Łąka niedaleko szkoły

Czy ja wiem, czy wróciłaby zawstydzona Sophie? Zaczynało się ze mną dziać to, co działo się dzięki Marceline. Nabierałam pewności siebie, stabilizacji. Czy była to świadomosć kogoś, komu na mnie zależy? Że czułam się ważniejsza, lepsza? Jeśli tak, za nic nie chciałam stracić tego uczucia. To była kolejna szansa od losu, bym w głębinach swojego jestestwa wyryła sobie napis: jesteś Sophie, jesteś silna, normalna, pewna siebie.
- O czym myślisz? - zapytałam jej w końcu, domyślając się, że przygląda się mi. Nic więcej już nie potrafiłam odgadnąć.

-Nie mogę ci jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie. Jest za wiele odpowiedzi. Myślę o wszystkim i niczym. O ładnej aktualnej pogodzie, wspaniałym dniu spędzonym z wyjątkową osobą, o tej osobie, przyszłości, ogólnym czasie. Wyobrażasz sobie podróżować, w czasie? Czy to nie byłaby świetna sprawa? Nie chodzi mi o same zmiany, bo bawienie się liniami czasu nie jest dobrym pomysłem. Chociaż byłoby to bardzo ciekawe. Nie uważasz?-powiedziałam przenosząc wzrok na czyste błękitne niebo. Jak wiele sekretów jest ukrywanych. Ile nie wiemy o świecie. To wszystko jest takie ciekawe!

- Rozumiem - odparłam z uśmiechem i splotłam dłonie na biodrze Clary, obejmując ją wciąż ciepło. Słuchałam jej z zaciekawieniem. Tak inteligentna osoba, błyskotliwa... Nie mogłam chyba znaleźć sobie lepszej towarzyszki do rozmowy.
- Szczerze, to chętnie bym zobaczyła jak wyglądało dokładniej średniowiecze - wyraziłam swoje zdanie i oparłam policzek na jej głowie, poczułam aksamitne, przyjemne włosy Clary.

Uśmiechnęłam się słuchając wypowiedzi Sophie. Średniowiecze było ciekawym okresem. Pomijając medycynę, a raczej jej brak, posądzanie o bycie czarownicami oraz wczesne zamążpójścia no to z chęcią wybrałabym się wraz z nią. Zaciągnęłam się słodkim zapachem perfum dziewczyny. Zwykle za takimi nie przepadam, ale teraz miałam wrażenie, że bez nich nie potrafiłabym normalnie funkcjonować. W swoim zachowaniu widziałam wiele sprzeczności, których nie potrafiłam wytłumaczyć. Dlaczego. Jak. Skąd. Czułam, jedynie, że moje serce bije dla tej dziewczyny. Uśmiechnęłam się lekko i zerwałam stokrotkę, którą wplotłam we włosy Sophie. Utrzymałam spojrzenie, a następnie pocałowałam ją krótko w usta.

Uśmiechnęłam się do niej ciepło po pocałunku, specjalnie wyjęłam na chwilę lusterko, by zobaczyć jak wyglądam ze stokrotką. Nawet nieźle.
- Ślicznie, dziękuję - powiedziałam do niej z entuzjazmem i dałam dziewczynie buziaka w policzek. Ponownie oparłam się o nią plecami i przytuliłam jej rękę do swojego torsu.
- Byłaś już w jakimś związku do tej pory? - zapytałam z zaciekawieniem. O ile ja byłam po dwóch, to zastanawiałam się jak wyglądało to "doświadczenie" u Clary.

-W kilku-zaczęłam przyglądając się zielonej trawie. Zamilkłam na chwilę zastanawiając się co powiedzieć. Dawna Clary, na pewno nie zrobiłaby dobrego wrażenia na dziewczynie. Westchnęłam-Ale byłam tylko w jednym na poważnie. Byłam-parsknęłam-Przynajmniej był on dla mnie poważny, w przeciwieństwie do drugiej osoby. Mogę powiedzieć, że po roku związku z ową osobą ciężko było mi być wśród ludzi. Żyłam w strachu, że cała reszta będzie jak on. To był dziwna relacja-wyznałam-Ale teraz tego nie czuję. Ba, zanim tutaj się pojawiłam, praktycznie niczego nie czułam. Wszystko przed przyjechaniem tutaj wydawało się mdłe. Ale jak widać, jest lepiej. Głównie dzięki Tobie-powiedziałam patrząc na dziewczynę, z lekkim uśmiechem.

Słuchałam Clary z zainteresowaniem, zerkając na nią z zaciekawieniem co jakiś czas. Zasmuciłam się, gdy usłyszałam o tym trwającym rok związku. Wiedziałam, jak takie długie i złe związki potrafią zmienić człowieka, znałam osobę która padła tego ofiarą i wciąż ma pewne problemy. Jednakowoż ucieszyłam się, gdy usłyszałam, że sytuacja się poprawiła dzięki mnie. Przytuliłam ją mocno, choć to słowo było względne i trochę nad wyrost przy takim chuchrze jak ja.
- Cieszę się, że ci pomagam i chcę mieć ten dobry wpływ na Ciebie - wyszeptałam, gładząc dłonią jej plecy.

Odwzajemniłam jej lekki uścisk. Widać było jednak, że dziewczyna próbowała-Już masz- powiedziałam z uśmiechem przyglądając się Soph. Dziewczyna wyglądała teraz tak uroczo, gdy patrzyła na mnie w ten sposób. Spojrzenie ufne jak u sarenki. Uśmiechnęłam się pod nosem- To co opowiesz mi ciekawego?-zapytałam patrząc na Gryfonkę.

— I dlatego się bardzo cieszę. Myślę, że Twój uśmiech na twarzy ma priorytet dla mnie - odpowiedziałam ewidentnie ucieszona i popatrzyłam jej w oczy. Czemu aż tak byłam niewinna? Obawiałam się, że przez to Clary prędzej czy później się mną znudzi. Co jeśli dlatego zostałam zostawiona dwa razy? Głównie przez Raven z tego powodu? Nie potrafiłam wyciągnąć tej drzazgi z serca.
— Nie wiem co opowiedzieć. Coś z dzieciństwa, czy może czasu po przeniesieniu się do Hogwartu? - spytałam i pogładziłam delikatnie, czule, jej piękne i rude włosy.

-Soph- zwróciłam się do niej patrząc w oczy Neveu- Wybierz tą, która sprawi, że na twojej twarzy pojawi się uśmiech. Chcę usłyszeć taką, która będzie dla ciebie przyjemna w opowiedzeniu- powiedziałam kciukiem przejeżdżając po gładkim policzku dziewczyny, który momentalnie swoją barwę zmienił na lekki róż. Urocze. Spoglądałam na dziewczynę czekając aż zacznie historię. Po części czułam się jak dziecko oczekujące przerażającej historii o duchach przy ognisku.

— Nie wiem czy jest taka, Clary. Mam mało wspomnień, jedno jedyne jakie sobie jestem w stanie przypomnieć, to gdy mój kolega pomylił adres, na który wysłał sowę - zaczęłam, z lekkim uśmiechem swoją opowieść. Od ruchów jej kciuka przeszły mnie przyjemnie dreszcze, wpatrzona byłam w rudowłosą jak w obrazek.
— Kiedyś w domu przyleciała do mnie sowa. Byłam zaskoczona, bo nie znałam jej wcześniej, jej właściciel nigdy nic do mnie nie pisał. Co zobaczyłam w tym liście? "No hej kochanie, jestem świeży, czysty i pachniutki tylko dla ciebie" - zakończyłam w końcu, uderzając dłonią w czoło.
— Pomylił adresy, chciał napisać to do swojej dziewczyny. Przybiegł przerażony i mi się tłumaczył - dokończyłam z uśmiechem rozbawienia na twarzy.

Gdy usłyszałam co powiedziała, wybuchłam śmiechem. Po chwili wyobraziłam sobie, że tamten chłopak pomylił adres i wysłał wiadomość do mojego sąsiada, co wywołało u mnie jeszcze większy śmiech- Miałam w sąsiedztwie pana Baker'a. Większość swojego życia spędził w cyrku, a gdy przyszedł czas go opuścić, trochę się zapuścił...Że wyglądał trochę jak normalnej wielkości lodówka. Przez chwilę wyobraziłam sobie jego minę, gdy odczytuje wiadomość, którą wysłał ci twój znajomy- powiedziałam z uśmiechem.

Zaśmiałam się melodyjnie, gdy usłyszałam o panu Bakerze.
— A co, gdyby to tam wtedy przyszedł ten kolega i zobaczył, do kogo to wysłał? - zapytałam ze śmiechem i aż się oparłam o Clary, stwierdzając, że nie dam rady siedzieć prosto. Poza tym, dzięki temu miałam pretekst by się w nią wtulić, poczuć jej ciepło i czułość.

Śmiech Soph był taki uroczy, że mimowolnie uśmiechnęłam się. Oczekiwałam takiej reakcji. Wyglądała ślicznie z szerokim uśmiechem. Pogładziłam ją delikatnie po gęstych lekko kręconych włosach-Myślę, że żona pana Baker nie byłaby zadowolona- powiedziałam, a następnie lekko się zaśmiałam. Objęłam Sophie w talii jedną ręką przyciągając ją do siebie. Zerwałam kolejnego kwiatka i nałożyłam go za ucho Neveu. Następnie delikatnie przejechałam wzdłuż po kościach policzkowych, dziewczyny, aby potem pstryknąć ją w nos. Sprawiało mi to taką przyjemność, spędzać z nią wspólnie czas.

Parsknęłam śmiechem, gdy pomyślała głośno o żonie pana Bakera. Ciekawe, czy zdziwiłaby się, że ktokolwiek na niego leci, czy byłaby niemożliwie zazdrosna o to. Cóż, miłość zmienia spojrzenie na świat, ogółem działa na ludzi. Zresztą, owe myśli po chwili wyraziłam głośno, opierając się na jednej ręce o trawę. Bez problemu dałam się jednak przyciagnąć, uśmiechnęłam się szeroko, gdy założyła mi kwiatka za ucho. Taka czuła i kochana, to była Clary.
— Jesteś przekochana - powiedziałam do niej cicho i oparłam głowę o jej obojczyk.

-Jestem?-odparłam rozbawiona przechylając głowę-Skoro tak uważasz- dodałam po chwili uśmiechając się. Promienie słoneczne padały na dziewczynę, że wyglądało to na anielskie zesłanie. Szczerze powiedziawszy po samym wyglądzie stwierdziłabym, że mam do czynienia z istotą niebiańską-Ty za to jesteś przeurocza-powiedziałam całując ją krótko w usta. Moja mała słodka Sophie.

— Gdybyś nie była, to bym nie powiedziała, że jesteś. Stwierdzam po prostu fakty, Clary - odpowiedziałam zadowolona i patrzyłam na nią jak oczarowana cały ten czas. Uśmiechnęłam się jak debil, gdy mu się powie, że ściana jest z czekolady. Oparłam głowę o jej obojczyki i się wtuliłam, wzięłam w dłonie jej rękę i zaczęłam delikatnie masować.
— Tu jest tak ślicznie... - westchnęłam z zachwytem, patrząc na łąkę.

Miałam ochotę powiedzieć, że piękniej jest gdziekolwiek gdy ona znajduje się obok, jednak w ostatnim momencie się powstrzymałam. Miałam wrażenie, iż przesadzam z komplementami, czego nie chciałam. Obserwowałam jak dziewczyna delikatnie masuje moją dłoń i mimowolnie się uśmiechnęłam, a po moim ciele przebiegł przyjemny dreszcz.

Jak dla mnie, Clary mogłaby i nawet uznać mnie za boginię i jedynie bym się speszyła. Nie powiedziałabym jej za nic, że dostaję od niej za dużo komplementów. Cieszyłam się po prostu, że docenia moje towarzystwo oraz egzystencję.
— Kocham cię - powiedziałam cicho, po zadarciu głowy do góry i spojrzeniu w oczy ukochanej.

Pomimo, że dziewczyna powiedziała te dwa słowa bardz cicho, słyszałam je bardzo dokładnie. Brzmiały jak kojący szum morza, melodia, która jest tak piękna i tak cudowna, a nie pamiętasz kiedy ostatnio uslyszalaś ją. Czystą i szczerą. Zagraną z pasją, nie wymuszoną.
Spojrzałam dziewczynie głęboko w oczy- Sophie Neveu, kocham cię- powiedziałam również tak cicho jak ona.

Uśmiechnęłam się, słysząc co mi odpowiedziała. Wciąż patrząc w jej prześliczne oczy, podniosłam się nieco na rękach, by nasze głowy się zrównały wysokością. Poglaskałam ją czule dłonią po policzku, po czym przybliżyłam głowę do jej twarzy i pocałowałam ją namiętnie.

Momentalnie odwzajemniłam pocałunek obejmując dziewczynę w pasie. Uczucie jej ust na moich było nie do opisania. Jedną ręką odgarnęłam włosy i przejechałam kciukiem po jej lekko zaczerwienionym policzku.

Uśmiechnęłam się podczas pocałunku i go pogłębiłam. Nieco naparłam na Clary, przez co przewróciłam się z nią na trawę. Zachichotałam cicho i wplotłam palce w jej włosy. Nie przerywałam pocałunku, leżąc wciąż na niej. Drugą dłonią złapałam ją za rękę i splotłam nasze palce.

Wyszlismy na łąkę zalana słońcem.
— Możemy isc tam. Jest duzo cienia, będziemy mogli pospacerować bez rotopienia się. — powiedziałam wskazując dłonią długi pas zakryty cieniem ktory padał od zamku.
— I... O co ci chodziło z moja spódniczka?— zapytałam ciekawa, wychylając sie do niego z jego lewej strony i całując w policzek.

Zaniosłem ją w zacienione miejsce i postawiłem na trawę
- O nic - stwierdziłem - po prostu lubię komentować twoje stroje - stwierdziłem i usiadłem na łące. Teraz patrzyłem na nią z dołu z lekko przymrużonymi oczami, gdyż stała w kierunku, z którego padało słońce

— Aaah... No chyba ze tak. — zasmialam się poprawiając spódniczkę gdy postawił mnie na ziemii.
Spojrzałam na niego z góry gdy patrzył na mnie wyczekująco.
— Co? Nie usiądę na tej trawie... Tam sa robaki...

Popatrzyłem na nią
- Robaki? Serio Rian? - zapytałem unosząc brew
- Zaraz robaka ci w dupę wsadze - zaśmiałem się - trzeba było spodnie ubrać - mruknąłem

— No tak..— mruknelam. Na jego słowa, obciagnelam spódniczkę z tylu na udach i prychnelam. Kucnelam, obejmując kolana ramionami.
— Gdybym miała spodnie, nie widziałabym w twoich oczach tego co widze teraz.

- A co w nich widzisz? - zapytałem ciekawy. To prawda spodnie nie dawały takiego efektu, jak spódnica.
- Poza tym skoro nie chcesz siadać na ziemi i mogę ci dać koszulkę - mruknąłem zamykając oczy. W sumie było gorąco

— Zrobiłbyś to dla mnie?— zapytałam. — Miałam zamiar usiąść na Tobie.. Ale jesli chcesz dać mi koszulke to skorzystam. Zdjelabym swoja ale..

Lekko się podniosłem i zdjąłem przez głowę T- Shirt, podając go dziewczynie. Założyłem ręce za głowę znów się kładąc i posłałem uśmiech brunetce
- Nie sądzisz że gdybyś usiadła na mnie, było by to dość jednoznaczne - zaśmiałem się i ponownie zamknąłem oczy - Poza tym pewna część twojej dolnej garderoby była by z daleka widoczna - mruknąłem

Rozlozylam jego koszulke i usiadłam na niej, tak by byc przodem do niego.
— Nie. Bo usiadlabym na tobie okrakiem, proszek do ciebie i nic by nie było widać. — odparlam logicznie.
— Nie boisz się tak leżeć? — zapytałam, opierając przedramię na jego udzie i przechylając się na bok.

Uchyliłem jedno oko, by na nią spojrzeć znów się uśmiechając
- Tak strasznie się boje tych małych insektów - powiedziałem teatralnie i złapałem się za głowę.

— Nie Smiej się ze mnie...— mruknelam lekko się krzywiąc.
— Ty tez na pewno boisz się czegoś...

Podniosłem się lekko na łokciach i patrząc na nią zapytałem
- Wyglądał na osobę, która się czegoś boi? - przy każdym wypowiedziany słowie patrzyłem jej w oczy.

— Tak. — odpowiedziałam bez ogródek.
— Kazdy się czegoś boi. Nawet twardziele. — powiedziałam. — Wiec Ty tez

Ponownie się położyłem i zamknąłem Oczy. Tak było o wiele lepiej
- Nie boję się niczego - powiedziałem pewny siebie - NICZEGO - przeliterowałem

— Na pewno się czegoś boisz. — obstawalam przy swoim.
— Jak kazdy. To nic złego przeciez.

Podłozyłem sobie ręce pod głowę, słuchając jej słów
- Tylko, że ja się niczego nie boję - mruknąłem - Tak trudno zrozumieć? - ziewnąłem po zadaniu tego pytania

— a ty musisz mowic do mnie takim tonem?— zapytałam. Chciałam cos jeszcze powiedziec ale przygryzlam wargę i się zamknęłam. Niech bedzie

- Jakim tonem? - spytałem. Nie zrozumiałem o co jej chodzi. Mówiłem normalnie. Może coś jej się przesłyszało.

— Moze zle się wyraziłam... Nie chodzi o ton.. A o sposób. Nie traktuj mnie z góry tylko dlatego ze cos ze mna nie tak...— powiedziałam.
— Ja rozumiem ze przy tobie to ja jestem małe gowno ale chociaz nie dawaj mi tego tak odczuwać. — sciszylam głos.

- Nie mogę cię traktować z góry, bo tak dokładnie teraz to ty górujesz nade mną - stwierdziłem - Poza tym stwierdziłem, że jedynie się niczego nie boje - mówiłem spokojnie. Nie lubiłem gdy się poniżała, ale im częściej jej to mówiła, tym częściej to robiła.

Westchnęłam i wyprostowalam się, uginając lekko nogi i opierając przedramiona na kolanach. Oparłam na nich policzek i spojrzałam w druga stronę, zamykajac oczy i pozwalając by lekki wiaterek rozwiewał mi włosy.
Chciałam o cos jeszcze zapytać ale nie byłam pewna..

Czyli nic nie odpowie. Westchnąłem i otworzyłem oczy, jednak widząc jej tył głowy, stwierdziłem że nie ma sensu zakłócać jej spokoju. Po prostu patrzyłem na nią i napawałem się spokojem.