Wieża Astronomiczna

— Z toba?— zapytałam unoszac brew.
— Z tego co zauwazylam wczoraj nie podobało ci się to ze pije

- Tak, ze mną - zaśmiałam się
- No wiesz, będę cię trzymała w pionie - odparłam

— Taa... Uwazaj bo utrzymasz...— mruknelam poprawiając bluzke.
— To gdzie chcesz isc?— zapytałam wkładając rękę do kieszeni i szukając w niej zmniejszonej ognistej.

- Na pewno nigdzie na widoku - mruknęłam
- Może dormitorium? - spytałam

— A co? Boisz się szlabanu?— zasmialam się.
— Dobra Chodz...— powiedziałam wyjmując buteleczkę z kieszeni.
Zaczelam schodzić po schodach.

Next: Dormitorium Slizgonek

- Bardziej, że opinia powróci - mruknęłam ciszej, by dziewczyna mnie nie usłyszała.
Gdy tylko wyszła z balkonu, zaczęłam iść za nią, choć dobrze wiedziałam, gdzie jest dormitorium Rian.

Next > Dormitorium Ślizgonek

Ponownie weszłam na wieżę astronomiczną. Muszę powiedzieć, że się nieźle zmachałam, gdy szłam z podziemi na najwyższy punkt Hogwartu. Ludzie którzy mnie znali, wiedzieli, ze nie należy mnie szukać w dormitorium lecz tu. Można powiedzieć, że właśnie to miejsce było taką moją "skałą przemyśleń". Zazwyczaj siedziałam tu z Jordanem, ale pisak teraz biegał, a ja nie zamierzałam go tu wołać, niech sobie jeszcze pobiega, zazna tej wolności.

Po chwili przyszedł do mnie Magnus z listem. Przeczytałam go, a następnie spaliłam i odesłałam zwierzaka bez żadnej odpowiedzi na list. Nie zamierzałam odpowiadać skoro dalej zamierzała mnie obrażać. W sumie nie wiem dlaczego się z nią zadawałam, skoro miałam przyjaciółki i nie były to tylko Krukonki. Postanowiłam, że napiszę do niej dopiero, gdy Tyler wyśle mi odpowiedź

Jakoś kilka minut po Jordanie, przyleciała sowa Tylera, więc zabrałam z jej szponów list i przeczytałam go. Gdy tylko zapoznałam się z treścią listu, odesłałam Shadow do właściciela. Przemieniłam tylko różdżkę w pióro i napisałam, że jest to list od Tylera. Zatem list brzmiał " Będę u Rian za jakieś 20 minut ~ od Tylera ". Zwinęłam list i wsadziłam go za obrożę Jordana, wysyłając go do Rian.

Po tym jak otrzymałam odpowiedzi na swoje pytania, chłopak nagle mnie uniósł i ruszyliśmy gdzieś. Gdy zauważyłam, że zaczyna wchodzić po schodach, wiedziałam, gdzie zmierzamy-Mogę iść sama wiesz o tym, prawda?- powiedziałam spoglądając na Vala. Naprawdę nie widziałam potrzeby aby mnie niósł. Chodził po schodach bardzo szybko, kilka przeskakując na raz. W głowie siedziała obawa, że w pewnym momencie źle stanie. Nie chciałabym aby Valowi stała się jakakolwiek krzywda.

— Wiem, ale po co masz się męczyć? — odpowiedział spokojnie. Nie było co się martwić, Gregory dobrze skakał i biegał po schodach, ogólnie nawet był sprawny fizycznie. Na miejscu, gdy już dotarli, podszedł z Samanthą na rękach i opuścił ją na ziemię. Tylko po to, by po chwili ją objąć od tyłu i spojrzeć w nocne, rozgwieżdżone niebo. Och, jaki romantyk.
— Piękny widok, nie uważasz, moja piękna?

Po usłyszeniu odpowiedzi, postanowiłam nic nie mówić. Bo co? Tak czy owak, wiem, że chłopak zostanie przy swoim, a po chwili i tak byliśmy już na miejscu. Po chwili poczułam ciepłe dłonie które objęły mnie w talii-Zgodzę się. Widok jest niesamowity-odparłam odnajdując drogę do jego rąk po czym splotłam swoje palce z jego- Mój piękny- dodałam lekko się uśmiechając. Przeniosłam spojrzenie z naszych dłoni na rozgwieżdżone niebo. Wszystko prezentowało się jak z tych wszystkich romantycznych książek, które przeczytałam. Z tyłu głowy siedziało coś co jedynie powtarzało Co jeśli to nie jest prawda? Wierzę, że to, co mnie otacza jest prawdą. Obecność najcudowniejszego chłopaka na świecie u mojego boku jest prawdziwe. Uczucie, które nim darzę jest prawdziwe. Nie chcę tego utracić. Nie chcę aby zgasło. Chcę aby uczucia zgromadzone w naszych sercach nie wygasły.

Brunet oparł swój podbródek delikatnie na główce Samanthy, po czym patrzył dalej w niebo, tuląc ją na wysokości pasa. Wzięło go na taki romantyczny nastrój, schował swój nos w jej ciemnych włosach i przymknął oczy. Podobało mu się, bycie z nią, przebywanie z Krukonką tutaj, to wszystko... No i przede wszystkim czuł się z nią szczęśliwy.
— Wczoraj przypisywałem każdej gwieździe jedną rzecz, za którą cię kocham, Sam. Zabrakło gwiazd — powiedział do niej cicho.

-Ale jest nieskończona ilość gwiazd...Ayy nic-odparłam szybko. Czułam jak ciepło przyjemnie rozchodzi się po moim ciele, uśmiechnęłam się sięgając po dłoń chłopaka i złączyłam swoje palce z jego. Niby niewielki gest, jednak dla mnie wiele znaczył. Nigdy nie byłam dobra w mówieniu. Często najciężej mi przychodziło opowiadanie o czymś na głos. Wtedy bywałam bardzo zestresowana, że nie potrafiłam wydusić słowa. Stojąc przy Valentine czułam, jakby moje lęki zostały wymazane. Jakby nigdy nie istniały. Nowości, zapewniane od strony chłopaka sprawiały, że nie wiedziałam jednak jak zareagować. Westchnęłam- Jesteś dla mnie bardzo ważny-powiedziałam po chwili delikatnie się kołysząc-Nie wiesz jak bardzo się cieszę, że poznałam cię na tamtym balu-dodałam z uśmiechem.

— Właśnie, nieskończoność — odpowiedział cicho, z rozbawieniem i gdy ich dłonie zostały splecione, kciukiem zaczął gładzić wierzch dłoni Krukonki. Powoli, ale czule.
— Też się cieszę, że cię poznałem, choć nie pomyślałbym wtedy, że będziemy parą — odpowiedział jej z uśmiechem i wciągnął znów zapach jej włosów do nozdrzy z wyraźną przyjemnością. W końcu sięgnął na chwilę za siebie, pod szatę, spod której wyciągnął różę. Otworzył powoli dłoń dziewczyny i włożył do niego ów kwiat, który specjalnie pozbawił wcześniej kolców.
— Proszę — szepnął do jej ucha.

-Masz tam może jeszcze królika?-parsknęłam po czym spojrzałam na różę- Ale dziękuję. Jest śliczna- dodałam obracając kwiat w dłoni. Miałam wrażenie, że płatki błyszczą, jakby były posypane brokatem, ale gdy przesunęłam kciukiem po róży, nic się nie zmieniło-Jak długo ona tam przebywała?-zapytałam wpatrując się w kwiat, który był w bardzo dobrej formie-Kto by pomyślał, huh- dodałam cicho. Róże zawsze wydawały mi się bez zapachu, jakby każda była taka sama. Ta w jakiś sposób, była inna. Pomimo, że kwiat nie był blisko, czułam intensywny zapach. Czy wyróżniała się od reszty dlatego, że była wyjątkowa, czy dlatego, że dostałam ją od wyjątkowej osoby?

— Królika mógłbym jeszcze załatwić, jeśli koniecznie chcesz mieć jeszcze jednego pupila — odpowiedział uśmiechnięty i jednocześnie zadowolony z siebie. — Jakieś paręnaście minut...
Dodał dumny z siebie, że tak dobrze się zachowała. No i wiadomo też postarał się o jej jakość, by pięknie pachniała.
— A teraz pójdziesz znów ze mną — powiedział, ponownie bez ostrzeżenia biorąc Samanthę na ręce i zszedł z wieży astronomicznej. Już miał plan od rana, właściwie już zrealizowany, tylko czekał aż owa młoda parka dotrze na miejsce.

Wyszłam na Wieże, praktycznie na nia wpadając. Biegłam po schodach w szpilkach wiec zmęczyłam sie dosyc mocno.
Podeszłam do murku i oparłam na nim dłonie, oddychając głęboko i zagryzając wargę na ktorej poczułam słonawy smak łez.
Oparłam sie na łokciach i ukryłam twarz w dłoniach, rozplakujac sie bezgłośnie. Miliony mysli i wyjsć z tej sytuacji zaczely krążyć po mojej głowie. Wyjazd, zerwanie, skok z wieży, wymazanie pamięci... Sobie oczywiscie. Usunąć wszystko. To chyba jedyny sposób zeby serce zapomniało o nim. Zeby wymazać jego obraz z serca, najpierw trzeba zniszczyć go w mózgu.

Siedząc w wielkiej sali widziałam całą sytuację, miedzy Azjatką, a moim kuzynem. Postanowiłam pójść za dziewczyną, która wyszła z sali wcześniej. Podeszłam do niej i oparłam się o mur.
- Chcesz pogadać, albo się napić? - spytałam, patrząc na dziewczynę.

Drgnelam lekko gdy usłyszałam głos obok siebie.
— Nie lubi kiedy pije..— powiedziałam rozplakujac sie jeszcze mocniej. Przycisnelam dłonie do twarzy drżąc na całym ciele. Powinnam dziękować za niego kazdego dnia. Za to ze mimo iż nigdy nic do mnie nir poczuje, jest przy mnie i chroni mnie, mimo iż tego nie widać.
Plulam sobie w brodę za te sytuacje. Ktora była moja wina. Moja zazdrosc rozpoczęła kłótnie ktora nie miała sensu. Ale po prostu... Dzgnelo mnie gdy powiedział kilka slow... Ktorych nie chciałabym od niego usłyszeć.

- Rian - odparłem i przytuliłam dziewczynę.
- Chciałabym móc powiedzieć, że to tylko i wyłączenie jego wina, ale niestety jest ona po obu stronach - mruknąłem.
- Ej, nie smuć się, szłyszałam, że jedziesz z nami do Brazylii - uśmiechnęłam się.

Pokręciłam głowa.
— Nic nie zrobił. — powiedziałam. — Tomka zaczelam. To moja wina. — dodałam.
– Nie wiem... Nie wiem czy pojadę. Nie chce mu utrudniać tego wyjazdu... — mruknelam probujac wziąć głębszy oddech. — On ma racje. Powinnam zacząć sie puszczać. Pewnie wtedy byłoby mi lepiej. Bo jestem do tego stworzona.

- Rian on nie mówił na poważnie - odparłem, śmiejąc się.
- Nazwałaś go gejem, przez co wjechałaś mu na ego. Nawet nie wiem czy tak się mówi, ale chyba wiesz o co mi chodzi. Po prostu też chciał Cię zranić tak jak ty jego - mruknęłam i usiadłam na murku.
- Dlaczego wy od razu nie umiecie sobie tego wytłumaczyć? - spytałam.

— Wiem ze mowil. On w złości zawsze mowi prawdę. Juz sie o tym przekonałam. Ale nie mam mu tego za zle. Ja za prawdę sie nie gniewam. — powiedziałam w koncu odsłaniając twarz i wycierając ja dłońmi z łez.
— Ja juz nie chce mu tłumaczyć. Widze wszystko w jego oczach. Juz wiem co moge a czego nie. Juz jestem wytresowana.

- Skarbie, w złości nigdy nie mówi prawdy. Znam go 18 lat, więc uwierz mi, że widziałam go w prawie każdej sytuacji - odparłem
- Nie jesteś wytresowana, bo daleko ci do psa - odparłam.
Wpadł mi do głowy pewien pomysł, by choć na chwilę dziewczyna się uśmiechnęła.
- Mogę Ci zadać pytanie? - spytałem - w sumie to dwa - dodałam.

– Juz raz dał popis swojego zachowania kiedy jego jebane ego zostaje naruszone. Wtedy tez zostałam dziwka. – zasmialam sie gorzko.
— Jak musisz to mozesz. — powiedziałam cicho, kładąc sie tułowiem na murze, by spojrzeć w dół.

- Skoro jesteś przy nim ten cały czas, to...ma chociaż dużego? - spytałam poważnie, jednak zaraz potem skoczyłam z murku i zaczęłam się śmiać.
- Nie odpowiadaj, proszę - dodałam.

— Ale co du...— urwałam patrzac na dziewczynę.
— Kate... Po pierwsze... Sama sobie sprawdź. A po drugie... Chyba... chyba nie myślisz ze jestem z nim... To znaczy... Ze chce... W sensie ze... Jestem.... Przy nim tylko po to?

- Nie wiem, nie wiem - zaśmiałam się.
- Raczej, byś go dawno zostawiła, gdyby się dobrze z Tobą nie pie...z Tob...nie pieprz...pieprzył - odparłam, zapowietrzając się przez śmiech.

Zacisnelam zeby i wargi na jej słowa.
— Kate. Przepraszam ale chyba wolałabym zostac sama. — Powiedziałam. — Tutaj. — dodałam zagryzając wargę do momentu az nie poczułam smaku krwi. No niezle. Czyli on tez na pewno tak mysli. Ze jestem z nim tylko dlatego.

- Żartowałam przecież - odparłam.
- Będąc w naszej rodzinie musisz.nauczyć się go wychwycić - odparłam.
- A zanim zapomnę, jak będziesz miała lepszy humor przed wyjazdem do Brazylii to przyjdź do mnie, bo będę musiała Ci o czymś powiedzieć - mruknęłam.
- Wytłumaczcie miedzy sobą ten bałagan, który sami zrobiliście - dodałam - albo czekajcie aż do wyjazdu, nie wiem jak to ogarniecie - westchnęłam.

— Powiedz mi teraz. — powiedziałam zamykajac oczy.
— Możemy sie nie zobaczyc przed wyjazdem. — odparlam.
— A twoje żarty moze i sa zabawne ale używane nie wtedy kiedy trzeba. To tak jakbys usiadła na kims kto ma złamane zebra.

- Tak już zostałam wychowana - odparłam krótko.
- Teraz chyba ci kopię trumnę... - mruknąłem cicho.
- Za żadne skarby, jeżeli jeszcze chcesz widywać się z Tylerem, nie daj się tknąć Jacksonowi. Nie mówię w dosłownym tego słowa znaczeniu, ale chyba wiesz o co mi chodzi - odparłam krótko.

— Ojej... Kurczę dobrze ze mi to mówisz. Zamierzałam dać sie wyruchac po "czesc, jestem Rian". — prychnelam kręcąc głowa. No ładne ma sie o mnie zdanie tutaj... Cudownie.
– Widywać z Tylerem... To juz chyba czas przeszły. Powinnam go przeprosić i dać mu zapomiec. Długo mu raczej nie zejdzie jesli nie bedzie sie ze mna widywał.

- Nie chodziło mi, że z własnej woli dasz się przelecieć - odparłam szbko, słuchając jej dalszego monologu.
Nadal czuć w jej głosie przyjemną nutkę, gdy wypowiada imię Tylera.
- Zrobisz uważasz, to już nie moja sprawa - dodałam.

— O to ci właśnie chodziło. Ze albo sie spije albo w złości na Tylera wskoczę jakiemuś kutasowi do lozka. — prychnelam kręcąc głowa i otwierając oczy patrzac w dół gdzie widać było tylko zieleń, bezkresny dół...
— Masz racje. Nie Twoja. — odparlam.
— Zrobilabys cos dla mnie gdybym cie poprosiła? Cos co byłoby dobre dla Tylera?

- Nie, tego nawet pod uwagę nie brałam - odparłam szczerze.
- Chodziło mi Rian o seks z wymuszonej woli, zwany potocznie gwałtem - dodałam poważnie.
- Zależy co - mruknęłam.

— I sadzisz ze gdyby twojemu braciszkowi wpadło cos do łba i postanowiłby mnie skrzywdzić, to byłaby to moja wina tak? Czy ty w ogole siebie słyszysz dziewczyno?— zapytałam.
— Juz nic. I tak tego nie zrobisz. Idz zajmij sie czyms Prosze.

- Nie piwiedziałam , że to by była twoja wina, tylko żebyś uważała, o ile tam z nami pojedziesz - odparłam z westchnieniem.
- Powiedz co chciałaś - mruknęłam, patrząc na nią.

— Nie powiedziałaś tego dosłownie. "Jesli chcesz byc z Tylerem to nie daj sie tknąć Jacksonowi". Naprawde dzięki. Mysle ze gwałty beda moja druga ulubiona sprawa. — prychnelam.
— Juz nic. Poradze sobie.

I weź tu spróbuj pomóc.
- Kurwa, mów póki słucham - odparłam - póki nie zmieniłam zdania - dodałam.

— Wyczyscilabys mi pamięć? Czesc pamięci? Gdybym cie poprosiła? Ale nie teraz. Chce napisać kilka rzeczy. — powiedziałam prostując sie lekko.

- Chcesz o nim zapomnieć - odparłam.
- Mogę to zrobić, ale daj mu jasną wiadomość, bo nie chce potem sama mu wszystkiego tłumaczyć - westchnęłam.
- Skoro tego chcesz to to zrobię, załatwię to tak, byś już go tu nie spotkała - odparłam.

— Nie. Nie tak. Ja chce go spotkać. — powiedziałam odwracając sie do niej.
— Ja chce go spotkać raz jeszcze. Poznać raz jeszcze.

- Po co? - spytałam niezrozumiejąc dziewczyny.
- To ma sens? Wiadomo, że już nie będzie między wami tak samo, ale jednak - odparłam.