Wieża Astronomiczna

Uniosłem się lekko, by lepiej nas usadzić. Gdy wynosiła moje imię zrobiła to tak powoli, jakby przeciągając litery mojego imienia. Gdy jednak prsygryzła lekko moje ucho, zadrżałem, nie umiałem inaczej zareagować na jej ruch. Moje ręce powędrowały po raz kolrjnu, na jej tyłek, naprawdę nie umiałrm się kontrolować.

Kiedy poczułam jak zadrżał, uśmiechnęłam się mimowolnie. To chyba stało się moim hobby, lubiłam prowokować go do takich zachowań. Naprawdę... czy ktoś mnie podmienił? Zadałam sobie to pytanie w myślach, kiedy przyłożyłam swoje rozgrzane usta do jego szyi, zagryzłam kawałek skóry, następnie zasysając ją delikatnie. Gdy oderwałam się od niego, zauważyłam fioletowo-różowe arcydzieło - z którego byłam bardzo zadowolona.

Jęknąłem mimochodem, co ta dziewczycza ze mną wyrabiała. Następnie przeniosłem dłoń na piekące miejsce lekko je pocierając je.
- Czy ty mnie właśnie naznaczyłaś - zapytałem, niedowierzając.
- Nie na za dużo, sobie pozwalasz - zapytałem ściskając jej pośladki.

- Naznaczyłam? - kiedy odkrył brunatną malinkę, przejechałam po niej opuszkiem palca.
Lekko podskoczyłam, gdy ścisnął moje pośladki.
- Może tylko troszkę... Przypadkowo. - przewróciłam oczami, a na twarz wkradł mi się łobuzerski uśmiech, do którego nigdy nie byłam przyzwyczajona.

- Jasne przypadkowo - mruknąłem
- Co mam z tym zrobić? - zapytałem patrząc na nią - ty mogłabyś to zakryć włosami, ja nie za bardzo - dodałem, wpatrujac się w jej uśmiech, który zaczynał mi się podobać
- Znaczne cholera szaliki nosić - mruknąłem i odchyliłrn głowę do tyłu, śmiejąc się.

- Jeżeli tak Ci to przeszkadza to mogę użyć swoich tajnik makijażu i lekko go przykryć... - zamyśliłam się - Mimo że na co dzień się nie maluję, to takie rzeczy posiadam. Specjalne na takie okazje, kiedy nie przyjmuje się prezentu. - uniosłam wysoko głowę, krzyżując ręce na wysokości swojej klatki piersiowej.

- Chyba podziekuje - stwierdziłem - węźle szalik i będę chodził, mówiąc że kibicuje Slytherinowi przez cały czas - zaśmiałem się i złożyłem pocałunek na jej szyi.

- Wstydzisz się? - przejechałam palcami od jego ucha po odkryty obojczyk, nieco zatrzymując się na jego kości. Miałam okropną słabość do męskich obojczyków... no cóż, taki nawyk.

Odchyliłem lekko głowę, gdy poczułem jej dotyk na swojej skórze.
- Oberwałbym po twarzy, za to, że nie przejąłem nad tobą kontroli - powiedziałem - Poza tym jeżeli ja założę szalik swojego domu, to nie będzie to dziwne - mruknąłem - zakładam, że jeszcze kilka osób, pójdzie w moje ślady - stwierdziłem - niedługo nasi grają mecz, wiec nie będzie to dziwne - dodałem, zaciskając dłonie na jej pośladkach

- Nie przejąłeś nade mną kontroli? - parsknęłam subtelnym śmiechem, patrząc rozbawiona na chłopaka - Nie potrafisz mi się oprzeć i po prostu mi... ulegasz. - naciskając mocno na ostatnie słowo.

- Jesteś tego pewna ?- spytałem i przybliżyłem się do niej. Swoje usta Ułożyłem na jej uchu, przejeżdża jąc po nim wargą
- To ja ci ulegam, tak ? - zapytałem ssąc płatek jej ucha, a następnie lekko go przygryzając. Pocałunkami znaczyłem mokrą drogę do jej obojczyka i zassałem go. Uwielbiałem robić z nią takie rzeczy.

- Dalej nie zmieniam swojego zdania. - zamruczałam mu do ucha, uwielbiam się z nim przekomarzać - Może pójdziemy zwiedzić więcej Hogwartu... - przypomniałam sobie o dziewczynie za nami, która za pewne bacznie nam się przyglądała, co nieco mnie krępowało.

Zaśmiałem się lekko i odkleiłem się od niej na chwile, wiedząc o co jej chodzi
- Na razie nie robimy niczego niedozwolonego - mruknąłem
- A co chcesz zwiedzić? - zapytałem - Dormitorium Ślizgonów? - dodałem ze śmiechem.

- Nie robimy. - przyznałam mu rację - Twoi współlokatorzy nie będą źli i Cię nie zabiją? - uniosłam pytająco brew, przypominając sobie jak mówił te słowa w wielkiej sali.

- Nie sądzę, by w nim byli - zaśmiałem się - zazwyczaj schodziły się na noc, a i tak nie zawsze w pełnym gronie - dodałem, śmiejąc się. Było to o tyle dobre, że byliśmy rozproszeni po wielu pokojach i żaden z nas nie przesiadywał w nim dłużej niż na okres spania, dlatego też mieliśmy pokój dla siebie.

- Skoro mnie zapraszasz. - przegryzłam swoją wargę, powolnie wypuszczając ją z ucisku - To będę na tyle uprzejma, że się zgodzę. - powiedziałam teatralnie.

- Nie no, ale nie musisz - mruknąłem i złapałem ją za uda, zeskakując z murku.
Trzymałem ją za uda, tak że musiała złapać się za mój kark, by nie spaść.
- Ale wiesz chciałaś zwiedzać, a tam to do zwiedzania za wiele nie ma - stwierdziłem i pocalowałem jej szyję.

- Chcę zwiedzić każdy zakątek tej szkoły. - splotłam swoje nogi w jego pasie, podnosząc się tak, że tym razem on musiałby patrzeć do góry, by spojrzeć mi w oczy - Dormitorium Ślizgonów będę miała już odhaczone. - wydęłam usta w lekki dziubek.

-Skoro tego właśnie chcesz - mruknąłem i spojrzałem w górę na jej oczy. Przeniosłem dłonie na jej tyłek, by było jej wygodniej w tej pozycji. Boje krzykneliśmy na dowidzenia do dziewczyny, która też była na wieży. A ja z Sarah na rękach skierowałem się do swojego pokoju
Next > Dormitorium Ślizgonów

- Merlinie, ile szczęścia - westchnęłam, gdy para sobie poszła - Dobrze, że już ich tu nie ma, co maluszku?
Królik spojrzał na mnie, a potem wrócił do spania.

Po tej całej sytuacji z fretkami i nauczycielem, dumny udałem się na wieżę. W sumie dawno mnie tu nie było i nie wiem ile jeszcze będę tu gościć. Na wieży już ktoś siedział, posłałem dziewczynie zwyczajne cześć i oparłem się o kamienny murek, patrząc na hotyzont przed sobą.

Nie wiedzialam dokąd się udać przed ceremonią przydziału do domu. Nie myslałam o tym gdzie trafię, bo wiem, że wszędzie dam radę się wpasować. Za cel obrałam wieżę astronomiczną, słyszałam, że jest z niej cudowny widok, a ja zawsze lubiłam wysokość.
No i jestem, rzeczywiście jest tu cudownie, nawet warto było wchodzić po tych wszystkich schodach, żeby zobaczyć wszystko z góry. Na wieży była jakaś dziewczyna i chłopak, posłałam ich delikatny uśmiech na przywitanie i usiadłam na jednym z murków.

Moją uwagę przykuła dość energiczna dziewczyna, która zawitała na wieżę. Z reguły dziewczyny cierpią na lęk wysokości, a ona wyglądała na nieporuszoną.
- Nie boisz się, że spadniesz? - zaśmiałem się cicho, podchodząc do brązowo włosej dziewczyny.

-Dlaczego mialabym się bać, wysokość jest cudowna-Wzruszyłam ramionami spoglądając na chłopaka z delikatnym uśmiechem. Moje nogi zwisały w dół, a delikatny wiatr muskał moje ciemne włosy. Uwielbiam to uczucie, zdecydowanie.

- Jest cudowna, prawda. - mruknęłam cicho, szybko siadając na murku obok niej - Jestem Luke Ślizgonów McCartney. - uśmiechnąłem się promiennie w jej stronę, odchylając się, by moc na nią spojrzeć.

-Madison bez przydziału Beer-Zasmialam się z przywitania ślizgona. Ciekawy sposób przedstawiania sie, nie powiem.
Wiatr postanowił przyspieszyć, a moja wlosy zaczęły tańczyć w jego rytm, mogłabym tak siedzieć cale dnie.

Chwile milczałem, czując jak wiatr tworzy nieznany harmider na moich włosach.
- Bez przydziału? - zmarszczyłam brwi - Jeszcze?

-Tak, nie wiem kiedy dokladnie go dostane, ale na razie mi to nie przeszkadza-stwierdzilam wzruszające ramionami. Po chwili usiadłam wygodniej tak, żebym mogla doskonale widzieć to co dzieje sie w około, a także nowopoznanego chłopaka.

- Nie dostawało się go od razu jakoś na wstępie? - zamyśliłem się chwilę po czym wzruszyłem ramionami - No nie ważne Madison, od kiedy jesteś w Hogwarcie w takim razie?

-Jestem tu dopiero od paru godzin, rozmawialam z jakims nauczycielem i twierdził, że mają coś do zrobienia, potem zajmą sie mną. A ja postanowilam odwiedzić wieże i tak sie tu znalazłam-Usmiechnęlam się wesoło.
- A ty? Od kiedy uczysz sie w Hogwarcie?

- Za tym ciągnie się śmieszna historia. - podrapałem podbródek - Jakoś od którejś zimy, ale nie jestem pewny od której... a jeszcze wczoraj odpoczywałem sobie w Kanadzie, ale musiałem postawić się na warcie. Przyjaciółka zadzwoniła i dlatego tu jestem i nie wiem ile jeszcze tu pobędę. - zatrzymałem nareszcie swój potok słów.

-To słodkie, taki rycerz na białym koniu.... -Zaśmiałam się delikatnie na wyobrażenie Luka jako właśnie taką postać.
-Nie podoba ci sie tu? Ja sama chcialabym zostać tu jak najdłużej się da.

- Podoba. - wzruszyłem ramionami, patrząc przed siebie - Tylko ja się w życiu strasznie nudzę i muszę mieć cały czas coś nowego. Muszę się zachwycać. - wyjaśniłem spokojnie, cicho śmiejąc się ze swoich słów.

-och rozumiem i co takiego zachwyca cie w tej Kanadzie? -Zainteresowałam sie co moze byc bardziej zachwycajacego niz szkola magii? No cóż Luke chyba ma jakieś wygórowane zachcianki.

- Samochody, moi kumple i samochody. - parsknąłem śmiechem - Z nimi zawsze dzieją się takie rzeczy, że nawet w tej szkole nie pomyśleliby o tym. Z moją magią jesteśmy bezkarni. - odwróciłem głowę w jej stronę, aby móc zobaczyć w jaki sposób odebrała moje słowa.

Zdziwiłam się odpowiedzią chłopaka. Samochody i koledzy? Co takiego mógłby zrobić...
-Możesz używać magii przy nich? Myslalam, że to zakazane

Weszłam na wieżę i odparłam się o murek. Już na prawdę nie wiem co robić. Chyba będzie najlepiej jak przestanę ingerować w czyjeś sprawy.

Weszłam na sama górę zdyszana jak nigdy. Oparłam się w drzwiach i spojrzałam na dziewczyne.
— Wiesz jak mnie to dotknęło?— zapytałam biorac oddech i starając się go wyrównać.
— Najpierw mam wrazenie jakbys była mojq przyjaciółka od "x" lat a potem mówisz mi ze niepotrzebnie mu to mowilam.... Ja cenie sobie szczerość. I dla mnie mówienie o tym co się czuje jest normalne. Mówienie o tym komuś na kim mi zalezy. Nie każe ci decydować on albo ja. To logiczne ze on. My się nie znamy. Ale nie udawaj ze chcesz mi pomoc. Nie udawaj ze mnie lubisz. Miedzy mna a Tylerem juz nic nie bedzie. Jesli on nie moze do mnie przyjść i powiedziec tego DO MNIE... To wybac Kate. Ale chyba sama widzisz ze jemu nie zalezy. Bo gdyby zależało to w tym momencie albo byśmy się pieprzyli jak dwa miniaturowe króliczki albo mówilibyśmy sobie przykre rzeczy... a tu? Nic. Kompletnie zero. Nie mam zamiaru porozumiewać się z nim poprzez kogos. Jesli cie zranilam to wybacz. Widocznie taka jestem.

- Mną się nie powinnaś kompletnie przejmować - mruknąłem, odwracając się do dziewczyny
- Rian, nie udaję że Cię lubie - westchnęłam- ale nie będę na siłę zabiegała o twoją przyjaźń. Jeżeli jej nie chcesz to zrozumiałe, że nic z tego nie wyjedzie, ponieważ przyjaźń to zazwyczaj relacja łączącą co najmniej dwie osoby - odparłam, krzyżując ręce pod piersiami
- Nawet nie wiem czy Tylera bym wybrała - stwierdziłam
- Chciałam byście oboje poznali swoje wersje, a że powiedziałaś bym mu nic o Tobie nie mówiła, to tak zrobiłam i tylko ty znasz jego wersję, on twojej nie - dodałam
- Już sobie odpuściłam, bo żadne z was nie wykazuje skłonności do pogodzenia się, tylko ja chcę to zrobić - zaśmiałam się smutno
- Oboje wyjeżdżacie, uciekając od tego co tu się stało - wyjaśniłem, wpatrując się w jej oczy. Naprawdę ich nie rozumiałam, bo zamiast to ratować, oni niszczyli.
- Lecz nadal Rian jednego nie rozumiem. Dlaczego chciałaś się z nim spotykać, skoro źle sie przy nim czułaś - powiedziałem, specjalnie nie używając określenia.

— Bo go kocham. Nie wiem za co. Kocham go mimo tego ze czasami jesy oziębły i... I taki bez uczuć. Duzo jego slow mnie rani. Ale jestem w stanie go znieść bo bez niego jest mi jeszcze gorzej. I to nie jest tak ze tylko przy nim czuje się jak byle gowno. — dodałam wdychając.
— Tak czy siak. Nie chciałam sprawić ci przykrości.
— On pragnie mnie tylko fizycznie... Ja oprócz tego pragnę go tez duchowo... nawet jesli brzmi to żałośnie. Byc moze podświadomie wcale nie pogodziłam się z tym ze nigdy nie usłyszę od niego "kocham cie". A moze boje się ze pewnego dnia, tak jak teraz, bedzie mnie unikal a ja nie bede w stanie tego wytrzymać i zrobie cos głupiego...

- Pewnie to już wiesz, ale wybrałaś złego faceta do kochania go - odparłam.
- Rian to chyba najlepszy pomysł, w sensie zakończyć to wszystko. Gdy wyjedziecie wasze drogi się rozejdą i być może nigdy nie spotkają - wyjaśniłam
- Dobrze wiesz że raczej nigdy, nie będzie Cię pragnął w sferze duchowej...

— Wybrałam najlepszego jakiego się tylko dało. — powiedziałam cicho.
— Tak... Dobrze ze to wiem...— dodałam. Zsunęłam się po ceglanej futrynie i usiadłam na stopniu.
— Pewnie masz racje. Dobrze mu to zrobi...

- Chyba najlepszego do seksu, ale nie do kochania, Rian - powiedziałam podchodząc do niej
- Tobie to dobrze zrobi - odparłam - On będzie funkcjonować jak zawsze - mruknęłam.

— Nie. Uwierz mi... wiem co mowie. Mogłabym się z nim nie kochać przez rok a nadal bym go kochała. Najwyżej bym wybuchła...— powiedziałam.
— Ja bez niego nie chce funkcjonować. I nie bede. — dodałam spoglądając dziewczynie w oczy.

- Zakochałaś się na co nie miałaś wpływu, dlatego będziesz go kochać, ale nie jest on najlepszą osobą do teg by inna osoba go kochała - mruknęłam i usiadłam obok niej.
- Czy przy osobie, którą się kocha, nie powinno czuć się bezpiecznie i wartościowo? - spytałam