Wielka Sala

- To chyba najlepszy czas by mi o tym powiedzieć, bo za...- popatrzyłem na zegarek, a następnie w oczy dziewczyny -...13 minut już nie będzie, za pewne miło - odparłem.
- W takim razie słucham - mruknąłem, kładąc łokieć na stole, a głowę na dłoni.

— Okej...— powiedziałam i wyprostowalam sie lekko.
— Co sadzisz o zdjęciach topless?— zapytałam po chwili, patrzac na niego ciekawa.

- Jeżeli masz zamiar zrobić sobie taką sesję to nie bronię, ale nie chwal mi się potem nimi, a magazyn w którym będą owe zdjęcia niech lepiej nie dostanie się w moje ręce - odparłem, biorąc do ręki puchar, który był już pusty.
Chwyciłem za butelkę gazowanego napoju i nalałem sobie do pucharu, następnie popijając go.
- Jeszcze jakieś pytania? - spytałem.

Wpatrywałam sie w niego mrugając co jakis czas. Troche inaczej sobie wyobrażałam te rozmowe... No ale cóż. Widocznie muszę sama o tym pomysleć.
— Nope...— burknelam i odsunęłam sie, wracając do jedzenia frytek, wyjątkowo mocno sie na nich skupiając.

- W takim razie ja mam do ciebie pytanie - odparłem i czekałem, aż dziewczyna na mnie spojrzy, by zadać jej nurtujące mnie pytanie.
- Jakiej reakcji oczekiwałaś? - spytałem.

Powoli na niego spojrzałam kiedy wspomniał o pytaniu.
Gdy je zadał, zastanowiłam sie chwile po czym wzruszyłam ramieniem i pokręciłam głowa.
— Nie wiem. Każda dobra.

- Ślepy nie jestem - mruknąłem po chwili wpatrywania się w jej oczy.
- Widzę, że myślałaś iż inaczej zareaguje - odparłem.
- Chce po prostu wiedzieć...

— No... Myślałam ze powiesz... to troche inaczej.. Jesteśmy razem wiec stwierdziłam ze dobrze by było ustalać z toba takie rzeczy bo zalezy mi na twoim zdaniu i opinii...— powiedziałam znow wzruszając ramieniem.
— Ale to juz nieważne. — dodałam machając dłonią.

- Rian teraz mam żadne uczucia i emocje na mnie nie działają, więc mam wszystko w poważaniu - odparłem.
- Ale dobrze wiem co bym zrobił, gdyby nie to zaklęcie i na pewno nie byłoby to co usłyszałaś - wyjaśniłem.
- Tyle, że teraz przynajmniej sama możesz zdecydować - stwierdziłem po chwili namysłu.

— Rozumiem. – odparlam nie do konca zgodnie z prawda.
Uśmiechnelam sie lekko po czym wróciłam do jedzenia.
— Zjadłabym banana w cieście...

- Nie wiem czy tu takie smakołyki robią - zaśmiałem się.
- Ale znajdziesz i banan i ciasto - odparłem, nie mogąc przestać się śmiać.

Zmarszczyłam brwi patrzac na niego.
— A tobie co...— zapytałam zaskoczona.
— Jak juz to banana i dwa orzeszki..

- No orzeszki masz w tamtej misce - wskazałem palcem, nadal się śmiejąc.
- M nic nie jest. Czuje się fantastycznie - odparłem.

— Mowilam o twoich orzeszkach pierdoło. — odparlam.
Uśmiechnelam sie mimowolnie widzac jak sie cieszy.
Miałam wrazenie ze za każdym razem kiedy zachowywał sie tak... swobodnie przy mnie, zakochiwała sie w nim coraz bardziej i coraz mocniej.

- Ale ja na swoim talerzu mam tylko frytki - mruknąłem z szerokim uśmiechem, gdy w końcu przestałem się śmiać.
- Najbliższe orzeszki są o tam - odparłem, kierując dłoń i pokazując na miskę blisko Rian.

Pokręciłam głowa, nadal sie na niego gapiąc.
— Dlaczego tak rzadko sie uśmiechasz?— zapytałam splatajac palce naszych dłoni.

- Nieprawda - mruknąłem.
- Chyba właśnie za często - odparłem wciąż rozpromieniony.

Pokręciłam głowa.
— Nie... Rzadko kiedy mam okazje widzieć cie tak roześmianego... Chce wiedziec co jest tego powodem zeby to powtarzać. — odparlam szczerze. — Chyba ze tylko przy mnie tak rzadko sie uśmiechasz..

- Tylko przy Tobie jestem roześmiany i się uśmiecham - odparłem po chwili.
- Rian już od 7 roku życia musiałem być poważny, ponieważ uśmiech według mojej rodziny świadczył o dziecinności - mruknąłem.
Czując, że coś się ze mną dzieje, spojrzałem na zegarek, dziwiąc się że już zaczęły powoli powracać emocje i odczucia.
- Mogłabyś dziś spać u siebie? - spytałem.

— Twoja rodzina jest pojebana. — powiedziałam bez zawahania.
Na jego pytanie lekko sie spięłam.
— Mm... Okej...— odparlam po długiej chwili milczenia, odwracając wzrok.

- Wiem - odparłem.
Widząc, że odwraca wzrok, wiedziałem co czuje, ale wiedziałem do czego dojdzie jeśli zostanie na noc, skoro emocje zaczynają działać, a nie chciałem po seksie znów się kłócić.
Wstałem od stołu, a następnie pochyliłem się do dziewczyny.
- Dobranoc skarbie - szepnąłem jej do ucha.

— Juz idziesz?!— zapytałam odrobine zbyt głośno, łapiąc go odruchowo za rękę.
— No... Ale.. ale ja... Muszę jeszcze z toba porozmawiać..

- Jutro też jest dzień - odparłem z uśmiechem.
- I tak muszę, bo czas mi się kończy - dodałem i pocałowałem ją w czoło.
- Do zobaczenia jutro - mruknąłem i wyszedłem z Wielkiej Sali, kierując się do swojego pokoju.

Next > Dormitorium Puchonów

Cudownie.... Tej nocy miałam zamiar spac w jego ramionach... Chyba muszę przestać cokolwiek planować bo moje plany zawsze ulegają zmienię...
— I co sie gapisz? Cycków nie widziałeś?— burknelam do chłopaka siedzacego nieopodal mnie po czym wstałam i wyszłam z WS, zabierając jeszcze swoja miskę z frytkami.


Next: Dormitorium Slizgonek

Wszedłem do Sali i usiadłem przy swoim stole. O dziwo żaden dziwny temat nie poleciał.
Nałożyłem sobie na talerz makaron, który leżał blisko mnie. Dziś zrezygnowałem z kawy i nalałem sobie soku wieloowocowego. Dość szybko wkręciłem się w rozmowę na temat quidditcha.

Dopiero po jakimś czasie spojrzałem na zegarek na swojej dłoni, który pokazywał, że siedziałem w Wielkiej Sali dobre pół godziny.
Makaron, który jadłem był bardzo dobry, a że rozmowa kleiła się jak nigdy, nakładałem kolejne porcje.
Jednak widząc jak ten czas szybko leci, zjadłem to co zostało na talerzu ostatkiem sił.
Wziąłem nowy talerz i nałożyłem pięć babeczek, bo nie zapamiętałam ile dokładnie chciała.
Pożegnałem się z Puchonami i Puchonkami uśmiechem i wyszedłem.

Next > Dormitorium Puchonów

Wszedłem do Sali i od razu rozejrzałem się po pomieszczeniu, ale nigdzie nie zobaczyłem swojej dziewczyny...ah przepraszam...nigdzie nie zobaczyłem swojej koleżanki.
Ruszyłem w stronę swojego stolika i zająłem miejsce między chłopakiem z równoległej klasy, a starszą o rok dziewczyną.

Gdy weszłam do sali nie podniosłam głowy by sie rozejrzeć. Poprawiłam jedynie czapkę by zasłoniła zaczerwienione policzki i zmęczone oczy. Poprawiłam Magnusa w ramionach i ruszyłam do swojego stołu, patrzac na latające wokół moich kostek sznurowadła.
Usiadłam mniej wiecej po srodku mojego stołu gdzie było najwiecej osob i gdzie nikt nie zwróciłby na mnie większej uwagi niz gdybym usiadła sama na koncu stołu.

Gdy kolejna osoba wchodziła do Sali, podniosłem wzrok i spojrzałem na nią.
Tylko przez dość charakterystyczne włosy, mogłem rozpoznać, że to Rian. Choć w sumie, nie wiem czy na pierwszy rzut oka stwierdziłbym, że ma 18 lat, bo odejmowała sobie lat, ubierając się w bluzy z kotem, które odmładzały ją o co najmniej 2 lata.
Jednak tak jak szybko, na nią spojrzałem, tak też ponownie, zająłem się jedzeniem i wkręceniem się w rozmowę.

Nie powiem ze ogólny hałas w sali pomagał mi w walce z bólem. Ale i tak najgorsze było to ze nawet nie mogłam zwrócić uwagi jakiejs łasce ktora trajkotala z mojej prawej strony, bo z mojego głosu i tak jak na razie wytwarzał sie jedynie skrzek zamiast normalnego dźwięku. Przerwałam jedzenie jakiejs sałatki i oparłam łokieć o blat stołu podpierając dłonią głowę i zamykajac oczy. Albo umre. Albo zwymiotuje. Albo umre wymiotując. Albo bede wymiotować umierając. Jeden chuj.

Po jakimś czasie wyszło, że większość chce iść na siłownie, nabrać formy przed meczem. Jak dla mnie to tylko dodatkowa okazja by spędzić czas z rówieśnikami i starszymi kolegami.
Ze względu na to, że coś obiecałem dziewczynie, powiedziałem, by dali mi 10 minut i zaraz do nich dołączę.
Całą grupką podnieśliśmy się od stołu i gdy oni wyszli przez główne drzwi, ja zatoczyłem łuk, by znaleźć się przy stole Ślizgonów. Podszedłem do Rian i nachyliłem się nad nią.
- Chcesz iść na tą siłownię? - spytałem na wysokości jej ucha, by się nie drzeć wniebogłosy.

Kichnęłam kilka razy pod rząd prosto w koci pysk mojego dziecka. Zmarszczył sie i odpłacił sie tym samym. Ciekawe po kim to takie złośliwe... Pocałowałam go w łeb i dałam mu kawałek serka ktory zjadł ze smakiem.
Chwile pozniej usłyszałam głos Tylera tuz przy uchu przez co podskoczyłam, momentalnie sie spinając. Potrzebowałam krótkiej sekundy zeby wrócić do siebie.
Przytaknelam szybko głowa, podnoszac sie z miejsca. Zahaczyłam noga o ławkę wiec zeby sie nie przewrócić, złapałam sie bluzy Tylera by odzyskac równowagę. Gdy stanęłam prosto, puściłam go i uśmiechnelam sie lekko, wygładzając jego ubranie.

Widząc jej niemarawe ruchy, wiedziałem, że coś jest nie tak, ale nie zamierzałem się jej pytać przy wszystkich co się dzieje, dlatego ruszyłem przed siebie.
Gdy tylko wyszedłem przez drzwi, zakomunikowałem grupie, która na mnie czekała, żeby już szli się przebrać, a następnie poszli do siłowni, a do nich dołączę po tym jak coś zrobię.
Kiedy grupka się rozeszła, ruszyłem przed siebie oglądając się czy Rian za mną idzie.

Next > Sala wejściowa

Poprawiłam sobie kota na ramieniu ktorego ułożyłam jak dziecko i ruszyłam za Tylerem. Podniosłam lekko głowę gdy Tyler sie do kogos zwrócił. Nie wiedziałam ze nie będziemy sami. No i lipa. Nie przeszkadzało mi to tylko nie lubiłam takich "niespodzianek" kiedy wyglądałam jak "wyjdź i nie wracaj".
Powloklam sie dalej za chłopakiem wzdychając cicho.


Next: Sala wejściowa.

Weszliśmy do wielkiej sali trzymajac sie za rece.
— Gdzie chcesz usiąść? Tam gdzie nie bedzie nas za bardzo widać czy wręcz przeciwnie?

- I tak i tak będzie nas widać - odparłem z uśmiechem.
- Ale jeśli chodzi o mnie to myślę, że dam radę się powstrzymać - dodałem.

— I myślisz że Ci na to pozwolę?— zapytałam patrzac na niego i przygryzajac wargę. Uśmiechnelam sie ociagajac sie, ruszyłam do stołu Slizgonow, odpowiednio kołysząc biodrami.

- Myślę, że nie - jęknąłem idąc za nią.
Widząc, że kołysze biodrami, przyśpieszyłem kroku,by następnie usiąść przy stole Ślizgonów.

— Dobrze myślisz. — odparlam gdy zajął miejsce obok mnie.
— Co chcesz zjeść? — zapytałam przekrzywiajac głowę.
— Co Ci podać?

- Ja już wezmę co będę chciał - odparłem, patrząc na nią i zdając sobie sprawę, co może zrobić.
- Dlaczego tak bardzo zależy Ci, by w takich miejscach jak Wielka Sala mnie podniecać, na oczach wszystkich? - spytałem, patrząc jej w oczy.

Zmarszczyłam lekko czoło na jego pytanie.
— Naprawde myślisz ze na tym mi zalezy?— zapytałam.
— Nie jest tak. — dodałam po chwili i nalałam sobie pełen kubek kawy.

- Czyli robisz to nieświadomie? - spytałem, patrząc na nią, a następnie zabrałem jej z rąk kawę i sam nalałem sobie do kubka, by po chwili kubek był w połowie pusty .

— Nie. Po prostu tego nie robię. — odparlam przekazując mu dzbanek i biorac ciepły kubek w dłonie.
— Siedze i nic nie robię.

- Dobrze skarbie - mruknąłem, rozglądając się po sali.
Przyłapałem paru chłopaków, na patrzeniu się na Rian, ale zamierzałem nic nie mówić, bo wiedziałem, że dziewczyna nie lubiła gdy byłem zaborczy.
Po prostu przestałem się rozglądać i uspokoiłem. A następnie nałożyłem sobie kilka kanapek na talerz.

Zajęłam sie dosladzaniem kawy gdy mi przytaknął.
Kątem oka zobaczyłam co nakłada dobie a talerz.
— Nie. — powiedziałam zabierając mu talerz sprzed nosa i zamieniając na swoj ktory jeszcze był pusty.
— Mowilam cos na temat kanapek.