Błonia Hogwartu

-Ja nie mam pojęcia-powiedziałem patrząc się w niebo-Nie uwierzyłaby nam, gdybyśmy powiedzieli, że wymazała sobie pamięć.

- Więc mamy ją tak po prostu zostawić? - zapytałam patrząc na chłopaka - Ja tak nie potrafię ... i ty pewnie też.

-Powinniśmy chyba ustalić, co ona pamięta. Jestem pewien, że nic z Hogwartu, ale...-westchnąłem i spojrzałem na bluzę, gdzie w rękawie była dziura-Trzeba zacząć od nowa. Ostrzegała mnie, że po tym jak to zrobi to nie będzie tą Soo, którą poznałem.

-O co chodzi? -zapytałam kiedy pies zatrzymał się i obejrzał za siebie, patrząc na dwójkę Hogwartczyków.-Chodź juz...-powiedziałam ruszając znów do zamku. -Dostaniesz mięsko. -dodałam na co pies w końcu ruszył zadowolony u mego boku.
Next: WS

- No na pewno nie będzie taka sama - mruknęłam - Będzie taka, jak na początku. Wkurzająca, kłótliwa i nerwowa.

Po chwili wracam z zakazanego lasu, siadając niedaleko dwójki osób rozmawiających o czymś zawzięcie.

-Ohh, cudownie-mruknąłem-Idziesz? Bo ja spadam. Muszę zjeść, cokolwiek-powiedziałem patrząc na nią-Nieważne ja już pójdę-powiedziałem i machnąłem ręką. Skierowałem się do zamku. 

NP: WS

- No to pa - mruknęłam i położyłam się z twarzą w trawie. Potrzebowałam kogoś, kto by mnie teraz przytulił, albo sama sobie zaraz wykasuję pamięć. Po co ja tu w ogóle wracałam?

Przyglądam się przez dłuższą chwilę puchonce. Odłożyłem nawet na chwilę książkę.

-Spoczywaj w pokoju a twoje prochy... Reszty nie pamiętam. -powiedziałam siadając obok Chris. -Żyjesz?

Miałam ochotę się rozpłakać i robić to tak długo, aż się porządnie odwodnię i umrę. Życie bez przyjaciółki to jednak nie życie. 
Jednak jakimś cudem nie mogłam wydusić z siebie ani jednej łzy. Dlaczego?
Słysząc czyjść głos obróciłam się na plecy - O, hej Kath - powiedziałam starając się uśmiechnąć.

-Wszystko okej? -zapytałam powoli. -Coś ci się stało?

- Nie, wszystko w porządku - zaśmiałam się - Ja tu tylko wącham trawę.

-A ja jestem naturalna brunetka. Jedzie mi tu czołg? - zapytałam odchylając dolna powiekę. -Co jest?

- No przecież mówię, że wszystko w porządku - powiedziałam siadając po turecku.

-Jesteś pewna? Możesz mi zaufać. -powiedziałam. -Ja naprawdę nie jestem taka jak moja rodzina.

Z uwagą przysłuchuje się rozmowie, jednak jestem zajęty zupełnie czym innym.. Oczywiście.. Czarna magia..

- A co ja tam wiem o twojej rodzinie? - zaśmiałam się - Przecież ich nigdy nie spotkałam.

-I lepiej żebyś tego nie zrobiła. Znałam w sumie, nie osobiście oczywiście, tylko jedna osobę która była normalna w rodzinie Blacków. To znaczy normalna według mnie. Według nich to zdrajca itd...-przewróciłam oczami.-Na pewno nie chcesz pogadać?

- Syriusz Black? - wtrąciłem z wrednym uśmiechem.

-Słucham? -zapytałam słysząc imię krewnego. Rozejrzałam się i dopiero teraz zauważyłam chłopaka siedzącego blisko nas. Skądś. . Nie. Raczej nie.

- Mówiłaś o Syriuszu Blacku..

Popatrzyłam uważnie na chłopaka.
-A ty to kto?

- Alex Riddle. - powiedziałem spokojnie, lecz w głosie zabrzmiał chłód.

- Zaraz, ty jesteś z tych Balcków? - powiedziałam unosząc brwi - O luju...

-Katherina Black.-odpowiedziałam patrząc na chłopaka twardym wzrokiem.-Tak. Z tych. Znasz? -zapytałam Chris, nie odrywając wzroku od Alexa.

- Miło mi poznać kolejną potomkę Blacków..

-"Milo" poznać potomka Riddle'a. -powiedziałam oschle.

- Cała Twoja rodzina służyła mojemu ojcu. - uśmiecham się wrednie.

-Tak było kiedyś. -powiedziałam unosząc brwi.-Teraz to ty możesz służyć mi. O ile stwierdze ze jesteś godny. Twojego ojca juz nie ma. Teraz to wy podlegacie nam. A raczej mojej rodzinie.

- Chyba śnisz - powiedziałem prychając. - mój ojciec ciągle jest ze mną..

- A zgadnij kto jest moją matką.. No śmiało.

-Tak tak.. twój ojciec jest z tobą. Ale prawda jest taka ze zginął. Twoja matka? Niby skąd mam to wiedzieć?

- Powinnaś ją znać. Bellatriks Black. Jesteśmy.. Emm.. Rodziną?

Popatrzyłam na niego po czym wybuchnelam śmiechem.
-Tak tak... na pewno..-powiedziałam. -Fajne marzenia. .. o czymś w końcu trzeba marzyć

- O jeez - mruknęłam - Nieźle, nieźle. A ja jestem z takiej pospolitej rodziny pół na pół ... nic wielkiego.

- Nie chcesz, nie wierz. Wisi mi to.

-Coś w końcu musi wisieć. Nie mozesz być kompletnie odmęskowiony. -powiedziałam i spojrzałam na Chris. -Oj błagam cie.. żadna rodzina nie jest pospolita.

Wywracam oczami - a Ty to kolejna zdrajczyni krwi.

-Słucham? -powiedziałam znów patrząc na Riddle'a.

- Nic, nic.. - wróciłem do książki czarnomagicznej.

-Tchórz. -powiedziałam i spojrzałam na Chris. -Tak jak mówiłam. Żadna rodzina nie jest pospolita. A już na pewno nie ty.-uśmiechnęłam się do niej ciepło.

- Oj zamknij się już. - warknąłem lekko

-Ciebie zaraz zamknę. Jesteś takim samym skurwysynem jak twój ojciec. Poszkodowany przez los tchórz.

Podniosłem się i sięgnąłem po różdżkę. - Masz jakiś problem?