Pusta klasa na pierwszym piętrze

Po chwili wspinaczki po schodach udałem się do pustej klasy na pierwszym piętrze. Tu mogłem mieć chwilę spokoju, wyjąłem z kieszeni fiołkę wypełnioną krwią, odkorkowałem ją i zbliżyłem do ust. Ostatnio musiałem używać więcej krwi by hamować swą wampirzą rządzę krwi co mnie denerwowało. Zaczynałem nie panować nad swoją naturą. Zbyt dużo świeżej, młodej krwi było w tej szkole. Upiłem łyk i zamknąłem oczy oblizując usta, gdy je otworzyłem wiedziałem że będą przez moment czerwone. Popijałem krew z fiołki.

Weszłam do klasy od razu zerkając na nauczyciela, wiedziałam. Nie odskoczyłam, nie krzyknęłam, nie odsunęłam się, tylko spokojnie patrzyłam. Hmmmm... Ciekawie. W końcu coś się dzieje, może specjalnie dla mnie siły wyższe to zaaranżowały? Nie odzywałam się, czekałam aż mnie zauważy.

Gdy zauważyłem uczennicę warknąłem, naprawdę nigdzie nie można mieć ani chwili spokoju żeby napić się krwi? Niech to wszystko trzaśnie.
- Czego chcesz? Jestem zajęty nie widzisz? - zapytałem chowając zakorkowaną znów pustą fiołkę po krwi. Naprawdę dlaczego Ci uczniowie muszą być tacy dociekliwi? Jakby nie mogli mi dać spokoju.

Podeszłam do niego z gracją, nieskromnie mówiąc - tak jak zawsze. Usiadłam na ławce. - Spokojnie, przecież jakoś nie krzyknęłam ani nie poleciałam do Wielkiej Sali krzyknąć, że nasz nauczyciel jest wampirem. Może krzyknęłabym albo i zrobiłabym to, ale tylko wtedy gdybyś mi odmówił jednej rzeczy. Spokojnie, nie chodzi o przemianę, chcę najpierw podpytać o to jak to jest być wampirem. Ale nie to mam na myśli.

- A co Cię interesują nagle wampiry? Poza tym może ja muszę pić krew z innego powodu? - zapytałem mimo iż miała jak na dłoni kim byłem, czerwone oczy, lekko zmarszczony nos no i kły które mimo wszystko trudniej jest ukryć. Pokręciłem głową i zamknąłem oczy oddychając powoli by uspokoić swój organizm.
- Życie wampira jest cholernie ciężkie, potrzeba krwi staje się tym silniejsza im dłużej przebywam w towarzystwie ludzi w tym przypadku uczniów tej szkoły. Ciężko też jest panować nad instynktem mordercy, cały czas muszę panować nad samym sobą by utrzymać tę formę - powiedziałem i usiadłem na ławce, cóż miło było z kimś pogadać. Jednak musiałem uważać.
- Cokolwiek dalej powiem musi pozostać miedzy nami jasne? - powiedziałem.

- Pozostanie, o ile powiesz mi wszystko co wiesz o nauczycielce z którą gadałeś przy stole i z którą na chwilę wyszedłeś, potrzebuję tej wiedzy. Swoją drogą, już wtedy domyślałam się że jesteś wampirem. Tylko nie wiem czy wampiryzm nie przeszkodziłby mi w osiąganiu mistrzostwa w pewnej dziedzinie magii, może na to też mi odpowiesz? Interesuje mnie stanie się taką istotą - powiedziałam całkiem poważnie. Wiedziałam co robię i czego chcę.

- Chodzi Ci o Dianę? Jest opiekunką Ślizgonów, zdolną czarownicą. Naprawdę zdolną lubiącą sie zabawić na imprezach. Wątpię jednak by była zainteresowana tak młodą dziewczyną jak ty, wątpię też by była lesbijką czy też biseksualną kobietą. - powiedziałem i zaśmiałem się, tak wiedziałem że część uczniów ma odmienną orientację, sam byłem gejem ale nie chciałem tego zdradzać nikomu.
- Wampiry mają własny rodzaj magii, zupełnie odmienny od magii jaką uprawiacie wy. My nie potrzebujemy nawet różdżek, nasza magia jest czysta i piękna jak i niebezpieczna - powiedziałem i na pokaz oplotłem ją szkarłatnymi łańcuchami których nikt nie zerwie.
- Jest ona niebezpieczna jeśli nad nią nie panujesz. A o przemianie nie warto myśleć, to tylko zrujnuje Ci życie - powiedziałem chcąc ją odwieść od tego pomysłu.

Spojrzałam z uznaniem na łańcuchy. - A co z nekromancją? Wchodzi ona w skład waszych możliwości? - wyglądałam teraz śmiertelnie poważnie.

- Nekromancja? Owszem potrafimy ożywiać trupy i tworzyć z nich Inferiusy, jednak niewiele wampirów zajmuje się tą dziedziną. Sam jestem jej przeciwny gdyż łamie ona wszelkie zasady - powiedziałem i skrzywiłem się. Naprawdę ta dziewczyna jest szalona, odwołałem łańcuchy i westchnąłem.
- Mam propozycję, w zamian za 3 fiołki tygodniowo twojej krwi mogę Cię wyuczyć parę zaklęć naszej rasy - powiedziałem.

Sięgnęłam do szuflady i znalazłam mały nóż. - A masz jakieś puste fiolki przy sobie teraz? - samą czynnością mówiłam "wchodzę w to". Zostanę wampirem, powtarzałam to sobie w myślach. A potem groźną nekromantką, która dojdzie tam, gdzie żaden nekromanta jeszcze nie doszedł.

- masz mnie za głupca? - powiedziałem wyjmując jedną fiolkę na jej krew. Wystarczy mi to na parę dni. A chcę wziąść od niej tylko 3 pełne fiolki przez cały tydzień. Jednak nie wezmę ich na raz, będę brał je wtedy gdy naprawdę nie będę miał innego wyjścia. Podałem jej fiolkę i spojrzałem na nóż.
- Wiesz że noszenie broni w szkole jest niedozwolone? - zapytałem.

Przewróciłam oczami. Za kogo on mnie ma? Wskazałam no odsuniętą szufladę - tam był - mruknęłam. Wzięłam fiolkę, zrobiłam nacięcie, tak by skutecznie zasłaniała to potem szata, na przedramieniu i zaczęłam upuszczać krew. Podałam mu napełnioną. Poczułam triumf.

Odebrałem od niej fiolkę i chwyciłem ją za przegub ręki którą zraniła. Spojrzałem jej w oczy.
- Pozwól że pomogę - powiedziałem i przyłożyłem rękę do rany szepnąłem jedno słowo po czym odsunąłem rękę podziwiając jak rana się zagoiła i zniknęła. Uśmiechnąłem się.
- Przydatny czar, uzdrawia praktycznie każdą ranę - powiedziałem - Ale nie przywraca do życia - dodałem.

- Świetne... - powiedziałam patrząc na to. - Jakiego zaklęcia planujesz mnie nauczyć jako pierwsze? - spytałam z ogniem ciekawości w oczach. Już przez myśl mi przeszło: Isobel wampirzyca, łaskawa, w ataku ułaskawiła jednego i dała mu żyć lecząc, oczywiście jakąś przypadkową ofiarę jej ataku. Czułam jak się nakręcam.

- Sądzę iż mało potraficie zrobić z ogniem, co byś powiedziała na to bym nauczył Cię władzy nad czterema żywiołami? W stopniu przekraczającym wasze zaklęcia. - powiedziałem i zaśmiałem się, chciałem sprawdzić jak daleko Isobel się posunie by zdobyć to czego pragnie, a pragnęła przemiany w wampirzycę. Mogłbym to zrobić, gdyż jedynie czystej krwi wampiry są do tego zdolne.

Spojrzałam na niego szerokimi oczami, pokiwałam szybko głową, czułam jak ogarnia mnie szczęście. - Mogę zacząć choćby i teraz! Ale termin zależy od Ciebie - spojrzałam na niego próbując odgadnąć jaka będzie jego odpowiedź.

- Cóż mógłbym podać Ci odpowiednie słowa, jednak to czy uda Ci się to wykonać zależy od siły twej woli, zbyt słaba wola i zaklęcia obrócą się przeciwko tobie, tak jak moja różdżka. - powiedziałem dotykając swej różdżki. Drzewo z którego zobiona była było niezwykłe, trzeba mieć silną wolę by zapanować nad nią w pełni.

Spojrzałem na Dianę i westchnąłem.
- Nic wielkiego, chcę nauczyć Isobel magii która różni się od waszej. Tak ona wie czym jestem ale nie powie nikomu - powiedziałem i spojrzałem na nią z uśmiechem.
- Spokojnie Diana nic się jej nie stanie, chcę ją po prostu sprawdzić. Jeśli chce zostać nekromantką musi sie postarać - powiedziałem.

Podskoczyłam i się odwróciłam, zakręciło mi się w głowie. To ona... To ona... Diana. Uchyliłam okno żeby złapać trochę powietrze. Patrzyłam na nią zauroczona, starając się w miarę to ukryć. Czułam lekkie zakłopotanie, ale wiedziałam że mnie tego nauczy. Zobowiązał się, dał słowo. - Mogę zacząć choćby i teraz... Zależy to od Ciebie kiedy będziesz miał czas - powiedziałam trochę ciszej niż zwykle i nerwowo bawiłam się włosami.

                                                       Następny post w Sali od Eliksirów.

- Dobrze... Przyjdę - wydukałam z siebie. Jej obecność... Przestawałam od razu być sobą. Sam na sam z nią, dostawałam dreszczy. Dobrze wyczułam - jej miły uśmiech był przykrywką. Nie słuchałam nawet o Azkabanie. Phi, jaki auror w przyszłości będzie miał chęci walczyć z armią nieumarłych? Miałam zaprotestować, że mnie nie osuszy, ale wszelkie skłonności buntownicze gasły we mnie w jej obecności. Starałam się zrozumieć samą siebie.

- Diana uspokój się do jasnej anielki. Nie moja wina że ta smarkula pchała się do tej sali kiedy spożywałem krew. Wiesz jak reaguje kiedy mi jej brakuje, nie potrafię tego znieść. Za dużo ludzi, za dużo pokusy wcześniej wystarczyła jedna fiołka na dzień, teraz zużywam co najmniej 3 razy tyle. - powiedziałem i pokręciłem głową. Zamknąłem oczy i odetchnąłem.
- Zresztą jak uważasz, do zobaczenia Diano, Isobel przepraszam za wpakowanie Cię w kłopoty - powiedziałem i opuściłem salę.

Następny post: Pokój Devona Westa

- W porządku... Sama się też prosiłam - odpowiedziałam i usiadłam czekając aż Diana wyjdzie pierwsza, patrzyłam w okno. Spojrzenie na nią... Nawet nie chcę myśleć jak podziałało by ono na mnie. Później się dużo napatrzę. Bawiłam się palcami nie mówiąc nic. Wstałam i udałam się tam, do tego anioła. Ostrego anioła.
Następny post w Sali Eliksirów.

Weszłam gwałtownie otwierając drzwi, zamknęłam prawie że nimi trzaskając. Poszłam od razu na parapet, usiadłam kolana podciągając pod brodę i patrząc przez okno. Z oka spłynęła mi jedna pojedyncza łza, potem druga z następnego. Nazywałam to prawie płaczem. Zawsze starałam się trzymać "fason", jeśli płakałam, to tak, że ledwie można to było tak nazwać. Mimo tak wielkiej furii na siebie samą. Schowałam twarz w kolanach obwiniając samą siebie. Nie uważam co robię, jestem niezdarna, rozkojarzona... Przez jakiś, sama nie wiedziałam jaki, czas tak się opisywałam.

Po jakimś czasie, nie wiem jak długim, wyszłam z sali i poszłam ku błoniom.
NP: Błona Hogwartu

Weszłam do Pustej Sali i usiadłam na pierwszej lepszej ławce. Po chwili położyłam się na niej i zamknęłam oczy. Błagam. .. niech nikt tu nie przychodzi.., a już szczególnie nauczyciel.. kurde.. od wczoraj nie było mnie na zajęciach. .. Ciekawe ile punktów stracę jak mnie dorwą. .. O hui...

Coś mi tu nie gra... Chwila... Moja różdżka! Nie mam jej! Sięgnęłam dłonią do dekoltu sprawdzając czy naszyjnik jest na miejscu. Był. .. uff.. zeskoczylam z ławki i wyszlam z klasy rozglądając się po korytarzu. Ruszyłam nam do Wielkiej Sali.

Następny w WS

Otworzyłem drzwi. Nikogo nie było. Przepuściłem Soo w drzwiach, które zaraz po tym jak je przymknąłem zaskrzypiały.

-Czasami tu strasznie co...? -powiedziałam wchodząc do klasy i odwracając sie w jego stronę. --Na pewno Cię nie boli? Martwię się.

-Spokojnie. Nic mi nie będzie-powiedziałem i popatrzyłem na nią.

-Co? Potargałam się? -zapytałam odruchowo przygladzając ręką włosy.

Podszedłem do niej i dotknąłem ręką jej włosów. Miała bardzo miękkie i taaakie fajne- Teraz masz- powiedziałem tym samym rozwalając jej fryzurę ręką.

Stałam jak zamrożona z otwartą buzia. -Czy... ty.. ..właśnie rozwaliles moje włosy. ..? Wiesz ze czeka cię śmierć? -zapytałam po chwili, zła ale jednocześnie trochę rozbawiona.

-W takim razie śmiało! Czekam na zemstę- roześmiałem się i usiadłem na ławce.

-Ah.. czyli podobają Ci się moje zemsty? -zapytałam podchodząc do niego i stając między jego kolanami. -Trzeba było tak od razu a nie.. niszczyć mi fryza. ..-powiedziałam I pocałowałam go, opierając dłonie na jego udach.

Pochyliłem się i odwzajemniłem pocałunek. Lewą ręką sięgnąłem do swojego krawatu, którego od razu zdjąłem. Nic mnie bardziej nie irytuje niż to gówno.

Uśmiechnęłam się nadal go całując i zlapalam go za kołnierz koszuli przysuwając się i przyciągając go do siebie. Westchnęłam cicho dziękując Bogu za to że teraz robie to co robię a nie siedzę w dormitorium zapłakana, ewentualnie martwa w trumnie.

Zaczyna się robić coraz ciekawiej. Soo tak świetnie całuje, o Boże...

Zaczęłam coraz bardziej zatracać się w pocałunku. W pewnym momencie odsunęłam się na moment, tylko po to żeby złapać oddech. Oparłam czoło o jego. -Można powiedzieć. .. Że zapierasz dech w piersi..-powiedziałam uśmiechając się.

-Oh weź.. Zarumienię się jeszcze- zaśmiałem się. Wpatrywałem się w jej oczy i byłem ciekawy, co zrobi.

-Carl.. -powiedziałam patrząc się guziki jego koszuli. -To ze ja się na ciebie nie patrzę nie znaczy ze nie czuje ze ty się gapisz. ..-Podnioslam na chwile wzrok ale szybko go spuscilam. -Nie potrafię ci patrzeć w oczy... Ani nikomu innemu... To jedna z moich wad... wiec... No...

-Okej...-powiedziałem kierując swój wzrok na jej dłonie-Możesz żałować, bo mama zawsze mówiła, że mam śliczne oczy-wyszczerzyłem się

-Heh... mama ma zawsze rację. .. Wiem ze masz... to że nie patrzę w nie z bliska nie znaczy że nie patrzę w nie w ogóle. ..-powiedziałam uśmiechając się. -No Claws. ..-zaczęłam , odsuwajac się i przysiadajac na ławce za mną. -Dlaczego zaciągnąłeś mnie tutaj? -zapytałam krzyżując ręce na piersi. -Tłumacz się lepiej...