Wielka Sala

- Słyszę skarbie - mruknąłem - nawet bardzo wyraźnie - dodałem.
- Na razie jak widzisz się nie żenię - stwierdziłem - więc może na razie myślmy o tym co mamy, a mamy siebie - odparłem.

— Mowie poważnie. Pozwolę ci sie ożenić jesli powiesz mi w oczy ze mnie nie chcesz. — odparlam.
— Powiedz i mozesz sie żenić nawet z Magnusem.

- Skasuje sobie wzrok i może wtedy mi się uda - odparłem z uśmiechem.
- A za Magnusa podziękuję. Wolę towarzystwo kobiet - dodałem.

— Tyler ja mowie serio...— odparlam biorac go za rękę.
— Nie chce cie oddawać innej. Nie dam rady zyc ze świadomością ze... Ze w ogole dotykasz innej...— powiedziałam przełykając ślinę.
— Ze... Ze ja całujesz...

- A ja mówię o czym innym na serio - mruknąłem.
- Przestań się tym przejmować, wyrzuć to z głowy - dodałem, zaczynając ją całować po szyi.
- Żyj chwilą - odparłem.
- Ja już coś wymyślę - stwierdziłem, po chwili.

— Obiecujesz?— zapytałam ściskając jego dlon. 
Przechyliłam zwyczajowo głowę na bok i przymknelam oczy. 
— Chce Ci wierzyć..

- Obiecuję Rian - odparłem, odsuwając się.
- Uwierz mi od czasu powrotu z Brazylii nie przestaję korespondować z Jacksonem. To że znaleźliśmy wspólnego wroga, nas bardziej połączyło i to chyba jedyny plus tej sytuacji - mruknąłem.
- Wymyślę coś - zapewniłem.

— Opowiesz mi co sie tam stało? — zapytałam zerkając na niego i prostując sie lekko.
— Co sie tam wydarzyło na tym spotkaniu? I... O tej dziewczynie?

- Opowiem - odparłem.
- Ale nie tu - dodałem i wstałem z miejsca, podając jej dłoń.
- Idziemy? - spytałem.

— A... Nie jesz juz?— zapytałam szybko.
— Moze zjedz jeszcze... Ja tylko pytam...— mruknelam. — To nie musi byc juz natychmiast.

- Ja już zjadłem - mruknąłem.
- Chyba, że ty chcesz jeszcze jeść - dodałem, patrząc na nią.

— Nie. Nie chce. — powiedziałam szybko wstając.
— Wracamy do dormitorium?— zapytałam poprawiając rękawy bluzki.

- Dokładnie tak, tam wracamy - odparłem, patrząc na nią.
Następnie chwyciłem ją za dłoń i zacząłem iść w stronę drzwi by tylko wyjść z tego pomieszczenia.

— No dobrze... A co powiesz moze... Na to zebysmy sie ubrali cieplej i wyszli na zewnatrz?— zapytałam.
— Chyba ze zrobimy sobie spacer wieczorkiem?— dodałam idąc wraz z nim.

- W sumie to chyba lepszy pomysł - odparłem.
- W sensie ten spacer brzmi ciekawie - dodałem po chwili.
Wiedziałem że jakby coś się działo mógłbym w jakimś stopniu odreagować.

— Błonia, jezioro, łąka, zakazany czy trybuny na boisku?— zapytałam przytulając sie do jego ramienia.
— Wybierz gdzie chcesz isc.— dodałam mocniej ściskając jego dlon.

- Niech będą Błonia - odparłem.
- Albo nie, lepiej łąka, przynajmniej będzie gdzie usiąść - dodałem.

— I tak wezwę koc z dormitorium. Nie usiądę na trawie...— wzdrygnelam sie.
— Tym bardziej teraz kiedy jest zimna i mokra...— mruknelam.

- A ty jak zwykle swoje - zaśmiałem się w głos, tak że parę osób się na nas obejrzało.
- Weź koc - mruknąłem, wychodząc z Sali

Next > Dormitorium Ślizgonek

— I kurteczkę jeszcze..— przypomniałam mu. Uśmiechnelam sie gdy tylko usłyszałam jego smiech. Śmiech który kochałam tak jak i jego właściciela.
Wtulona w chłopaka wyszłam z WS, kierując sie do lochow.

Next: Dormitorium Slizgonek

Wszedłem do Wielkiej Sali i usiadłem przy swoim stoliku zdając sobie sprawę, że jej dziś nie zobaczę.
Nawet nie wiedziałem w jakim jest stanie, a sama moja obecność tam tylko potęgowała gniew jej matki, przez co dziewczyna dostawała. Więc nie mogłem sprawdzić co z nią i to było najgorsze.
Byłem jednym z pierwszych uczniów, którzy weszli do Sali. W sumie nawet nie wiem na co liczyłem.

Niewiedza była dla mnie najgorsza, nawet nic nie tknąłem licząc, że ją zobaczę przy stole Ślizgonow.
Jednak tak się nie stało. Przywołałem list i napisałem na nim " Jeżeli jesteś sama daj mi znać. Chcę Cię zobaczyć. Nie oczekuje nic więcej. Ale jeśli nadal jest z Tobą mama to nie przyjdę, byś nie cierpiała", gdy napisałem dałem Damonowi liścik i powiedziałem by dał go tylko Rian, nikomu więcej.

Gdy dostałem wiadomość spowrotem od psa, niczego się nie dowiedziałem, więc znów musiałem napisać by wiedzieć to co chciałem. Jednak tym razem zaczarowałem kartkę, tak by Damon nie musiał latać i spokojnie zjadł swoją porcję.
" Pytanie było inne. Rian chcę Cię zobaczyć, jesteś sama? Albo może inne pytanie powinienem Ci zadać. Czy chcesz mnie widzieć?". Gdy tylko to napisałem id razu podrzuciłem list w górę, a on przeteleportował się do dziewczyny.

Gdy tylko kartka pojawiła się przede mną, usmiechnąłem się lekko i już nic odpisałem. Dorzuciłem na talerzyk psa jeszcze trochę mięsa, a następnie ruszyłem do dziewczyny.

Next > Dormitorium Ślizgonek.

Gdy tylko wszedłem do Wielkiej Sali, od razu udałem się do mojego stolika i powiększyłem talerz, by móc wszystko na nim zmieścić. Patrząc na to co było na stole zamierzałem zrezygnować z jedzenia, ale w końcu nałożyłem dwa kotlety i wysypałem połowę miski z frytkami na talerz. Koło nich wycisnąłem trochę ketchupu i majonezu, a następnie zabrałem dwie pary sztućców i wyszedłem z Wielkiej Sali, obdarzony pytającymi spojrzeniami.

Next > Dormitorium Ślizgonek

Święta w moim domu wyglądały zawsze tak samo. Beznadziejnie. Ja nie wiem po co ja tam w ogole pojechałam. Po jaka cholerę. Musiałam tam przesiedzieć całe święta i Nowy Rok. Nowy rok świętowałam tak, ze bawiłam sie z Magnusem mugolskimi zimnymi ogniami ktorych kociak nie ogarnia chyba. No ale w koncu trzeba było wrócić do szkoły.
Gdy odstawiłam wszystkie rzeczy do dormitorium i Wypuscilam Magnusa z klatki, zeszłam do Wielkiej Sali by tam posiedziec i zaczekać na porę obiadowa. Poprawiłam jeszcze w lustrze sukienkę oraz włosy które sięgały w koncu pasa. Nadal zastanawiałam sie czy dobrym pomysłem było to aby je całkowicie przyciemnić ale no nic... Przyzwyczaję sie. 
Gdy dotarłam do WS az uśmiechnelam sie sama do siebie, widzac wszystkie piękne dekoracje i wielka choinke. Super. 
Usiadłam przy swoim stole, nieco z dala od przebywających tam kilku osob. Na cała WS było ich moze z 10/12. Założyłam noge na noge, obciagajac sukienke i poprawiając wysokie, zamszowe kozaki na szpilce które sięgały prawie połowy ud, po czym nalałam sobie cieplej herbaty z dzbanka które zawsze stały na stołach bez względu na to czy była pora jedzenia czy nie. 
Zajęłam sie książką którą tu przytachałam. 

Data powrotu do szkoły była masakryczna. Świeżo po imprezowaniu wraca się do budy i trzeba się uczyć. Zdążyłem znienawidzić szkołę zanim do niej powróciłem.
Święta, które spędziłem w Seulu były niezłe, aczkolwiek poza przecenami świątecznymi i dekoracjami, nie czułem że to był okres świąteczny, ale w sumie u mnie tak zawsze. Zostałem tam kilka dni, a na sylwestra wróciłem do Brazylii, gdzie spotkałem się z dawno nie widzianymi przyjaciółmi i znajomymi. Oczywiście naigorsze było to, że ostania impreza skończyła się nad ranem, dnia gdy już musiałem wyjeżdżać.
Chyba nie muszę mówić, że praktycznie bez Damona chyba bym tutaj nie dotarł.
Wszedłem do WS, gdzie było już sporo osób i usiadłem przy swoim stole.
Gdy tylko zająłem miejsce od razu położyłem głowę na stole i zakryłem się ramionami.
Jak to mówią : " Kac morderca nie ma serca".

Coraz wiecej osob zaczęło się schodzić do Wielkiej Sali. Nie zwróciłabym na to większej uwagi gdyby nie to że coraz wiecej Ślizgonów zaczęło mi przeszkadzac swoimi głośnymi rozmowami.
Coraz bardziej zirytowana, zabrałam swoj puchar i książkę po czym przesiadłam sie do innego stołu, siadając na samej jego krawędzi. Zostałabym na dupie ale była zbyt wielka szansa ze kogos zabije. Zaczelam rozglądać sie po sali, co jakis czas mrużąc oczy.

Gdy poczułem, że ktoś zajmuje przy mnie miejsce, podniosłem głowę, a widząc dobrze znaną mi osobę ponownie ją opuściłem na ramiona.
- Nie pomyliłaś stołu kochaniutka? - spytałem głośniej by nie musieć podnosić głowy.

Zmarszczyłam brwi odwracając głowę w stronę dobiegającego mnie głosu. Nim odparlam, spojrzałam za siebie czy aby na pewno było to do mnie.
Zwróciłam ponownie wzrok na chłopaka.
— Nie. "Kochaniutki". — odparlam i odsunęłam sie nieco, prychajac.

Odwróciłem swoją twarz w jej stronę nadal mając przymknięte oczy.
- To stół Puchonów, a nie Ślizgonek - zaśmiałem się cicho.

— Tak. Wiem. Nie jestem ani Gryfonką ani kretynką. — odparlam nie odrywając sie od książki.
— A teraz sie przymknij mądralo. — syknelam przygryzajac koniuszek kciuka by sie skupić.

- Jak wolisz - mruknąłem, nie otwierając oczu.
W sumie jak dla mnie było nawet lepiej, ale i tak wokół mnie był gwar, przez co musiałem nałożyć na siebie czar, by nie słyszeć wrzaskow z otoczenia i by głowa mnie juze nie napierdalała.

Przewróciłam oczami i zajęłam sie ksiazka. Przeczesalam włosy dłonią, przekładając je na jedna stronę po czym podniosłam sie i wróciłam do swojego stołu, nie mogąc znieść obecności Puchona.
To ja juz wole siedzieć ze swoimi Ślizgonami.

Dobrze wiedziałem, w którym momencie wstała i odeszła od mojego stołu.
Sam nie mogłem uwierzyć, że w tak, krótkim czasie stała się taka oschła dla mnie. No ale cóż, może rodzina namieszała jej w głowie podczas świat i teraz zamierzała się zachowywać w stosunku do mnie.

W koncu pojawiło sie jedzenie. I dobrze bo szczerze mowiac byłam troche głodna.
Zaczelam błądzić wzrokiem po stole w poszukiwaniu frytek jednak gdy tylko na nie spojrzałam... Poczułam sie nieprzyjemnie. Naprawde nieprzyjemnie. Zrezygnowałam wiec z nich jak i z reszty jedzenia, gdyż apetyt całkowicie mnie opuścił. Zrobiło mi sie tez przykro bez konkretnego powodu. Zasłoniłam sie ksiazka, nie chcac zeby inni widzieli ze sie popłakałam. Łzy to słabość. Nie chce zeby inni je widzieli.

Poczułem jedynie zapach jedzenia, które pojawiło się teraz na stole, ale nie miałem na nie ochoty. Poza tym wiedziałem, że jak teraz sie ruszę i zacznę coś robić to czar wyciszający zniknie, moja głowa nie była na to przygotowana.

Musiałam sie uspokoić. Zrobiłam to na siłe, zmuszając sie do tego. Po jakimś czasie odłożyłam książkę jakby nigdy nic i zaczelam wpychać w siebie jakas salatke ktorej smaku nawet nie czułam.

Po jakimś czasie, gdy już głowa mnie nie bolała tak bardzo jak na początku podniosłem ją i wbiłem wzrok w dziewczynę, która siedziała już przy stole Ślizgonów. Wyglądała inaczej niż gdy wyjeżdżała, a sukienka, którą miała podkreślała jej walory.

Miałam wrazenie ze ktos sie na mnie gapi. Że wręcz wywierca we mnie dziurę swoim wzrokiem.
Duzo osob sie gapilo ale nie tak intensywnie. Podniosłam głowę rozglądając sie wokoło az w koncu napotkałam wzrok Puchona. Przez krótka sekundę zastanawiałam sie czy posłać mu spojrzenie typu "No i co sie gapisz matołku?" czy jednak obdarzyć go swoim urokiem. Padło na to drugie wiec posłałam mu szeroki usmiech i puściłam oczko.

Gdy zobaczyłem jak się zachowuje, naprawdę coś mi tu nie pasowało. Bo to nie był taki uśmiech do którego byłem przyzwyczajony z jej strony, tylko taki, który niekiedy posyłała chłopakom, by przystali się na nią patrzeć.
Wpierw to dziwne zachowanie przy moim stole, a teraz to. Robiło się i ciekawie i strasznie dziwnie.

Przez moment miałam wrazenie jakby troche zastygł. Nie zeby cos ale liczyłam na odwzajemnienie uśmiechu. No ale z tego co widziałam chłopak był na niezłym kacu, wiec możliwe było ze patrzył na mnie przez przypadek a tak naprawde obiecywał sobie w duchu ze wiecej nie wypije albo... ze zaraz sie porzygasz. Wszystko możliwe.
Wróciłam do poprzedniej pozycji i uśmiechnelam sie gdy nagle Mag pojawił sie obok mnie. Pogłaskałam go i dałam mu kawałek sałaty ktora dziko złapał, następnie robiąc niezadowolona mine i lekko sie nastroszył ogonek. Trzeba uważać na to co sie bierze... To nie zawsze bedzie mięsko.
Wezwałam z dormitorium mała fiolkę mieniącego sie płynu i dałam kociakowi do pyska by zaniósł Puchonow, co zrobił wyjątkowo gorliwie.

Nie odrywałem od dziewczyny wzroku, dopóki coś puchatego na mnie nie wskoczyło. Słysząc, że pies nawet przez chwilę nie zawarczał, wiedziałem już kto siedział na moich kolanach.
Popatrzyłem na kociaka i uśmiechnąłem się lekko. Wziąłem od niego fiolkę i postawiłem na stole, a następnie zacząłem go głaskać.

Z zaciekawieniem obserwowałam Puchona i Maga. Zazwyczaj, po takim numerze z sałatą, najprawdopodobniej odegrałby się na chłopaku... No ale to dobrze że w koncu sie uspokoił.
Gdy chłopak zajął sie kotem, ja zaczelam przyglądać sie Puchonowi z zaciekawieniem.

Gdy po chwili wypuściłem Maga, chwyciłem w dłonie fiolkę i ja wypiłem bez wachania, ponieważ już po barwie rozpoznałem eliksir, a jednak zaufanie do Rian dalej miałem.
Po opróżnieniu fiolki, ponownie zacząłem przypatrywać się Ślizgonce.