Jezioro Hogwartu

— Sprawdzilbys gościa? A gdyby cos było z nim nie tak?— zapytałam.
— Skoro nie chcesz go nie mow juz o tym. Serio.

- To bym Cię nie oddał - mruknąłem.
- Masz rację, skończmy - odparłem.

— Nawet gdyby był ideałem to byś mnie nie oddał. — powiedziałam przysuwajac sie i kładąc na nim. Sięgnęłam po koc i machając nim, sprawiłam ze sie rozłożył. Wtedy przykryłam nas nim i podłożyłam sobie dłonie pod podbródek, wpatrując sie w Tylera.

- Gdyby był ideałem, a ty byś coś do niego czuła to bym mu Cię oddał - odparłem.
Poczułem jak otula mnie miękki koc, patrząc w oczy Rian.

— Tak po prostu byś mnie oddał?— zapytałam gapiąc sie na niego.
— Nie podoba mi sie to...— mruknelam.

- Jeżeli byś do niego coś czuła to tak, oddał bym Cię z problemem, ale oddał - mruknąłem.
- Nie wiem dlaczego Ci się nie podoba - odparłem.

— Dlatego ze nie chce żebyś mnie komuś oddawał...— powiedziałam.
— Bez względu na wszystko

- Póki co nie masz się czym przejmować - powiedziałem - Jesteś moja i tylko moja. Nikt nie ma prawa choćby na Ciebie patrzeć, jeżeli nie wyrażę zgody - mruknąłem

Spojrzałam na niego szeroko otwartymi oczami.
— Wiesz ze to... Najmilsza i najbardziej romantyczna rzecz jaka mi powiedziałeś?— zapytałam.

- Skarbie - zaśmiałem się.
- W moich słowach nie było ani grama romantyczności - odparłem - To tylko egoistyczne podejście - dodałem z uśmiechem.

— Skoro tak twierdzisz...— mruknelam.
— Jakbys był na moim miejscu, myślałbyś inaczej. Zupełnie inaczej. — odparlam.
— Nie jest ci zimno?

- Może - odparłem tylko.
- Leżysz na mnie, więc nie jest mi zimno - mruknąłem.

— Ale ty leżysz na zimnych deskach. – odparlam.
— Chcesz cos dzisiaj robic?— zapytałam ciekawa.

- Jakoś przeżyje - zaśmiałem się.
- Niekoniecznie - odparłem - Nie mam pomysłów - dodałem.

— Nie jestes znudzony?— zapytałam czujac jakby nie miał ochoty ze mna rozmawiać.
— Jesli chcesz to cos ci wymyślę zeby ci sie nie nudziło...— odparlam.

- Nie znudzny, a spokojny - odparłem powoli.
- Jakby mi sie nudzilo to albo obiegłbym jezioro albo do niego wskoczył - zaśmiałem się.

— I zdjalbys koszulke? I spodnie?— zapytałam zainteresowana tym widokiem.
— Dobrze wygladasz w mokrej wersji.

- Nie musiałbym ich zdejmować - zaśmiałem się - ale buty już bym musiał zdjąć - dodałem.
- Skarbie, w każdej wersji wyglądam dobrze, a to że jest ci mokro, gdy widzisz mnie półnagiego, opływajacego wodą, to już co innego - odparłem.

Zgromiłam go wzrokiem.
— Wcale nie robi mi sie mokro...— mruknelam.
— Az tak mnie nie podniecasz zeby bez powodu robiło mi sie mokro. — skłamałam.
— Az taki super nie jestes. Po prostu dowiedziałam sie ze masz odziedziczyć wielki spadek i dlatego z toba jestem. Potem zmuszę cie do małżeństwa i swinguje twoja smierć i zabiorę twoje miliony.

- Nie podniecam Cię tak? - szepnąłem wprost do jej ucha.
- Ciekawe, ciekawe - dodałem.
- Nikt mi na razie nie umiera - odparłem, wzdychając.
- No chyba mnie z kimś pomyliłaś. Ja i małżeństwo? No raczej nie - mruknałem.

— Nie podniecasz. Sorry. — powiedziałam chrzakajac.
— Przeciez mowie ze cie do niego zmuszę. Mam gdzies twoje zdanie.

- Czyli jesteś tylko ze mną dla pieniędzy tak? - spytałem, na wszelki wypadek.
- Dobrze, że mówisz - dodałem.

— Dokładnie. — skłamałam przytakujac głowa.
— Rozczarowany? — zapytałam.
— No słuchaj przykro mi..

- Jakoś przeżyje - odparłem.
- Ale rozumiem, że nie musimy się już do siebie zbliżać, tak? - spytałem.
- Skoro chcesz tylko kasy - dodałem, patrząc w niebo.

— Nie No musimy. — odparlam.
— Złapie cie na dziecko. Wiesz. Jak każda porządna pijawka. — powiedziałam trzepocząc rzęsami.

- Nie musimy - odparłem.
- Możemy żyć w małżeństwie zdradzając się - mruknąłem.
- Nikt nie ucierpi, a pieniądze i tak dostaniesz - westchnąłem.

— O... W sumie tez dobre. — powiedziałam.
— Tylko ja nie mam z kim cie zdradzać. — mruknelam zasmucona.
— Wiec musisz mnie zadowolić ty...

- Szybko sobie znajdziesz - odparłem, przeciągając się.
- Wejdź na Wielką Salę, tam będziesz miała duży wybór - mruknąłem i usiadłem, przez co dziewczyna też musiała usiąść. Wykorzystałem chwilę i włożyłem dłonie pod jej pośladki, zaciskając je.
- Akurat będziesz miała cały miesiąc - dodałem.

Objęłam go w pasie nogami gdy usiadł.
Drgnelam lekko gdy ścisnął moja pupę.
— No nie wiem... — mruknelam. — Chyba za bardzo cie kocham..— zamruczalam i cmoknelam go w usta.

Uśmiechnąłem się do niej, a następnie oddałem pocałunek.
- Czyli widzisz, nie jesteś ze mną dla pieniędzy tylko dlatego, że cię podniecam - powiedziałem, zaczynając całować jej szyję.
- Nie zaprzeczaj, bo oboje wiemy jak jest - mruknąłem, a moje dłonie slizgnęły się pod bluzę, pod którą nic nie miała.
- To bardzo niebezpieczne skarbie, zdejmować stanik w mojej obecności - odparłem, jeżdżac dłońmi na razie po brzuchu.

— Nie. Nie jestem z toba tylko dlatego. — powiedziałam. — Tez dlatego ale to jest dodatek do ciebie. A nie odwrotnie. — odparlam.
— Bezpieczne. — powiedziałam pewnie. — To tylko stanik. I wychodzi na to ze to ty jestes bardziej napalony na mnie...

- Wiem, że nie tylko dla tego - odparłem.
- Dobrze, że czujesz się przy mnie bezpiecznie - mruknąłem, całując ją w usta - Choć nie wiem czy powinnaś - dodałem.
- A kiedyś było inaczej? - spytałem, przenosząc dłonie na jej jędrne piersi.

— Jest powód dla ktorego nie powinnam?— zapytałam przygryzajac wargę.
— Nie... Chyba nie..— powiedziałam i zaczelam mruczeć gdy jego dłonie spoczęły na moich piersiach.

- Tak, dokładnie dwa - odparłem - kiedyś ci powiem - dodałem.
- No właśnie - zaśmiałem się - to ja jestem tym, który cię zmusza do współżycia - mruknąłem i zacząłem zataczać okrężne ruchy w okół jej sutków.

— Powiedz mi teraz. — odparlam
— Nie mozna tego nazwać zmuszaniem. — powiedziałam rozchylając lekko usta gdy zaczął drażnić moje sutki, które od razu zareagowały.
— Powiedz mi...

Zaprzestałem czynności, bo wiedziałem, że muszę jej powiedzieć.
Jednak nie wyciągnąłem dłoni spod bluzy, tylko przesunąłem je na plecy Rian.
- Gryfon - odparłem tylko, gładząc jej plecy.

— Chuj z nim. — stwierdziłam. — To jego wina. Noe twoja. — odparlam.
— A drugi?— zapytałam zwilzajac usta językiem.

- Dziewczyny, które na mnie lecą - odparłem - Dobrze wiesz, że to zagrożenie dla ciebie - mruknąłem.
- Moja też Rian, moja też...bo nie byłem przy Tobie.

Kolejny powód na moment odebrał mi nie tylko mowę ale i oddech.
— To... Nie jest dla mnie zagrożenie. Mowilam ci ze mozesz spotykać sie z kim chcesz..— powiedzilam w koncu.
— Byłeś. Byłeś tam przeciez i mi pomogłeś.

- Kolejny raz źle rozumiesz - odparłem, gładzac jej plecy.
- Pamiętasz jak cię dziewczyna zaatakowała, gdyby nie twoja czujność, nie wiem co by się stało - mruknąłem.
- Nie pomogłem. Nie było mnie gdy tam przyszedł. Wtedy gdy Cię pocałował też nie, ani gdy zrobił Ci malinkę, która powinna być zrobiona przeze mnie, ani gdy cię uderzył czy nawet gdy zrobił ci te inne siniaki - dodałem

— A...— powiedziałam kiwając głowa.
— A tamto... To nie była twoja wina. Naprawde.— odparlam.— Naprawde nie twoja. A malinek mozesz mi robic multum

- Była Rian - odparłem.
- Uwielbiam Cię, naprawdę - mruknąłem - ale nie chodzi mi tylko o malinkę.
- On Cię dotykał, a ty jesteś moja, cała moja, twoje ciało także do mnie należy - powiedziałem i dla uspokojenia, wpiłem się w jej wargi, przedłużając trochę pocałunek.

— O... Tak mozesz mi odpowiadać. — powiedziałam kładąc dłonie na jego karku i gładząc go po nim. — Jak bede mowila ze cie kocham. Mozesz mowic ze mnie uwielbiasz. — wyjaśniłam.
— Wiem. Przepraszam ze mu na to pozwoliłam. — dodałam ciszej, zaraz oddając jego pocałunek z czułością.

- Tak mogę odpowiadać - odparłem, gdy już się od niej odsunąłem.
- Rian czy jest prawdopodobieństwo, że gdybym Cię zostawił, znalazłabyś kogoś? - spytałem, patrząc jej w oczy.

Podniosłam wzrok gdy zadał mi pytanie.
— Prawdobodobienstwo jest zawsze na wszystko. — odparlam szczerze.
— Tylko jaka jest szansa na to ze bede w stanie zyc z tym człowiekiem?