Wielka Sala

Milczałam przez chwile az w koncu westchnęłam.
— Nie. Mysle ze nie. Ale przynajmniej nie pomyśle ze jestes chujem ktory sie mna bawił...— odparlam szczerze.
— Juz nigdy wiecej sie z toba nie pokłócę. Szkoda czasu.

- Wiesz, chyba bym nawet wolał byś tak mnie zapamiętała - odparłem - jako chuja, który się Tobą bawił - powtórzyłem - byłaby wtedy mniejsza szansa, że za mną zatęsknisz - mruknąłem.
- Mamy przed sobą aż 5 lat, to naprawdę sporo - stwierdziłem.

— Nie bede tęsknić. — odparlam. — Tak ci sie wydaje ze to AŻ 5 lat... Zobaczysz jak szybko minie. — mruknelam wtulajac sie bardziej w jego ramie. — Wiesz ze zanim sie rozstaniemy, będziemy musieli zabrac ci moja magię...

- Jeżeli powiesz mi że nie będziesz tęsknić, bo wymarzesz sobie pamięć to okej zrozumiem - stwierdziłem - ale jeśli masz na myśli że się zabijesz, to ja to poczuje - odparłem.
- Wiesz, że nie oddam Ci twojej magii? - spytałem retorycznie - Już sobie ją przywłaszczyłem. Sorki skarbie, ale ona jest teraz moja - mruknąłem.

— A wiesz ze musisz? Bo jesli stchórzę i przeżyje to przez całe zycie bedziesz czuł? Czul kiedy bede cierpieć. Kiedy bede szczęśliwa. Kiedy bede płakać. Kiedy bede spac... Im dalej tym bardziej.

- Tym bardziej nie oddam, słonko - mruknąłem.
- Bo to jest tak, jakbym miał część Ciebie przy sobie, nie ważne co by się działo - odparłem.
- Przynajmniej to ty będziesz wiedziała kiedy umrę i jak bardzo zniszczę swój organizm - stwierdziłem.

— Dlaczego mi to robisz?— zapytałam cicho.
— Dlaczego chcesz siebie niszczyć?— dodałam.
— Co? Chcesz mnie zranić jeszcze mocniej?

- Nie Rian - odparłem, patrząc jej w oczy.
- Chcę skrócić swoje ciepienie, a obowiązek wykonam i zostanę przy dziecku do 18 urodzin, a później nie zanierzam się męczyć - mruknąłem.

— Wiec wroc do mnie. — powiedziałam kładąc dlon na jego policzku by nie uciekał wzrokiem juz.
— Wiec wroc do mnie wtedy. Bede czekać.

- Nie wiem skarbie, czy mogę unieważnić małżeństwo - odparłem ze słabym uśmiechem.
- Poza tym skarbie 18 lat to bardzo długo - stwierdziłem - i obliczając będę miał wtedy 44 lata, z to idealny wiek na śmierć - mruknąłem.

— Nie... To wcale nie jest idealny wiek. — odparlam. — Ale jesli tak chcesz to dobrze. Tylko musisz obiecac mi jedno. — powiedziałam patrzac na niego szklistymi oczami.
— Jak stwierdzisz ze naprawde chcesz to zrobic, znajdziesz mnie. I wtedy zrobimy to razem. Dobrze?

- Nie skarbie - odparłem.
- Wtedy coś wymyślę byś nie czuła tego bólu, kiedy będę umierał - mruknąłem, patrząc na nią.
- Nie mógłbym zniszczyć Ci życia swoją zachcianką - stwierdziłem.

— Nie? Wiec nie obiecasz mi tego?— zapytałam wpatrując sie w niego.
— W porządku. — odparlam zabierając dlon z jego policzka i siadając przodem do stołu. W takim razie mam piec lat na przeżycie zycia.

- A po co mam Ci to obiecywać? - spytałem.
- Może się pozbierasz i wkroczysz na nową drogę - mruknąłem.
- I co, ni stąd ni z owąd się pojawię i powiem "Chodźmy się zabić"? - spytałem.

— Masz racje. — powiedziałam na odczepnego.
Ja juz postanowiłam. Wystarczyła chwila. Wiedziałam ze albo w jedna albo w druga. Jedna stronę sam przekreślił. Wiec została jedna.
— Podasz mi dzbanek z woda?

- Spójrz do jasnej cholery na mnie - zacisnąłem zęby.
- Powiedz mi czemu niby miałbym po 18 latach przychodzić i niszczyć Ci życie, które sobie zbudowałaś przez te lata? - spytałem.

Spojrzałam na niego gdy tylko mi kazał.
— Bo nie zamierzam budować zycia bez ciebie. Ja nie zamierzam zyc bez ciebie Tyler. Kiedys to zrozumiesz.— powiedziałam odwracając wzrok gdy znow poczułam pieczenie w czubku nosa zwiastujące napływające do oczu łzy.

- W takim razie dobrze - odparłem i pocałowałem ją w policzek.
- Ale coś innego mogę Ci zaproponować - dodałem.
- Po tych 18 latach znajdę Cię i wtedy zadecydujemy co dalej dobrze? - spytałem, patrząc na nią.

— Dobrze Tyler, dobrze. — powiedziałam znow na odczepnego by zakończyć temat. Za 18 lat to on juz nie bedzie mnie chciał szukac.

- Zaczekasz na mnie? - spytałem, nie odrywając od niej oczu.
- Odpowiedz tylko na to i dam Ci spokój - dodałem.

Zaprzeczyłam lekko głowa.
— Za 18 lat nie bedziesz miał kogo szukac. — powiedziałam podnoszac na niego wzrok.
— Dla kogos takiego jak ty warto umrzec. Warto zyc i warto umrzec.

- W takim razie, skoro warto żyć, to żyj i poczekaj - mruknąłem, patrząc jej w oczy.
- Poczekaj aż Cię znajdę - mruknąłem.

— Po co mam czekać? Ty ciagle wmawiasz sobie ze ułożę sobie zycie. Ze sie "pozbieram". A co jesli ja nie chce sie pozbierać? Bo to oznacza ze bede musiała zapomniec. A ja nie chce zapominać.

- To nie zapominaj - odparłem po chwili.
- Nie układaj sobie życia, ale żyj. Tylko o to Cię proszę - mruknąłem.
- Nie każę Ci układać sobie z kimś życia, tylko po prostu żyła spokojnie - stwierdziłem.

— A ty żyłbys spokojnie wiedząc ze jestem setki kilometrów od ciebie z kims kogo nie kocham i jeszcze przymusowo mam z tym kims dziecko? Wiem ze nie czujesz tego co ja do ciebie ale mnie lubisz. I jak byś sie czuł co?

- Tak - odparłem.
- Może dałbym Ci rok spokoju od siebie, ale potem zaczął Cię napastować listami i proponować spotkania - stwierdziłem.
- Ale sytuacja byłaby inna gdybyś no...kochała tą osobę - mruknąłem.

Otworzyłam usta jednak zaraz je zamknęłam. Zrozumiałam cos. Cos o czym nie pomyslałam wcześniej. Głupia krowa. Przeciez to ze małżeństwo jest tak jakby przymusowe i dziewczyna jest wybierają przez rodzine, nie znaczy ze nie moze sie spodobać Tylerowi. Nikt przeciez nie powiedział że to nie moze byc właśnie ta jedyna ktora jest przeznaczona dla niego. Ktora bedzie miłością jego zycia.
Gdy sobie to uświadomiłam, poczułam bol w sercu. Prawdziwy, fizyczny bol. Odwrocilam sie od chłopaka i wbiłam wzrok w stol. Nie mogłam na niego dłużej patrzeć bo serce pekloby mi na kawałeczki. A nie dam rady go pozbierać po raz kolejny.

Gdy odwróciła głowę wiedziałem, ze coś źle powiedziałem. Chwyciłem jej podbródek w dwa palce i odwróciłem w swoją stronę. Bez zbędnego gadania zacząłem patrzeć w jej oczy i analizować to co wcześniej powiedziałem. Gdy w końcu dotarło do mnie co mogło ją tak zasmucić, pokręciłem z uśmiechem głową, a następnie cmoknąłem ją w usta.
- Naprawdę tak pomyślałaś? - spytałem - Że mógłbym się zakochać w tej wyrafinowanej paniusi? - dopytałem, patrząc jej w oczy.
- Zanim zapytasz. Tak, poznałem ją i chyba tym się najbardziej przejmuję - odparłem.
- Chyba musimy pogadać o tym co się działo w Brazylii - mruknąłem.

Nie chciałam na niego patrzeć. Opierałam sie gdy probowal odwrócić moja twarz ku sobie ale w koncu sie poddałam.
Jego usmiech lekko mnie zranił. Nie Drgnelam nawet gdy ucałował mnie w usta.
Wyrafinowana paniusia... Tak mowi. Ale nie do konca w to wierzyłam.
— Nie wiem czy zniosę wiecej. — powiedziałam cicho. — Nie chce żebyś brał ślub z kimkolwiek.

- Myślę, że już żadna informacja nie zrani Cię tak jak tamta - odparłem.
- Wiem, że nie chcesz. Ja też nie chcę - dodałem.
- Jednak myślę, że jest jedna osoba z którą byś mi pozwoliła - mruknąłem.

Zmarszczyłam brwi patrzac na niego.
— Nie. Nie ma ani jednej. — powiedziałam wycierając policzek rękawem.
— Wiec tego nie rób... Nie mozesz powiedziec ze miałeś dziewczynę.. Tylko nikomu o niej nie mówiłeś?— zapytałam z nadzieja.

- Jest jedna - odparłem, patrząc jej w oczy i ponownie kładąc dłoń na jej policzku.
- Skarbie, do ukończenia 19 roku życia miałem przedstawić swoją dziewczynę rodzinie - mruknąłem.

— Jesli mówisz o mnie... To tez nie. — odparlam z ciężkim sercem.
— To... N-nie wiem juz... Zrob cokolwiek..

- Nie pozwoliłabyś mi na ślub z Tobą? - spytałem, unosząc brew
- Jak na razie jedyny sposób na jaki wpadliśmy z Jacksonem to samobójstwo, ale ani jednemu ani drugiemu to nie pasuje - odparłem.
- Zmiana nazwiska też nie pyknie - mruknąłem.

Zaprzeczyłam głowa.
— Nie. Jesli juz masz mieć żonę to odpowiednią. Pełnowartościową. — odparlam.
— Dlaczego... Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym wcześniej...

Wiedziałem o co jej chodzi i w tym momencie przypomniałem sobie też jak płakała, gdy jej o tym powiedziałem.
- Jesteś pełnowartościowa Rian - mruknąłem - i zawsze będziesz - dodałem.
- A kiedy miałem Ci to powiedzieć? - spytałem.

— Tak sadzisz? To powiedz o tym rodzicom. — odparlam.
— Ah... I nie zapomnij dodać ze nici z wnuka. — prychnelam.
— Nie wiem kiedy... Jak sie poznaliśmy. Nie wiem...— mruknelam zdajac sobie sprawe z tego ze to absurdalne.

- Boże jak ty się uparłaś na to dziecko - mruknąłem.
- Zrozum, że mi bachor nie potrzebny, Tobie też nie, poza tym ich nie lubisz - odparłem.
- I co miałbym Ci powiedzieć? - spytałem.

— JA sie uparłam? To twoja chora rodzina sie uparła...— burknelam.
— Nie wiem... Moze.. "nie zakochuj sie bo moi starzy i tak cie nie zechcą odpadku"...

- Tak masz rację, moja chora rodzina się na to uparła - powtórzyłem - a ty chcesz się temu podporządkować - odparłem.
- Mówiłem Ci byś się we mnie nie zakochiwała, bo będą problemy - mruknąłem.

— A co mam zrobic? Skoro chce byc z toba? — zapytałam.
— A mi matka mowila ze mam sie nie zadawać z chłopakami którzy nie sa Azjatami. I co? No i chuj.

- Nie myśleć o tym - odparłem.
- No i byś była szczęśliwa. Oboje - ja i twoja matka - mieliśmy rację, ale jak widać nie lubisz słuchać - dodałem.

Klepnelam go mocno w udo ze złości.
— Mam odejsc?! Naprawde wolisz zebym była z kimkolwiek innym byleby był Azjata niz z toba?! Chcesz? Powiedz słowo. I cie uwolnię. No!— krzyknęłam zabierając rękę z jego uda. Zaczelam lekko drżeć ze złości. Za duzo znowu we mnie siedziało tego wszystkiego.

- Au - mruknąłem, patrząc na nią ze zdziwieniem.
- Chodziło mi gdybyś się matki posłuchała , nie spotkałabyś mnie i nie wyrywała sobie włosów z głowy przez to czego oczekuje moja rodzina ode mnie - odparłem.

— Nie pozwalam Ci ożenić sie z inną.— powiedziałam po chwili, wbijając wzrok w stol.
— Słyszysz? Nie pozwalam ci. Zakazuje. — dodałam patrzac na niego.