Błonia Hogwartu

Spojrzałam z obrzydzeniem na gada oraz na węża który zwinął sie na jego kolanach. Myśli że robi to ja mnie jakiekolwiek wrażenie . Cong Cong położył się tracając nosem moja dłoń.
-Nie chce mi się bawić. . Cong... Później. .

Nagle, prawie szeptem zaczynam z nim rozmawiać w wężomowie.

Usłyszałam syczenie. Ale nie był to zwykły syk. Jest wężousty. Spojrzałam na chlopaka i przyglądałam mu się przez moment.

Wąż chyli przede mną głowę, niemal kłaniając się. Po chwili odsykuje coś i wraca do lasu. Spojrzałem za nim i wróciłem do książki.

Zmarszczyłam brwi widząc zachowanie zwierzęcia. Ble. Węże i żaby to najbardziej obrzydliwe zwierzęta jakie znam. Br. .

Po chwili spojrzałem dziewczynie prosto w oczy, przesyłając lekki ból głowy, chcąc jednocześnie włamać się do jej umysłu.

Kiedy napotkałam wzrok chłopaka poczułam jakby lekki ból w skroni który minął szybciej niż się pojawił.
-Wiesz że twoje sztuczki na mnie nie zadzialaja prawda? -zapytałam po dłuższej chwili kiedy w końcu dotarło do mnie coś.

- Teraz już wiem. - spojrzałem jej ponownie w oczy, tym razem już normalnie. Było we mnie coś dziwnego, a jednocześnie tajemniczego.

-To zapamiętaj to sobie. Bo ja też znam taka jedną. Tylko obawiam się ze może jej.. nie przeżyć. -zaśmiałam się I położyłam na trawie. Spojrzałam w niebo pełne gwiazd. Zastanawiałam się czy chłopak coś w ogóle widzi w tej książce.
-Cong Cong. -cmoknęłam na co pies położył się bok mnie, jak zwykle kładąc mi przednią łapę na brzuchu.

- Też znam tą sztuczkę.. - zamiast książki, zaczynam bawić się różdżką.

-Ale ty potrzebujesz do tego różdżki. -powiedziałam znów się śmiejąc. -Byłabym wdzięczna gdybyś się wyciszył. Albo najlepiej wrócił już do zamku.

- Kim Ty jesteś, aby mówić mi co mam robić? - zapytałem poirytowany.

-Ja? Nie mówię ci co masz robić. Szkoda będzie jeśli jakiś nauczyciel lub prefekt zabierze punkty twojemu domowi. Za wałęsanie się po zmroku.

- O mnie się nie martw. - powiedziałem spokojnym tonem.

-Nie zamierzam.-skwitowałam, zmieniając pozycję i kładąc głowę na brzuchu psa który położył się na boku, żeby było mi wygodnie. Zamknęłam oczy, rozkoszujac się cisza.

Po chwili wstałem i wróciłem do zamku, miałem jeszcze do załatwienia kilka spraw..

Usłyszałam że chłopak się poruszył. Z obawą otworzyłam oczy ale on tylko poszedł do zamku. Spokojna, zaczęłam znów obserwować gwiazdy.

Szedłem po błoniach. W sumie było dość ciemno, nie widziałem za dużo. No ciężko było, wyciągnąć różdżkę i użyć Lumos. No bardzo. Schowałem ręce w kieszeniach i przez chwilę zatrzymałem się. Oparłem się o coś, to było chyba drzewo. Po chwili usiadłem i spojrzałem w niebo. W sumie mógłbym wrócić do zamku, ale po co.

Cong Cong zaczął warczeć. Najpierw cicho a potem coraz głośniej. Słyszałam i czułam to w głowie, przez to ze na nim leżałam. W końcu szczeknal po czym znów zaczął warczeć. Pojebało go?

Słysząc jakieś warczenie i szczekanie, domyśliłem się, że to pies. No nie jestem takim idiotą, aby nie rozpoznać psa. Ale o co mu chodziło? Nie byłem tutaj sam-Kolejne zwierzę mnie chyba nie lubi-parsknąłem wyrywając źdźbła trawy.

-Cong Cong uspokoj sie.-powiedziałam do psa, słysząc czyjś głos.

Ten głos był bardzo znajomy. Za znajomy. Potrząsnąłem głową. To nie jest prawdziwe. Nie wierzę. Nie jest to możliwe. Ubzdurało mi się.

-Powiedziałam spokój. -powtórzyłam do psa który nie chciał się uspokoić. Wyrwał spod mojej głowy i pobiegł gdzieś. Słyszałam jego warczenie. Podniosłam głowę i zobaczyłam jak ciągnie rękaw jakiegoś chłopaka.
-Masz minute żeby go puścić Cong Cong!-podeszłam do nich i objelam psa, prawie się na nim kładąc. Silna bestia. Cholera jasna.

Po chwili podszedł do mnie pies i zaczął szarpać mój rękaw. O chuj mu chodzi? Próbowałem wyrwać się, ale niewiele to dało. Słysząc jej głos uniosłem głowę. Nie widziałem zbyt wiele. Niewielka postura, obejmująca psa. Ta bransoletka...Widziałem już ją. Nie wierzę, że to jest Soo. Dyrektor przecież powiedział, że nie żyje. To...Pewnie sen.

-Cong Cong. Masz się natychmiast uspokoić! - wrzasnelam po koreańsku. Pies na moment przestał ale po chwili znów zaczął się rzucać. Zrzucił mnie ze swojego grzbietu. -CONG CONG! -krzyknelam w momencie kiedy pies oderwał rękaw chłopaka. Rzucił materiał gdzieś na bok i najezyl sie, znów warczac na chłopaka. Nie wiedziałam co się dzieje. Nic mi przecież nie zrobił. Chyba że zamierzał a mój kochany psiak to wyczuł. Mimo to widząc zachowanie psa szybko wstałam i stanęłam przed "intruzem".
-Uspokój się bo nie pozwolę ci spać na łóżku! -krzyknelam grożąc psu palcem. Husky zaskomlał i usiadł grzecznie jakby nigdy nic.

Byłem pewien, że powiedziała to po koreańsku. To nie jest możliwe. Nie. To jest na pewno sen-Zajebiście- mruknąłem patrząc na swój rękaw. A raczej na oderwaną część. Czułem w tamtym miejscu chłód, ale to nie było teraz istotne. Podniosłem się. Czułem lekki charakterystyczny słodki zapach perfum. Wyciągnąłem różdżkę i użyłem Lumos. Gdy się zapaliła i ujrzałem twarz Soo zamarłem. Różdżka prawie spadła mi na ziemię. O kur...Zamrugałem kilkakrotnie. To na pewno jest sen. Nie wierzę.

Nad ranem, ponownie wracam na błonia. Siadam w tym samym miejscu i obserwuję otoczenie.

-Cong Cong! Ale z Ciebie nie wychowany kundel! -powiedziałam. Pies spuścił uszy i podszedł do mnie. Łapę położył mi na udzie.
-Nie. Nie rozmawiam z tobą. Idź sobie. Nie. -powiedziałam udając obrażoną. Husky zaskomlał kilka razy po czym stanął na tylnych łapach i zaczął prosić. Wyglądało to dosyć dziwnie bowiem w tym momencie pies był ode mnie sporo większy ale dobra.
-Dobra weź juz bo siare robisz. Piątka. -powiedziałam wystawiając rękę. Zwierzak wyciągnął łapę i krótko dotknął nią mojej dłoni. -Bardzo ładnie.-nim się zorientowałam zaczęło juz świtać. Ten chłopak znów przyszedł na błonia. Zmierzyłam go wzrokiem po czym odwróciłam się do blondyna.
-Nie mam zamiaru przepraszać za psa i jego zachowanie. Nigdy tak nie robił. Chyba że ktoś chciał zrobić mi krzywdę. Najwyraźniej tak było z tobą. Jedyne co mogę zrobić to odkupić ci koszule. -powiedziałam chłodno.

Spojrzałem tylko na nich, a po chwili na psa. Bez słowa udałem się w kierunku zakazanego lasu.

Zaczęło się robić jasno. Obserwowałem zachowanie psa z rozbawieniem-Nie ma takiej potrzeby- powiedziałem patrząc na nią. To naprawdę jest Soo. Ale dyrektor mówił o uczennicy... Nie poznała mnie. Chwilę patrzyłem jej w oczy, a potem spojrzałem w niebo. Po raz chyba pierwszy nie wiem, co powiedzieć "Cześć Soo, pamiętasz mnie? Twój były chłopak, którego obrzuciłaś ciastem, spaghetti, który bardzo Cię kocha. A i zapomniałem, straciłaś pamięć" Pokręciłem głową i spojrzałem na niebo. W sytuacji gdy otrzymałem drugą szansę, tchórzę. Coś się chyba zjebało w ciągu tych dwóch miesięcy, bo Nathan Collins i tchórz? To się nie łączy. Ale...Nie chcę jej zranić. Końcówka poprzedniego roku uświadomiła mi, że nie powinienem się wiązać z nikim. Co ja właściwie tutaj jeszcze robię? Czemu jeszcze się nie ruszyłem? Przecież mógłbym teraz po prostu odejść.

-Ja stwierdze czy jest potrzeba czy nie.-powiedziałam mierząc chłopaka wzrokiem. -Co się tak gapisz?-zapytałam na co ten spojrzał w niebo. Nie lubiłam patrzeć ludziom w oczy i nie lubiłam kiedy oni to robili. Ten chłopak był dziwny.

-Rozumiem, że na patrzenie się na ciebie, to muszę mieć pozwolenie?-parsknąłem ponownie na nią patrząc.

Zastanowilam się chwilę.
-Tak. Myślę że tak. Najlepiej pisemne.

-Oczywiście, już pędzę go załatwić-parsknąłem wywracając oczami.

-Nie musisz pędzić. Jedyna osoba która może ci go dać stoi przed tobą. Ale zaoszczedze twój czas i powiem Ci że nie musisz się fatygowac bo i tak go nie dostaniesz.-prychnelam.

Wyszłam na błonia, żeby zrobić sobie krótki spacerek na świeżym powietrzu. Dokładnie tego było mi trzeba po wąchaniu sali od eliksirów. W oddali zauważyłam kogoś, ale nie ... to niemożliwe. W sali był jakiś eliksir powodujący zwidy? Przecież Soo nie mogła tam być. Podeszłam bliżej, żeby się upewnić, że mi się nie przewidziało. Natychmiast w moich oczach pojawiły się łzy.
- Soo - krzyknęłam i podbiegłam do niej. Przytuliłam dziewczynę z szerokim uśmiechem - Myślałam, że nie żyjesz ... nie rób mi tego więcej.

-A co jeśli powiem ci kim jesteś? Dostanę wtedy zgodę?-spytałem bez namysłu, a potem spojrzałem na Chris-O i cześć Chris.

-Ja dobrze wiem kim jestem. Nie mus...
Usłyszałam że ktoś krzyczy moje imię. Odwróciłam się i w tym samym momencie jakaś dziewczyna rzuciła się na mnie i objęła ramionami.
-Co ty wyprawiasz? !-krzyknelam czując jak obraz zaczyna mi się zamazywać. W oczach stanęły mi łzy a ja czułam jak nogi się pode mną uginają.

Szybko puściłam dziewczynę. Od razu było widać, że coś jest nie tak.
- Soo ... ja ... ja się stęskniłam. Dyrektor powiedział, że nie żyjesz - mruknęłam wycierając łzy rękawem - Nie obrażaj się, jeśli zrobiłam coś nie tak.

Kiedy dziewczyna mnie puscila, straciłam grunt pod nogami. Zanim upadłam na ziemię Cong Cong juz się znalazł obok mnie, powstrzymując przed upadkiem.-Dziękuję. -szepnęłam do niego po czym powoli wyprostowalam się.
-Nie wiem kim jesteś. . I skąd mnie znasz..-powiedziałam do dziewczyny.

-Chris, chodź na chwilę-powiedziałem patrząc na Puchonkę. Odsunąłem się od Soo na sporą odległość.

- Co jest - mruknęłam patrząc z przerażeniem na Soo. Poszłam za Nathem - Wytłumaczysz mi, co się tu dzieje? - zapytałam z nutką wściekłości w głosie.

-Chodź Cong Cong. -powiedziałam patrząc na te dwójkę dziwnie. -Pójdziemy coś zjeść. -powiedziałam stając pewnie na nogach i ruszając w stronę zamku.

-Po tym, co zrobił jej tamten kutas, postanowiła wymazać sobie pamięć-powiedziałem chowając ręce do kieszeni-Teraz nic nie pamięta. Ja też myślałem, że nie żyje. W sensie...Cieszę się, że Soo żyje, ale-odgarnąłem włosy i patrzyłem jak idzie w stronę zamku.

- Ale ... co? Nie ... nie ma Soo? Przecież - powiedziałam siadając na mokrej od rosy trawie - I co teraz?