Łąka niedaleko szkoły

-Moja, bo inaczej byś był teraz w dormitorium na przykład. ..

-Przecież mogłem odmówić-wywróciłem oczami i pociągnąłem dziewczynę-Chooodź.

-Ale możesz chodzić? -zapytałam. -Przepraszam ze kazałam ci mnie nieść

-Mogę chodzić-powiedziałem-Nie przepraszaj, nie masz nawet za co

-Mam. Nawet jak nie mam to mam.-powiedziałam zagryzając warge -Jesteś pewien ze możesz chodzić czy mam lecieć po kogoś większego?

-Tak Soo dam radę-wywróciłem oczami-A teraz chooodź-pociągnąłem ją idąc dalej.

-No przecież idę. ,-mruknęłam posłusznie i zaczęłam iść wraz z nim. Co chwila spogladalam na jego nogę a następnie twarz, sprawdzając czy nie pojawiają się na niej grymasy bólu,

Starałem się zachować kamienną twarz. Czasem bolało mocniej, ale nie chciałem tego okazywać. Pocieszałem się myślą, że chwila i będę w lochach, po czym będę mógł sobie "naprawić" kostkę.

Zagryzłam warge po czym przyjrzałam się chłopakowi. Twardziel. Uśmiechnęłam się pod nosem.
Next: Pokój Wspólny Ślizgonów

Dakota postanowiła wykorzystań ten dzień inaczej niż siedząc w zamku i przygotowywać materiały do zajęć. Trzeba wkońcu wyjść z tego kamiennego molochu i spojrzeń na piękno natury do czasu aż nie stanie się martwa pokryta pokrywą lodu. Ubrana w luźną koszulę i czarne rurki uzbrojona w swoje ukochane ukulele wyszła z pokoju i powoli ruszyła w stronę błoni. Uczniowie raczej jej nie kojarzyli, jednak nie ma się co dziwić wkońcu nie miała z nimi jeszcze żadnych zajęć i nie rzucała się jakoś szczególnie w oczy. No dobra może jej dziwny wygląd się trochę rzucał ale tylko odrobinę. Wyszła z zamku i na chwilę stanęła żeby odetchną świeżym powietrzem, czy jest lepszy zapach od tego? Jest kilka ale ten jest najlepszy. Powolnym korkiem poszła na łąkę która z daleka wydawała się wyludniona. Idealnie. Usiadła sobie pośród kwiatów i zaczęła grać na swoim instrumencie, najpierw tworzyła jakieś melodie dopiero później zaczęła śpiewać. Nie istniał świat była tylko ona i muzyka, nic więcej do szczęścia nie mogła prosić.

W podskokach wbiegłem na łąkę. Zrywałem kwiatki i robiłem z nich wianek, śpiewając przy tym jakąś piosenkę.

Przyszłam na łąkę i usiadłam gdzieś na trawie nie zwracając zbytniej uwagi na chłopaka, który biegał po łące jakby był w musicalu. Zerwałam jednego kwiatka i zaczęłam mu się przyglądać. Nie udało mi się ani z Mortem, miałam głupie nadzieje do Vala... Może powinnam być sama?

Gdy skończyłem swój wianek, zauważyłem dziewczynę, która przyglądała się swojemu kwiatkowi. Podbiegłem do niej, nie przejmując się tym, że się nie znamy i założyłem jej wcześniej zrobioną ozdobę na głowię. - To ty wpadłaś na mnie na eliksirach, nie? Christopher jestem. - Powiedziałem szczerząc sie i siadając obok niej.

Uniosłam głowę słysząc jakiś głos. Tym samym wianek, który jakoś dziwnie trafił na moją głowę zsunął się. Poprawiłam go, a potem spojrzałam na chłopaka, który był osmolony- Ja jestem Sam- powiedziałam uśmiechając się.

- Coś ze mną nie tak? A tak... - Otarłem twarz chusteczką wydobytą z kieszeni - Lepiej? Jesteś krukonką nie? Ładne imię.

-Tak, lepiej- zaśmiałam się- Jestem, a ty?- powiedziałam- Twoje imię też jest ładne-dodałam-i ty też- pomyślałam. Chyba nie powiedziałam tego prawda?

- Dzięki. - Poruszyłem brwiami. - Jestem z gryfonem. Lubisz kwiatki? Jakie są twoje ulubione? - Zacząłem zrywać kwiatki rosnące obok mnie, żeby móc zrobić kolejny wianek, tym razem dla siebie.

-Tulipany-powiedziałam-Tak myślę-mruknęłam obracając kwiatka, którego zerwałam.

- Myślę, że gdzieś tu je znajdziemy... O nie, lekcja! Chodź, idziemy. - Chwyciłem ją za rękę i czekałem, aż wstanie.

Z powodu tego, że chłopak dość szybko się podniósł oraz złapał mnie za rękę upuściłam kwiatka. Również się podniosłam zerkając na chłopaka-Fakt, lekcja-powiedziałam przypominając sobie o transmutacji i ignorując to, że chłopak dalej trzyma mnie za rękę pobiegłam w stronę zamku.

NP: Klasa transmutacji

I wyszło na to, że to nie ja zaciągnąłem ją do zamku, tylko ona mnie.
NP: Klasa transmutacji.

Po lekcji udałam się na łąkę. Przed oczami wciąż miałam chłodny i obojętny wzrok Valentine'a. Nie rozumiałam, dlaczego to robił? Jednego dnia rozmawialiśmy normalnie, a kolejnego omijamy się jak nieznajomi. Boję się do niego teraz podchodzić. Jak widzę, jego minę to w środku mnie ściska...Ale, co ja mu zrobiłam? Czy każda osoba się teraz ode mnie odwróci? Najpierw był Mort. Pomimo obietnicy, że będziemy pisać nie otrzymałam ani jednej odpowiedzi na moje listy. Potem Luke, który również zniknął. Letycja, z którą się pokłóciłam...Valentine, jest dla mnie zagadką. Nie wiem dlaczego teraz tak się zachowuje. Może byłam naiwna i nie zauważyłam rzeczy, które są tak oczywiste? Boli mnie to, że zdążyłam już mu zaufać. Zaczęło mi nawet na nim zależeć. Poczułam, że po policzkach spływają mi łzy. Zacisnęłam usta i przetarłam oczy. Nie ma już nikogo, Sam kto zrobi to za ciebie. Usiadłam na trawie i dopiero wtedy zorientowałam się, że wianek od tamtego miłego Gryfona gdzieś zniknął. Wzięłam głęboki wdech, próbując jakoś opanować drżenie ciała.

/Po rozmowie z KJ na wieży astronomicznej/
Po tym czego dowiedziałam się od Kaia, wybiegłam nim zdążył dostrzec. Zawsze od niego byłam szybsza. Potrzebowałam miejsca, które mogło mi pozwolić na zebranie własnych myśli. A ich był nadmiar. Wspomnień oraz samego bólu. Dlaczego to się stało jemu? Jako, że byłam tam jedynie ja, pozwoliłam aby łzy powoli płynęły z oczu. Zaszlochałam upadając na ziemię. Nie byłam aktualnie w stanie zrobić cokolwiek.

W końcu, po drodze pełnej rozmów między mną, a Clary, dotarłyśmy na miejsce. Ledwo dotarłam, a puściłam jej dłoń i wdzięcznie opadłam plecami na trawę z uśmiechem. Dobra pogoda, słonko ładnie świeciło, czego chcieć więcej? Westchnęłam cicho i otworzyłam oczy, by spojrzeć na rudowłosą.
- Przyjść tutaj to był naprawdę świetny pomysł - powiedziałam uradowana i założyłam dłonie za głowę.

Była dzisiaj piękna pogoda. Z westchnieniem usiadłam na ziemi. Było tutaj o wiele lepiej niż w Wielkiej Sali. Kiedy się tam było, wyczuwalna była ta wyniosła atmosfera, wszystko takie perfekcyjne. A tutaj? Trawa była nawet nierówna. Czułam się tutaj niesamowicie zrelaksowana. Jakby wszelkie troski odeszły, a zostałabym tylko ja i Sophie, pośród tej łąki- Jakie lubisz kwiaty?-spytałam po chwili przyglądając się dziewczynie.

Zapach kwiatów, słońce padające na mojej skórze, ciepło i spokój, harmonia, a w oddali jeszcze śpiew ptaków. Czego jeszcze więcej było potrzeba do szczęścia? Raczej niczego więcej, z wyjątkiem Clary. Zastanowiłam się trochę nad jej pytaniem o kwiatach. Wprawdzie, wiele mi się ich podobało, od fiołków aż do konwalii, ale w końcu wybrałam jeden. Może oklepany, ale następująca odpowiedź była szczera.
- Róże - odpowiedziałam i spojrzałam na rudowłosą z ciepłym uśmiechem. O ile wcześniej się niespokojna tułałam po Hogwarcie, bez celu, bez żadnego towarzystwa, teraz to wszystko nabrało barw. Jeśli z kimś chciałam spędzać dużo czasu, to właśnie z Clary Martin.
- A twoje? - spytałam zaciekawiona. Mimo swojegoo charakteru, umiałam zaskakiwać i myślę, że jeśli bym się dogadała z ojcem oraz jakąś firmą przesyłkową... Jak nic by kiedyś po powrocie zastała sypialnią całą w swoich ulubionych kwiatach. Ile bym dała, by widzieć jej reakcję na żywo!

-W sumie to ciężki wybór- westchnęłam- Moi dziadkowie mieszkali w domu z ogromnym ogrodem. Babcia zawsze sadziła tam mnóstwo kwiatów. Wiele o nich opowiadała. Najbardziej lubiłam frezje. Ale uwielbiam tak samo lilie i fiołki...Jest za dużo pięknych kwiatów aby wybrać jeden ulubiony!-zaśmiałam się lekko. W sumie nie pomyślałabym nawet o tym, że Sophie lubi róże. Chociaż... Odgarnęłam włosy aby mi niczego nie zasłaniały i zerknęłam w stronę dziewczyny-Róże, też ładne kwiaty. Tylko jakoś...Nie przemawiają do mnie, gdy widzę je co rok czternastego lutego wszędzie. Podobnie jest z tulipanami. One ogółem wzroku nie zachwycają, a jednak ludzie są pod wrażeniem ich piękna. Można powiedzieć, że kwiaty symbolizują ludzi, prawda?

- Czyli na walentynki mam ci nie dawać róż? Tylko lilie? - spytałam i spojrzałam na rudowłosą z uśmiechem. W przypływie śmiałości zmieniłam swoją pozycję tak, by leżeć górą w stronę Clary i położyłam swoją głowę na jej kolanach. Mimo wszystko nie omieszkałam jednak spytać o jedno.
- Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci to. Jeśli tak to mów - powiedziałam i uśmiechnęłam się ponownie, ale tym razem niepewnie. Miałam nadzieję, że nie jestem zbyt szybka, zawsze miałam wrażenie, że czasem jednak lecę za bardzo do przodu z czymś.

-Nie uważam po prostu Walentynek za coś wielkiego. Dzień jak każdy inny- wzruszyłam ramionami-Ale nie mam nic przeciwko kwiatom lili. Są cudowne- powiedziałam z lekkim rozmarzeniem. Lubiłam kwiaty, był to temat na jaki świetnie mi się rozmawiało-Mi nie będzie przeszkadzać, zostanie twoim łóżkiem. Ba! Nawet to popieram- zaśmiałam się czochrając Soph po jej włosach. W świetle słońca mieniły się...Wyglądało to bardzo magicznie-Zdradzisz mi sekret Gryfonko? Co robisz, że jesteś taka czarująca?-zapytałam przechylając głos w bok.

Czyli już gotowy plan, bukiet lilii na czternastego lutego. Wierzyłam, że do tego czasu nic się nie zepsuje i będę miała okazję zabrać Clary gdzieś na walentynki albo zrobić jej niespodziankę. Uniosłam brwi i chcąc nie chcąc zarumieniłam się na jej pytanie. Znów miałam pustkę w głowie. Oczywiste było przecież, że się nie przyznam, nawet gdybym tak o sobie faktycznie myślała.
- Ja... Nie jestem... - wydukałam niepewnie w odpowiedzi i uciekłam wzrokiem na bok. - Jak już to tylko ty jesteś...

-Jesteś-powiedziałam uśmiechając się. Nie kłamałam, dziewczyna była naprawdę śliczna. Nawet nie wiem od czego mogłabym zacząć u niej zachwalać. Parokrotnie mówiłam już jak ma cudowne włosy. Jej uśmiech był uroczy, całkiem była!-Mówię Ci! Jakoś musiałaś mnie zaczarować-zaśmiałam się bawiąc się kosmykami jej włosów. Chciałam dorzucić jakiś komplement, ale w ostatnim momencie się powstrzymałam. Nie chciałam aby całkowicie zmieniła się w buraczka, nie żeby tak wyglądała. Nie chciałam aby było niezręcznie. Było dość ciepło. Westchnęłam przymykając oczy-Dawno nie było tak dobrej pogody-powiedziałam z lekkim uśmiechem-Twoja ulubiona pora roku?

- Może to dlatego, że przeciwieństwa się przyciągają? - oho, uwaga, Sophie Neveu zaczęła już jakąś swoją genialną teorię, której i tak pewnie Clary zaprzeczy lub powie, że jest na odwrót. Mimo wszystko zawstydzona patrzyłam przed siebie, nie znajdując w sobie odwagi by spojrzeć teraz na rudowłosą. Jednak jeszcze nie było tak źle, bo to przy niej jako jedynej w całym Hogwarcie czułam się najlepiej i najluźniej.
- Gdy ja jestem w sto na minusie na sto w skali powabności, to ty wręcz przeciwnie, bo sto na plusie na możliwe sto? - dokończyłam swoją teorię. Na szczęście oszczędziła mi kolejnego zawstydzania, utkwiłam wzrok w trawie. Jaką porę najbardziej lubiłam?
- Zimę, a ty?

-Sophie, głupku- westchnęłam-W takim razie dla mnie jesteś dwieście na skalę stu- powiedziałam po chwili-Pora roku. Hmm. Ciężko wybrać jedną. Każda ma coś co lubię oraz czego nie. Jednak najbardziej lubię wiosnę. Wszystko wraca do życia. Rozkwita. Nie jest ani za ciepło ani za zimno. Zima też jest świetną porą roku. Chociaż nie bardzo przepadam za ubieraniem się na "cebulkę"-w powietrzu zrobiłam cudzysłów-Ale za to są święta-dodałam po chwili wzruszając ramionami. Otworzyłam oczy u zerknęłam na Sophie.

- Nie jestem - odparłam uparcie i przymknęłam na chwilę oczy, przy wzięciu głębszego wdechu. Zastanowiłam się nad jej odpowiedzią. Ja zimę lubiłam głównie z tego powodu, że była śliczna, dużo śniegu, z którym można było robić naprawdę wiele rzeczy. Czy to rzucać śnieżkami, robić orły w śniegu lub lepić bałwana. Naprawdę wiele interesujących rzeczy. Samo ubieranie się też nie było problemem, ja mimo wszystko radziłam sobie dobrze z zimną temperaturą i nie marzłam łatwo.

-Jesteś- odparłam tonem jakbym stwierdziła coś bardzo oczywistego. Lubiłam w ten sposób się przekomarzać. W tak krótkim czasie, dziewczyna zdobyła moją sympatię. Była najbardziej uroczą osobą, jaką znam. Sam jej głos sprawiał, że się uśmiecham. W tym momencie nawet nie przeszkadzało mi, że nic nie mówimy. Czasem przyda się chwila wyciszenia. A taka nie zdarza się za często. Naprawdę przyjemnie było mi przebywać w towarzystwie Sophie-Koniec, kropka- dodałam i zerwałam stokrotkę, którą zaczęłam obracać w palcach.

- Nie przekonasz mnie, ja wiem swoje - odpowiedziałam od razu i poprawiłam pozycję, w której leżała moja głowa. Patrzyłam na trawę w krótkim zamyśleniu, zastanawiałam się co teraz powiedzieć. Chwila ciszy wiadomo, że była dobra, ale czułam się nieco niezręcznie. Jakbym nie wiedziała co dobrego powiedzieć, jakby nie szła do siebie tylko po to, by nie zrobić mi przykrości. Czy kwalifikowało się to do jakichś nerwic? Sama nie wiedziałam. Martwiłam się, by tym razem nie poszło jak poprzednio. Albo nie angażować się, albo zrobić wszystko przy wchodzeniu w tą relację, by nie było tak źle jak z Raven lub Marceline. Nie chciałam znów cierpieć.
- Z jakich przedmiotów jesteś najlepsza? Jakie lubisz najbardziej? - spytałam i zadarłam głowę wyżej, by spojrzeć w twarz dziewczynie.

-W tej szkole nie byłam jeszcze na żadnych więc ciężko mi powiedzieć jakiś- westchnęłam i spojrzałam na Soph-Ale za to w szkole do, której chodziłam lubiłam matematykę i kółko teatralne. Pomimo, że sztuki nie wystawiliśmy żadnej, to świetnie się bawiliśmy- powiedziałam z lekkim uśmiechem. Były to świetne czasy-Myślę, że na pewno coś w Hogwarcie znajdę dla siebie. A co z tobą? Jakie są twoje ulubione przedmioty?

- O... Tak samo było w Beauxbatons. Znaczy, podobnie. Ja akurat chodziłam na zajęcia ze śpiewania i aktorstwa... - wyznałam niepewnie i uśmiechnęłam się nieśmiało do dziewczyny. Pod wpływem chwili, zerwałam jednego kwiatka. Jego granatowa barwa sugerowała mi, że to chabr albo bratek, ale nie byłam pewna jego nazwy. Ponownie spojrzałam na rudowłosą i wplotłam go w jej piękne włosy, o takiej barwie, że aż sama jej ich zazdrościłam. Krótko po tym mój wzrok spoczął na jej oczach, od których nie potrafiłam oderwać spojrzenia, zastygłam wpatrując się w jej tęczówki.

Obserwowałam poczynania dziewczyny z uwagą. Po Sophie wplotła kwiat, którego nazwa akurat teraz wypadła mi z głowy, we włosy-Jesteś bardzo urocza- mruknęłam z lekkim uśmiechem. Przypatrywałam się dziewczynie. Wyglądała zniewalająco. Wydaje mi się, że w każdym wydaniu dla mnie byłaby śliczna. Ładnemu we wszystkim ładnie, prawda? A w jej przypadku to o bogowie. Mogłabym z pewnością stwierdzić, że jest córką Afrodyty.

Córką Afrodyty, to mogłaby być ona! I to dodatkowo za ojca mogłaby mieć samego Erosa. W końcu, po dłuższej chwili wpatrywania się w oczy Clary, spuściłam wzrok i się zarumieniłam.
- Dzię...kuję... - wydusiłam zawstydzona i usiadłam po turecku, patrzyłam w dół, na ziemię. Uniosłam dłoń by w geście rozładowania napięcia podrapać się po karku.
- Co teraz chcesz robić? - spytałam, nie mając lepszego pomysłu co robić.

Awwwh, jest to najsłodszy widok w moim życiu-A co można robić. Hmm. Poleżeć na trawie, zbierać kwiatki, wspólnie rozmawiać o czymkolwiek. Jest sporo opcji- powiedziałam patrząc na Neveu. To co powiedziałam było wymyślone na poczekaniu, bo podobnie jak Soph nie wiedziałam czym się teraz zająć. Zależało mi jedynie na tym aby było to z nią. To był cały plan i zamysł. Ambitny, wiem. Odgarnęłam włosy i pochyliłam się nad dziewczyną aby złożyć na jej ustach krótki pocałunek.

- A jeszcze jakieś inne? - spytałam i urwałam, gdy się pochyliła. Przymknęłam oczy, znieruchomiałam by dać jej ustom większe możliwości trafienia na moje, tylko czekałam aż w końcu się dotkną, złączą. Nie brnęłam już dalej w to co możemy robić, objęłam dziewczynę w pasie, instynktownie i odwzajemniłam jej pocałunek. Napawałam się aksamitem jej ust, ich miękkością, budzącą tylko pragnienie by czuć je bardziej i dłużej.

Przywarłam do ust dziewczyny praktycznie na niej leżąc. Nie byłam pewna, czy aktualny słodki zapach był od kwiatów, czy może od Sophie. Pogłębiłam pocałunek, chciałam aby ta chwila trwała wieczność. Z miękkich ust dziewczyny, zjechałam wzdłuż szczęki i zaczęłam obsypywać jej szyję pocałunkami. Delikatnie dmuchnęłam e ucho dziewczyny- Możemy też leżeć tak jak teraz i nic nie robić- szepnęłam z lekkim uśmiechem.

Zamknęłam już oczy całkiem, dłonią ujęłam jej rękę i kontynuowałam nasz pocałunek, dopóki nie przesunęła swoich ust nieco w dół.
- Dobrze... - szepnęłam w odpowiedzi i leżałam tak bezwładnie, dając jej całować moją szyję. Przy nikim nie poczułabym się tak luźno i swobodnie by tak leżeć, jak przy Clary, za to mogłam ręczyć głową. Przeszły mnie przyjemne dreszcze od jej pieszczot, objęłam ją w pasie nieco bardziej niż wcześniej.
- Z przyjemnością tak poleżę - dodałam z delikatnym uśmiechem, czułam jak zaczynam nabierać pewności siebie stopniowo.

Gdybym w tym momencie zwróciła uwagę na to, że zabrzmiała pewniej niż zwykle, na pewno wróciłaby zawstydzona Sophie. Po chwili wtuliłam się w dziewczynę, kładąc głowę na ramieniu Gryfonki. Cicho westchnęłam i zaczęłam się przyglądać temu, jak klatka piersiowa Neveu unosi się w górę i w dół. Spokojnie oddychała. Szczerze powiedziawszy mogłabym tak przez cały czas leżeć z nią.