Wieża Astronomiczna

— Nie. Przy osobie ktora Ciebie kocha powinno się tak czuć... Bo wtedy ta osoba ci to daje... Czujesz i wiesz ze ci to daje... a gdy wiesz i na każdym kroku słyszysz ze ta osoba chce cie tylko posuwać... To nawet jesli chce cie chronić i tak dalej... To nawet tego nie poczujesz

Słuchałam wszystkiego z niedowierzaniem
- Jak tak to przedstawiasz, to rozumiem, dlaczego tak się czujesz - stwierdziłam
- Byłoby cudnie, gdyby była choć mała szsnsa na to, że on czuje to samo do Ciebie - odparłam, przybliżając się do niej i kładąc rękę na jej ramieniu
- Wtedy bym przewróciła świat do góry nogami, ale niestety Rian, masz względne Tylera wygórowane oczekiwania. I nie mówię tego złośliwe - stwierdziłam.

— Wygórowane? Ty to nazywasz wygórowanymi wymaganiami? To nie sa wymagania. To rozpaczliwe prośby o troche uwagi dla mnie.. a nie dla mojej waginy...— mruknelam.
— Tylko to. Nie mowie ze nie podoba mi się to jak patrzy na mnie tym zwierzęcym wzrokiem kiedy widzi mnie w seksownej bieliźnie... albo i bez niej... Ehh... Po prostu czasami boli mnie to co on mowi. Ja się cieszyłam z tego ze zrzuciłam kilkogramy. A on mi dogadał tak, ze się popłakałam...

- Chcesz jego uwagi, ale rozpaczliwie chcesz by Cię pokochał - mruknęłam - Nie chcesz takiej uwagi, by z nim pogadać czy się przejść, ale takiej by zauważył w Tobie osobę, którą pokocha - wyjaśniłam jej swojw zdanie na ten temat.
- Widzisz, bo niestety on mówi szczerze co mu się nie podoba, wszystko co mu ślina na język przyniesie - mruknęłam - Trzeba było wtedy wjechać na jego ego i powiedzieć, że ma małego - zaśmiałam się.
- A po tym jak ci to powiedział nie zaczęłaś jeść? - spytałam ze względu na to iż słyszałam jego historię.

— Nie. Nie chce zeby mnie pokochał. Chce właśnie zeby ze mna rozmawiał i spacerował. Zeby zgrywał się tak jak czasami min się zdarza..— odparlam.
— Nie wiem. Chyba tak... Ale potem na widok jedzenia az robiło mi się niedobrze... Jak mam jeść jesli wiem ze niedługo zostanie tylko w mojej głowie? Ty byś cos zjadła gdybys wiedziała ze ktos kogo kochasz zniknie z twojego zycia?

-.Powinnaś mu to opowiedzieć nie mi - mruknęłam - Dałabyś radę powiedzieć mu to co mnie, czy nie? - spytałam
- Czyli widzisz, może i schudłaś, ale wtedy co ci powiedział, że wygladasz jak szkielet, byłaś o wielw chudasza, z tego co słyszałam nie miałaś siły się podnieść - odparłam
- Wiem też o VoPinie czy jak mu tam - westchnęłam - Naprawdę uważasz, że w tamtej chwili gdy to zobaczył miał zamknąć drzwi i sobie pojąć, tylko dlatego, że łączy was seks? - spytałam
- Trochę się różnimy od siebie, ale pewnie bym nic nie tknęła z jedzenia, skoro ma mnie zostawić - odpowiedziałam na jej pytanie

— Nie wiem... Jak widzisz jakos nie mam okazji się z nim złapać...— mruknelam.
— Nie. Ale to co zrobił tez nie było dobre. Nie wiem czy kiedykolwiek widziałaś ten wzrok... Ja nie wiem czy on sam jest tego świadom... Ze spojrzał na mnie jak na zwykła szmatę... Jak na cos odrażającego. I nie uwierzył mi... Nawet kiedy przysięgałam... Jak ja cos przysięgam to nie ma chuja... — mruknelam.
— No wiec właśnie... A nóż załapie się na moj pogrzeb zanim wyjedzie. — zasmialam się.

- Wieeeesz...- powiedziałam patrząc jej w oczy - gdy wyszłam z tej stołówki i powiedziałam mu, że wcale to nie jest tak, że go nienawidzisz, chciał wrócić do Wielkiej Sali i z Tobą pogadać, ale wysłałam go do pielęgniarki, bo nie spał kilka nocy z rzędu, więc stwierdziłam, że tak będzie lepiej - odparłam
- Nie usprawiedliwiam go, bo to co powiedział to najgorsze świństwo jakie mógł powiedzieć - stwierdziłam
- Wiesz, on działał pod wpływem instynktu i był zazdrosny, czekaj zacytuje jego słowa - wyjaśniłam, uśmiechając się - "że jej usta dotykały innych, a nie moich" - zacytowałam jego słowa - był też zły na to iż do niego nie napisałaś, mimo, że czekał - odparłam
- Nie mów nawet tak - westchnęłam na jej ostatnie słowa.

— Dobrze ze go tam wysłałaś. — odparlam obejmując się ramionami.
— To nie była moja wina... moje usta były gwałcone przez inne...!— warknelam.
— Nie napisałam bo chciałam zeby w koncu odpoczął... Głupio mi było do niego napisać. Poza tym... Wiesz co mnie najbardziej boli? Ze WIE ze go kocham... Nad zycie. A mimo to pomyślał ze go nienawidzę... boli mnie to cholernie. — powiedziałam.
— No co? To prawda.

- Rian, ja Cię nie obwiniam, znam jedną i drugą wersję, czyli tą przed pocałunkiem i po - odparłam
- Wiem, że nie powinnam pytać, ale ten Gryfon chociaż dobrze całował? - spytałam. Nie chodziło o to, że jestem ciekawska, ale byłam ciekawa, tyle że nie tego o co spytałam, a reakcji na moje pytanie.
- Wierzę, że Cię to boli, ale on zdaje sobie sprawę iż Cię skrzywdził, dlatego tak pomyślał. Może nie tyle, że go nienawidzisz co nie chcesz go widzieć - odparłam
- Ale muszę Ci coś powiedzieć - westchnęłam - Przyjdzie do Ciebie, jak tylko się prześpi i przeprosi za wszystko co zrobił i powiedział. Jednak tu już nie będę ingerować, więc jak to się dalej potoczy zależy od was - wyjaśniłam
- Nie mów nic o swojej śmierci - odparłam zła.

Skrzywiłam się mimowolnie po chwili chrząkajac.
— Wiesz... Tak jakby nie do konca mogłam się na tym skupić... Nawet całując się z innym myślałam o nim...— powiedziałam. — Nie wiem. Moze i dobrze. — wzruszyłam ramieniem.
— Tak.... wczoraj tez miał przyjść. Nie mow juz tak...— odparlam.
— A co? Myślisz ze nie przyszedłby? Na pogrzeb?

Zaśmiałam się na jej odpowiedź.
- To dobrze Rian - odparłam, uśmiechając się.
- Nie, nie, nie złotko, wczoraj mówiłam, że dzisiaj przyjdzie i przyjdzie. Jak tylko się obudzi wyśle mi sowe, bym się dowiedziała czy może do Ciebie przyjść - mruknęłam - ale nie wiem ile się śpi, po eliksirze...
- Gdyby wiedział, że to przez niego nie żyjesz to nie mógłby przyjść, bo wąchałby już kwiatki od dołu - wyjaśniłam.

— Zalezy od osoby... Ja potrafie spac cała dobę... Po alkoholu tez..— mruknelam.
— Kto powiedział ze przez niego?— zapytałam. — Tak sobie...

- Mhm - mruknąłem - to mam nadzieję, że obudzi się przed północą i nie wypił całego flakoniku - odparłam
- A nie no, no to jak tak o, zapewne by przyszedł - odparłam z sakazmem

— I tak bede czekać...— powiedziałam cicho.
— Myślisz ze tęskniłby?— zapytałam spoglądając na nia.

- Chodzi Ci o to czy tęskniłby za Tobą, gdybyś umarła? - spytałem, niedowierzając, że pyta o takie coś. Widać, że naprawdę cierpiała przez niego.

— No tak. — odpowiedziałam. Myślałam ze to jasne.
— Myślisz że jak długo by pamiętał?

- Na pewno by tęsknił, bo już bez Ciebie nie wytrzymuje i nie chodzi mi o seks - odparłam
- Rian i tak, zapamięta Cię na całe życie - mruknęłam - z żadną nie był i z żadną nie będzie tak długo jaj z Tobą - westchnęłam.

— Pewnie tak...— odparlam.
— Wiem. Mowil cos o tym. Chyba za długo. Dlatego tak się dzieje... za długo się męczył

- O to byś się musiała jego spytać - odparłam, nie umiem ci na to odpowiedzieć, bo z nim o tym nie gadałam...
- Nie jesteś śpiąca? - spytałam, patrząc na nią

— Nie. A mam byc śpiąca?— zapytałam. — Niedawno wstałam..— dodałam.
— Przepraszam ze powiedziałam ze jestes fałszywa... Po prostu tak to wszystko dla mnie wyglądało...

- Szczerze, to już się takimi słowami nie przejmuję, naprawdę, może i nie przeszłam w życiu dużo, ale tyle się nasłuchałam wyzwisk pod swoim adresem, że można powiedzieć iż jestem na to nieczuła - odparłam, uśmiechając się - ale bardzo mi miło, że przepraszasz - mruknąłem
- Naprawdę wcale się Tobie nie dziwiłam, że tak mnie nazwałaś - mruknęłam

— Do takich rzeczy nie da się przyzwyczaić... zawsze troche bolą. — powiedziałam wzdychając.
— Po prostu się wystraszyłam...Jestem plochliwa osoba jesli chodzi o niektórych ludzi...

- Rian, od kilku lat jestem nazywana puszczalską, przez to jaki tryb życia prowadzi Jackson - mruknęłam - Jeszcze, aż tak bardzo się do Ciebie nie przyzwyczaiłam, więc pewnie dlatego mniw to nie rusza - dodałam

- Rian, od kilku lat jestem nazywana puszczalską, przez to jaki tryb życia prowadzi Jackson - mruknęłam - Jeszcze, aż tak bardzo się do Ciebie nie przyzwyczaiłam, więc pewnie dlatego mniw to nie rusza - dodałam

— To chyba troszkę niesprawiedliwe... To twoj brat rucha wszystko co się rusza a nie ty..— mruknelam.
— Rozumiem...

- Życie nie jest sprawiedliwe dobrze o tym wiesz - odparłam
- Ale wiedząc, że wyjeżdżasz, mam nadzieję, że się do Ciebie nie przyzwyczaje - stwierdziłam

— Pewnie wiem... Chociaz dla mnie zycie prawie zawsze było łaskawe. — odparlam.
— Wiesz ze wystarczy jedno jego słowo i nie ruszę się nawet paluszkiem poza Hogwart?

- Moje czy Tylera słowo? - spytałam, patrząc na nią. W sumie jedno i drugie mogłam zdobyć.

— Kate. Nie wyspalas sie dzisiaj?— zapytałam.
– Przeciez mowie ze wystarczyłoby jedno JEGO słowo. Chcesz isc do pielęgniarki? Zjeść cos?

- Nie, nie, jest wszystko w porządku - mruknęłam. Okej chyba niedosłyszę albo coś się ze mną dziwnego dzieje. Mam nadzieję, że to pierwsze.

Zasmialam się lekko i oparłam głowę o ściankę obok.
— Wiesz co... Mimo wszystko... Nie żałuje ze tu przyjechałam. Żałowałam. Ale teraz juz nie

- Wiem, bo mnie poznałaś - zaśmiałam się - Nie no żartuje - mruknęłam
- Nie no, ale dlaczego? - spytałam

— Dlatego... Ze gdybym tego nie zrobiła nie spotkałabym jego... I dalej zabawialabym się z innymi az w koncu przeżyłabym swoj pierwszy raz z kims kto nawet nie wiedziałby jak mam na imię..

Słuchałam tego i zdałam sobie sprawę, że jestem straszną pesymistką, ona mówiła o tym tak spokojnie choć wiedziała, że tak naprawdę mogą się już więcej nie zobaczyć.
- Zazdroszczę Ci tego, że jesteś optymistką - stwierdziłam

— Optymistka? Nie sadze zebym była optymistka. Optymistka stwierdzilaby ze było fajnie ale się skończyło... I ze beda inny. Ja jestem realistka. I mimo wszystko jestem mu wdzięczna za jego czas.

- To co twierdzisz że jest optymistką, jest realistką - wyjaśniłam
- Ty jesteś optymistką, bo patrzysz na to z dobrej strony - mruknęłam. Tyler nie może jej stracić.
- Mam pytanie - odparłam ni stąd ni z owąd - Co byś zrobiła, gdybym Ci powiedziała, że Tyler czeka na Ciebie? - spytałem
- Spokojnie jeszcze nie czeka - powiedziałam z uśmiechem

Uniosłam brew na słowa dziewczyny.
— Nic. A co miałabym powiedziec. Zignorowalabym cie. — powiedziałam wzruszając ramieniem.
— I dobrze bym zrobiła bo sama mówisz ze nie czeka.. A tak na serio... Nie wiem. Nie uwierzyłabym. Nie chce zeby czekał. Jesli tak mu dobrze to
niech tak bedzie

- Czasami głupiutka jesteś - mruknęłam uśmiechając się i poczochrałam ją po włosach
- A naprawdę nie wiem jak się dogadywaliście, skoro każdy z was się domyśla i myśli co innego - odparłam, śmiejąc się

Uniosłam brwi i stylu "ze co przepraszam?"
— Nie dotykaj moich włosów. — warknelam na poważnie, poprawiając je.
— Wiesz. Moze rzadko używaliśmy slow...

- Nie wierze - zaśmiałam się. Oboje napaleńcy. Ta dziewczyna doprowadzała mnie do łzy, oczywiście w dobrym znaczeniu.
To jest tak chujowe, że żadne z nich tej rozmowy nie zacznie...po prostu ręce opadają

— No poważnie... Wiesz... Twoj kuzyn raczej nie porywał mnie z boiska by przeprowadzić ze mna dyskusje...— odparlam chrzakajac.
— Napiłabym się

- A myślałam, ze konferencje przeprowadzaliście - mruknęłam
- Ale wiesz to ty nad tym panowałaś - odparłam - Bo mogłaś się zgodzić lub nie - zaśmiałam się i wstałam
- To chodźmy - powiedziałam i wyciągnęłam rękę

— Tak. I to nie jedna...— mruknelam.
— Moze mogłam a moze nie...— chrząknęłam.
— Co chodźmy?— zapytałam ale chwyciłam jej dlon i wstałam.

- No chciałaś pić - mruknęłam - więc myślałam, ze idziemy się napić - dodałam.
A może się przesłyszałam, może nie chciała iść, ah sama już nie wiem.