damon, a ja kucnąłem i zacząłem drapać go za uchem.

— No... Powiedz. — poprosiłam. — Zrobiłam cos nie tak?— zapytałam lekko przekrzywiajac głowę.

- Nie, oczywiście że nie - mruknąłem, patrząc na nią.
- Chodzi mi o to, że obawiam się, że z jakiegoś powodu zamkniesz się w sobie, a ja nie będę wiedział o co codzi - odparłem.

– Nie mam powodów zeby zamykac sie przez toba. Skoro potrafie mowic ci ze cie kocham mimo ze za każdym razem mnie to upokarza a ciebie wprawia w zakłopotanie, to potrafie ci powiedziec wszystko. — odparlam.
— Jestes moim... Facetem i jedynym przyjacielem. — dodałam po czyn wsunelam sie do łazienki, cicho zamykajac drzwi.

- A ja wolę się upewnić! - krzyknąłem za nią.
Gdy zamknęła za sobą drzwi, Magnus skoczył obok Damona, który tylko na niego spojrzał i warknął krótko.

Uśmiechnelam sie lekko slyszac jego krzyk. Stanęłam przed lustrem i wyjęłam z kosmetyczki potrzebne rzeczy. Zaczelam od mycia zębów, jednocześnie rozczesując włosy. 
Kwadrans pozniej byłam juz umalowana, włosy lekko wyprostowalam i ułożyłam. Przebralam sie w czyste ciuchy, odpuszczając sobie bielizne.  Wyszłam z łazienki i stanęłam w drzwiach, poprawiając zsuwający sie z ramienia sweter. 
— Tak moge?

Gdy wyszła z łazienki, obczaiłem ja od góry do dołu.
Patrzyłem na nią dość długi czas, dopiero po chwili otrząsnąłem się i spojrzałem jej w oczy.
- A tak mogę? - spytałem, patrząc w dół na spodnie.

— Mmm... Wolałabym nie. — powiedziałam przygryzajac wargę i po chwili rozumiejąc aluzje.
— Okej...— mruknelam i zawróciłam do łazienki zeby sie przebrać.

- No właśnie - mruknąłem, cały czas na nią patrząc.
Gdy tylko wróciła do łazienki wiedziałem, że zrozumiała aluzję.
Sam jak na razie nie ruszyłem się z miejsca.

Przebralam sie sprawnie, bez niszczenia makijażu i włosów po czym znow pojawiłam sie w drzwiach łazienki. 
– A tak?— zapytałam wpatrując sie w niego. 

- Masz tak więcej zestawów? - spytałem z uśmiechem, gdy wyszła w innych ciuchach.
- Ale tak jest o wiele lepiej - mruknąłem, nie mogąc oderwać od niej wzroku.

— Moge mieć...— powiedziałam i gdy uzyskałam zgodę, zapielam buty i podeszłam do chłopaka, siadając na krawędzi lozka.
— A ty?

- Co ja? - spytałem z szerokim uśmiechem.
- Przecież jestem ubrany - odparłem, gładząc jedną ręką Magnusa, a drugą Damona.

— A... Aha.. to idziemy?— zapytałam chrzakajac. Podniosłam sie z lozka i założyłam włosy z jednej strony za ucho.

- Możemy iść - odparłem i wstałem z podłogi, by podejść do szafy.
Wyciągnąłem z niej białą koszulkę i wciągnąłem ją przez głowę.
Gdy już miałem na sobie T-shirt, podszedłem do drzwi i je otworzyłem, czekając na dziewczynę.

Odetchnęłam z ulga gdy założył koszulke.
Uśmiechnelam sie lekko gdy otworzył drzwi stając przy nich w charakterystyczny dla siebie sposób.
— Okej..— powiedziałam i przeszłam przez drzwi.


Next: WS

Zaraz za Rian wybiegł Magnus, a po nim Damon, więc jako że wychodziłem ostatni to zamknąłem za sobą drzwi i zacząłem podążać za dziewczyną.

Wszedłem do pokoju i od razu nałożyłem na nie czar, bym nie mógł przez nie wyjść używając magii, ale żeby Damon na spokojnie mógł wejść do środka.
Zdjąłem buty i od razu położyłem się na łóżku, mając nadzieję, że może szybciej zasnę niż dorwą mnie emocje.

Jednak kilka minut nie wystarczyło mi na zaśnięcie, przez co już po minucie od zakończonego czaru, znalazłem się przy drzwiach i zacząłem ciągnąć za klamkę.
Używałem i mocy fizycznej i magicznej, ale żadna z tych sprawności nie pomogła mi otworzyć drzwi. Z jednej strony to okropne, z drugiej bardzo dobre.
Mimo, iż wiedziałem, że drzwi się nie otworzą, zacząłem w nie walić przez skumulowane emocje.

Po kilku próbach osunąłem się po drzwiach.
Gdy tylko usiadłem na podłodze, pojawiła się przede mną kartka, z dobrze znanym mi charakterem pisma.
Złapałem kartkę i ułożyłem na swoich kolanach, następnie przywołując do siebie i odpisując dziewczynie "Bardzo śmieszne maluchu", a następnie złożyłem ją na pół i zrobiłem tak jak pisała dziewczyna, czyli podrzuciłem ją w powietrzu.

Jak zwykle otrzymałem szybko odpowiedź od dziewczyny. Uśmiechnąłem się na jej słowa, a następnie napisałem " Kurczaku? Naprawdę? Mogłabyś się bardziej postarać. I nie nie zwaliłem. Czekam, aż uda mi się zasnąć, ale jak widać to nie takie proste. Ps. Jutro chłopaków, którzy cię obczajali nie będzie ". Już nawet nie zginałem kartki tylko ją podrzuciłem, a ta pojawiła się przed oczami Rian.

Gdy zobaczyłem kolejne słowa, jęknąłem cicho.
" Nie chcę się skarbie kłócić, więc to chyba najlepsze rozwiązanie. I nie porzuciłem, tylko ten jeden wieczór pozwoliłem Ci spędzić u siebie. No jutro nad tym pomyśle. Dziś nie mam jak tego zrobić choć żałuje. A i odwołuje swoje słowa. Żadnych zdjęć topless chyba, że będą tylko dla mnie ".
Po odpisaniu, podrzuciłem list, czekając na odpowiedź.

Czytając list, mój gniew wzrastał, przez co zacząłem zginać kartkę. Gdy już się opanowałem, lekko ją wyprostowałem pisząc:
" Nie powiedziałem, że rezygnuje z dotykania Cię. Po prostu dziś nie. To się jeszcze okaże, co im zrobię.
A jaką podjęłaś decyzję?" odpisałęm i rzuciłem kartkę w górę.

" Powiedziałem byś zrobiła według swojego uznania. Dlatego chce wiedzieć jaka była decyzja.
Ps. Miałaś rację co do zaklęcia" odpisałem i odesłałem list, podnosząc się ledwo z podłogi.
Nie dowiedziałem się jaką decyzję podjęła, a teraz na tym mi zależało.

" Chcę jasnej odpowiedzi. Albo to przyjęłaś albo nie. Tak, zapewne bym Cię obczaił, ale jak widać sama chciałaś zwrócić uwagę płci przeciwnej na siebie i udało Ci się to". Odrzuciłem kartkę z powrotem.

" To dobrze, tzn. dla mnie dobrze, nie wiem jak dla Ciebie, ale mam nadzieję, że aż tak bardzo się tym nie przejmujesz.
Ja nie idę spać, ale jeśli ty idziesz to dobranoc skarbie".
Gdy tylko list zniknął podszedłem do łóżka. Mimo, że minęło sporo czasu emocje nadal we mnie buzowały, a ja nie mogłem się ich pozbyć.

" W takim razie zbyt wiele robić nie musisz, wystarczy, że jesteś"
Podrzuciłem list, a następnie zdjąłem koszulkę i spodnie, by po chwili położyć się u siebie w łóżku.
Nie byłem w ogóle śpiący, po prostu nie umiałem zasnąć.

Gdy zobaczyłem jej list ponownie wstałem z łóżka i próbowałem otworzyć drzwi. Jednak nic to nie dało.
Odczekałem dobre 30 min by upewnić się, że już żadne wcześniejsze emocje nade mną nie górują, a następnie chwyciłem za list.
"Przyjdź do mnie, najlepiej w tym momencie, albo co najwyżej 20 minut później".
A kartka sama teleportowała się do dziewczyny.

Gdy zacząłem czytać list najpierw myślałem, ze nici z tego, ale gdy tylko zobaczyłem końcówkę, od razu się uśmiechnąłem pod nosem.
" Zawsze chcesz mnie widzieć - to po pierwsze, a po drugie - nie, nie sądzę tak, aczkolwiek i tak mam Cię przy sobie, gdy zechcę.
Czekam"

Gdy otrzymałem wiadomość, już nic nie odpisywałem, bo wiedziałem, że i tak przyjdzie i wtedy powiem jej to w oczy, anie przez kartkę.

Gdy znalazłam sie pod jego drzwiami, zapukałam i oparłam sie ramieniem o ściankę obok, czekajac az mi otworzy.

Wstałem z łóżka słysząc pukanie, do drzwi i już wiedziałem kto za nimi stoi, ale nie wiedziałem, że ujrzę ją w takim stanie.
Otworzyłem drzwi i na chwilę zamarłem, widząc ją ubraną jak babcia.
- Będzie Ci wygodnie tak spać? - spytałem, przekrzywiając głowę.

— Nie zamierzam tu spac. — powiedziałam.
— Mow o co chodzi i wracam do mojego dziecka. — odparlam przy okazji zastanawiając sie gdzie ten mały grubas jest.

- Aha - odparłem, spuszczając wzrok.
- Myślałem, że przyjdziesz...ah nieważne - potrząsnąłem głową.
- Po pierwsze to przepraszam, bo źle się zachowałem, a po drugie...co jest nie fair? - spytałem.

— No przeciez nie chcesz zebym tu dzisiaj spała. Nie musisz sie zmuszać. — odparlam.
— To ze wykorzystujesz to ze wiesz ze zawsze do ciebie przylece nawet jesli jestem zła..

- Wiesz, że nie o to chodzi - odparłem.
Zamknąłem oczy i oparłem się o drzwi.
- Może jak w końcu zniknę z tego świata zrobię coś dobrze - mruknąłem pod nosem, a następnie otworzyłem oczy.
- No tak...Następnym razem...juz nie będzie następnego razu - westchnąłem.
- To co chciałem powiedzieć już powiedziałem, możesz już wracać do swojego Magnusa, sory za fatygę - dodałem.

Spojrzałam na niego i Zacisnelam zeby, uderzając go w piers.
— Masz tak nie mowic.. zabraniam ci kurwa rozumiesz?!— warknelam nie podnoszac na niego wzroku bo na sama myśl o tym ze mogłoby go nie byc, łzy napłynęły mi do oczu.
— "sorry za fatygę"... Za kogo ty mnie kurwa masz Tyler? Zacznij mnie traktować jak swoja a nie byle koleżankę ze szkoły dobra?

- To by było najlepszym rozwiązaniem - odparłem przymykając oczy.
Nie lubiłem jak krzyczała, a tym bardziej gdy ja się unosiłem na nią.
- Dobrze inaczej to ujmę...Przepraszam, że kazałem Ci się ruszyć choć byłaś na mnie zła. Nie powinienem tak robić - dodałem.

— Wiesz co... My sie kłócimy właśnie przez takie rzeczy. Bo mówisz cos co mnie boli i ty dobrze o tym wiesz. — powiedziałam w koncu na niego patrzac.
— Nie przepraszaj mnie za to. Przeproś za to ze mówisz ze bez ciebie byłoby lepiej. — dodałam.
— Wiesz co mi sie śniło? Śnił mi sie najpiękniejszy sen na świecie. Sen w którym trzymam w ramionach naszego syna. Syna ktory jest do ciebie tak cholernie podobny ze juz od małego nawet robi takie miny jak ty. — powiedziałam.
— Ktory jest najcudowniejszym dzieckiem na ziemi. Ktory dosrasta na najlepszego człowieka na świecie. I w tym tez jest koszmar. A nawet dwa. Wiesz jakie? Pierwszy ze to fizycznie niemożliwe. A drugi ze nim on sie rodzi, ty mnie zostawiasz. Nieważne ile błagam i Prosze. Ty odchodzisz. I moment w którym mnie zostawiasz roztrzaskuje moje serce na kawałki. — dodałam juz nie do konca panujac nad emocjami.
— Wiec nie mow mi ze lepiej byłoby bez ciebie. Przyszłam tu ubrana jak.. Jak jakas nie wiem... Brakuje mi tylko peta w dłoni.. Zeby tylko cie nie kusić, bo wiem ze chcesz sie pohamować. Wiesz ile osob mnie widziało po drodze? Wiesz ze dla mnie to cos... Cos do czego nie dopuscilabym gdyby nie chodziło o ciebie. Wiec nie mow mi ze specjalnie ubieram sie tak zeby kusić innych. Bo pytałam sie ciebie czy moge sie tak ubrać. A ty sie zgodziłeś. A dlaczego nie założyłam bielizny? No bo przeciez gdybym to zrobiła to nie byłoby problemu tak? Dlatego ze po powrocie z WS miałam zamiar kochać sie z moim facetem. Ale chyba nie zasłużyłam.

Przyciągnąłem ją do siebie i chciałem wpleść palce w jej włosy, ale było to nie możliwe, więc położyłem dłoń na jej karku.
- Rian powiem to ostatni raz, ale się nie denerwuj...Prawda jest taka, że świat byłby lepszy beze mnie, chociażby w tym, że my byśmy się nie spotkali i byś się we mnie nie zakochała i tyle nie cierpiała. Gdybym tak jak mówili zmarł od razu po urodzeniu, byłoby dla wszystkich lepiej...dla dziewczyn które zraniłem, dla facetów których pobiłem i w szczególności dla Ciebie Rian. Znalazłabyś kogoś na kogo naprawdę zasługujesz i byście się oboje darzyli miłością - wyjaśniłem, patrząc jej w oczy - teraz i tak, gdybym wyjechał bym Cię zranił, a gdybyś mnie nie znała, byłoby łatwiej - odparłem.
- Anastasia, dała Ci chyba zbyt dużą nadzieję, skoro już takie rzeczy zaczynają Ci się śnić...I raczej nie był to najpiękniejszy sen, tylko koszmar, zresztą płakałaś podczas niego - stwierdziłem, przypominając sobie niedawną scenę.
- Dobrze wiesz, że nie chodziło mi o to byś zaczęła się tak ubierać, bo raczej dobrze się w tym nie czujesz, ani o to, że nie chcę z Tobą uprawiać seksu. Po prostu...uczucia działają, a ja jestem strasznie zaborczy i zazdrosny, choć nie chciałbym taki być - powiedziałem.
- Dlatego przemyślałem to sobie i chyba lepiej będzie jak osobno będziemy chodzić do WS, bo jak jesteśmy tam w tym samym czasie to od razu jest kłótnia - westchnąłem.

Od razu sie w niego wtulilam gdy tylko mnie do siebie przyciągnął.
— Tyler ja wiem jaki jestes... I staram sie to zrozumiec ale po prostu czasami ciezko jest znieść to co mówisz... Słowa ranią czasami mocniej niz gesty... Boli mnie to ze mimo mojego powtarzania ze jestes ty i tylko ty, potrafisz napisać mi ze obieram sobie na cel kuszenie innych... — odparlam.
— I co? Kochać sie nie będziemy bo zaraz kłótnia. Jeść razem nie będziemy bo tez kłótnia. Zaraz zaczniemy sie kłócić bo sie nie kłócimy.. Tyler błagam cie... Oboje sie musimy postarać... Ja moge ci ulegac w czym tylko chcesz ale jaki to bedzie miało skutek? I sens? Jak juz jesteśmy ze sobą to chce zebysmy żyli tez ze sobą jak ludzie.. Ja moge ubierać workowate bluzy, dresy, co tylko chcesz, przy innych. Ale postaraj sie nie widzieć we mnie jakiejs... puszczalskiej ktora podrywa innych pod nosem swojego faceta... I tym bardziej nie mow takich rzeczy ze szkoda ze nie umarłeś bo bym cie nie poznała i wszystko byłoby super. Gdybym cie nie poznała to nie wiadomo czy bym z kimkolwiek była. Zajelabym sie praca. Wiesz ile ofert odrzuciłam odkąd cie poznałam? Nie było to dla mnie ważne. Oferty beda zawsze a jak nie to chuj z nimi. Dałeś mi ultimatum. Ty albo Mag. Mogłeś dać większe ultimatum. Ty albo kariera. Wtedy powiedziałabym ci ile propozycji poszło do kosza. Nie mowie ci tego zeby teraz ci to wypominać czy cos. Bo to moje decyzje. Tylko chce żebyś widział ze jestes ponad wszystko i wszystkich. Nie oczekuje ze bede dla ciebie tak samo ważna lub chociaz w małej takiej czesci... ale po prostu... nawet nie musisz tego doceniać. Po prostu zrozum troszkę..

Czując jak się we mnie wtula, lekko się uśmiechnąłem i objąłem ją w talii.
- Chodzi o to co napisałaś w liście, że wybrałaś tak jak Ci radziłem, a wskazywało na to że przyjęłaś tą ofertę. I tak, byłem wkurzony, ale gdybyś serio to przyjęła to nie zabronił bym Ci tego robić. Rian, to twoja kariera nad którą już długo pracujesz i nigdy nie kazałbym Ci z niej zrezygnować, zwłaszcza przez moje "widzi mi się" - wyjaśnił, a następnie wciągnąłem dziewczynę do pokoju i zatrzasnąłem drzwi.
- Od dziś ubierasz się jak chcesz, bo zdaje sobie sprawę, że za dużo oczekuję, a nie chce Cię ograniczać. Może kiedyś mi to przejdzie, ale teraz na pewno nie.
- Nie widzę w Tobie puszczalskiej. Czasami trudno jest mi zaakceptować to, że tak na mnie działasz, a dodatkowo inni swobodnie na Ciebie patrzą, co jest jeszcze bardziej wkurzające - oznajmiłem.
- Zrozum. Nie chcę byś dla mnie odrzucała oferty, nie chcę by twoja praca przy mnie była mniej ważna. Nie wiem ile propozycji wrzuciłaś do kosza, ale na pewno zbyt wiele. Rian, przestań robić rzeczy dla mnie, rób to dla siebie - westchnąłem, odsuwając się od niej.

— Ale skarbie... Nie chodzi o to ze mnie ograniczasz.. Bo mnie nie ograniczasz. Sama sie ciebie pytałam co mam założyć. Bo chce znać twoja opinie. — jeknelam.
— Moge nie wychodzić z dormitorium... A oferty i tak bede odrzucać. Bo ty jestes ważniejszy. I to sie nie zmieni. — odparlam.
— Ja to robię dla siebie. Tylko dla siebie przeciez... Ale wszystko jest powiązane z toba... szczęśliwa jestem tylko z toba.

- Czyli zoataniesz na noc? - spytałem, przekrzywiając głowę.
- Obiecuję trzymać rączki przy sobie - mruknąłem, podnosząc ręce do góry, jakby w geście poddania.
- I błagam zdejmij tą sukienkę, bo czuję się jakbym gadał z babcią - westchnąłem.