Wielka Sala

— Na razie nie. — przytaknelam.
— Co niby robiłam? Pff... Nie ma we mnie nic specjalnego. Po prostu moze jestem w twoim typie. A raczej moje ciało jest

- Rian, proszę Cię...
- Każdy facet na tej sali potwierdzi Ci, że ruszasz się jak kocica - odparłem.
- Do tego to jak się ubierasz...ah słońce ty naprawdę tego nie widzisz - mruknąłem
- Większość dziewczyn nie pójdzie się kąpać, wiedząc że facet w każdej chwili noże wejść - dodałem, przypominając sobie sytuację.

— W sensie?— zapytałam nie do konca rozumiejąc.
— To zle ze tak robię? Przeciez Ty jestes moj facet wiec...

- A czy ja mówiłem, że to źle? - spytałem, patrząc w jej oczy.
- Rian wszytko co robisz, jest cudowne, no poza kłótnią - zaśmiałem się.

— No... Ja zrozumiałam to tak ze nie powinnam tak robic...Tylko jaki to miało by sens zebym szła kapać sie po twoim wyjściu jesli chwile wcześniej nie róść ze widziałeś mnie nago to jeszcze mnie posuwales, tym samym widzac mnie w najbardziej intymnej sytuacji...

- Nie, nie, nie - zaśmiałem się.
- Źle mnie zrozumiałaś - odparłem
- Masz rację, byłoby to kompletnie bez sensu - westchnąłem

— To mi wytłumacz bo sie troche gubię...— powiedziałam.
— Zreszta. Widziałeś mnie w rożnych sytuacjach... Wiec.. Mozesz juz zjeść?!— krzyknęłam nagle.

- Mówiłem Ci, że jestem najedzony - odparłem
- Poza tym nie krzycz na mnie, pamiętaj skarbie iż ja jestem starszy - westchnąłem
- Tak w ogóle ty też nie jadłaś...

— A ja mam cos na punkcie czego Ty i nie tylko Ty, szalejesz. — odparlam.
— Jadłam. Siedze tu od rana. Naprawde. Zjedz. Mowie poważnie. Jak nie zjesz to nie zobaczysz mnie do wyjazdu...

- Jadłem - odparłem krótko
- Sama widziałaś - westchnąłem
- Nie mogłaś spać, że siedzisz tu od rana? - spytałem

— Moze. — warknelam.
— Tyler, czy ja mam naprawde sięgać po środki ostateczne? Zjadłeś jedna kanapkę. Druga wyczulił moj kot ktory jest wiecznie głodny. Zjesz czy mam ci zrobic kuku?

- Czekałaś na mnie - stwierdziłam, choć chciałem ją o to zapytać.
- Uderzyła byś mnie? - spytałem.
- A ja ci powtarzam, że nie jestem głodny.

— Nie bo mozesz oddać. — powiedziałam i westchnęłam kładąc dlon na jego kroczu.
— Uparty jestes. I dlaczego myślisz ze na ciebie czekałam?— zapytałam cały czas powoli masując jego krocze które lubiło współpracować. W przeciwieństwie do tego debila.

- Dobrze wiesz, że nie oddam Ci, gdybyś mnie uderzyła, Ri... - nie wypowiedziałem do końca, bo dziewczyna zaczęła poruszać dłonią, która położyła na moim kroczu.
Zacisąłem zęby i złapałem ją za nadgarsek, odsuwając jej rękę.
- A po co niby czekałaś przy stole Puchonów od rana? - spytałem, podnosząc się niechętnie z jej kolan.

Uśmiechnelam sie lekko, zadowolona z siebie.
— A może umówiłam sie z kims a ty przylazles i wszystko zepsułeś?— zapytałam lekko poruszając ręka by mnie puścił.

Puściłem jej dłoń i uśmiechnąłem się do niej.
- Oczywiście, to może się gdzieś przeniosę, byś mogła z tym kimś na spokojnie pogadać - odparłem cicho. Byłem pewny, że sobie ze mnie żartuje.

— Miło by było. — powiedziałam i polozylam mu uwolniona dlon na udzie.
— Jedz jesli nie chcesz zebym użyła przeciwko tobie czegoś czego nie powinnam. — mruknelam. — Prosze. Zjedz to co ci nałożyłam i juz bede cicho

- Chyba na kogoś czekasz - odparłem i ściągnąłem jej reke ze swojego uda.
Oddaliłem się do niej i przysunąłem do siebie talerz pełny jedzenia, patrząc na niego.

Westchnęłam cicho. Na ciebie debilu... Na ciebie...
Znowu nie zrozumiał. No nic. Grunt ze chociaz zje.
— Na jedzenie sie nie patrzy. Tylko je. Wiec to zrob.

- Nie chce mi się jeść - odparłem, patrząc na nią.
- Poza tym nałożyłaś mi tyle jedzenia jak dla armi - mruknąłem i odsunąłem jedzenie, kładąc głowę na stole.

— Tyler. Ostrzegam Cie...— powiedziałam unoszac palec do góry.
— Przysięgam ze jak nie zjesz to nie zobaczysz mnie przez... zobaczysz mnie dopiero po powrocie z Brazyli. – odparlam.

- Skarbie - przeciągnąłem sylaby i położyłem swoją dłoń na jej udzie.
- Bądźmy szczerzy, nie wytrzymasz beze mnie tyle - uśmiechnąłem się.

— Ja? Ja nie wytrzymam?— prychnelam.
— Chce ci przypomnieć ze juz nastawiłam sie na brak czesci ciebie. Wiec mysle ze sobie poradze. — warknelam i zdjęłam jego rękę ze swojego uda. — Nie dotykasz mnie dopoki nie zjesz.

Westchnąłem i włożyłam małą kanapeczkę do ust, a następnie ponownie położyłem dłoń na jej udzie.
- Już zjadłem - mruknąłem, gdy przełknąłem jedzenie.

— Nie. Nie zjadłeś. — powiedziałam znow zsuwając jego rękę, tym razem gwałtownie.
– I nie mow do mnie. Dopoki nie zjesz. – dodałam nie patrzac nawet na niego.

- Ja Cię nie zmuszałem, gdy nie chciałaś jeść - powiedziałem z wyrzutem, ponownie wpatrując się w talerz.
Może jak na niego popatrze, to wszystko z niego zniknie, a ja nie będę tego jadł.

— No widzisz. A ja jestem szmata i cie zmuszam. — powiedziałam.
— Ostrzegam cie Tyler. — dodałam powoli.

- Nie jesteś szmatą - odparłem spokojnie, kładąc głowę na stole.
- Nie zjem tego, po prostu nie mogę - westchnąłem cicho.

— To nie jedz. Umrzyj z głodu. — powiedziałam i miałam wrazenie ze za moment mnie chuj strzeli. Mimo to starałam sie zachować spokoj zeby znowu sie nie pokłócić. Nie chce to niech nie je.

- Jak nie zjem jednego posiłku nic mi nie będzie - odparłam spokojnie.
- Cieszę się, że życzysz mi jak najlepiej - westchnąłem.

— Po prostu mógłbyś chociaz raz mnie posluchac. Ja sie ciebie słucham. — powiedziałam ze łzami w oczach.
— Opuszczasz kazdy posiłek. Nie kłam ze jest inaczej. Kiedy ostatnio jadłeś obiad? Normalny. Nie kanapki. Albo kolacje co?

- Wczoraj? - sam do końca nie byłem pewien, czy jadłem coś oprócz kanapek.
- Skarbie, nie płacz - odparłem i podniosłem się ze stołu, na którym leżałem - i tak i tak Cię uniosę - mruknąłem i polozylem jej dłoń na udzie. Drugą ręką chwyciłem widelec i wbiłem go w kurczaka.
Jednak gdy tylko przypomniały mi się słowa Ślizgonki, zabrałem dłoń z jej uda, a następnie zjadłem nabite na widelec mięso.

— Wczoraj? A przedwczoraj? Przestałeś jeść... Nie podoba mi sie to. Robisz to specjalnie. — powiedziałam cicho.
Gdy zaczął w koncu jeść, złapałam go za dlon i scisnelam lekko.

- Nie robię tego specjalnie. Jem kanapki i to mi wystarcza - odparłem spokojnie.
Uśmiechnąłem się lekko, gdy tylko poczułem jej uścisk na swojej dłoni i wpakowałem kolejny kawałeczek kurczaka.

— Wiesz ze to duzo dla mnie znaczy?— zapytałam głaszcząc go kciukiem po dłoni.
— To ze jesz bo cie o to poprosiłam, pomijając resztę zabiegów, jest lepsze od czegokolwiek innego... — powiedziałam szczerze.

- Cieszę się - odparłem.
Nie zamierzałem jej mówić, że naprawdę nie chce mi się jeść, bo znów byśmy się pokłócili, zacząłem wpakować do buzi kawałek za kawałkiem.

Przyjrzałam mu się.
— Juz nie jedz. — powiedziałam szybko. Miałam wrazenie ze za moment zwróci wszystko co zjadł.
— Przepraszam. Nie jedz tego juz...— dodałam odsuwając talerz.

- Dziękuję - odparłem i opadłem głową ma blat, robiąc huk. No trudno mam to gdzieś, na oślep złapałem rękę dziewczyny i złączyłem, nasze palce.

— Przepraszam. — powiedziałam i przysunelam sie bliziutko, głaszcząc go wolna ręka poranienie.
— Musimy isc do Anastasii.

- Po co? - spytałem, natychmiast się podnosząc
- Coś Ci jest? - dodałem niepewnie, patrząc w jej śliczne oczy.

— Nie. Ja jestem zdrowa. — powiedziałam nie odrywając wzroku od jego oczu.
— Tobie cos jest.

- Skarbie to tylko przejedzenie - zaśmiałem się i objąłem ją w pasie.
- Kilka minutek odpocznę, potem zrobię pompki i będzie dobrze - mruknąłem.

— Nie mowie o tym teraz. Jeszcze jakis czas temu jadłeś... jak Magnus. No moze nie rzucałeś sie na czyiś talerz ale apetyt miałeś. Ale im dłużej jestem przy Tobie, tym gorzej z toba. – odparlam.
— Ty? Pompki?

- Nie o to chodzi - mruknąłem i znów położyłem się na jej kolanach - Po prostu dawno nie cieszyłem, więc musiałem ograniczyć jedzenie, a teraz tak szybko nie mogę się przedstawić na duże porcje - odparłem.
- Tak, ja - zaśmiałem się cicho.

— Ta... Jasne. — prychnelam, zła na siebie ze go zmuszalam.
– Nie zeby cos.... Ale ty umiesz robic pompki?— zapytałam. — Czy takie damskie?