Pusta klasa na pierwszym piętrze

- Pójdziesz do dormitorium, Soo ma swoje, więc jesteś jedyną korzystającą z niego, zamkniesz, najlepiej zabarykadujesz drzwi. Diana nie ma powodu robić Ci czegoś, ale to na wszelki wypadek - zaczęłam zdławionym głosem. - Ja tymczasem ucieknę do Zakazanego Lasu, poszukam zwłok, by zrobić inferiusy. Zostanę tam do czasu, aż coś wymyślę - dokończyłam szlochając. - Nie widzę innego rozwiązania, muszę zagrać na czas - spojrzałam w jej oczy. - Inferiusy są wyjątkowo niebezpieczne, więc tam będę o wiele bezpieczniejsza niż tu. Poza tym nie da się ich łatwo zniszczyć, więc jeśli ona mnie tam znajdzie, może uda mi się z nią wygrać pojedynek... - głos mi się już załamał.

- Myślisz, że Cię zostawię? - spojrzałam na nią niewiarygodnie zaskoczonym wzrokiem - Nie chcę by coś Ci się stało... nigdy na to nie pozwolę. - mój głos powoli załamywał się.

- A ja nie chcę, by Tobie coś się stało, Nelly! Jeśli ona znajdzie nas obie, będziesz i Ty zagrożona! - zawołałam zamykając zapłakane oczy, ciesząc się jej obecnością. Wkrótce dane mi było na jakiś czas się z nią rozdzielić. - Proszę, zrób to dla mnie - wydusiłam z siebie.

Miałam ochotę zniszczyć całą tą Dianę, za kogo ona się uważała. Martwiłam się o moją siostrę, Azazela, a co najważniejsze... o Isobel... Objęłam ją mocno, a na moim policzku pojawiła się łza. Pierwsza łza od czasu mojego dzieciństwo. Złapałam ją za ramiona i lekko wstrząsnęłam.
- Obiecaj mi, że wrócisz cała i zdrowa... Proszę! - wykrzyczałam przez łzy, nie potrafiłam dalej dusząc ich w sobie, była to jedyna osoba, która mogła zobaczyć, że płaczę - Obiecaj...

Wstrząsnął mną widok jej łez, spojrzałam na nią zrozpaczona. - Obiecuję, Nelly. Wrócę, na pewno. Nie dam się jej - powiedziałam z trudem. - Kocham Cię.

Wzięłam ją w ramiona i ucałowałam czubek głowy. Łzy przestały lecieć jak opętane, nareszcie mogłam coś zobaczyć. Szepnęłam do jej ucha, opanowując swój głos.
- Ja Ciebie też. - objęłam ją mocniej.

Pocałowałam ją namiętnie i gorąco, czując w ustach jej słone łzy. Na chwilę uszczęśliwiło mnie, że wyznała mi miłość tak samo jak ja jej. Kiedy skończyłyśmy, wtuliłam się w nią słysząc bicie jej serca. - Zostań ze mną jeszcze trochę, do świtu - wyszeptałam do niej, nie mając już czym płakać. - Obiecaj mi, że jeśli będziesz gdzieś szła, to nie samotnie. Bądź zawsze z kimś.

- Obiecuję. - pocałowałam ją w czoło i pogłaskałam po nieskazitelnie czystym policzku, mokrym od łez.

- Dziękuję - odpowiedziałam wtulona i skulona. - W Twoich objęciach czuję się bezpiecznie - dodałam cicho, patrząc w ścianę przed sobą.

- Tak właśnie masz się czuć... - objęłam ją mocniej i zostawiłam krótki pocałunek na jej ustach.

Wydłużyłam trochę pocałunek. - Gdyby nie Ty, to załamałbym się - odpowiedziałam patrząc na nią z wdzięcznością i wzrokiem pełnym miłości do niej.

Zakmnęłam oczy, nie odzywając się już. Chciałan upoić się ostatnimi chwilami z Isobel przed jej ucieczką do Zakazanego Lasu. Wdychałam jej zapach, napawając się nim na zapas...

Przez okno zauważyłam pierwsze promienie wschodzącego słońca. - Nelly... - zaczęłam, pięć sekund zbierałam się na pożegnanie z nią, rozpłakałam się znowu. - Ja... Muszę już iść. Wybacz, ale nie mam innego wyjścia - zaczęłam, mówiąc przez łzy i szlochając. - Kiedy wrócę, będziesz pierwszą osobą, do której pobiegnę - dodałam nachylając się, by ją pocałować tak jak nigdy wcześniej, jakbym miała za godzinę umrzeć. Po około połowie minuty odsunęłam się, zbierając się na pokrzepiający uśmiech do niej. - Kocham Cię - poszłam szybko do drzwi i wyszłam.
NP: Dormitorium dziewczyn (Hufflepuff) i później Zakazany Las.

Położyłam się na zimnej posadzce... zostałam sama. Właśnie teraz sobie to uświadomiłam. Patrzyłam się tępo w sufit, płacząc bez wzruszenia, bez najmniejszego dźwięku, po prostu leciały mi łzy.
- Jak ja mogłam ją tak puścić!? - uderzyłam pięściami w podłogę, kilkukrotnie...
Zacisnęłam zęby i wstałam. Podeszłam do okna, chwytając się parapetu i ściskając go mocno, by utrzymać się na nogach. Krzyknęłam pojedynczo i wyszłam z sali, trzaskając drzwiami.

NP: Dormitorium dziewczyn (Slytherin).

Weszłam do klasy jeszcze trochę  zaspana. Otworzyłam okna  żeby wpadło do niej trochę świeżego powietrza po czym rozejrzałam się.  Miałam zamiar przestawic lustro na środek żeby poćwiczyć sobie układy taneczne których się kiedyś nauczyłam.  Ruszyłam w stronę zwierciadła ale w ostatniej chwili się zatrzymałam ponieważ coś zobaczyłam.  Pociagnelam za materiał i rzuciłam go na ziemię. Kiedy kurz opadł moim oczom ukazało się śliczne, lśniące pianino. Wyglądał jakby dopiero co, kupiony, prosto ze sklepu. Tak! To było coś czego było mi trzeba. Nareszcie znalazłam, i to doslownie, coś dzięki czemu zapomnę trochę o problemach. Nacisnelam kilka klawiszy.  O dziwo nie był rozstrojony. Sięgnęłam do tylnej kieszeni spodni żeby wyjąć z niej różdżkę. Nie było jej tam wiec zaczęłam rozważać powrót do dormitorium ale jednak się rozmyslilam i własnoręcznie zaczęłam przestawiać wszystko żeby zrobić miejsce na środku klasy. Kiedy to zrobiłam,  usiadłam na chwile żeby odsapnąć, bo czekało mnie jeszcze przestawianie instrumentu. Po odpoczynku, wstałam i podeszłam do pianina, oglądając go z różnych stron.  W końcu zlapalam go od dołu z lewej strony i zaczęłam ciągnąć na środek.  Co chwila robiąc przerwy, udało mi się przestawic go tam, gdzie chciałam.  Chwyciłam krzesło i postawiłam przed pianinem. Rozgrzałam trochę palce po czym przyłożyłam je do klawiszy i zaczęłam grać z pamięci.

Podczas gry, wpadłam na pewien pomysł.  Wstałam od pianina i wyszlam z klasy.
Next: Dormitorium a potem pokój wspólny Ślizgonów

Weszłam do klasy i zamknelam drzwi, od razu podbiegając go pianina. Jak dobrze ze  cie tu znalazłam. Na początku zaczęłam grać wolne, znane mi melodie, w tym samym czasie zastanawiając się czy może jednak nie napisać czegoś nowego. Przypomnieć sobie stare teksty i ułożyć do nich melodie.
.
.
.
Next: Dormitorium Soo

Powoli weszłam do pustej klasy na pierwszym piętrze, przymykając lekko drzwi. Po wejściu do zamku poszłam jeszcze do swojego dormitorium żeby zabrać notes z tekstami, po czym przyszłam tutaj. Usiadłam przy pianinie i ustawiam notes tak żeby widzieć tekst, bo nie pamiętałam jeszcze wszystkiego. Zaczęłam grać i śpiewać jednocześnie, wczuwajac sie w piosenkę.
 

Naprawdę zastanawiało mnie, o co w tym wszystkim chodzi. Osobne listy rodziców osoby, które mnie znają, ale ja ich nie znam...Czy, czy ja słyszę jakiś głos? Dochodził on z sali. Uchyliłem drzwi i zauważyłem tam, dziewczynę, która była w tamtej szklarni. Grała na pianinie i śpiewała. Jej głos najprawdopodobniej spowodował u mnie gęsią skórkę.

Kiedy skończyłam, zamknęłam klawisze i oparłam na nich łokcie po czym ukryłam twarz twarzy dłoniach i wzięłam kilka oddechów żeby się nie rozpłakać, co dało mi tyle co nic i po chwili obfite łzy zaczęły spływać po moich policzkach.

Skończyła grać. Chyba płacze. Chciałbym do niej podejść, pomóc, czy cokolwiek. Ale sama powiedziała, że mam się do niej nie zbliżać... Chociaż, jebać to. Wychyliłem się. Dalej nie patrzyła. Podniosłem się i jak najciszej do niej podszedłem. Stałem za nią, tak, że mnie nie widziała. Po chwili objąłem ją.

Krzyknęłam kiedy poczułam jak czyjeś ramiona mnie obejmują. Zaczęłam zsuwać się z krzesełka.  -Puść... Puść. .

Słysząc jej prośbę odsunąłem się o krok. To się wkopałem. Czułem jak serce mi przyśpieszyło i odniosłem wrażenie, że słychać je w całym Hogwarcie. Przełknąłem ślinę i rozejrzałem się, gdzie mógłbym się schować. Bardzo dobra postawa, chować się i uciekać, tchórzu.

Kiedy ręce zniknęły, oparłam się o pianino na moment, po czym odwrocilam się powoli. Kurwa.-Co ty tu robisz? -zapytałam cicho, przełykając głośno ślinę. -Co ty wyrabiasz?

-To twoje?-spytałem wskazując pianino za nią. Po chwili usiadłem na jej miejscu i palcami przejechałem po klawiszach. Nigdy nie grałem na żadnym z instrumentów, z wyjątkiem trójkąta.

-Nie, znalazłam je tu po tym jak się pokłó. .. No, stało tu sobie.-powiedziałam odsuwajac się kawałek.

-Ah-powiedziałem mało inteligentnie. Po chwili odwróciłem się w stronę dziewczyny i spojrzałem na nią- To co tutaj się dzieje jest bardzo dziwne. Dostaje listy od rodziców osobno, niektórzy tutaj znają mnie, chociaż ja ich nie. Po tym jak się obudziłem zachowywałaś się...jakbyś naprawdę mnie znała. Co się właściwie stało przed tym jak się obudziłem?

-Co do twoich rodziców. . To... rozstali się z tego co pamiętam... -zaczelam patrząc na niego. -Bo... Ty jesteś tu od początku roku. Minęło już kilka miesięcy Carl

-Możesz mi o tym opowiedzieć?-spytałem patrząc na dziewczynę-Najlepiej zacząc od początku. Jak masz na imię?

-Nie. Opowiem ci tylko to co powinienes wiedzieć. Moje imię i wszystko co ze mną związane nie należy do tej kategorii. -powiedziałam siadając na fotelu. -Twoi rodzice się rozstali.. z powodu zdrady. Poszukaj w dormitorium, gdzieś powinieneś mieć chyba te listy... Nie pamiętasz nic bo umarłeś. Tak, ja wiem jak to brzmi. Utopiłeś się w jeziorze, przeze mnie. Diana cie ożywiła ale kosztem tego była utrata pamięci. Pamiętasz wszystko do czasu przybycia do Hogwartu. Reszta zniknęła.

-Jak to przez ciebie? Nie rozumiem-powiedziałem i przeczesałem dłonią grzywkę.

-Zdenerwowałeś się na mnie. Wyszedłeś ze swojego dormitorium i poszedles nad jezioro. Tylko tyle powinnam ci powiedzieć. -odparłam wycierajac łzy wierzchem dłoni. Starałam się mówić spokojnie ale to wszystko sprawiało mi ogromny ból. Jednocześnie chciałam mu wszystko powiedzieć ale z drugiej strony wolałam go chronić.

-Odnoszę wrażenie, że nie mówisz mi całej prawdy- stwierdziłem podnosząc się ze swojego miejsca-Posłuchaj, jeśli ty mi nie powiesz całej prawdy dotyczącej tego co się działo, to spytam się innych. Nie wiem dlaczego to robisz i po co, ale to nie jest okej. Chciałbym wiedzieć co się tutaj stało i co między nami było.

-Nie mogę ci powiedzieć całej prawdy. Bo mam okazję cie chronić i tym razem jej nie zmarnuje. Przepraszam. Ale drugi raz ci tego nie zrobie

-W takim razie dowiem się sam-powiedziałem kierując się do wyjścia. Skoro ona nie chce tego zrobić to ja to zrobię.

-Proszę cię nie zagłębiaj się w to. Chyba nie chcesz żeby ktoś z nas ucierpiał prawda?

-Ale ty nie masz pojęcia jak to jest-powiedziałem zaciskając palce na klamce- A może wiesz jak to jest mieć dziurę w pamięci? Obudzić się, nie wiedzieć o co chodzi, kto kim jest i dlaczego. Straciłem część swoich wspomnień, a one są jednym z ważniejszych rzeczy w życiu. Przeżyję je po raz drugi? Nie. Przypomnę je sobie? Nie. Nie dość, że robisz sobie krzywdę to i mi. Nie chcę żyć w nieświadomości, a potem za kilkanaście lat, o ile dożyję, moje wnuki spytały mnie o to, co robiłem w Hogwarcie nie będę mógł im opowiedzieć wszystkiego, bo sam nie będę wiedział.

-Dobrze kurwa mać.  Siadaj na dupie i słuchaj kretynie popieprzony. -warknęłam zaciskajac pięści na kolanach.

Cicho się zaśmiałem, a zaraz potem obróciłem się i wskoczyłem na najbliższą ławkę, na której usiadłem "po turecku", a na kolanach oparłem splecione dłonie-Zamieniam się w słuch-powiedziałem patrząc na dziewczynę.

-Jestem Kwon SooAh. Pochodzę z Korei Południowej, za kilka dni kończę 17 lat i jestem w Slytherinie. Pod wpływem silnych emocji lub innych czynników, jeszcze nie panuje nad tą mocą,  potrafię zabić poprzez zwykłe dotknięcie kogoś. Takim oto sposób,  zabiłam brata i ojca.  Poznaliśmy się na błoniach. A dokładnie nad jeziorem. Płakałam a ty do mnie poszedles. Chciałeś pomoc ale nie miałeś chusteczek. Zaczęliśmy rozmawiać,  kazałam ci się ode mnie odwalić.  Jak każdemu w tamtym czasie. No. Tak jakoś się stało ze zwariowales i jakiś czas później wyznałeś mi miłość na błoniach. Ja oczywiście cie wyśmiałam no ale zostaliśmy parą. Potem ze mną zerwałeś i dwa dni przed tym jak obudziłeś się w szklarni, zeszliśmy się znów.  W dzień kupały, byliśmy w twoim dormitorium. Ja, ty, Az, Isobel i Xav. Ten ostatni miał koke. Jako jedyny nie zapaliłeś ani nie przyjąłeś od niego narkotyku. Ja wzięłam.  Miałam nadzieję że to mi trochę pomoże. Nigdy nie próbowałam tego typu rzeczy wiec nie wiedziałam jak się zachowam. Kiedy zostaliśmy we trójkę,  my oraz Isobel, powiedziałam do dziewczyny ze chce. . Żeby mnie pocałowała.  Nie sądziłam ze to zrobi ale zrobiła.  A ja oddałam pocałunek.  Szybko się od niej odsunęłam ale co się stało to się stało.  Zraniłam i ja i ciebie. Ty wyszedłeś wkurzony i poszedles nad jezioro. Tam się utopiłeś.  To ja cie zabiłam Carl. -powiedziałam nadzwyczaj spokojnie, wpatrując się w swoje dłonie.

Zaniemówiłem i wpatrywałem się w Soo. A więc tak to wygląda... Uhm. Nawet gdy szukałem w pamięci SooAh Kwon, nic mi się nie kojarzyło. A byliśmy w związku, którego nie pamiętam. Brzmi to cholernie głupio.

-Tak jak wcześniej mówiłam.  Diana cie ożywiła ale straciłeś pamięć. To tyle. -powiedziałam wstając I podchodząc do pianina. Musiałam trzymać nerwy na wodzy. Wzięłam swój notes  i zaczęłam go kartkować. -Związek samoistnie został rozerwany.  Nie masz się czym martwić. Aha. I uważaj żeby nikt cię nie przyłapał w dormitorium z dziewczyną.  Juz mieliśmy przez to problemy wiec się pilnuj.

-Ta, to cześć-mruknąłem zeskakując z stołu. Fajnie, czyli przez naćpaną dziewczynę straciłem pamięć? Super. Po chwili wyszedłem z sali zatrzaskując za sobą drzwi.
NP Biblioteka

Wzdrygnęłam się kiedy usłyszałam trzaśnięcie drzwiami. Na nowo się rozpłakałam po czym również wyszlam z klasy. Miałam nadzieję znaleźć Aza i porozmawiać z nim. Musiałam jeszcze przeprosić Isobel.
Next: Może być Wielka Sala

Wszedłem do pustej klasy. Zdziwiłem się, gdy zauważyłem, że jest tu pianino. Kto tu go przywlókł? Przeklinałem siebie w myślach, że nie chciałem się uczyć grać. Wskoczyłem na ławkę. Dlaczego się denerwowałem?