Dormitorium Chłopców 1

Widziałem jak odkłada babeczkę na stolik, co mnie zdziwiło, bo sama powiedziała, że uwielbia je.
Gdy zaczęła mi się przypatrywać z dość bliskiej odległości, zrobiłem to samo.
Zacząłem od jej włosów, które teraz były o wiele krótsze niż kiedy przed moim wyjazdem do Brazylii, następnie popatrzyłem w jej oczy, które miały tak śliczną barwę. Jej nosek lekko zadarty tylko przypominał mi o tym, że jest młodsza ode mnie, a mimo to dogadywałem się z nią lepiej niż z innymi dziewczynami, a jej pełne wargi zawsze zachęcały do tego by ich skosztować.
Najgorsze było to iż zdawałem sobie sprawę, że mogę już jej nie dotknąć i muszę się powstrzymywać jak tylko się da, a przy niej było to trudne.

— Tyler.— zaczelam, odchylając sie lekko.
— Jestes pewien ze chcesz poświęcać czas na to? Na poznawanie sie? — zapytałam poważnie.
— Jesli tak, to dlaczego chcesz to robic? Przepraszam jesli znowu sobie cos uroilam... Ale skoro ch raz robic cos takiego... To wyglada to tak jakbys chciał byc ze mna dłużej niz tylko... nie wiem... Jakis czas...

- Rian, nie pytaj się mnie o takie rzeczy, bo uwierz mi już w tej chwili bym zrezygnował - odparłem - ponieważ wiem że łączy się też to z lekką utratą tego co już mam - mruknąłem.
- Możesz to interpretować tak jak chcesz, ale ja to robię, ze względu na to, że mam dość ciągłych kłótni o byle co i wtedy nie tylko ty się denerwujesz. A liczę na to, że jak Cię poznam lepiej, to dowiem się o Tobie wielu rzeczy, a jednocześnie zrozumiem - powiedziałem.

— Możemy zrezygnować. — odparlam nieświadomie lekko marszcząc czoło.
— Rozumiem... — dodałam po chwili ciszy.
— Możemy zrobic tak...— powiedziałam odsuwając sie i po chwili wsuwając na jego kolana bokiem.
— Będziemy sie poznawać. Ale nie będziemy rezygnować z seksu bo to nie ma sensu.

- Rezygnacja z seksu też jest dobra, bo po nim się kłócimy - mruknąłem, gładząc ją po udzie.
- Oboje zaakceptowaliśmy to, że nie będzie nic oprócz poznawania się. Zero czułości, takich jak dajmy na to pocałunek - odparłem.
- Myślę, że to może pomóc - westchnąłem.

– Dzisiaj sie nie pokłóciliśmy. — odparlam, kładąc głowę na jego piersi.
— Nie chce żebyś sie męczył. — powiedziałam skubiac za długi rekaw jego bluzy ktora miałam na sobie. Ciagle go podciągałam a on ciagle sie zsuwał.

- Niestety do wieczora jeszcze sporo czasu - mruknąłem, kładąc podbródek na jej głowie.
- Nie mówię, że nie będę się męczył, bo na pewno będę, ale warto spróbować jeśli mamy się mniej kłócić, a do nie dawna jedna kłótnia to była podstawa - odparłem.

— I nie pokłócimy...— dodałam.
— Rian bedzie grzeczna. — powiedziałam głaszcząc go dłonią po torsie.
— Nie chce psuć ostatniego dnia. Wystarczy ze zepsułam ten przed twoim wyjazdem.

- Rian to nie była twoja wina, a moja - mruknąłem.
- I to zazwyczaj ja psuje te lepsze chwile - odparłem , wplatając palce w jej krótkie włosy.
- Raczej się nie pokłócimy, bo zazwyczaj kłótnie wychodziły przez niedopowiedzenia czy też tuszowanie prawdy, a dziś wszystko idzie tak dobrze - powiedziałem, uśmiechając się.

— Nie... Nie chce juz sluchac czy to była czyjas wina czy nie..— odparlam lekko kręcąc głowa.
— Tak. Masz racje. Jest lepiej...— powiedziałam czujac lekkie ukłucie winy ze jednak cos przed nim ukrywam.
— Tyler... Ufasz mi? Albo chociaz wierzysz w to ze chce dla nas dobrze?

- No widzisz, więc będzie dobrze - odparłem z uśmiechem.
- Ufam Ci Rian...ale nie możesz decydować za nas -mruknąłem.

Zmarszczyłam znow brew.
— To znaczy? Co masz na mysli mowiac cos takiego?— zapytałam.
— Od kiedy decyduje za nas?

- Nie decydujesz, ale twoje zdanie zrozumiałem tak jakbyś miała zamiar to zrobić - mruknąłem.
- Tylko o to mi chodziło - odparłem.

— To zdanie miało na zamiarze dowiedzieć sie czy mi ufasz. Albo czy we mnie wierzysz. — powiedziałam beznamiętnie.
Sięgnęłam z lekkim zawahaniem do tylnej kieszeni i wyjęłam list, rozprostowywujac go.
— Masz. Poczytaj sobie troche prawdy. — powiedziałam cicho, podając mu list bez podnoszenia wzroku.

Wziąłem od niej list z wahaniem, ale nawet na niego nie spojrzałem.
Wolną dłonią chwyciłem jej podbródek i uniosłem w górę, by spojrzeć jej w oczy.
- Czy to od niego? - spytałem z wahaniem.

Zmuszona, spojrzałam na niego niechetnie.
Kiwnelam nieznacznie głowa.
— Ale to nie jest ten sam nadawca co wczoraj. — powiedziałam po chwili.

- Skąd wiesz? - spytałem - Widziałaś go? Mówiłam, że nie jesteś tu ani trochę bezpieczna - powiedziałem zdenerwowany.
- Nie będę tego czytał - dodałem.

— Nie... Byłam wtedy pod prysznicem. – wyjaśniłam.
– Ale to pismo jest bardziej pochyłe. Jakby... Powiedzmy ze bardziej kobiece. I sa kropki nad "i". W tamtym nie było.

- Czyli twierdzisz, że mamy doczynienia z parą chorą psychicznie? - spytałem i złożyłem list, kładąc go na nogach dziewczyny.
- To są Rian kłamstwa i nie zmierzam czytać ty h wszystkich gróźb - mruknąłem.

— Nie. Po prostu twierdze ze mamy grono antyfanów. — powiedziałam wzruszając ramieniem. Zabrałam list i schowałam go z powrotem do kieszeni.
— Tez chciałabym wierzyć ze to kłamstwa...— powiedziałam pod nosem.

- To sama mi powiedz co tam było napisane i dlaczego twierdzisz, że to prawda. Rian, oni chcą byś się bała - wyjaśniłem.
- Póki jesteś ze mną wszystko jest dobrze i jesteś bezpieczna - powiedziałem.

— Ja sie nie boje...— mruknelam.
— Juz nieważne. To nic takiego. — powiedziałam i zaczelam całować go po szyi by zakończyć drażliwy temat.

- Powiedz mi - odparłem, odchylając głowę do tyłu gdy zaczęła mnie całować.
- Widzę, że to Cię zmartwiło. I jak ostatni list spłynął po Tobie jak woda po gęsi to ten nie - mruknąłem.

Zamruczalam jedynie, nie odpowiadając. Zassalam skore tyz pod jego żuchwa by zostawic tam widoczna malinke.
Mruczalam ciagle, całując jego szyje i obojczyki z czułością.

- Rian - jęknąłem.
- Już mi to nie zmyli - odparłem z uśmiechem, czując jak zasysa moją skórę.
- Powiedz mi co Cię zmartwiło - westchnąłem, biorąc jej twarz w dłonie i odrywając od swojej skóry.
- Widzę, że Cię to rani - mruknąłem.

Warknelam kiedy mnie od siebie odsunął.
— No co mam ci powiedziec?— zapytałam. — Ze zawsze czułam sie lepsza od innych, wykorzystywałam chłopaków tylko do towarzystwa po czym zwodziłam ich i odsyłałam z kwitkiem, a teraz poznałam ciebie i wszystko sie odwróciło? Ze nawet ludzie którzy mnie nie lubią wiedza ze na ciebie nie zasługuje i nie jestem ciebie warta? No przeciez ja to wiem. Co drugi list jest taki. No i co mam zrobic? Nie jestem dla ciebie dość dobra ale nie zostawię cie bo jestem samolubna.

- Rian - zaśmiałem się cicho i tym razem to ja zacząłem ją całować po szyi.
- Jak możesz myśleć, że na mnie nie zasługujesz? - spytałem, nie przestając jej całować.
- To ja na Ciebie nie zasługuje, a nie ty na mnie - mruknąłem.
- Jak możesz myśleć, że nie jesteś dla mnie wystarczająco dobra? Skoro jesteś dla mnie aż za dobra - odparłem

— Przestan. Jak tak mówisz to jest jeszcze gorzej... Ja czuje sie jeszcze gorzej. — odparlam mimowolnie odchylając głowę go tylu by dać mu dostęp do szyi.
— To nieprawda. Wiesz o tym. Nie zasługuje na to by kogos mieć. Szczególnie ciebie.

- Dlaczego gorzej? Przecież nic złego nie powiedziałem - mruknąłem, zasysając i przygryzając jej skórę.
- Przestań tak mówiąc. Wcale tak nie jest i dobrze o ty wiesz - odparłem.

— No właśnie ze tak..— powiedziałam zagryzając wargę by nie jęknąć. — Gorzej bo czuje sie z tym okropnie...Ja naprawde znam prawdę Tyler. I ja wiem ze nie dorastam ci do pięt nawet.

- Dlaczego masz taką niską samoocenę? - spytałem.
- I dlatego przy mnie? Jesteś dla mnie za dobra, a nie na odwrót. To ja jestem dla Ciebie nie wystarczający - dodałem.

— Nie mam niskiej samooceny...— mruknelam.
Pokręciłam lekko głowa.
— Nie. Wiesz ze nie. Nie bez powodu tyle dziewczyn na ciebie leci. Tu nie chodzi o sam wyglad, o to ze jestes swietnie zbudowany i przystojny. Po prostu jest w tobie cos co je, i mnie, przyciąga. Pomijając fakt ze do żadnego chłopaka nie czułam takiego pociągu seksualnego, jest w tobie cos bez czego nie da sie zyc jak juz sie tego posmakuje.

- Rian pomyśl nad tym co mówisz - mruknąłem, patrząc jej w oczy.
- Popatrz na siebie. Ile facetów na Ciebie leci? Ile osób jest w stanie coś mi zrobić, by zająć moje miejsce? Zobacz co ze mną robisz. Przecież dobrze wiesz, że z żadną inną bym tyle nie wytrzymał co z Tobą. Na żadną inną nie reagowałem tak jak na Ciebie. Musiały się naprawdę postarać, by móc na mnie działać tak jak ty - odparłem.

— Faceci...Im chodzi o jedno... A ze nie maja szans bo juz kogos mam, to chca tego jeszcze bardziej. Zakazany owoc najbardziej kusi. – powiedziałam wpatrując sie w niego.
— Ja wiem co mowie... Po prostu najwyraźniej jestem w twoim typie... Ale tak naprawde niczym sie od nich nie rożnie.

- Masz rację zakazany owoc smakuje najlepiej i pewnie dlatego tak chcą mi Cię zabrać, ale im się to nie uda, bo już dawno jesteś moja - zaśmiałem się cicho.
- Powiem Ci, że nie wiem czy jesteś w moim typie bo sam nie wiem jaki jest mój typ. A od wcześniejszych jesteś kompletnie inna. Różnica jest diametralna. I nie chodzi o wygląd czy twoje pochodzenie - wyjaśniłem.

— Juz to kiedys mowiles...— odparlam cicho.
— Moze i gdzies cos tam znacze ale przy tobie robię sie o taka malutka. — powiedziałam pokazując miarę ok 2 cm palcem wskazującym i kciukiem.

- I będę mówił - odparłem.
- To że jesteś niższa ode mnie nie oznacza od razu, że robisz się malutka - mruknąłem z szerokim uśmiechem na ustach.

— Ugh ty... Głupku. — powiedziałam pstrykając go w nos.
— Wcale nie jestem niższa...— burknelam. — To ty jestes jakis wyrośnięty.

- Nie prawda - odparłem, całując ją w nosek, który uroczo zmarszczyła.
- Mam taki wzrost jaki powinienem mieć - mruknąłem - to ty jesteś malutka.

— Nie. Nieprawda...— zaprzeczyłam.
— Ty to w ogole... za wysoki za długi i za... za za. — odparlam nie wiedząc co powiedziec.

- Za przystojny, za seksowny - powiedziałem, udając jej głos.
- No ja wiem po prostu jestem za-jebisty - mruknąłem.

— Wygrałam. — powiedziałam i spojrzałam na niego.
— Mowilam ze twoj poziom samouwielbienia nie ma granic..

- Tak, tak. Dziś nawet kilka razy - odparłem, zaczynając wodzić dłońmi po jej ciele.
- Ale gdybym nie był taki pewny siebie to zapewne nie bylibyśmy razem - mruknąłem.

— To znaczy?— zapytałam lekko unoszac brew.
— Dlaczego niby? Chodzi ci o to ze nie zgarnąłbyś mnie z boiska do lozka?

- Nie to raczej nie chodzi o ten moment, bo gdyby coś w tamtej chwili nie poszło tak jak teraz i tak byśmy się spotkali po raz kolejny - mruknąłem.
- Bym się inaczej zachowywał i to bynie było tak samo - odparłem.