Pokój Wspólny

-Wiesz co Diano? Rozumiem ze możesz się zdenerwować z powodu tego, co wyrabia twoja podopieczna. .. zakładając oczywiście że zauważasz innych Ślizgonów oprócz Azazela. Ale to moim zdaniem jest przesada. Przecież nic takiego nie zrobiliśmy. Dosłownie kilka godzin temu się pogodzilismy i nie chce żeby to się spierdoliło tylko dlatego że weszlas do mojego dormitorium w nieodpowiednim momencie. Carl to jedyna osoba która była w stanie mi pomóc i mnie zmienić żebym przestała być taka wstrętną suką. Ty jako opiekunka Slytherinu, która powinna dbać o nas , nawet nie próbowałas kiwnac palcem. Spoko.. być może nie musisz.. nie znam się. .. A my nie zrobiliśmy niczego złego. Wiec nie życzę sobie zęby Carl miał przeze mnie kłopoty. Mogę spędzać czas w jego dormitorium jeśli tak wolisz. Więcej go tu nie zobaczysz.-powiedziałam idąc w stronę dormitoriów. -Wiesz co mnie najbardziej boli? Nie to ze masz na nas wszystkich wyjebane że aż miło, ale to ze jesteś taka hipokrytką. -dodałam I poszłam do siebie.

Next : Dormitorium Soo

NP: pokój Diany.

Weszłam do pokoju wspólnego po czym usiadłam na krześle, rzucając wszystko na stół. Zaczęłam robić kolejne wianki. Zupełnie bez sensu ale to trochę pozwalało uporządkować mi myśli i zapomnieć o tym że jestem głupią i naiwna idiotką.

Po kilku godzinach robienia wianków skończyły mi się kwiaty. Wzięłam kilka stworzonych ozdób i poszłam po "materiał"

Next: Łąka

Weszłam do naszego pokoju wspólnego po czym skupiłam się na jednej z kanap i ukrył am twarz w dłoniach, starając się powstrzymać od beznadziejnego płaczu. Naprawdę jestem głupia. Aish.. Nie taka byłam. .Nie taka jestem...

Kiedy stwierdziłam że wypłakałam się już wystarczająco, wstałam I podeszłam do lustra wiszącego w kącie pomieszczenia. Mimo że panował półmrok to i tak widać było ze mam spuchnięte i podkrążone oczy. Poklepałam się lekko po twarzy po czym uśmiechnęłam do swojego odbicia. Ogarnij sie. Hwaiting Soo... Hwaiting.

Next: Sowiarnia

Po wyjściu z Klasy eliksirów, poszłam do siebie po to, aby wziąć prysznic i wskoczyć w coś "cywilnego", mianowicie zwykłe, czarne rurki, wiązany na plecach top oraz szpilki które w ostatnim czasie bardzo przypadły mi do gustu. Miałam wrażenie, być może mylne, że taki ubiór bardziej pasuje do mojego nowego wyglądu. Rzuciłam się na kanapę przed kominkiem, zwisając głową w dół i zarzucając skrzyżowane w kostkach nogi, na oparcie. Gapilam się w płomień.

Wszedłem do pokoju wspólnego i zauważyłem tą Koreankę. Usiadłem na kanapie jak gdyby nigdy nic i wyjąłem książkę. Nogi założyłem na stolik. - Dziwne. Nie latasz po szkole i nie każesz ludziom się zamknąć - rzuciłem i otworzyłem książkę.

-Ja generalnie nie latam, jeśli już to chodzę. Co? Zły humorek? Nadal wisisz mi buty hieno. .-powiedziałam poprawiając się na kanapie bo zaczęłam się zsuwać na ziemię. -A... I zamknij się. Buzi

- Nie mam złego humoru - spojrzałem na nią unosząc brew. - Jakie buty? Nie wiem czy wiesz, czy może Is Ci tego nie mówiła, ale nic nie pamiętam - zaśmiałem się lekko. - Według niej pewna osoba usunęła mi wspomnienia z mojego pobytu w szkole. Szkoda, że nie pamiętam co robiłem. Mam wrażenie, że cała żeńska populacja szkoły nie przepada za mną. No, może z wyjątkiem Annabelle.

-O matko... No tak.. Zapomniałam. Is mi mówiła... Patrz.. mi nawet pamięci nie trzeba zabierać bo i tak wszystko zapominam. Dzień w którym zapomnę ze jestem ósmym cudem swiata, będzie moim ostatnim. -zasmialam się cicho.-Twoje szczury zeżarły mi buty, bieliznę i pióra... Jak będziesz grzeczny to ci wszystko odpuszczę bo buty to już sobie sama kupiłam. -pomachalam nogą. -Wiesz.. Czy cała populacja dziewczyn to nie wiem... Jakoś mi się nie wydaje.

- Czemu miałbym karmić Twoimi rzeczami gryzonie? - zmarszczyłem brwi. Na ogół gdy miałem do czynienia ze żmijami, to takie rycie im psychiki było jedną z ostatnich opcji, dlatego zaskoczyły mnie jej słowa.

-Bo jesteś wstrętnym, obrzydliwym, złośliwym robakiem którego nic, tylko zgnieść ale butów mi szkoda... Eh. . Nieważne... Jeśli nie pamiętasz to dobrze. Sama byłabym wdzięczna gdyby ktoś wymazał mi to z pamięci. -westchnęłam. -Co robisz?

- Dobrze wiedzieć - zaśmiałem się nieprzejęty jej słowami. - Co robię? - zapytałem z zaskoczeniem.

-No co robisz? -co on tak wolno myśli. Podniosłam głowę żeby zobaczyć co robi po czym znowu wróciłam do poprzedniej pozycji.-Czytasz... Gdzie masz Ann?

- Pewnie w dormitorium jest i śpi - odchyliłem głowę do tyłu. - Ciekaw jestem jak się pogodziliśmy po tym co wtedy zrobiłem.

-A co jej zrobiłeś? -zapytałam w końcu wstając i siadając w takiej samej pozycji co on tyle ze prawie leżałam na siedzeniu kanapy bo nie sięgałam nogami do stolika.

- Zwariowałaś? Nie potrafiłbym skrzywdzić Annabelle. Jedyne co to lubię ją wnerwiać od czasu do czasu Bawi mnie to - założyłem ręce za głowę i zamknąłem oczy.

-No właściwie to chyba zwariowałam. .. I to kilka lat temu. -spojrzałam w sufit. -Widać ze ją kochasz. To dziwne ale... No. Życzę wytrwałości. -powiedziałam zastanawiając się co zrobić z Carlem. Ryzykować i znowu się w to pakować? Warto?

- Wow. Pierwszy raz ktoś skomplementował moje uczucie do kogoś - skomentowałem jej słowa zaskoczony. - Ale dzięki.

-Zwróć uwagę na to ze byłam to JA. Nie robie takich rzeczy. Nie uznaje uczuć. Chyba. Ale jak już mówiłam... zwariowałam. Tylko nie bądź debilem.

- Spokojnie. Z tego co mówiła mi Is o tym czego nie pamiętam, to mam dość robienia kolejnych błędów - westchnąłem. - Annabelle jest ideałem. Mamy takie same zainteresowania, styl bycia, humor, poglądy... No może poza jednym poglądem. Nawet czasem się myli z nazwiskiem, zamiast mówić de Violine mówi Tokisaki - zaśmiałem się.

-Yyy Aha...No to w sumie dobrze. Dobrze jest mieć kogoś z kim można dzielić. .. wszystko. To podstawa.-powiedziałam znowu myśląc o Carlu. -Aish za moment zwariuje!

- Co Ci się dzieje? - zapytałem i spojrzałem na nią.

-Wszystko mi się dzieje! Właśnie wszystko! -kopnęłam w stolik, unosząc się na kanapie. -Kurwa wszystko. -przeczesalam włosy palcami, wpatrując się w kominek.

- Chcesz o tym porozmawiać? - przeniosłem wzrok na sufit.

-Nie wiem. Ja juz sama nie wiem czego chce. A ja myślałam że miałam ciężko przed przybyciem do Hogwartu..

- Ślizgoni trzymają się razem. Wal o co chodzi.

Parsknelam smiechem. -No ta... A szczególnie my... Papużki nierozłączki. ..Ehhh..-Wzięłam głęboki oddech. -Chłopak mnie rzucił a teraz chce żebyśmy się zeszli a ja się boję. Koniec żałosnej historii

- Który to? - zmarszczyłem brwi. Byłem zaskoczony, że w ogóle miała chłopaka.

-Ehh.. to ten chłopak o którym mówiła Danika.. Co mnie o jego zamordowanie podejrzewała.... Gryfon. -mruknęłam.

- A... Tak w ogóle to czemu się rozstaliście?

-Bo.. Jestem dziwna. Jestem furiatką i ciężko ze mną wytrzymać. Wybucham bez powodu. No i.. Ja nie wiem co tak naprawdę już do niego czuje. Nigdy nie kochałam wie nie wiem.. czy to właśnie to, czy po prostu sobie to uroiłam. No i chłopak nie wytrzymał. We wtorek wieczorem ma podjąć decyzję. A ja nie wiem czego chce.

- Chciałabyś z nim spędzać czas? Mieszkać kiedyś razem, może i założyć rodzinę? Akceptujesz jego wady? - znów spojrzałem na nią.

-Nie wiem. .. Wiesz... Dzieli nas bardzo wiele a jednocześnie nie bo tak naprawdę nic o sobie nie wiemy. Pierwsze co we mnie uderza ze zniewalającą siłą to to że. . Ja jestem jak ogień a on jak woda. Przynajmniej ja to tak widzę. Jedno niszczy drugie. Nie wiem czy wytrzymałabym z nim w jednym domu. Lubie jak coś się dzieje. Nie potrafię żyć w spokoju. Rodzina? Dzieci to zupełnie nie moja bajka. O mój Boże, fuj. Aish to takie frustrujące. Nie potrafię sobie poradzić ze sobą. Chyba powinnam mu powiedzieć ze nic z tego i wrócić do poprzedniego trybu życia. Znów wszyscy będą mnie nienawidzić ale chociaż będę wiedziała za co.

- Więc nie pasujecie do siebie. Będziesz się jedynie męczyła z nim, a z kolei nie powinnaś wracać do tamtego trybu życia, po co Ci to? Nie lepiej jak będziesz neutralna i trzymała się na dystans? To wystarczy.

-Sama już nie wiem! Z nim źle ale bez niego jeszcze gorzej. Kupiłbym sobie stado kotów ale oprócz twojego wszystkie mnie nienawidzą.

- Czyli coś do niego jednak czujesz. Czekaj, Itachi Cię lubi a ja nic o tym nie wiem? Tfu, nie pamiętam? - zmarszczyłem brwi, akurat do pokoju wbiegł kot i wskoczył mi na ramię.

-Coś na pewno... O.. no właśnie. O wilku.. a raczej o kocie mowa.. Hej kocie.-powiedziałam kładąc się na kanapie i opierając nogi o te Azazela. -Cicho.

Uniosłem ręce w obronnym geście. - Nie mam pytań - kot miauknął w odpowiedzi. Pogłaskałem go.

-Musze ci powiedzieć coś bardzo ważnego. -powiedziałam poważnym tonem.-Nudzi mi się.

- Naprawdę ważne - zaśmiałem się.

-No przecież nie powiedziałam ci tego bez powodu... Zrób coś. Załóżmy że jestem twoją przyjaciółką i weź coś zrób

- Jaką muzykę lubisz? - zapytałem.