Wieża Astronomiczna

-Jeśli chcesz, to możesz mi powiedzieć. Może będę w stanie jakoś pomóc- Zapewniłam dziewczynę o swojej chęci pomocy. Strasznie dziwnie się czułam, może i na co dzień byłam miła dla ludzi nawet nieznajomych, ale w życiu do głowy nie przyszłoby mi słuchanie czyiś problemów. Po prostu zwykle tego nie robię, nawet nie lubię słuchać jak ludzie się żalą, ale w tym przypadku poczułam, że dziewczyna na prawdę potrzebuje kogoś, komu może się wygadać.
O dziwo chciałam ją wysłuchać, wow ta szkoła mnie zaskakuje, jakoś dziwacznie na mnie działa.

— Mi się już nie da pomóc. Jestem skazana na to do grobowej deski - mruknęłam i rzuciłam jej przelotne spojrzenie. Jak miałaby mi pomóc z moim wampiryzmem? Z niewymuszoną gracją przeszłam się po wieży na jej drugi stron, by obrzucić wzrokiem oświetlony przez księżyc teren. Westchnęłam lekko i odwróciłam się do Phoebe.
— Chcesz może pójść do dormitorium? Zimno się robi.

Jasne, chętnie- Uniosłam jeden z kącików ust i odkleiłam się od murku, który stworzył lekki odcisk na moich plecach, co było strasznie nieprzyjemnym uczuciem. Ponownie otrzepałam się z kurzy, rany gdzie w tej szkole go nie ma?
W końcu ruszyłam do durzych, drewnianych drzwi i je otworzyłam. Zaczekałam aż dziewczyna wyjdzie, nie lubię chodzić jako pierwsza. To takie moje kolejne dziwne przyzwyczajenie.

Skinęłam jedynie głową i z lekkością wyszłam z wieży, nawet nie zerkając na dziewczynę gdy ją mijałam, z dłońmi wsuniętymi w kieszenie. Nie było mi zimno, nawet byłam w krótkim rękawku. Nie czułam już zimna, ale ona przecież mogła czuć. Pogrążona w tych rozmyślaniach, udałam się do dormitorium.
/zt

Po dłuższym siedzeniu w pokoju, albo w Hogwartowych zaułkach, przyszedłem na wieżę astronomiczną. To miejsce, emanowało pewnego typu aurą, która jakoś najbardziej mnie zaciekawiła. Aura? Naprawdę zaczynam wariować jak oni. Nie dostałem odpowiedzi na list od mojej rodziny. Mijał już szósty tydzień, a ja dalej czekam. Czy aż tak trudno odpisać? Westchnąłem siadając na murku. Pogładziłem królika, którego miałem przez cały czas na rękach. Głaskanie go, w jakiś sposób mnie uspokaja.

Po rozmowie z Soo wyszłam z Wielkiej Sali. Przechodziłam się po Hogwarcie wszystkimi korytarzami i śmiałam się z siebie, jaka to byłam głupia. Wszystkie przeżycia mnie zmieniły, a najbardziej chyba rozstanie z tamtym debilem i szmatą.
Po długim spacerze trafiłam na wieżę astronomiczną. Wow, naprawili drzwi. Jakie to dziwne.
Ktoś już tu był. No świetnie, to znowu ten chłopak ze Slytherinu. Z tego co pamiętam, to nie był zbyt skory do rozmowy.
W ciszy usiadłam na brzegu murku, zupełnie jak wtedy, gdy serio chciałam stąd skoczyć. Jakie to dziwne uczucie, znowu tak tu siedzieć i wisieć nad przepaścią.

Słysząc skrzypienie drzwi, momentalnie się odwróciłem i ujrzałem w wejściu dziewczynę, z którą rozmawiałem na początku roku...Chyba wtedy. Za czasu gdy Aiden była w szkole. Dziewczyna po dwóch tygodniach napisała do mnie list, mówiąc, że nie chciała tutaj więcej być. Przykre, jednak nie zmienię jej decyzji. Nagle mój królik zeskoczył z kolan i zaczął biec w kierunku dziewczyny, która siedziała na murku.

Usłyszałam ciche tuptanie po kamiennej podłodze i jakaś puchata kuleczka wskoczyła na murek.
- No cześć malutki, skąd się tu wziąłeś? - mruknęłam z uśmiechem i pogłaskałam królika po głowie.

Tuptałam swoimi dość długimi nogami po schodach, nareszcie trafiając na sam szczyt wieży. Chłopak szedł tuż przede mną, pilnując czy aby na pewno się nie wleczę. Ujrzałam dwójkę osób oraz malutkie zwierze, zajęłam sobie miejsce w drugim kącie wieży, wychylając się za niski mur.
- Lubię takie miejsca... - poczułam jak wiatr kołysze moje włosy.

Przewiesiłem nogi tak że były za murkiem
- Cicho tu - dodałem do jej wypowiedzi
- Stąd można by było cudownie poszukiwać na miotle w dół - stwierdziłem

- Uważaj na siebie! - spojrzałam na niego nerwowo, kiedy usiadł na murku, prędko podeszłam do niego.
Stąd było naprawdę wysoko, jeżeli by spadł - nie zostało by z niego nic konkretnego. Wychyliłam się bardziej, patrząc na ptaki, które gubiły się w wysokości. Głośno przełknęłam ślinę, mocniej chwytając się murku.

I nagle parka mogła usłyszeć kroki za drzwi. Na ich źrodło nie trzeba było czekać długo. W końcu do środka wszedł Norris, niosąc duuuży worek. Kto wie, co on w nim miał o tej porze.
- O, dobry wieczór - przywitał się, lekko zaskoczony. - Och i Sarah. Co słychać u wujka? Jakoś się mijamy i nie ma okazji się zapytać - oparł się o mur.

Gwałtownie oparłam się tyłem o mur, słysząc obcy dla mnie głos. Miałam rozumieć, że to jeden z nauczycieli, prawda?
- D-dobry wieczór. - wydukałam z siebie, marszcząc czoło na wspomnienie o wujku - Jakoś ostatnio nie mieliśmy chwili by pogadać, nie widziałam go od wielu dni. - zadrżały mi ręce niewiadomo z jakiego powodu.

Podszedł nieco bliżej, gdy czekał na odpowiedź. Skinął głową.
- Jakbyście widzieli taką białowłosą dziecinną ślizgonkę, to powiedzcie jej, żeby przyszła na chwilę do mnie - poprosił i wziął worek. Jednak go nie wyrzuci tej nocy do jeziora. Meh.
- Życzę upojnej nocy - dodał z uśmiechem, po czym wyszedł.
/zt

- Kto to? - spytałem odwracając się do Sarah
Nigdy nie spotkałem tego gościa, ale wdawl sie dziwny

Jedynie przytaknęłam na słowa mężczyzny, czując się przy nim niekomfortowo. Cokolwiek miał w tym worku, który taszczył za sobą, przerażało mnie. Kto normalny nosi wielki worek ze sobą o tej porze? Dodatkowo szukając jakiejś uczennicy, "dziecinnej ślizgonki" jak ją nazwał.
Kiedy zniknął mi z pola widzenia, odwróciłam się do chłopaka.
- N-Nie wiem. Jakiś nauczyciel zapewne. - wzruszyłam ramionami, szukając w pamięci tego głosu czy wyglądu, ale nic nie przychodziło mi na myśl. Skąd znał mnie w takim razie?

Zeskoczyłem z murku podszedłem do Sarah i objąłem ją ramieniem.
- Znając życie, albo szuka jej, aby zabić i wsadzić do tego worka, albo żeby się z nią pieprzyć - zaśmiałem się, patrząc na zdziwiona i lekko zszokowaną dziewczynę.
- Kim jest twój wujek z zawodu? - spytałem, byłem wręcz pewny, że ten nauczyciel, zna ją ze względu na jej wujka, który najprawdopodobniej też był nauczycielem.

Otworzyłam szeroko oczy, niedowierzałam w to co mówi chłopak na temat tego nauczyciela i uczennicy.
- Nie mów tak nawet. - patrzyłam w punkt gdzie mężczyzna zniknął mi z oczu - Mój wujek był tu dyrektorem. - podrapałam swój kark niezręcznie - Teraz jest nauczycielem, bo jego rolę przejęła Ilaria. - oparłam delikatnie swoją głowę na obojczyku chłopaka.

Zaśmiałem się na jej reakcje
- Ale taka jest prawda - odpowiedziałem
- Widzę że nieźle się ustawiłaś - dodałem uśmiechając się do niej

- Taka jest prawda? - mruknęłam do siebie cicho, a zaraz po tym machnęłam niedbale ręką.
Jego uśmiech był tak kojący i tak cholernie przyjemny. Stanęłam przed chłopakiem, aby baczniej móc się przyglądać jego twarzy.
- Ustawiłam się to prawda... - wzruszyłam ramionami - Ale w życiu tak trzeba. - zaśmiałam się cicho.

Miała rację, gdy się nie ustawisz w życiu, masz przejebane do końca swoich dni.
- Masz racje - mruknąłem i popatrzyłem jej w oczy - Wiele ludzi osiąga coś przez kontakty - dodałem

- Wiele ludzi idzie na skróty, by jak najmniej się narobić. Kontakty tylko ułatwiają drogę jeszcze bardziej. - westchnęłam, znowu podchodząc do murku i oparłam się na nim, wpatrując się w horyzont przede mną.

Wtuliłen się w jej plecy i położyłem głowę na jej ramieniu, obejmując ją w talii.
- Każdy z nas ma takie kontakty - mruknąłem

Wzruszyłam ramionami, czując jego ciało przy sobie. Był wyższy ode mnie, szerszy w barkach oraz zdecydowanie bardziej umięśniony, jeżeli ktokolwiek by mnie szukał, mógłby mnie zakryć z łatwością. Zaśmiałam się przez swoje myśli.
- Masz jakieś lęki? - niemalże wymruczałam mu to do ucha - Coś w rodzaju lęku wysokości czy cokolwiek?

Sarah z każdą naszą rozmową była coraz bardziej odważna. Gdy wymruczała mi do ucha pytanie, moje ciało lekko się spięło
- Nic takiego u siebie nie zaobserwowałem - powiedziałem zgodnie z prawdą
- Dlaczego się śmiejesz? - zapytałem, przejeżdżając nosem po jej szyi

Chciałabym wiedzieć jak to jest nie mieć żadnych fobii. Uniosłam jeden kącik ust ku górze, czując przyjemne ciarki na szyi.
- Jak tak stoisz to jestem pewna, że osoby, które teraz by weszły na wieże, nie wiedziałyby o mojej obecności tutaj. - znów zachichotałam - Jestem taka drobna w Twoich ramionach, że Twoje ciało całkowicie przysłania moje.

- To dobrze - mruknąłem - przynajmniej nikt do nas nie podejdzie - stwierdziłem - wtulajac się w jej szyję i dumajac na nią rozgrzanym powietrzem
- Fobie, nie są najstraszniejsze w swoim życiu - dodałem

- Oj, widząc takiego chłopaka... - odwróciłam się do niego przodem, dłońmi opierając się o murek -...Myślisz, że żadna dziewczyna nie skusi się na rozmowę z przypadkowym mięśniakiem? - uniosłam pytająco brew, o mało co nie wybuchając śmiechem.
Zignorowałam temat o fobiach, po kilku minutach zrozumiałam, że nie potrzebnie zaczynałam ten temat.

Przybliżyłem się do niej i poradziłem ją na murku.
- Myślę, że nie - mruknąłem - skoro stoję tyłem, to zrozumieją, że nie zamierzam, zawierać nowych znajomości - mruknąłem, uśmiechając się do niej i stając między jej nogami.

Momentalnie szybciej zabiło mi serce kiedy czułam, że nie mam żadnego oparcia z tyłu i chwila zawahania może decydować o moim życiu. Mocno chwyciłam za ramiona chłopaka tylko dlatego, by nie spaść. Patrzyłam w jego będąc na ich wysokości, może nawet nieco wyżej, moje dłonie nieco drżały, chociaż czując jego dotyk czułam się nieco pewniej. Głupi lęk wysokości.

Widząc jej reakcje złapałem ją za uda.
- Sarah, co się dzieję? - spytałem lekko wystraszony.
Nie byłem pewny co jej się dzieję. Wolałem jej zapytać niż robić niepotrzebne ruchy.

- Spokojnie, po prostu boję się wysokości. - uśmiechnęłam się lekko, przełykając ślinę - Ale teraz już mi nie straszna. - skomentowałam, kiedy jego dłonie dotknęły moich ud. Czułam, jakby Noah naprawdę był moim lekiem na wszystko. Zaczynając od zwykłych codziennych spraw, kończąc na fobiach, które towarzyszą mi całe życie. Pomyśleć, że znam go ledwo dwa dni...

Siedziałam na murku głaszcząc puchatą czarną kulkę i starałam się skupić na czymkolwiek, ale ta para coraz bardziej przyciągała moją uwagę.
- Tylko nie zacznijcie się tu rozbierać - powiedziałam na tyle głośno, żeby mnie usłyszeli.

- Może jednak zejdziesz? - spytałem, dalej masując jej uda
Trochę się o nią martwiłem, dlatego też wcisnąłem ręce pod jej pośladki, by zdjąć ja z muru.
Słysząc jednak komentarz dziewczyny z drugiego końca wieży, zaśmiałem się.
- Lepiej zamknij oczy - odkrzyknąłem, dalej się śmiejąc

Poczułam się z lekksza niekomfortowo, kiedy jego dłonie trafiły na moje pośladki.
- Mówiłam, że jakaś dziewczyna do Ciebie zagada? - zaśmiałam się, zapominając o jego niedogodnym dotyku - Widziałam to. - skrzyzowalam ręce na wysokości klatki piersiowej.

- Ja nawet chętnie popatrzę - zaśmiałam się - Ale królik tego nie przeżyje.
Puchate stworzonko trzęsło mi się w rękach. Skąd się tu wziął, tego nie wiem, ale teraz jest mój.

- W takim razie, jemu zakryj oczy - powiedziałem głośniej
Zdjąłem ją z murku, stawiając na ziemii, sam przeszedłem do okoła niej i wskoczyłem na niego.
- Nie zagadała do mnie tylko do nas - podkreśliłem

- Jasne, jasne. - uśmiechnęłam się jak łobuz, zagryzając swoją wargę. Wiedziałam jak to na niego działa, ale czasem z prostego przyzwyczajenia zaciskałam na niej zęby - zupełnie tego nie kontrolując. Ale chyba z minuty na minutę coraz bardziej lubiałam go prowokować.

Przycisnąłem ją do siebie i złapałem w talii
- Chyba rozmawialiśmy już o przygryzaniu wargi - mruknąłem gardłowo i przygryzlem płatek jej ucha.

- Coś mówiliśmy? - zagryzłam jak na złość wargę po raz kolejny - Nic sobie nie przypominam Noah. - uśmiechnęłam się, kiedy przeszedł mnie kolejny przyjemny dreszcz.

- Mówiłem ci, że masz tak nie robić - powiedziałem wprost do jej ucha - Bo za cholerę nie umiem się wtedy, przy tobie opanować - mruknąłem i kolejny raz przegrałem płatek jej ucha, liżąc go przy okazji.

- To chyba dobrze? - zalotnie odgarnęłam swoje włosy, uśmiechając się jednak nieśmiało. Czy na pewno chciałam go prowokować czy to nagła dawka adrenaliny? Jakiej adrenaliny??

- Nie wcale nie jest dobrze - mruknąłem i składałem pocałunki od jej ucha aż do kącika ust.
- Nie jest, gdyż jak to robisz, rozbiram cię swoim wzrokiem i nie umiem trzymać rąk przy sobie - mruknąłem i zjechałem dłońmi na jej pośladki.

- Właśnie czuję. - przewróciłam oczami, krępując się nieco - Rozbierasz mnie wzrokiem? - uniosłam brew, czując jak bije od niego ciepło.

- Patrz, mały, robi się ciekawie - powiedziałam do królika i obróciłam się na murku, twarzą do pary. Oparłam głowę na dłoni i się w nich wgapiłam - Świetna rozrywka! Oby tak dalej!