Pokój spotkań

Czułem, jak ogarnia mnie bezsilność. Zacisnąłem pięść i przewróciłem fotel w pokoju. Ruszyłem za nią wściekły.

Weszłam do pokoju. Pierwsza co zauważyłam, to przewrócony fotel. Kto miałby to zrobić? Był on dosyć masywny, musiał być to ktoś silny. Azazel jest silny, chodzi na siłownię kiedy ma okazję, pomyślałam. Drugie to zapach, te perfumy... Pusta klasa i rozmowa z Devonem, gdy Diana wtedy weszła poczułam te perfumy właśnie. Drugie co rozpoznałam, to perfumy Azazela. Jego gitara była oparta o kanapę. Przez zgrozę nie byłam w stanie nic powiedzieć. Trzeba domknąć do końca tą sprawę, pomyślałam. Usiadłam na kanapie, różdżkę wykorzystałam jako źródło energii dla instrumentu, tak jak robił to brat. Wzięłam ją. - Ann, co Ty na to, by sprawdzić, czy rozpoznasz kilka piosenek, które zagram?

- Interesuję się muzyką, to dobry pomysł. Graj! - zachęciłam ją.
Rozsiadłam się obok i skupiłam się na granych utworach.

Podniosłam masywny fotel i usiadłam na nim, patrząc na Isobel jak na zaczarowaną. Miała plan i zdecydowanie bardziej orientowała się co się dzieje niż ja.

Przez chwilę się zamyśliłam. Ulubiony zespół Azazela? Avenged Sevenfold. Zdecydowałam się zagrać kilka ich piosenek, ale w wersji autorstwa brata. Nawet jeśli słyszała je kiedyś w radiu, to i tak nie były identyczne. Dla mnie brzmiały nawet lepiej, ale to nie to było teraz ważne. Zaczęłam grać, starając się co do chwytu i każdego ruszenia strun zagrać jak on. Nie zawsze mi to wychodziło, ale w trzech czwartych wyszło to tak, jak według autora.

Przysłuchiwałam się uważnie każdemu, nawet najmniejszemu dźwiękowi. Ze skupieniem wrytym na twarz, spoglądałam na struny gitary elektrycznej, na której zawsze chciałam nauczyć się grać.
Gdzieś już słyszałam jeden z utworów.
- Kojarzę ten. - powiedziałam i zaczęłam wystukiwać jego rytm.

Dokładnie tak, jak się spodziewałam. Kto miałby powód by to zrobić? Myślałam, wciąż grając, już nawet bezwiednie. Również kochałam grać na gitarze, jak Azazel. Mimo zamyślenia godnego filozofa, wciąż z gitary leciała muzyka. Olśniło mnie, czy to nie oczywiste? Diana. Annabelle poznała mojego brata podczas swojego pierwszego dnia w szkole, tego samego dnia on zdradził nauczycielkę z siostrą Nelly. Nakryła ich przecież, tuż potem mnie i moją ukochaną. Azazel rozpłynął się w powietrzu, w tym samym miejscu byli oboje, i nauczycielka i on. To logiczne, to ona wymazała jej wspomnienia i coś mu zrobiła. Ogarnęło mnie przerażenie, nawet nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo wymalowało się ono na mojej twarzy. W jednej chwili z neutralnej opinii, Diana miała już u mnie opinię potwora. Drogą logiki, jeśli zemściła się na kimś, kto był moim bratem, mogłoby pójść to rykoszetem. Ona przyjdzie i po mnie... Zadrżałam.

- Ej. Coś nie tak? - złapałam ją za ramię, zauważyłam mocne drżenie jej ciała - Co się tu dzieje?

- N-n-nic - wydukałam patrząc na nią. Nie grałam już, skamieniała ze strachu. Myśli leciały przez moją głowę jak huragan. Wzrok miałam wbity w ścianę pokoju. Czułam się zagrożona, szukałam wyjścia z sytuacji. - Wszystko w porządku - dodałam.

- Nic nie jest w porządku. - przykucnęłam przed Isobel, trzymając się jej kolan by nie stracić równowagi - Powiedz nam co się dzieje. - spojrzałam jej w oczy, które były pokryte przerażeniem.

- Ann... Miło było Cię poznać. Idę do dormitorium, dobranoc - zwróciłam się do dziewczyny z wymuszonym uśmiechem. Spojrzałam porozumiewawczo na Nelly, by poszła za mną. Wstałam i położyłam gitarę na kanapie, wzięłam też różdżkę. Zdawałam sobie sprawę, jak bezbronna bez niej byłam. Wstałam i udałam się do drzwi, nogi mając jak z galarety.
NP: Pusta Klasa na pierwszym piętrze.

Wyszłam szybko z pomieszczenia, dorównując kroku Isobel. Zerknęłam jeszcze za siebie, moja siostra była całkowicie zdezorientowana, nie wiedziałam już co się dzieje i co mam robić...

Zostawiły mnie całkiem same. Samotnie przyglądałam się im jak odchodzą. Rozłożyłam się na kanapie, zamykając oczy, nucąc coś pod nosem.

Zachęcił mnie jednak instrument znajdujący się w pokoju. Naśladowałam ruch Isobel różdżką, która zamieniła się w źródło wnergii dla gitary elektrycznej. Usiadłam wygodnie na sofie i zaczełam grać tak spokojnie jak na swojej klasycznej. Pragnęłam nauczyć się na niej grać, ale nie miałam nauczyciela, który by mi pomógł. Zaczęłam brzdąkać jeden ze swoich utworów, ten o najostrzejszym brzmieniu, dodając do tego swój zachrypły głos.

Po drodze był jakiś pokój, dobra, ostra muzyka i śpiew, bardzo piękny. Czułem się po prostu bliski orgazmu, trafiłem na utalentowaną wokalnie metalówę. Bez wahania wszedłem do pokoju patrząc na dziewczynę, aż zamrugałem z wrażenia. Piękna brunetko-szatynka z rękawem, śpiewająca wręcz seksownym głosem, jeszcze te piersi... Aż mogłyby zastępować mi kolację. Dodatkowo świetnie grała na... Chwila, czy to moja gitara? Plus różdżka wykorzystana jako źródło prądu? To był mój patent, cały rok zajęło mi jego opracowanie. Może znała się z Isobel i ją tego nauczyła? W końcu wbiłem do szkoły trochę po rozpoczęciu. Ale... To musiała być moja gitara. Te same wisiorki na mojej i na jej? Nie mógł to być zbieg okoliczności.

Na koniec poszarpałam trochę struny, tworząc jakieś dźwięki, które były jakby ukojeniem dla moich uszu. Pierwszy raz spodobało mi coś tak ostrego. Patrzyłam ze skupieniem na swoje dłonie, które bawiły się w amatorskie granie na instrumencie.

Przewróciłem oczami, serio nie nie zauważyła? Halo, tu Azazel do kija pana wafla tosta klocka chomika. Ten który połowie dziewczyn w Mahoutokoro złamał serca zanim go z tamtej szkoły wyrzucono. Westchnąłem myśląc co powiedzieć, ale w sumie to skąd ma instrument? - Skąd masz moją gitarę? - zapytałem marszcząc w zdziwieniu brwi.

Ocucił mnie męski, niski głos. Stanęłam na równe nogi, trzymając w jednej ręce... jego gitarę?
- To Twoja? Ughh, nie wiedziałam. Przepraszam, masz. - próbowałam mówić opanowanym głosem, wciskając mu w ręce gitarę.
Podniosłam głowę i wlepiłam w niego swoje oczy. Wzrokiem penetrowałam jego twarz, kości policzkowe i żuchwę.

- Graj graj. Widzę, że metalówa tak jak ja - odpowiedziałem jej zachrypniętym głosem, odchrząknąłem i usiadłem obok. - Podoba mi się to - dodałem z uznaniem.

Wróciłam na swoje miejsce na kanapie.
- Nie nazwałabym się metalówką. - trzymałam gitarę między nogami, wpatrując się w oczy chłopaka. - Tak w ogóle... Annabelle de Violine. - podałam mu rękę.

- Azazel Tokisaki, miło poznać - odpowiedziałem i spojrzałem w jej oczy, wciągające, hipnotyzujące. Te drugie "oczy", którymi oddychała, również. Miałem wrażenie, że skądś ją znam. Ale czy słuszne? Uścisnąłem jej rękę, lekko pocierając ją palcem. - Mówił Ci ktoś, że masz genialne tatuaże? No i w sumie oczy też - powiedziałem z promiennym uśmiechem, przeczesałem włosy.

Uśmiechnęłam się szeroko by zatuszować rumieńce na swojej twarzy. Trzymałam jego rękę jak najdłużej, napawając się jego perfum.
- Raczej nie, ale dziękuję. - zaśmiałam się - Za to Ty masz cudowne perfumy. - zaciągnęłam się - I uśmiech również. Jest taki uroczy u takiego metalowca jak Ty Azazel.

Zielone światło, przysunąłem się do niej i uchyliłem koszulkę, ukazując wytatuowanego kruka na prawej piersi. - Dziękuję, Annabelle. Twoje imię jest takie melodyjne... Uśmiech Twój rozwala, zwłaszcza gdy chcesz ukryć rumieńce.

- Nie zawstydzaj mnie bardziej niż jestem. - roześmiałam się kiedy oberwał ode mnie w ramię - Planuję wytatuować sobie coś jeszcze. Tylko jeszcze nie wiem gdzie i co. - zamyśliłam się.

- Ale czemu? Wyglądasz słodko gdy jesteś zawstydzona - odpowiedziałem rozbawiony i zagarnąłem jej włosy za ucho, uniosłem lekko za brodę by spojrzała mi w oczy.

- Isobel mi o Tobie mówiła. - przypomniała mi się rudowłosa dziewczyna.
Potrafiłam się zatracić w jego głosie, oczach i od jego dotyku...

- Isobel? Po co wspominała? Zwłaszcza, że nie wie że jestem już w tej szkole... - zmarszczyłem brwi i objąłem dziewczynę jedną ręką w pasie. Jej zapach... Mmmm... Zacząłem bawić się jej włosami.

- Nie wiem, nie mówiła za wiele. Zostawiła mnie tu i poszla gdzieś z inną białowłosą dziewczyną. - byłam trochę zdziwiona zachowaniem chłopaka, ale nie ukrywam, że to było bardzo przyjemne co robił.

Zmarszczyłem znów brwi, westchnąłem. - Czym się interesujesz? Jakieś... Pasje masz? - zapytałem unosząc brew.

- Śpiewam. - czułam się jakbym mówiła mu rzeczy, o których już wiedział - Gram na gitarze klasycznej, ale dosyć kiepsko i amatorsko. - uśmiechnęłam się, ukazując kolczyk. - A Ty czymś się i nteresujesz, prócz nią. - przejechałam ręką po strunach gitary.

- Śpiewać śpiewasz czarująco totalnie. Mógłbym słuchać godzinami - odpowiedziałem i przyjrzałem się jej kolczykowi z uznaniem. - Prześwietny - skomentowałem.

- Często komplementujesz tak dziewczyny? - zapytałam, unosząc standardowo prawą brew.

- Jeśli komplementy są zgodne z prawdą, to tak. Poza tym, chcę się trochę nad Tobą poznęcać, pfu, poprawka: pozawstydzać - uśmiechnąłem się łobuzersko po celowej pomyłce.

- Ledwo co mnie znasz, a już chcesz się znęcasz? - skrzywiłam się lekko.
Odstawiłam gitarę, opierając ją ostrożnie o fotel i usiadłam po turecku naprzeciwko Azazela.

- A i owszem - przekręciłem się, by półleżeć na kanapie przodem do niej. - Opowiedz mi o sobie.

- A co chcesz wiedzieć? - patrzyłam w jego oczy, coraz bardziej dostrzegając ich przenikliwość i zielonkawy kolor, przedzierający się przez tą warstwę.

- Jak najwięcej - odpowiedziałem z uśmiechem i odwzajemniłem spojrzenie, wręcz wchodząc do niej przez jej oczy.

- Umm... - nie wiedziałam od czego zacząć - Jestem tu nowa, zawsze chciałam się nauczyć grać na gitarze elektrycznej... Mam nieciekawą przeszłość, jestem gryfonką... - zaczęłam od wymieniania faktów na temat mojego życia.

- Czemu nieciekawą? - powiedziałem z cieniem zmartwienia na swojej twarzy. - Swoją drogą, teraz masz okazję - wskazałem głową na gitarę.

- Nieistotne. - odpowiedziałam drobiazgowo, lekko się uśmiechając - Dom dziecka i te sprawy. - uśmiech jednak znikał mi z twarzy.

- Tym bardziej istotne - odpowiedziałem przygryzając wargę. - Szkoda, że nie jesteś w Slytherinie. Wieeeelka szkoda - dodałem zakładając ręce za głowę i wbijając wzrok w sufit.

- Dlaczego szkoda? - odzwierciedliłam jego gest i sama przegryzłam wargę, przyglądając się mu.

- Widzielibyśmy się na codzień, pokój wspólny i te sprawy - odpowiedziałem i ziewnąłem, przeczesałem włosy palcami.

- Zaraz doprowadzisz mnie do obłędu. - szepnęłam pod nosem, językiem bawiąc się kolczykiem.

Przechyliłem głowę w bok unosząc brew. - Serio? Czasami wyglądasz, jakbym już to zrobił - zaśmiałem się i ponownie spojrzałem w sufit.