Dormitorium Chłopców 1

— Z kim sie zamawiałeś?— zapytałam starając sie ukryc jak zaczynam sie wkurwiac.
— A co cie to obchodzi?— mruknelam rzucając sie na fotel.

- A co ty taka opryskliwa? - spytałem, patrząc na nią.
- Ledwo weszłaś, a już się denerwujesz - odparłem, kucając przed nią.
- A jak myślisz z kim mogę się bawić? - dopytałem.

— Nie jestem opryskliwa. Jak ci sie cos nie podoba to moge wyjsć i przyjść za kolejne dwa dni. — powiedziałam patrzac na niego.
— Nie wiem Tyler. Nie znam każdej szmaty w tej szkole. — powiedziałam odchylając sie na fotelu az moje plecy a raczej łopatki dotknęły oparcia i zaloylam noge na noge.

- Skarbie, uspokój się - mruknąłem, wstając z kucek.
- Myślisz, że wpuściłbym tu szmatę? - spytałem, pochylając się i całując ją w usta delikatnie.
- Wyglądasz ślicznie - odparłem.
- A bawiłem się z młodym, bo nikt inny nie chce - wyjaśniłem.

— No mnie wpuszczasz...— burknelam.
— Wiem. Miałam wyglądać ślicznie. Teraz bede tylko wyglądać ślicznie. — dodałam.
— A... Aha... No to mogłeś przyjść do mnie sie bawić...

- Zrozum Rian, te przez te drzwi nie przeszła żadna szmata - mruknąłem - Poza tym nie jesteś szmatą, zrozum to w końcu. Ranisz mnie tym skarbie - dodałem.
- Ślicznie też wyglądasz bez nich - zamruczałem do jej ucha.
- Nie wiem czy byś miała dla mnie czas. Poza tym nadal nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Co robiłaś przez ten czas, że w ogóle Cię nie widziałem? - spytałem.

— Jeszcze lepiej wyglądam w tym co jest pod tymi ubraniami..—powiedziałam.
— Zawsze mam dla ciebie czas. — dodałam. — Myślałam ze to wiesz. Powinieneś.

- Nadal będę się upierał przy tym, że lepiej wyglądasz bez niczego na sobie - odparłem.
- Wiem Rian, ale nie chcę byś rzucała wszystko w pizdu, bo przyszedłem - mruknąłem.
- To odpowiesz na moje pytanie? - spytałem, patrząc jej w oczy.

— Gdybym nie chciała to bym nie rzucała. — przewróciłam oczami.
– Jakie pytanie? O to co robiłam? A co byś chciał usłyszeć? I dlaczego pytasz?

- Zadałem Ci jedno pytanie, a ty odpowiedziałaś mi czteroma, które i tak nie były odpowiedzią - mruknąłem, kręcąc głową.
- Chciałbym usłyszeć co robiłaś przez cały dzień - odparłem - Pytam z ciekawości. A nie mogę?

— Pytać mozesz. — odparlam nachylając sie do przodu.
— Ale dlaczego miałabym ci na nie odpowiedziec zgodnie z prawda ktora zapewne cie wkurzy.— powiedziałam znow sie z nim drażniąc.

- Teraz musisz mi powiedzieć - odparłem, odpychając się od fotela i stając prosto.
- Co dziś robiłaś? - spytałem po raz któryś z kolei.

— Muszę? A dlaczego musze? Kto mi każe?— zapytałam niewinnie.
— Nie moge ci powiedziec bo znowu sie wkurzysz.

- Masz rację nic nie musisz - odparłem, patrząc jej w oczy.
- Nie mówię, że się nie wkurzę, bo nie wiem co i z kim robiłaś - wyjaśniłem, zamykając drzwi, ponieważ Damon długo nie wracał.
- O właśnie - odwróciłem się w jej stronę - Mam mówić, że zerwaliśmy czy nie. Bo pytali o Ciebie, ale nie wiedziałem co mam mówić - mruknąłem.

— No a co mozna robic z kims sam na sam w dormitorium?— zapytałam przekrzywiajac lekko głowę.
— No... Wydaje mi sie ze zeby z kims zerwac to najpierw trzeba z tym kims byc. A my nie byliśmy w związku.

Starałem się jak tylko mogłem, by tylko się nie denerwować, bo nie było mi to potrzebne.
- Cokolwiek - mruknąłem, zbywając jej odpowiedź.
Podszedłem do łóżka i usiadłem na nim, tak że moje stopy dotykały podłogi.
- Racja. To w jakiej my relacji jesteśmy, bo już się pogubiłem - odparłem.

— Nie wiesz?— zapytałam.
— W relacji łóżkowej. Plus jakies tam przywiązanie i moja chujowa milosc. — wyjaśniłam.
— Nic nie robiłam. Spałam z Magnusem cały dzien.

- Dlaczego chujowa? - spytałem spoglądając na nią.
Po jej ostatnim zdaniu stałem się spokojniejszy, ale to nadal nie był ten spokój co, gdy weszła.
- Lubisz się ze mną droczyć, prawda? - spytałem.

— No nie wiem... Pomyślmy. Zakochałam sie w chłopaku ktory z łatwością potrafi ścisnąć moje serce i je po prostu zniszczyć. Zakochałam sie w kims kto mnie co najwyżej lubi. No i moje marzenia nigdy sie nie spełnia. Wiec.. Hmm... Masz racje. Nie jest chujowa. — powiedziałam sarkastycznie, opierając łokieć o bok fotela.
— Ehe..— przyznałam przygryzajac lekko kciuka.

- A jakie są twoje marzenia? - spytałem.
- Rian, w pewnym stopniu ja też Cię kocham - odparłem, patrząc na nią z odległości.
- Nie rób tak - mruknąłem, gdy tylko przygryzła kciuka.

— Nie chcesz wiedziec. A raczej ja nie ch e żebyś wiedział. — powiedziałam szczerze. Zamilklam na chwile chcac uspokoić oddech po tym co powiedział.
— Nie mow tak. Bo robisz mi nadzieje a to juz jest okrutne. — powiedziałam w koncu.
— Ale jak?— zapytałam dalej przygryzajac kciuka.

- A kiedyś mi powiesz? - spytałem, nie spuszczając z niej wzroku.
- Ale ja mówię serio, tyle że to nie jest uczucie takiego jakiego byś chciała - odparłem, wstając z łóżka i podchodząc do dziewczyny szybkim krokiem.
- Właśnie tak jak teraz robisz - mruknąłem.

— Wątpię. To raczej nie jest możliwe. To jedyna rzecz ktora zabiorę do grobu. — odparlam wędrując zanim wzrokiem.
— Powiedziałeś "Rian w pewnym stopniu ja tez cie kocham". A wiesz co ja usłyszałam? "Ja tez cie kocham" chcesz zobaczyc jak bije mi teraz serce mimo iż za wszelka cenę chce je uspokoić?— zapytałam patrzac na niego z dołu.
— A przeszkadza ci to?— zapytałam mrużąc lekko oczy.

- Skarbie, niedawno powiedziałaś, że nie to że nie mogę, a nie chcę Cię kochać. Może miałaś w tym rację. Tyle że to "nie chcę" też nie jest takie, że cały czas myślę tylko o tym, żeby Cię nie pokochać, po prostu mam pewną blokadę, której nie mogę ot tak zdjąć - mruknąłem.
- Nie, nie przeszkadza, ale nie możesz take robić, bo mnie to podnieca - odparłem.

— W porządku. Ja cie przeciez do niczego noe zmuszam. Ale nie bede juz ukrywać ze mi na tym nie zalezy. — powiedziałam szczerze.
— Podnieca..— powtorzylam i tym razem Przygryzlam palec wskazujący.
— I dobrze... — dodałam puszczając mu oczko.

- Nie, nie dobrze - mruknąłem.
- Czuję się jakbym na każdy twoj ruch eksplodował, jakbyś...sam już nie wiem - odparłem, chwytając za jej obie dłonie.
- Okropna jesteś - mruknąłem.
- Najpierw droczenie, teraz zachęta, co jeszcze masz w programie? - spytałem.

— Hmm... Czujesz... Jakbys nagle robił sie... sztywny.. To znaczy jakbys nie miał ochoty na żarty oczywiscie... Jakbys.. chcial zeby w tych ustach znalazło sie cos większego niz paluszek?— zapytałam, zagryzając wargę gdy złapał mnie za dłonie.
— Co jeszcze... Posiedziec tu z toba a potem wrócić do dormitorium.

- Czytasz mi w myślach - odparłem - Włanie myślałem o tym by w tych twoich cudownych usteczkach ... znalazły się dwa paluszki - mruknąłem z uśmiechem i sięgnąłem, by uwolnić jej wargę spod zębów.
- Czyli doprowadzić do szaleństwa i zostawić? - spytałem.

— Nie... Az taka zła nie jestem. — odparlam.
— Moge ci zrobic dobrze, i wtedy wroce do siebie. — odparlam i spojrzałam na niego gdy uwolnił moja wargę.
— To tez ci przeszkadza Rhodes?— zapytałam lekko zmysłowym głosem.

- Może lepiej nie kochanie, bo zapragnę więcej i więcej - odparłem, coraz bardziej nie mogąc się powstrzymać.
- I to co teraz robisz też - mruknąłem.
- Niepotrzenie mnie nakręcasz Shin. Wczoraj chciałaś zwolnić, a dziś co? - spytałem, unosząc brew.

— Z tym tez sobie poradzimy. – odparlam.
— Nie nakręcam cie. — powiedziałam niewinnie, podnoszac sie z fotela przez co nasze ciała zetknęły sie.
— Nie moja wina ze tak łatwo cie podniecić. Cos ty robił przez ten miesiąc...

- Nie w ogóle Shin - jęknąłem cicho, gdy praktycznie do mnie przywarła.
- Widzę Ciebie nie jest tak łatwo podniecić, a zakładam, że oboje mieliśmy te same przygody erotyczne - odparłem, patrząc w jej oczy.
- Przynajmniej ja wiem, że nie miałem żadnych, bo jak ten głupek czekałem, że może jednak przyjedziesz - mruknąłem

— Ile razy mam ci powtarzać ze oprócz ciebie.. A zreszta. Chuj z tym. Myśl co chcesz. – mruknelam.
Spojrzałam na niego zaskoczona.
— A.. A mogłam?— zapytałam i usiadłam z powrotem ja fotelu z wrażenia.

- No to mówię, że takie same, czyli żadne. Ani ty, ani ja z nikim się nie pieprzyliśmy - odparłem.
- A myślisz, że dlaczego na każdy najmniejszy ruch, praktycznie stałem na równych nogach? Dlaczego przez ten cały miesiąc cierpiałem na bezsenność? Dlaczego wziąłem jeden z najgorszych pokoi tylko po to by mieć w nim kominek? Dlaczego gdy jakaś dziewczyna się do mnie przystawiała, zamiast zabrać ją do pokoju i zerżnąć mówiłem, że jestem zajęty? Czekałem na Ciebie. Myślałem, że Ci przejdzie i przyjdziesz choć na 10 minut, by pogadać, albo bym chociaż mógł Cię zobaczyć. Teraz wiem, że głupi byłem, bo się nie zjawiłaś, ani razu.

— Gdybys. Mi... Powiedział ze moge przyjechac... To chyba bym to kurwa zrobiła! Nie sadzisz?!— zapytałam czujac jak rośnie mi ciśnienie.
— Nie mogłeś wyslac sowy?! Takie to było trudne?! Tak! Jestes głupi! Ale nie dlatego ze czekałeś! Jestes największym idiota jakiego znam
Tyler! Trzeba było sobie rżnąć je wszystkie najlepiej na raz! — krzyknęłam ze łzami w oczach podnoszac sie na równe nogi.
— Przesuń sie. Muszę isc bo Mag pewnie jesy głodny.

- Może dlatego, że to ty tym razem mnie zostawiłaś - odparłem - Akurat dzień przed rozmawialiśmy o tym i powiedziałaś, że przyjdziesz - dodałem.
- Sowę? - spytałem w miarę spokojnie - gdy mówiłaś mi przed wyjazdem jaki to ja okropny jestem?
Właśnie tak się kończy gdy mówisz, że czekałeś na dziewczynę.
- Tak wiem, że nim jestem - mruknąłem, opuszczając głowę i przesuwając się w bok.
- Może i trzeba było tak zrobić, ale nie chciałem - szepnąłem.
Popatrzyłem na nią, a następnie przytaknąłem głową.
- Rozumiem.

Az sie zapowietrzylam na jego słowa.
Gdy sie odsunął, uderzyłam go w ramie.
— Bo miałam to zrobic! A potem ty zgniotłes moje głupie serce i wyrzuciłeś do kosza!— krzyknęłam znow go uderzając.
— Ty nie mogłeś wysłać nawet sowy ale ja to miałam do ciebie przyjechac tak?! Tyler czy ty słyszysz co ty mówisz?! — wrzasnęłam zaciskajac dłonie na jego koszulce i wbijając wzrok w jego klatkę piersiowa.
— Trzeba było... — powtorzylam.
— Teraz juz zawsze bede słyszeć ze to ja zostawiłam ciebie... Bo Ty nie widzisz nawet swojej winy...— powiedziałam cicho.
— Boże jak ja cie nienawidzę Tyler...— dodałam osuwając sie bezwładnie na podloge, uprzednio go puszczając. Wariuje. Miesza mi sie juz w głowie. Zamkna mnie w Mungu.

- Powiedziałem byś wyszła, nie kazałem Ci wypierdalać tylko chciałem byś na tą chwilę opuściła moje dormitorium - mruknąłem - A ty już, że Ci tym serce złamałem, rozdeptałem, rozgniotłem i wyrzuciłem - powiedziałem patrząc na nią. Jak widać teraz to ja umiałem się opanować a ona nie.
- Masz rację. W takim razie nie czekałem na Ciebie. Pieprzyłem się z każdą napotkaną i miałem gdzieś twoje uczucia - odparłem z sarkazmem - Skoro robimy ze mnie potwora to można wiwcwj dodać co nie? - spytałem retorycznie.
- Jak widać, ja widzę w tym swoją winę, to ty jej nie widzisz, moja droga. Cały czas to jest moja wina - dodałem.
- Skoro mnie nienawidzisz, to po co zaczynamy na nowo tą znajomość? - zapytałem.

— Masz racje. — powiedziałam cicho, wbijając wzrok w podloge.
— We wszystkim. Masz racje. — dodałam podnoszac głowę i rozglądając sie. Chwyciłam sie fotela inwatal na drżących nogach.
— To bezsensu ze ciagle cie obwiniam i zwalam wszystko na ciebie. Masz racje.— powiedziałam prostując sie powoli i poprawiając bluzke.
— Widocznie nie jesteśmy dla siebie. —odparlam ze słabym uśmiechem, nie patrzac na niego.
— Nie bede ci juz wchodziła w drogę Tyler.

- Nie zwalasz wszystkiego, ale zdaje mi się, że tylko ja zawiniłem - mruknąłem.
- No właśnie problem tkwi w tym, że jak widać to ja stoję Ci na drodze - stwierdziłem.

— Zwalam Tyler... Taka jest prawda. — powiedziałam.
— Nie stoisz i nigdy nie stałeś. Prawda jest przykra ale to ja jestem tutaj problemem. Spójrz. Nie widzieliśmy sie tyle czasu, wczoraj obiecywaliśmy sobie wiele, dzisiaj założyłam dla ciebie... Nie. Nieważne.— powiedziałam urywajac.
— Wyglada na to ze Hogwart nie jest dla mnie a moje miejsce jest w Seulu. Wracam do domu Tyler. — powiedziałam wymijając go.

- Chyba mi - mruknąłem, tak by nie usłyszała.
- Stoję na drodze do twojego szczęścia. Cały czas tak jest i ja to czuję. Prawda jest bardzo przykra - odparłem - a jest taka, że Cię potrzebuje - dodałem, patrząc jej w oczy.
- Znowu mi coś zarzucasz - stwierdziłem - czy my naprawdę nie możemy przestać się kłócić? - spytałem zrezygnowany.

Stanęłam i odwrocilam sie do niego.
— Problem jest w tym ze ty jestes tym szczęściem. — powiedziałam przełykając z trudnem ślinę po jego słowach.
— Nic ci nie zarzucam Tyler.. Juz nie. Juz nigdy niczego ci nie zarzuce. — dodałam. — Widocznie nie możemy... Jesteśmy dla siebie toksyczni...

- Jak widać nie jestem tym szczęściem jakiego oczekujesz Rian - mruknąłem.
- Masz rację, obiecywaliśmy sobie sporo. Powiedz mi dlaczego to nie wychodzi? - spytałem, chwytając ją za dłoń.
- Pamiętasz mówiłaś, że nawet jakby nasz związek był toksyczny to nie zrezygnowałabyś z nas. A co właśnie robisz? - spytałem spokojnie.

— Jestes Tyler. — powiedziałam.
— Nie wiem. Byc moze nie przywykłam do tego ze ktos mi sie stawia. Ze ktos tez ma cos do powiedzenia... To dobrze. Ale nie przywykłam. Nawet moj własny brat mowi ze facet ktory ze mna bedzie, bedzie miał dobrze ale ciezko i bedzie mnie musiał najpierw ustawić. — odparlam.
— Myślałam ze nie pamiętasz...— powiedziałam. — A teraz... Daje ci wolna rękę. Wiem ze nie przejdzie ci z dnia na dzien ale jesli nie wejdę ci na drogę prze kilka lat to w koncu ułożysz sobie życie z kims normalnym kto nie potrzebuje leków zeby przetrwać.