Dormitorium Chłopców 1

Gdy w końcu znalazłem obroże w kufrze wraz z smyczą i zapiąłem ją Damonowi.
Sam przebrałem się w bardziej wygodne ciuchy, a widząc, że za oknem pada, założyłem na siebie jeszcze bluzę z kapturem.
Chwytając za smycz Damona wybiegłem z dormitorium.

Next > Łąka przy szkole

Weszłam do dormitorium pewna ze go tam zastane. Zaskoczyła mnie jego nieobecność. W dłoni sciskalam zdjęcia które chciałam mu pokazać i wszystko powiedziec. 
Musiałam go znaleźć. Juz. 


Next: Łąka

Wszedłem do pokoju i zdjąłem buty przy samym wejściu. Chwyciłem za ręcznik i najpierw wytarłem swoje wlosy, a potem zacząłem wycierać mokrego psiaka, by cały pokój nie był w wodzie.

Wparowalam do dormitorium bez zbędnego pukania.
— Minho. Kochany, opiekuńczy, miły i uroczy chłopak. 24 lata, urodzony 9 grudnia w Daegu. Perfekcjonista. Kiedy był mały bal sie truskawek, myśląc ze pestki to robaki. Kiedy rano wstaje od razu układa plan na resztę dnia. Chciał zostac piłkarzem jednak ojciec mu to odradził. Lubi czytac książki biograficzne. Lubi kolor niebieski i liczbę 10. Praworęczny. Karierę zaczął jako model kilka lat temu. — powiedziałam na moment przerywając zeby przestać płakać i wziąć oddech na resztę.

Słysząc , że dziewczyna weszła, jęknąłem przeciągle.
- Super cieszę się niezmiernie - mruknąłem.
- Na pewno zapamiętam - dodałem, spoglądając na nią.
Wstałem i puściłem już suchego psa spod ręcznika.
Zdjąłem z siebie bluzę i koszulkę, wrzucając te rzeczy wraz z recznikiem do kosza na brudne rzeczy.

— To chłopak na którym zawsze mozna polegać i ktory nie potrafi sie długo gniewać. Jesli sie z kims pokłóci, robi wszystko zeby sie pogodzić z ta osoba. — powiedziałam. — Ma siostre Minah. Jego idealna dziewczyna musi byc kobieca, miła i mieć długie włosy. Woli dziewczyny starsze niz młodsze. — odparlam i wzięłam jedno zdjecie z pliku i uniosłam przodem do niego, robiąc pół kroku do przodu.
— To ja w inkubatorze. Z drugiej strony stoją Minho i Minah. Maja po 6 lat. — powiedziałam chowajac zdjecie na spod kupki.
— To Minah ze mna w ramionach. Pierwszy dzien w domu. To Minho próbujący mnie uspokoić kiedy sie rozpłakałam bo upadł mi smoczek. To Minho i Minah próbujący mnie przekonać zebym wzięła ochydne leki. Mieli tu po 12 lat. Ja niecałe 6. — Mowilam pokazując mu zdjęcia i zbliżając sie powoli. — To ostatnie. Kiedy wyjeżdżałam do Hogwartu. — powiedziałam stając ze dwa kroki przed Tylerem.
— Minho i jego siostra bliźniaczka Minah. Zapomniałam dodać ze ma jeszcze jedna siostre. Młodsza. Mnie. — zakończyłam rzucając zdjęciami w Tylera. — Starszy brat był niedaleko szkoły. Nie widział mnie przez długi czas. Chciał mnie tylko zobaczyc i sprawdzić czy wszystko jest okej. I wiesz co? Oklamalam go. Bo nic nie jest okej.

Podszedłem do szafy i wyciągnąłem na siebie suchą koszulkę, następnie wziąłem i zebrałem wszystkie zdjęcia, które we mnie rzuciła, nie patrząc na nie.
- Fajnie, że masz brata - odparłem spokojnie, podając jej zebrane zdjęcia.
- W takim razie, nie musiałaś go okłamywać - mruknąłem, odchodząc od niej.
- To zrób coś by dla ciebie było okej - westchnąłem.

Przełknęlam ślinę patrzac na niego i ściskając zdjęcia w dłoni. Robiłam wszystko zeby się znowu przy nim nie rozpłakać.
— Nie wierzysz mi...— powiedziałam spuszczając głowę i patrzac na zdjęcia. Rzuciłam je na lozko po czym zrobiłam krok w tył.
— Nie ufasz mi i nie wierzysz. Mimo ze nie mówisz tego na głos, masz o mnie takie zdanie. Ze jestem dziwka. Ktora kłamie i puszcza sie z każdym. To miłe. Naprawde. — powiedziałam przełykając ślinę z trudem. Podeszłam do niego i pociągnęłam go za koszulke zeby następnie namiętnie go pocałować. Po chwili puściłam go, zasysając wargę i odgarniając z czoła kręcone włosy.
— Bez zaufania to nie ma sensu. Nie życzę Ci żebyś kiedykolwiek znalazł sie na moim miejscu. Naprawde nie życzę. — powiedziałam i wzięłam oddech.
— Tak wiec... Przepraszam. Przepraszam ze zmarnowałam ci tyle czasu. Do tej pory przelecialbys juz wszystkie z przynajmniej jednego domu. I czesc Brazyli. — odparlam. — Ale nic straconego. Wierze ze nadrobisz. — powiedziałam wycofując się do drzwi.
— Przepraszam ze trzymałam cie przy sobie tak długo. Za długo. — dodałam i wyszłam z dormitorium.


Next: Dormitorium Slizgonek.

Czy ona właśnie...zerwała? Sam nie byłem pewien, co oznaczał jej cały wywód. Nie dość, że zwyzywała mnie dwukrotnie, to później pocałowała, a następnie wyszła.
Przebrałem się w suche spodnie i bieliznę. Zacząłem się zastanawiać nad jedną rzeczą, którą stwierdziłem, że musze sprawdzić.

Next > Dormitorium Ślizgonek

Wszedłem do pokoju u widząc śpiącego Damona, zdjąłem buty na wejściu by go nie obudzić.
Podszedłem do biurka i usiadłem przy nim, wyjmując z szuflady pergamin, zacząłem zapisywać to co mogłem zrobić jutrzejszego dnia.

Gdy spisałem jako taki plan wstałem i przypiąłem go przy biurku.
Podszedłem do psa i zacząłem go budzić.
- Chodź pójdziemy coś zjeść - mruknąłem, patrząc na pasa, który od razu zerwał się na równe nogi i czekał już przy drzwiach.
Zaśmiałem się lekko na jego czyny i poszedłem ubrać buty. Gdy to zrobiłem otworzyłem drzwi wychodząc wraz z Damonem.

Next > WS

Wszedłem do pokoju i pierwsze co rzuciło mi sie w oczy to Damon tarzający się po łóżku.
Co za dzieciak, a ma już 2 lata. Czasami się zastanawiam czy dobrze zrobiłem biorąc takiego malucha ale był pełen energii i to jego energia była czymsrczym żyłem, by choć przez chwilę bie myśleć o Rian.

Zasnąem w ciuchach bo byłem zmęczony całym dniem. Obudziłem się dopiero następnego dnia przed południu od razu poszedłem się umyć i ubrać.
Następnie popędziłem na śniadanie, co chwila rozglądając się po drodze za Rian, której nie zauważyłem, ani jak jadłem śniadanie, ani na korytarzu.
Po śniadaniu wsiadłem na miotle i straciłem na niej dużo czasu jak się okazało do początku kolacji, na którą od razu popędziłem, licząc, że tym razem ją zobaczę. Powiedziałem całą kolekcję, bo wszedłem pierwszy, a wyszedłem ostatni.
Tym razem wziąłem na talerz więcej jedzenia i ponownie udałem się do jej pokoju i zostawiłem jej jedzenie na stole, sprzątając wczorajszy talerz, a następnie wracając do pokoju, w którym ponownie zasnąłem jedynie na 2h, bo nie mogłem przestać myśleć gdzie jest.
Z samego rana popędziłem na śniadanie i zabrałem sporą ilość jedzenia, kierując się do jej pokoju.

Next > Dormitorium Ślizgonów

Wszedłem do swojego pokoju i zatrzasnąłem za sobą drzwi. Wyjąłem spod łóżka kufer i zacząłem do niego pakować po kolei wszystkie rzeczy, które wpadły mi w rękę.

Dotarłam do jego dormitorium, ostrożnie wchodząc do srodka.
— Tyler... Kurwa... Czy my naprawde nie możemy chociaz raz sie dogadać... wszystko ci wyjaśnię. Nie musisz tak reag... Co ty robisz?— zapytałam dopiero po chwili orientując sie co robi.

- Wyjdź stąd - odparłem, odwracając się do niej przodem.
- Dałaś mi wybór ja go dokonałem, więc po co przychodzisz? Chcesz powiedzieć, że źle Cię zrozumiałem? Nie wydaje mi się. Twoje słowa były proste i miały jasne przesłanie, nie da się ich w dwojaki sposób zrozumieć - westchnąłem.
- Albo sam seks albo się żegnamy - powtórzyłem jej słowa z Wielkiej Sali.

— Nie. Nie wyjdę. — powiedziałam ruchem dłoni zamykajac drzwi i nakładając na nie liczne, złożone zaklęcia ktorych nie złamie nikt oprócz twórcy.
— I ty tez nie. Jesli myślisz ze dam ci odejsc to sie grubo mylisz Tyler. Powiedziałam ci ze bede o ciebie walczyć.

- Skończyłaś to robić z wypowiedzeniem kolejnych słów - odparłem, podchodząc do biurka i biorąc na raz kilkadziesiąt książek, które ułożyłem w drugim, większym kufrze.

— Nie. — powiedziałam kręcąc głowa. Machnęłam rękoma wynikać gest ku gorze i wypakowałam rzeczy z jego kufra.
— Nie zostawisz mnie teraz. Nie pozwolę ci na to. Rozumiesz? Chce mieć jasnośc co do tego jebanego "związku". Słyszysz?

- Zostawię - odparłem, wzruszając ramionami i podszedłem do szafki by wziąć różdżkę.
- Nie ma już nic pomiędzy nami, ale miło że przyszłaś się pożegnać - mruknąłem i za pomocą zakleć, spakowałem swoje wszystkie ubrania, a następnie zamknąłem szczelnie kufer, by dziewczyna nie mogła jej otworzyć.

— Nie? Nie zostawisz.— odparlam podchodząc do niego.
— Nic miedzy nami nie ma?— zapytałam kładąc dlon na jego sercu.
— Spójrz mi w oczy i powiedz ze wszystko, cokolwiek do mnie czułeś, zniknęło. Ze juz nic cie ze mna nie łączy. Powiedz. Jesli sklamiesz, zobaczę to. Wiesz o tym.

- Nie dotykaj mnie - odparłem, odsuwając się od niej.
- Chyba te dwa dni przerwy były dobre. Powinniśmy tak ponownie zrobić...rozejść się na rok - stwierdziłem i zacząłem zapełniać większy kufer.
- Rian ja już wybrałem i tego nie zmienię - mruknąłem.

— Nie Tyler. — powiedziałam łapiąc go za rękę.
— Bede cie dotykać bo mam do tego prawo. Spójrz na mnie!— wydarłam sie ciagnąc go za nadgarstek.
— Piec minut. Poświęć mi piec minut.

- Już mi wystarczy twoich słów. Nie chce słyszeć nic więcej - mruknąłem, zabierając z jej dłoni swoją rękę.
Spakowałem resztę książek i ponownie zamknąłem kufer.
- Ale nie żałuję tego co między nami było - odparłem, wreszcie patrząc jej w oczy.
- A teraz otwórz mi drzwi - dodałem, patrząc w ich stronę.

— Nie. Musze wiedziec Tyler. Bez tego cie nie puszczę. — powiedziałam kręcąc głowa.
— Nie ma mowy. Bede cie tu trzymać tak długo az dojdziemy do ładu.

- Co musisz wiedzieć? - spytałem, zabierając z biurka smycz i obrożę dla Damona.
- Pytaj - mruknąłem pospieszając ją.
- Już nie dojdziemy do ładu - odparłem i zacząłem zapinać leżącemu na kanapie psu obrożę

Podeszłam do niego i ukleknelam, wsuwając bez pytania dlon pod jego koszulke i kładąc ja na jego sercu które biło szybciej niz kiedykolwiek.
Wolna dłonią uniosłam jego twarz ku sobie za podbródek.
— Powiedz ze to wszystko co było to była zabawa. Ze klamales i zmyślałes tylko po to zeby mnie przelecieć. Powiedz ze nic do mnie nie czujesz. A to jest koniec ostateczny i nigdy w zyciu mam sie do ciebie nie zbliżać. Jesli powiesz prawdę... Zrobie to. Podpisze kontrakt i zniknę na zawsze.

Czułem jej delikatną dłoń pod swoją koszulką. Gdy patrzyłem jej w oczy miałem ochotę wrócić do wieczoru, gdy tu przyjechała.
- Byłaś jedynie zabawką, ale cholernie dobrze się pieprzyłaś, więc postanowiłem, że zostawię Cię sobie na dłużej. I to jest koniec, którego oboje chcemy - mruknąłem, nie patrząc jej w oczy oraz wykorzystując fakt, że mohe serce i tak bije już szybko.

Wow. Nie sądziłam ze kiedykolwiek słowa tak mnie zabolą.
— Nie... Nie wierze ci...— sapnelam robiąc sie lekko czerwona a potem zielona na twarzy.
– Spójrz mi w oczy Tyler.. I P-powtórz to...

- Nie powtórzę tego, bo to kłamstwo, ale i tak w nie uwierzyłaś - odparłem - To oznacza, że mnie kompletnie nie znasz - dodałem, wstając i dopinając do obroży smycz.
- Wypuść mnie albo wyskoczę przez okno - mruknąłem.

— Nie. Nie uwierzyłam. Inaczej juz by mnie tu nie było. Nie uwierzyłam. Ale to nie znaczy ze takie słowa wypowiedziane przez ukochana osobę nie bolą.....— odparlam. Nie ruszyłam sie z podłogi, patrzac na niego.
— Okna tez zablokowałam Tyler.. Nawet ich nie stłuczesz...— powiedziałam cicho.
— Nie chce zeby to był koniec... Co mam zrobic zeby wszystko wróciło do normy?

- Nie Rian - odparłem - chciałaś bym podjął decyzję, więc ją podjąłem - mruknąłem.
- To jest już koniec. I tak się do niego zbliżaliśmy i nic już nigdy nie wróci - westchnąłem, biorąc krzesło i zamachnąłem się nim, uderzając w szybę, od której się odbiło.
Świetnie. Żadnego wyjścia.
Odłożyłem krzesło i usiadłem na łóżku.

Wiedziałam ze okno sie nie rozbije, mimo tego zasłoniłam uszy dłońmi gdy zamachnął sie krzesłem.
Kiedy usiadł, odczekałam chwile po czym podeszłam do niego na kolanach.
— Dlaczego?— zapytałam opierając podbródek o jego udo.
— Co mam sobie zrobic żebyś został?

- Już nic Rian - mruknąłem, patrząc jej w oczy.
- To będzie w końcu dobra decyzja. Wracamy do siebie, bo się uzależniliśmy od siebie nawzajem. A tak naprawdę nic nas nie łączy. Jedyne co robimy dobrze to się kłócimy i psujemy sobie nawzajem nerwy. Nic więcej - wyjaśniłem.
- Poza tym miałaś rację, to nie mój świat - odparłem.

— Nie. Nieprawda. Dobrze nam ze sobą. Sam mówiłeś... Ze dobrze sie przy mnie czujesz... Ze dobrze ci sie ze mna rozmawia... Ze... zalezy ci... na mnie. — powiedziałam wpatrując sie w niego bez najmniejszego ruchu.
— To nasz świat Tyler... ja... Ja po prostu oddałabym wszystko zeby znaczyć dla ciebie cokolwiek... Jakkolwiek... Nie zostawiaj mnie... Daj mi jeden dzien na uporządkowanie. Prosze. Jeden dzien. I nie bedzie juz kłótni. Obrażania. Fochów. Przysięgam ci to... Moge nawet złożyć przysięgę wieczysta w obecności Kate.

- Już to za długo trwa - odparłem.
- Ale będę o Tobie pamiętał - mruknąłem i przejechałem dłonią po jej ciemnych włosach.
- Chcę tylko jedno wiedzieć. Dlaczego powiedziałaś to co powiedziałaś? Co Cię do tego skłoniło? - spytałem.

— Nie. To nie koniec Tyler... Nie mozesz tego zrobic...— powiedziałam kręcąc głowa.
— Bo... Miałam nadzieje ze... Przypomniały mi sie twoje słowa. Jak.. zapytałeś czemu nie moze byc tak jak wcześniej... Ze łączył nas tylko seks... Pomyslałam ze tego chcesz... Łatwo do tego wrócić... Postawiłam ci ultimatum bo myślałam ze naprawde ci zalezy i wybierzesz opcje pierwsza.... Gdyby sytuacja była odwrotna i postawiłbym ultimatum "seks i nic wiecej albo koniec" zgodziłabym sie... Byleby byc z toba... Przy tobie..

- Zależy Rian, ale już mi nie zależy na seksie - odparłem.
- Czyli liczysz na seks i nic wiecej...dobrze niech tak będzie. Nigdzie nie wyjeżdżam, ale nie używaj zaklęć na dziewczyny, którym się podobam - mruknąłem

— A na czym ci zalezy?— zapytałam wpatrując sie w niego.
— Nie... Jezu Tyler... Nie o to mi chodziło... Chodziło mi o to ze wolałabym wybrać to niz rozłąkę z toba...— wyjaśniłam. — Ale... Ty chcesz na poważnie tak...?— zapytałam na wszelki wypadek.

- Ale skoro ty dajesz mi takie chujowe ultimatum i liczysz, że jeżeli mi zależy to wybiorę seks to okej - mruknąłem, patrząc jej głęboko w oczy - W takim razie też Ci takie postawię - odparłem, chwilę się zastanawiając.
- Albo ja albo Magnus.

— Tyler Prosze cie...— jeknelam krótko. Zamieniłam sie w słuch kiedy wspomniał o ultimatum dla mnie.
Slyszac je, wyprostowalam sie lekko i Przełknęlam ślinę. Spojrzałam w jego oczy. Decyzja nie była łatwa. Jedna z najtrudniejszych chyba w moim zyciu. Ale była oczywista.
— Ty. — powiedziałam wpatrując sie w niego.

- Dobrze - odparłem spokojnie.
- W takim razie łączy nas tylko seks, tak? Zero ograniczeń. Spotykamy się kiedy chcemy i tylko się pieprzymy, zero rozmów i uczuć - dodałem.
- A no i pozbywasz się kici - mruknąłem, ponownie wkładając na siebie maskę obojętności.

– Tak. — powiedziałam bezbarwnie, odwracając wzrok.
— Kiedy?— zapytałam cicho, z trudem przełykając sline.

- Co kiedy? - spytałem, patrząc za okno.
Nie mogłem już na nią patrzeć, wszystko było zbyt bardzo skomplikowane jak dla mnie.

— Kiedy mam... Mam go odesłać. — powiedziałam wpatrując sie tępo w podloge. Nie chciałam go wysyłać dzisiaj. Chciałam sie z nim pożegnać.