Dormitorium Chłopców 1

- Nie mogę czarować twoją różdżka - odparłem
- Oczywiście, że jestem Czystej krwi - powiedziałem i przyciągnąłem ją do siebie - nie obrażaj się na mnie

— Mozesz cholera...—warknelam.
— Nie obrażam...— powiedziałam juz łagodnie.
— Czysta krew, pierwszy raz, wymiana magii... I... kilka innych czynników...— mruknelam. — Nie denerwuj się tylko dobrze? Chyba.. Przez przypadek nas troche połączyłam... To znaczy... Przez wymianę magii... Odrobina twojej została we mnie.. a mojej w tobie.. dlatego z łatwością użyłam twojej różdżki...

- A ja będę mógł używać twojej? - spytałem
- No nieźle - odparłem - a to tylko przez to że się z tobą kochałem? - spytałem

Przytaknęłam głowa a na jego następne słowa zaprzeczyłam.
— Nie do konca... Nie mam ze sobą ksiąg ale...To totalna bzdura ale chyba się sprawdza.. Wiesz... U nas od kilkunastu pokoleń... Wszyscy sa czystej krwi... to długa i głupia historia... ale tak. Mniej wiecej dlatego ze mnie rozdziewiczyles... No i wymieniliśmy magię i cos tam... To tak. Nasze magię sa jakby wymieszane. — powiedziałam nie patrzac na niego.

Otworzyłem tylko usta i zamrugałem oczami, nie mogąc uwierzyć w to co powiedziała. Patrzyłem na nią, nic nie mówiąc. W końcu wstałem i podałem jej sukienkę.
- Czyli to co zrobiliśmy było najgorszym co mogliśmy zrobić, tak? - westchnąłem i założyłem spodnie

Wzięłam od niego sukienkę starając się panować nad sobą.
— Nie...— powiedziałam również wstając. Drżącymi rękoma zaczelam zakładać sukienkę. Skoro mi ją podał i sam zaczął się ubierać to znaczy ze mam spadać.
— To jedna z najlepszych rzeczy... Złamie zaklęcie. — obiecałam. — Twoja magia jest teraz potężniejsza... Jak zdejmę zaklęcie przez jakas chwile mozesz poczuć się.. Osłabiony. Ale wszystko wroci do normy... Przed kwadransem. — odparlam zakładając buty. Podeszłam do niego chcac go pocałować na do widzenia ale wydawało mi się ze raczej tego nie chciał wiec cofnęłam się unoszac dlon.
– Miłego dnia i nocy...— powiedziałam z lekkim uśmiechem, odwracając się i idąc do drzwi. Wow... Naprawde nie sądziłam ze te bzdury mogą byc prawda... Ale to znaczyło ze nie zakochałam sie w nim bo miałam taki kaprys...

- Stój! - krzyknąłem - Powinnaś tą magię dzielić z osobą, która będzie z tobą do końca życia, a nie z kimś z kim się pieprzyłaś, a co jeśli ktoś by cię zgwałcił, to nienormalne - odparłem - Nie chcę ci magi zabierać - westchnąłem

Podskoczyłam gdy krzyknął i złapałam się za serce...matko...
— To tak nie działa...— zasmialam się lekko. — Ja musiałabym chcieć dobrowolnie tego...Wiec gwałt nie zadziałał by..— odparlam.
— Ale przeciez nie zabierasz...— powiedziałam. — Spokojnie. To lekkie i krótkotrwałe połączenie. Nie do konca zycia. Musiałbyś mnie pokochać. A to jest niemożliwe. — puściłam mu oczko.

- No niestety, kurwa nie - westchnąłem
- W takim razie coś jeszcze powinienem o tym wiedzieć? - spytałem, podchodząc do niej, a po drodze zakładając koszulkę

Pokrecilam głowa, cofając się do tylu.
— Spokojnie... Nie denerwuj się... Przysięgam ze sprawdze czy to na pewno to... Jesli tak to pozbędę się tego a jesli nie... To znaczy ze moja magia jest troszkę zbyt duża i dlatego nie potrzebowałam tyle czasu co ktos inny, by użyć twojej różdżki...

- Nie jestem zdenerwowany - odparłem - po prostu zdezorientowany, bardziej do tego pasuje. A reakcje mam gwałtowne do czego musisz się przyzwyczaić, więc od razu przepraszam za to jak się zachowałem. Po prostu to wszystko z tobą jest takie dziwne - westchnąłem

— Nie masz za co przepraszać... Ale co do jednego, miałeś racje. — powiedziałam wbijając wzrok w ziemie.
— Gdy chciałeś to zakończyć...— dodałam. — Boisz się mnie... Mojej magii... Ona jest częścią mnie... Nie chce żebyś się bal... Nie chce trzymać cie siła. — odparlam. – Zrobimy tak... Wiesz gdzie jest moje dormitorium... Wiesz jak wyglada Magnus... Masz sowę. Jak bedziesz chciał... Jak bedziesz napalony to wyślij wiadomośc... Przyjdę. Albo ty przyjdź. Bez znaczenia. — powiedziałam. — Czesc...— dodałam juz cicho, odsuwając sie jak najdalej by pozniej odwrocić się i ruszyć do drzwi. Naprawde był przestraszony... mna.

Zanim wyszła zdążyłem ją złapać za nadgarstek.
- Czekaj...naprawdę zaczynam żałować że ci to powiedziałem - westchnąłem
- Nie będę zgrywał twardziela , no bo jesteś dziewczyną, a dziewczyny nic nie umieją - odparłem - mam to gdzieś. Boję się, tak to jest prawda, ale nie uciekaj dlatego że ci o tym powiedziałem.

Spojrzałam na niego ze zrezygnowaniem i załamaniem malującym się na twarzy. Spojrzałam na jego dlon ktora znajdowała sie na moim nadgarstku. — Nie uciekam... I na pewno nie dlatego ze mi cos powiedziałeś... Naprawde jestem wdzięczna ze to wyznałes.. serio skarbie. Ale nie chce cie straszyć. — pogłaskałam go wolna dłonią po policzku.
— Za bardzo cie.. Za bardzo cie lubie... To ja powinnam cie przepraszać... Nie ty mnie. Ja ciebie.

- Uciekasz - powiedziałem i położyłem dłoń, na jej dłoni znajdującej się na moim policzku.
- Lubię, gdy tak do mnie mówisz - usmiechnąłem się - Nie wystraszysz mnie - westchnąłem - No może troszkę, ale nie masz za co mnie przepraszać

— Mam... — powiedziałam. — Nie bardzo rozumiem dlaczego tak się boisz... Bo to tylko... magia. Ktora w tej szkole wisi w powietrzu.. Ale naprawde nie zrobie ci krzywdy... Mam się pozbyć magii? Powiedz słowo. Przysięgam ze to zrobie. — powiedziałam patrzac mu w oczy.

- Oszalałaś?! Nie możesz się jej pozbyć - westchnąłem
- Może i magia jest w Hogwarcie, ale twoja jest potężniejsza

Znow drgnelam gdy krzyknął. Jak Boga kocham ten człowiek...
– Tak... Jest...– odparlam nie wiedzac co mam powiedziec.
– Tyler... Zróbmy sobie przerwę... Mowie serio. Przez ten czas moze... Wypróbuj sobie inne warianty... Normalne warianty które maja normalna moc...

- Zwariowałaś? Nie po to odbyliśmy długą rozmowę na temat tego wszystkiego, żeby robić sobie przerwę i co mam wtedy robić? Pieprzyć się z innymi?! - zapytałem wkurzony

— Prosze, przestan krzyczec...— powiedziałam cicho.
— Nie denerwuj się... Kochanie.. Ja chce dla ciebie dobrze... Jak juz kogos pokochasz to bedziesz chciał czyjegoś szczęścia nawet kosztem swojego... Nie unoś się... To tylko... żebyś spróbował. Nie wiesz czy nie ma lepszej w szkole.. a moze to właśnie któraś z nich podbije twoje serce Hm?

- Nie mogę skoro takie rzeczy mówisz - odparłem
- Skoro chcesz przerwy, to się nie Zgadzam...Zrozum nie pójdę do innej i nie ma lepszej...Kiedy to zrozumiesz?
- Jak chcesz bym był pojebem, wystarczyło powiedzieć, powiedziałbym ci byś wypierdalała w pod skokach

Na jego słowa po prostu podeszłam do niego blizej i się przytuliłam. Powiedziałam to. Jaśniej się juz nie dało.. Nie powiem tego wprost... Bo się boje.
Nie chce albo udaje ze nie wie... Nieważne.
— Ja... Ja nie chce żebyś mnie zostawił... Nie zniosę tego po raz kolejny...

- To po co chcesz przerwy ? - zapytałem i owinąłem ręce w okół jej talii

— Dla ciebie... Nie rozumiesz?— zapytałam. — Obiecje ze przy tobie nie bede używać magii. Przysięgam. — obiecałam szybko. Bede musiała się tego nauczyć. — Juz nigdy wiecej nie użyje jej przy tobie. Zaufaj mi... Ale nie boj się mnie... Naprawde.. Nic ci nie zrobie

- Używaj magii, kiedy będziesz chciała - westchnąłem - Wiem, że przy tobie nic mi nie będzie, ale to naturalny odruch, gdy ktoś jest potężniejszy od ciebie - powiedziałem

— Ja naprawde jestem niegroźna...— powiedziałam cicho.
— Nie mogłabym cie skrzywdzić... — dodałam. — Zalezy ci na mnie chociaz troche? Nie na pieprzeniu mnie.. to za chwile. Ale na mnie samej... Co gdybym odmówiła ci seksu? Zostawiłbys mnie? Tylko błagam, powiedz mi prawdę..

- Jesteś nie groźna, ale bardzo potężna - odparłem
- A odpowiedz mi na pytanie : ile dni nie uprawiany seksu? - spytałem

— No... Jakis czas... Ale to jest inaczej. Sam tak chciałeś. — powiedziałam. — Ja dałabym ci się przelecieć nawet na stole w WS

- No widzisz - odparłem - a nadal tu jestem
- Poza tym zależy ile razy byś mi go odmówiła -
westchnąłem

Pokręciłam głowa i odsunęłam się.
— No właśnie... W zależności od tego ile bedziesz mnie ruchal, tyle przy mnie bedziesz... Ale to nic. Zgodziłam się na to przeciez.

- Pewnie tak - odparłem - jakbyś przez miesiąc cały czas mi odmawiała, to nie wiem czy bym wytrzymał...nigdy nie przechodziłem takiego okresu

— W porządku...— powiedzialam posyłając mu wymuszony usmiech.
— Wiesz... Nie czuje się teraz najlepiej... Wroce do siebie, wezme sobie ciepła, pachnąca kąpiel i położę się do łóżeczka... Ty w tym czasie bedziesz mógł sobie potrenować.

- Poczekaj - westchnąłem, biorąc głęboki oddech. Musiałem się jej w końcu spytać, o to czego najbardziej się obawiałem.
- Zawsze chcesz ode mnie szczerej odpowiedzi. To teraz twoja kolej. Odpowiesz mi na pytanie zgodnie z prawdą?

Moje serce zaczęło mocniej walić. Miałam wrazenie ze dźwięk uderzeń wypełnia całe pomieszczenie. Zaschło mi w ustach.
— J-jakie pytanie?

- Odpowiesz szczerze? - spytałem ponownie, gdy Noe udzieliła odpowiedzi na moje pytanie

Przez moment milczałam. W koncu nabrałam powietrza i przytaknelam głowa.
— Odpowiem. Szczerze.

Popatrzyłem jej w oczy i westchnąłem głośno
- To co mówiłaś w Wielkiej Sali, wcale nie było żartem, prawda? Zakochałaś się we mnie. - mówiłem to tak, że sam nie wiedziałem czy pytam czy tylko stwierdzam

Przełknęlam ślinę, w ciszy patrzac mu w oczy.
Nie odezwałam sie. Byłam pewna se jesli w koncu zapyta to bez wahania powiem prawdę. Ale teraz się wystraszyłam. Zaczelam lekko drżeć, nie mogąc tego opanować. Przestałam mrugać. Wpatrywałam się tylko w jego oczy które, wydawało mi się, znow zaczely zmieniać barwę.

- Rian - odezwałem się cicjo, widząc że jest myślami gdzie indziej. Bałem się jej odpowiedzi, ale każde jej słowa do tego zmierzały. Gdy powiedziała, że przekłada moje szczęście nad swoje albo gdy przed chwilą spytała czy zostawił bym ją gdybyśmy się nie pieprzyli

Mrugnelam gdy wypowiedział moje imię przez co łzy gromadzące się pod powiekami spłynęły po policzkach.
— Przepraszam...— powiedziałam cicho. — Ja nie chciałam... Przepraszam... Juz wiecej o tym nie wspomnę... Pozbędę się tego... Ja nie chciałam...— powtorzylam, widzac każda emocje ktora malowała się w jego oczach.

Złapałem ją za nadgarstek i popatrzyłem w jej oczy. Miałem rację od samego początku, ale myślałem że może się mylę.
- Czyli to oznacza, że się zakochałaś, tak?

— Nie zostawiaj mnie przez to... Ja nie bede juz o tym mowic... Nawet słowem. To nie zobowiązuje cie do niczego. Przysięgam... Prosze nie badz na mnie zły..

- Nie jestem zły - odparłem
- Ale tyle razy zaznaczałaś że nie mogłabyś mnie pokochać, a teraz co? Nagle cię wzięło na zakochanie się we mnie? Pieprzyłem cię kilka razy, nie okazując uczuć, więc jakim cudem

—Przepraszam. Nie chciałam... Nie wiem... Przepraszam...— powiedziałam spuszczając wzrok i panicznie wędrując wzrokiem po podłodze jednocześnie probujac złapać oddech ktory jakby nie napływały do moich płuc.

- Za uczucia nie można przepraszać - odparłem obojętnie
- I co ja mam z tobą zrobić? - westchnąłem i usiadłem na łóżku, chowając twarz w dłonie