Dormitorium Chłopców 1

— Czyli... Rzucasz mnie?— zapytałam upewniając sie.
— Przez głupie listy, mnie rzucasz?— dopytalam.

- Rozstaje się z Tobą, bo nie chcę mieć Cię na sumieniu - mruknąłem, patrząc na nią.
- A z jakiego niby innego powodu byłem dla Ciebie oschły wczoraj? - spytałem.

— I tak bedziesz miał Tyler. — powiedziałam patrzac na niego.
— Skad mam wiedziec? Przywykłam do tego. — dodałam.
— Naprawde chcesz mnie zostawic?— zapytałam.
— Zdajesz sobie sprawe ile takich listów mam pod łóżkiem?

- Jeśli Cię zostawię to nie będę miał na sumieniu. No na pewno nie twojej śmierci - mruknąłem.
- I nic z tym nie robisz? - spytałem, wstając gwałtownie z kanapy.
- Co z Tobą jest nie tak? - spytałem.

– I widzisz... Tu sie mylisz... — powiedziałam unoszac palec do góry lekko.
— No a co mam z tym zrobic? No przeciez nie dam sie jakimś debilom. Nie pozwolę zeby przez ich głupie zabawy moje zycie uległo zmianom. — powiedziałam logicznie.
— Ze mna wszystko w porządku. Dzięki ze pytasz.

- A jakie groźby dostajesz? - spytałem, kucając przy niej.
- Rian, debile, nie debile, ale właśnie tacy potrafią zabić z zimną krwią - mruknąłem.
- Nie chcę by coś Ci się stało przez moje wybory - westchnąłem.

— Przestan wygadywać głupoty... Nic mi sie nie stało i nie stanie. — odparlam.
— Nie przesadzaj. — dodałam.
— Jakie twoje wybory? To ja za toba łażę i nie daje ci spokoju.

- Nie przesadzam - mruknąłem.
- Gdyby groźby były zaadresowane do mnie miałbym to gdzieś, naprawdę - odparłem.
- Ale nie będę udawał, że nic się nie dzieje, gdy chodzi o Ciebie - powiedziałem.

– Oj juz nie badz taki kurwa troskliwy. — rzuciłam.
— Przywykłam do takich rzeczy. Dostawałam je jeszcze zanim cie poznałam. I nie tylko od czarodziejów. — dodałam.
— Nie pozwalam ci ze mna zerwac.

- No tak racja. Niech Cię kurwa zajebią, co mi tam zależy - warknąłem, wstając.
- Ciekawe jak byś zareagowała, gdyby to dotyczyło mnie - mruknąłem - ciekawe czy też byś była taka spokojna - odparłem.

Wstałam z fotela i podeszłam do niego.
— Zanim ci odpowiem, zadam ci kilka pytań. Tylko musisz na nie odpowiedziec szczerze. Inaczej podam ci veritaserum. Uprzedzam. — odparlam juz nie zamierzając sie patyczkować.
— Zalezy ci na mnie? Dobrze ci ze mna? Jestes ze mna szczęśliwy? Lepiej ci ze mna niz beze mnie?

- Nie zrobiłabyś tego - mruknąłem spokojnie.
Słuchałem jej pytań, a następnie zacząłem odpowiadać.
- To wiesz już od dawna, mówiłem wiele razy - odparłem.
- To chyba najgłupsze pytanie jakie mogłaś zadać, zwłaszcza, że na oba odpowiem tak jak ty - mruknąłem.
- Oczywiście, że z Tobą - westchnąłem, patrząc jej w oczy.

— Owszem. Zrobiłabym. — odparlam.
— To teraz odpowiem na twoje. — powiedziałam przysuwajac sie do niego blizej.
— Na pewno bym cie nie zostawiła. Bo to najgorsze co mozna zrobic. Jedynie starałabym sie ciebie chronić zeby mieć pewność ze nic ci nie bedzie. Nie odstapilabym cie na krok ale nigdy bym cie nie rzuciła. — powiedziałam patrzac mu w oczy.
— Naprawde chcesz mnie rzucić?— zapytałam juz po raz ostatni.

- Nie, nie chcę Rian - odparłem - ale nie chcę Cię stracić - dodałem.
- Nie chcę znów nie mieć Cię przy sobie - mruknąłem.
- Ale wiem też, że nie jestem w stanie zawsze cię obronić - odparłem.

— Czekaj... Zle zadałam pytanie. Moja wina. Oczywiscie ze nie chcesz. — powiedziałam i zastanowiłam sie chwile.
— Rzucasz mnie? Mam wyjsć? Zrywasz ze mna?

- Co to ma znaczyć "oczywiście, że nie chcesz"? - spytałem, patrząc jej w oczy.
- Nic nie robie z wymienionych przed siebie rzeczy - mruknąłem.

— No... Skoro ci na mnie zalezy i mnie chcesz to chyba oczywiste ze nie chcesz sie rozstawać...— powiedziałam juz nie rozumiejąc o co mu chodzi.
— To po jaka cholerę w ogole o tym wspomniałeś co?!

- Po taką, że znalazłaś ten list - odparłem.
- Kurwa Shin grożą Ci śmiercią i to nie przeze mnie. Naprawdę nic to dla Ciebie nie znaczy? - spytałem.
- Bo dla mnie znaczy i to dużo - dodałem, zaciskając szczękę.

— Nie! Nic to dla mnie nie znaczy!— krzyknęłam na niego, odsuwając sie.
— Wiec niech przestanie! Nic mi sie nie stanie. Jak beda mi chjceli cos zrobic to zrobią bez względu na to czy tu jestes czy nie. Jak wyjechałeś to po tygodniu musiałam zwiać do Londynu bo któregoś dnia obudziłam sie półnaga w czyimś dormitorium i raczej nie chodziło mu rozmowe..

- Nie przestanie - mruknąłem - jesteś moją dziewczyną więc zawsze będę się tym interesował i będę się martwić, bez względu na to co mi będziesz mówiła - odparłem.
- W jakim dormitorium? - spytałem - jakie miało barwy?

— Tyler... To nieważne.— powiedziałam pocierając czoło.
— Po prostu następnym razem zastanów sie co naprawde jest dla mnie dobre...

- Nie Rian to jest ważne - odparłem, patrząc na nią wyczekująco.
- Myślę, że teraz jedna jak i druga opca nie jest dobra - mruknąłem.

— Słucham? Wiec co? Zrobisz sobie teraz przerwe ode mnie? "Separacja" na jakis czas? Uprzedzam cie ze jesli to zrobisz, opuszczę szkole. — powiedziałam wpatrując sie w niego.
— Ulegam ci... Ide na rękę... A ty znowu... Czy nie moge mieć chociaz jednego tygodnia będąc szczęśliwa? Z toba? — zapytałam bezradnie opuszczając rece.
— Naprawde?

- Nie robię separacji, bo to i tak nic nie da - mruknąłem, patrząc jej w oczy.
- Jak widzisz nie...chyba nie powinnaś się zgadzać by być moją dziewczyną - odparłem po chwili - Jakoś Ci to nie służy - dodałem.

— A mi sie wydaje ze sluzy. Bo przez ten ułamek dnia nim ci odbiło i juz zacząłeś sie zastanawiać czy ze mna zerwac, dlatego zachowywałeś sie tak dziwnie, przez ten czas... Czułam sie jak nigdy w zyciu. W koncu poczułam ze jestes moj i tylko moj. Przez moment nawet wierzyłam ze mnie nie zostawisz..

- Nie jestem Ci w stanie tego dać - mruknąłem - Nigdy nie będziesz przy mnie całkowicie szczęśliwa, dość bezpieczna by ze mną być do końca - odparłem.
- Myślę, że tak naprawdę więcej dzieli nas niż łączy i to nas do siebie ciągnie, ale potem dzieją się rzeczy, które nie powinny mieć miejsca i się kłócimy - mruknąłem.

— Jakie rzeczy? Tyler... Tym razem nie zrobiłam nic. NIC. To ty sobie cos uroiłeś... I łączy nas wiele. A w zasadzie to cos istotnego. Nie możemy zyc z dała od siebie. I to nas łączy. Wspólne uzależnienie. — powiedziałam znow podchodząc blizej.
— Dajesz mi to szczescie. Dajesz mi 100% szczescie. Tylko nie rozumiem po co robisz takie rzeczy za moimi plecami. Nie lepiej byłoby pokazać mi te listy i wspólnie postanowić co zrobic? Chciałeś byc dla nie oschły zebym w akcie ciągłego wkurzenia na ciebie przyjęła rozstanie lepiej. A wiesz jak było? Wiesz jak sie wczoraj poczułam? Jeszcze nigdy, nigdy, nie było tak żebyś mnie nie chciał... a wczoraj poczułam sie jakbym ci sie nie podobała. Jakbym juz ci sie znudziła. Jak porzucona lalka.

- Rian, nie mówię, że ty coś zrobiłaś - mruknąłem - bo masz racje zrobiłaś wszystko fantastycznie, a ja się zachowałem jak debil, bo powiedziałaś jedno zdanie podobne do tych z listów, co kompletnie mnie przeraziło...i tu jest tylko i wyłącznie moja wina - odparłem.
- Bo znałem twoją odpowiedź. Wiedziałem, ze powiesz, że masz to gdzieś...a dla mnie wcale to nie jest łatwego - westchnąłem.
- Widzisz to nas dzieli. Nic o sobie nie wiemy, albo nie chcemy wielu informacji przyswoić - powiedziałem.

— Co?— zapytałam marszcząc lekko brwi.
— Jakie zdanie?— dodałam probujac sobie przypomnieć.
— Dam sobie radę. Nie bede nigdzie chodzic. Tylko moje dormitorium i twoje. Nawet do WS nie wejdę. — obiecałam.
— JA Tyler chce wiedziec o tobie wszystko. Od samego dzieciństwa. Ale ty nie mówisz mi takich rzeczy... Nie naciskam na ciebie bo boje sie ze... Trafie w cos i wybuchniesz... Chce wiedziec czego nie lubisz a co lubisz. Co wolisz pic... do kanapek a co do obiadu. Chce wiedziec czy lubisz jeść ziemniaki całe czy tłuczone... Wszystko. Ale to powoli. Nie gnam z tym. Mam czas zeby cie poznać.

- Już nie ważne Rian - odparłem.
- To jest już ograniczenie życia - mruknąłem - nie wiem właśnie czy nie powinno być na odwrót. Wiesz unikać swojego i mojego dormitorium - wyjaśniłem.
- nie wiem czy nie powinniśmy od tego zacząć. Skasować wszystko, a zacząć od poznania siebie nawzajem - dodałem po chwili.

— Dobrze. — powiedziałam zgadzając sie bez wahania.
— Zacznijmy od poznania sie. Wtedy zdecydujesz czy jestes w stanie ze mna byc. — odparlam.
— Zróbmy tak.

- Rian ja już Ci teraz mogę powiedzieć, że chce być z Tobą - odparłem bez wahania.
- Tylko z Tobą - dodałem, patrząc jej w oczy.
- I przepraszam - mruknąłem.

— A co jesli poznasz mnie bardziej i stwierdzisz ze jestem ostatnia osoba na ziemi z ktora chcesz byc Hm? — zapytałam cicho, w duchu modląc sie zeby tak nie było.
— Za co znowu?— dodałam kładąc mu dłonie na piersi.

- Jeśli Cię bardziej poznam to tylko będzie mi łatwiej Cię zrozumieć, na pewno nie będzie tak jak ty mówisz - odparłem.
- Za to z wczoraj - mruknąłem - oboje tego chcieliśmy, a ja to spieprzyłem - dodałem.

Westchnęłam ciezko na jego słowa.
— To nic. Bywa. — odparlam. — Po prostu twoj wewnętrzny instynkt czasami działa troche inaczej niz by sie tego spodziewało..

- No co ty nie powiesz - zaśmiałem się na jej słowa.
- Rian musisz podjąć za nas decyzję co robimy - mruknąłem cicho.
- Bo ja jej nie podejmę - dodałem.

— To znaczy?— zapytałam patrzac na niego lekko zdziwiona.
— Zaczniemy od nowa. Od poznania sie. Powiedzmy... od randkowania bez randek..

- Okej - odparłem z lekkim uśmiechem.
- W takim razie nie możemy być tak blisko siebie - mruknąłem odsuwając się od dziewczyny.

— Co... Czyli... Ale ze od dzisiaj?— jeknelam.
— Ehh... No to.. Muszę zabrac stad swoje rzeczy i w sumie spadać do siebie...— odparlam sunac do rożnych miejsc i zbierając swoje rzeczy z podłogi, kanapy itd.
— Swoja droga niezłego bałaganu ci tu narobiłam...

- To może jednak od jutra? - spytałem z nadzieją, patrząc jak zbiera swoje rzeczy.
- I niech ten bałagan takim zostanie - odparłem.
- Lubię mieć twoje rzeczy przy sobie - mruknąłem z nadzieją, że zaprzestanie zbierania rzeczy po całym moim pokoju.

— No...— jeknelam. Dzisiaj chciałam go jeszcze mieć normalnie.
— Jestes pewien..?— zapytałam powoli odkladajac ubrania na pufie.
— Bo... W łazience jest gorzej...

- Tak Rian, jestem pewien - zaśmiałem się, podchodząc do niej i kładąc dłonie na jej biodrach.
- Po coś mam magię, co nie? - dodałem z szerokim uśmiechem i nagle sobie o czymś przypomniałem.
- To chyba nam się już nie przyda - odparłem, wskazując na listy, które chwilę potem zaczęły płonąć.

Wyszczerzylam sie do niego gdy do mnie podszedł.
— No niby tak..— mruknelam.
Spojrzałam na kupkę kopert i listów które zajęły sie ogniem. Zwróciłam wzrok na Tylera i uśmiechnelam sie jeszcze szerzej.

- Weź się tak nie uśmiechaj, bo zaczynam się bać - dodałem ze śmiechem.
- A i jak chciałabyś mnie zakuć ponownie, to proponuje więcej niż jedną parę - szepnąłem do jej ucha, a następnie się wyprostowałem.
- A teraz panienka pozwoli, ale pójdę spać, bo się nie wyspałem - mruknąłem.

— No i dobrze. Ktos tu sie musi bać. — odparlam.
Popatrzyłam na niego u juz chciałam otworzyć usta ale sie rozmyśliłam.
— A... No to... Idz a ja... Cos tam..