Jezioro Hogwartu

Uniosłem brew, lustrując jej sylwetkę, wyciągając w miedzy czasie różdżkę, którą sierowałem w jej stronę
- Accio ! - zawołałem, kierując różdżkę na jej miotłę, która w mgnieniu oka znalazła się w mojej dłoni
- To sobie ją zatrzymań - powiedziałem i uniosłem przedmiot, o którym mówiłem. - Jak przestaniesz chcieć popełnić samobójstwo, to przyjdź po nią - dodałem, odwracając się i idąc w stronę szkoły z nowo nabytym przedmiotem.

Otworzyłam usta gdy zabrał mi miotle. Jeszcze chwile stałam w miejscu po czym ruszyłam za nim.
Zaczelam szeptać pod nosem zaklęcia ktorych nawet nie znałam. Zerwał się mocny wiatr a niebo natychmiastowo zrobiło się szare.
Wyciagnelam dlon, wierzchem do góry a Tyler znalazł się w powietrzu do góry nogami.
Podeszłam do niego.
— Dlaczego mi ją zabrałeś? Hm? Dlaczego mnie od tego odwodzisz?— zapytałam patrac mu w oczy. Nareszcie jego twarz była na wysokosci mojej.

Przestraszyłem się trochę, gdy pogoda diametralnie się zmieniała, a ja zawisłem do góry nogami, jednak widząc jej twarz przed sobą, usmiechnąłem się i poprawiłem włosy
- A po co chcesz się zabić? - zapytałem patrząc na nią. Wyciągnąłem rękę i złapałem ją za koszulkę, przyciągając do siebie
- Po co chcesz to robić, słońce? - spytałem delikatnie, nie odrywając wzroku od jej oczu.

— Wcale nie chce się zabic....— powiedziałam lekko niepewnie. Nie chodziło o samobója No...
Wbiłam wzrok w jego oczy gdy mnie przyciągnął.
— Zapytałam pierwsza. Na czym ci tak zalezy skoro jak sam mówisz nie chodzi o posuwanie mnie?

- Tak po prostu - mruknąłem - bo niby po co masz się zabijać skoro jesteś mi potrzeba - powiedziałem i musnąłem jej usta swoimi - Jestem ciekaw do czego jesteś jeszcze zdolna - mruknąłem

– Nie ma "tak po prostu". Nie jestem ci potrzebna. — powiedziałam lekko zaskoczona tym gestem. Ale nie dałam tego po sobie poznać.
— Do wszystkiego.

- To pokaż to - mruknąłem, cały czas trzymając ją za bluzkę - A teraz może mnie opuścisz,hmm? - czułem że prawie cała moja krew spłynęła do głowy.

— Co mam ci pokazać?— zapytałam.
— Nie. — warknelam kładąc dlon na ten ktora zaciśnięta była na mojej bluzce.

- Pokaż jak mnie obracasz i jak ponownie staje na ziemii - mówiłem spokojniejsze, ale zamknąłem oczy, by móc się skupić na wypowiedzeniu tych słów
- Postaw mnie - powiedziałem neutralnym głosem

— A odpowiesz mi w koncu? Jak Cie postawie?— zapytałam patrzac na niego. On wisiał do góry nogami a ja czułam jak ciśnienie znow mi rośnie.

- Już ci odpowiedziałem - mruknąłem i puściłem jej bluzkę, nie mając już siły. Ostatkami sił chwyciłem się za łydki i podniosłem swoje ciało, by zaczerpnąć tchu.

Opuściłam go szybko gdy zaczął się podnosić. Z dziesięć centymetrów nad ziemia zatrzymał się i powoli na nia opuścił.
— Nie odpowiedziałeś. Ze niby jestes ciekaw na ile mnie stać? Nie kłam.

Podniosłem się lekko na klęczkach i zacząłem kaszleć.
- Nie kłamie - oparłem

Ukleknelam przed nim.
— Wiec... tak jakby "trzymasz mnie przy zyciu" bo jestes ciekaw co potrafi moja magia tak?— zapytałam po czym prychnelam.
— Wow... Tego się nie spodziewałam...

- Nie chodzi mi o to - zacząłem kaszleć podpierając się ręką na ziemi - Jak chcesz droga wolna - mruknąłem, przesuwając w jej stronę miotle, którą o dziwo cały czas trzymałem.

— Wiec o co?— zapytałam niepewnie ale chwytając miotle.
— Nie mozesz powiedziec wprost?

- Nie - mruknąłem - bo nie wiem, - stwierdziłem, podnosząc się i prostując - ale skoro chcesz to zrobić nie będę ciw zatrzymywać - mruknąłem

— Nie wiesz... Nawet gdybys wiedział to byś nie powiedział...— mruknelam.
— Jak nie wypłynę... To nie było cie tu a ja pojechałam do domu.

- Spadam, mam już dość - stwierdziłem - mogę cię próbować od tego odciągnąć, ale przecież i tak to zrobisz, jak mnie przy tobie nie będzie - oparłem i odwrociłem się.
- Miło było cię poznać - mruknąłem na do widzenia.

Nim odszedł, podbiegłam i stanęłam mu na drodze.
Rzuciłam miotle następnie biorac jego twarz w dłonie i całując namiętnie jego usta.
— Ja Ciebie też. — szepnelam gdy się odsunęłam. Pogłaskałam go kciukami po policzkach i kilkakrotnie jeszcze cmoknelam jego wargi.
— Spróbuje ostatni raz... — powiedziałam i odsunęłam się. Chwyciłam miotle i ciagnąc ją za trzonek po ziemi, ruszyłam w stronę brzegu. Obejrzałam się jeszcze przez ramie i uśmiechnelam lekko.
Czułam jak serce podchodzi mi do gardła. A jak się nie uda?
No to sie nie uda.

Chciałem więcej jej pocałunków, ale ona chciała się odsunąć i tak też zrobiła, idąc nad jezioro
- Ale ja nie chce byś próbowała! - krzyknąłem, podchodząc powoli do niej.
Złapałem ją w talii i przycisnąłem swoja klatkę do jej pleców
- Mówiłaś że się nie zakochasz - dodałem ze smutkiem

Slyszac jego krzyk chciałam się odwrocić ale nie zdążyłam. Czujac jak mocno sie we mnie wtula... Poczułam cos niesamowicie miłego. Takie cudowne ciepło..
Slyszac jego kolejne słowa i ton westchnęłam.
— Nie powiedziałam ze się w tobie zakochałam. Tak samo jak powiedziałam ze tego nie zakończę tak samo się juz nie zakocham..

- To o co chodziło z "Ja ciebie też"? - spytałem, odwracając ją do siebie i patrząc w jej oczy

— A co za różnica?– zapytałam cmokajac go w usta.
— Głodna...— powiedziałam robiąc urocza mine.

- Duża - mruknąłem i przeciągnąłem do pocałunku - Ja też, słońce. Jestem strasznie głodny, - stwierdziłem i odsunałem się od niej - ale nie chce mi się iść do Wielkiej Sali - dodałem, odsuwając się od niej.

— Wyślij patronusa. Ja zostawiłam różdżkę w dormitorium. —powiedziałam.
— Yy chwila..— dodałam orientując się ze niebo nadal wyglada jakby miało się zawalić. Skupiłam się chwile i po chwili pogoda wróciła do normy.
— Naprawde nie chcesz zebym to robiła?— zapytałam po chwili cicho, patrzac na niego.

- Zabijała się, hmm, niekoniecznie - mruknąłem i w tym czasie wysłałem swojego patronusa, który doskonale wiedział co robić - Gdzie chcesz zjeść ? - zapytałem

Przytaknelam lekko głowa. Wiec nie bede próbować.
— Nie wiem... Ty wybierz..— powiedziałam. Nie miało to dla mnie znaczenia.

To idziemy do mnie - mruknąłem i przerzuciłem ją sobie przez ramię i klepnąłem w tyłek
- Lubie kiedy tak wisisz na mnie - powiedziałem, znowu ją klepiąc i niosąc ze sobą

Next > Dormitorium Puchonów

— Okej..— zgodziłam się. Odesłałam miotle do dormitorium.
— Hej!— zapiszczałam gdy klepnął mnie w pośladek.
— No właśnie widze... — mruknelam i znow zapiszczałam po kolejnym klapsie.
— No wiesz co...

Next: Dormitorium Puchonow

Miałam ochotę coś jeszcze jej powiedzieć, ale umilkłam. Dobra, dobra. Coś w tym sensu jednak było, to raz. Dwa, widziałam jej przygnębienie, jej uczucia... I to zmiękczyło moje serce. Westchnęłam ciężko i popatrzyłam na nią.
— Przepraszam, za bardzo panikuję — powiedziałam w końcu i przytuliłam ją ciepło.

Westchnęłam z ulgą kiedy dziewczyna już się uspokoiła i bez potrzeby nawet ją przeprosiła. Kiedy została przytulona lekko zadrżała, ale jej dłoń powędrowała na plecy dziewczyny i delikatnie głaskała ich powierzchnię.
-Nie musisz przepraszać, to przecież nie twoja wina. Mogłam wcześniej cię o tym poinformować...- Mruknęła cicho we włosy dziewczyny i uśmiechnęła się sama do siebie.

— Moja. Momentami jestem trochę przewrażliwiona. Albo to coś w rodzaju jakiegoś dziwnego, zmodyfikowanego wampirzego okresu? — zażartowałam pod koniec unosząc brew, obejmowałam Phoebe rękami na wysokości jej karku. Dobra, może miałam powód się zdenerwować, ale nie muszę się chociaż bać, że niechcący się wgryzę w jej szyję czy stracę nad sobą kontrolę i zabiję.

-Wampirzego okresu?- Dziewczyna wybuchnęła śmiechem na to co powiedziała Isobel. Słyszała już wszystko, ale nic o wampirzym okresie nie doszło do jej słuchy jeszcze nigdy.
-Większość osób jest momentami przewrażliwiona, więc już się nie obwiniaj- Uśmiechnęła się głaszcząc jej włosy.

— No ale ja wyjątkowo byłam przewrażliwiona. Nie obwiniam się, a stwierdzam fakt — trwałam w zaparte, wciąż jednak miałam pogodną twarz. Uśmiechałam się do niej, gdy głaskała mnie po włosach.
— Co robimy teraz?

-Jestem spragniona- Stwierdziłam i delikatnie się uśmiechnęłam na wyobrażenie sobie niewielkich ilości przemyconej krwi do hogwartu.
-Co myślisz o cudownej, ciepłej krwistej uczcie?- Zapytałam lekko odsuwając się od dziewczyny. Może nie było tego jakoś dużo, ale za to najlepsza grupa, a przynajmniej Phoebe najbardziej smakowała.

Musiałam przyznać, że poczułam się trochę nieswojo, kiedy zaczęła temat o kolacji... Moment, czy jako stworzenie nocy nie powinnam mówić na kolację śniadanie? Cholera, pogubić się szło! No ale musiałam przywyknąć do nowej rzeczywistości.
— W sumie... To czemu by nie? — powiedziałam z lekkim uśmiechem.

Juz w drodze nad jezioro rozpłakałam się głośno.
Na zewnatrz było chłodno ale przez nerwy jeszcze do mnie to nie dotarło. Gdy dotarłam nad wodę, usiadłam na zimnej belce drewna i schowałam twarz w dłoniach, pochylając się do przodu, płacząc z bezradności i żalu.

Podszedłem do dziewczyny i stanąłem naprzeciwko niej.
- Powiesz mi chociaż za co mnie uderzyłlaś? - spytałem, wpatrując się w jej włosy, ponieważ była nimi zakryta.

Pokręciłam głowa na jego pytanie. Nie chciałam Seby tu przychodził. Nawet nie wiedział co zrobił... Było coraz gorzej miedzy nami. Miałam wrazenie ze nie wytrzymam tego dłużej.

- Okej - odparłem i odszedłem. Jeżeli tak to ma wyglądać za każdym razem, to chyba nie chce tu wracać, po wyjeździe. A może właśnie tak należy zrobić. Denerwować ją by sama to w końcu skończyła to co jest między nami.

— Dlaczego ty nie chcesz mnie zrozumiec?! Dlaczego
Nie chcesz mnie chociaz raz zrozumiec?!— wrzasnęłam gdy podniosłam głowę i zobaczyłam ze chłopak odchodzi.
— Chociaz raz!

- Próbuje, ale nie umiem - odparłem - nie potrafię Cię zrozumieć - powiedziałem, odwracając się do niej
- Raz mowisz, że mnie kochasz i potrzebujesz, a jeszcze innym razem, że mogłabyś iść do innego i dajesz mi w twarz - mruknąłem.
- Staram się Ciebie zrozumieć, ale jest to niemożliwe, jesteś tak zmienna - dodałem

— Bo cie kocham. I potrzebuje. Jak powietrza. — powiedziałam.
— Ale nie moge znieść tego ze ciagle pchasz mnie do łóżek innych... To ja tak powiedziałam. To ty powiedziałeś ze jak chce to moge isc pieprzyć się z innymi... Wiesz jak mnie to boli.:.

- Rian, sama powiedziałaś o innym - westchnąłem - ja tylko powiedziałem, że jeżeli będziesz chciała to nie mam nic do gadania i będę na Ciebie czekał - odparłem cicho.
- Nie pcham Cię do łóżek innych niż moje - westchnąłem.