Pokój Diany Blake

Wszedłem do pokoju Diany. Ku mojemu zadowoleniu był pusty. - Zapłaci za to - warknąłem do siebie i stanąłem przy drzwiach z krzesłem, gotów ją ogłuszyć gdy tylko wejdzie.

Przeklęty kot... Pomyślałem zanim drzwi mnie porządnie rąbnęły w twarz, a potem usłyszałem zaklęcie Diany. Ciemność przed oczami. Obudziłem się po około trzydziestu minutach, coś miałem na rękach i kostkach. Podniosłem głowę i zobaczyłem kajdanki. Na dodatek byłem półnagi. Zobaczyłem jeszcze ją, spojrzałem na nią z lodowatą wściekłością.

- Pragnę jedynie Ann teraz, zwłaszcza po tym, jak się teraz zachowujesz - powiedziałem możliwie się przesuwając na łóżku o kilka centymetrów, unikając jej dotyku. - Nie pragnę Cię już, im szybciej to zrozumiesz, tym lepiej - warknąłem.

Miałem ochotę zrobić wyjątek od mojej zasady nie bicia kobiet. - Gdyby nie te kajdanki, mogłabyś sobie wprawiać nowe zęby - zasyczałem przez zęby wściekle. Zdecydowałem się na ofensywę. - Żałosny sposób na leczenie złamanego serca - zaśmiałem się szyderczo. - Myślałem, że masz swoją dumę, a bawisz się w zemstę.

Zadrżałem z wszechogarniającej moje ciało furii, splunąłem na nią, prosto w jej twarz. - Dziwką? Kto przyszedł do mnie i chciał ze mną seksu pierwszego dnia gdy byłem w tej szkole?

Warknąłem jedynie z nienawiścią, która w tym momencie zaślepiła moje naturalne męskie żądze. Nie miałem erekcji, a jedynie żądzę mordu.

Zapukałam do drzwi. - Pani Profesor? - zawołałam zbolałym głosem - Potrzebuję pomocy...- oparłam się o ścianę obok drzwi. Tak mi się chciało pić... Tak bardzo mi głowa pękała... Same kroki jakie robiłam były dla mnie hukiem.

- Ma może Pani? - zapytałam z nadzieją. Nie mogłam ustać, więc usiadłam na łóżku łapiąc się za głowę, zapominając zapytać się o pozwolenie.

Wymamrotałam przekleństwo pod nosem.
- Mam. Chociaż jestem pewna, że równie dobrze ma ja pielęgniarka, która chętnie się tobą zajmie.

- Znów ma Pani zły dzień? - zapytałam z troską patrząc na nią i czekając, aż poda mi tabletkę.

Wzięłam tabletkę i przepiłam wodą ze szklanki. Odczekałam kilka sekund i wszystko mi minęło, jakbym wczoraj miała zwyczajny dzień trzeźwy. Zamrugałam oczami i spojrzałam na nią z podziwem. - Pani jest genialna! Dziękuję!

- Chciałabym kiedyś spróbować działania jakiegoś eliksiru zrobionego przez Panią. Muszą być naprawdę świetnie przyrządzone, nie mylę się? - zapytałam z uśmiechem, uwadze mi umknęło, że bluzka mi się zsunęła ukazując nagie, śnieżnobiałe ramię.

O wielka Morgano.. To ten uśmiech... Wpatrywałam się w nią, oniemiała z wrażenia i zachwytu. - J-j-już minął - wydukałam zauroczona. - Emmm... Mogę przyjść jeszcze do Pani po lekcji? - zapytałam

- W sumie to i tak już się skończyło - odpowiedziałam i wzięłam oddech. Zdecydowałam się teraz wyłożyć karty na stół. Kilka punktów w dół raczej się nadrobi, teraz, albo nigdy. - Podobno... Lepiej jest wyładować emocje niż dusić je w sobie, inaczej wracają ze zdwojoną siłą - zaczęłam starając się dobrać jak najlepsze słowa. - Nie uważa Pani profesor tak samo? I... - nerwowo podrapałam się po ręce. - Jeśli Pani jest sadystką to... - przełknęłam ślinę. - to jednocześnie ma przed sobą masochistkę, na której mogłaby się wyładować - odpowiedziałam wypuszczając powietrze. Sukces, udało się. Pytanie czy nią jest... Miałam nadzieję.

- Tak. Wiem, że ryzykuję, bo pewnie Pani nie lubi tych praktyk... Nawet jako uczennica nie powinnam tego proponować, ale... Czuję, że muszę - odpowiedziałam i dopiero teraz zauważyłam swoje obnażone ramię. Nie poprawiłam bluzki by je zakryć.

- Nikt się nie dowie, będę dyskretna, obiecuję - powiedziałam cicho i wstałam. - Wiem na co się piszę - dodałam i dłońmi złapałam dół swojej bluzki, pytająco patrząc na nią czy chce, bym to zrobiła.

- A Pani nie wie, jaką ja jestem masochistką - odpowiedziałam z pewnością i się całkowicie rozebrałam, nie miałam już na sobie nic. Splotłam dłonie za sobą patrząc na nią i próbując odgadnąć jej emocje.

- Przepraszam. Nie wiem, czy istnieje takie słowo - zaśmiałam się nerwowo. - Chomik. Takie słowo.

- Eh, no dobrze, więc... Quetzelcoatl może być? - uniosłam brew. Samo stanie nago przed nią już budziło we mnie uczucie uległości i podniecenie.

- Właśnie nic i jest to trudne słowo, więc myślę, że pasuje tutaj idealnie - odpowiedziałam i zaciekawionym wzrokiem podążyłam za nią. Przeszły mnie miłe dreszcze.

- Nie zapomnę. W sumie nie wiem, czy chcę nawet je pamiętać - odpowiedziałam z uśmiechem. - Pomyślę.

Jęknęłam gdy pociągnęła, odwzajemniłam pocałunek czując ogarniające mnie szczęście i motyle w brzuchu. W końcu znalazłam kogoś pasującego do mnie.

- Ale Pani, ja już wymyśliłam i jestem jego pewna. Na 100 procent - odpowiedziałam cicho, patrząc na nią błagalnie totalnie podniecona. - Nie chce się Pani wyładować?

- Nie chcę. Zdecydowałam, że należę do Pani - pokręciłam szybko głową. - Kiedy przyjść znów? - zapytałam patrząc jej w oczy.