Dormitorium Chłopców 1

Znalazłam ją i wyszłam.
NP: Błonia Hogwartu.

Zostałam sama. Rozpłakałam się po czym wstałam I również wyszlam z dormitorium żeby ich znaleźć i przeprosić

Pchnąłem drzwi i rozejrzałem się po pokoju. Śmierdziało tu papierosami. Podszedłem do okna, ale nie można było go otworzyć. Otworzyłem drzwi na oścież, aby trochę się wywietrzyło, a żeby drzwi same się nie zamknęły podparłem je stołkiem. Zajrzałem do swojego kufra, aby poszukać butów. Zauważyłem, że brakuje mi koszulki i dresów. Zmarszczyłem brwi. Co się z nimi stało? Po chwili podniosłem się i poszedłem pod prysznic. Dziwne, wszystko było tam przygotowane. Wróciłem do pokoju i zamknąłem drzwi. Rzuciłem się na łóżko, a na brzuch wskoczył Garfield- A tobie co?-spytałem głaszcząc rudzielca. Nigdy się tak nie przymilał.

Wbiegłem do pokoju i zacząłem szukać listów wywracając przy tym jakiś stołek. Gdzie one są? Po jakiś 15 minutach znalazłem jedną kartkę w szacie. No tak, szaty idioto! Wyciągnąłem wszystkie szaty z mojego kufra i sprawdzałem kieszenie. W kufrze było kilka kopert. Położyłem stertę kopert na łóżku, a szaty niedbale wrzuciłem do kufra. Usiadłem na łóżku i zacząłem otwierać listy. Patrząc na daty układałem je chronologicznie. Nie wiedziałem ile mi to zajęło. Czułem się cholernie zmęczony oczy piekły niemiłosiernie. Poszedłem do łazienki i szybko się umyłem. Wróciłem i listy schowałem pod łóżko. Po chwili rzuciłem się na łóżko i zasnąłem.

Uniosłem leniwie powieki. Która jest godzina? Podniosłem się i poszedłem zrobić ze sobą porządek. Wróciłem w mundurku i wziąłem kilka listów. Schowałem je do kieszeni szaty i jeden zacząłem czytać w drodze do Wielkiej Sali, omal nie spadając ze schodów.

Wszedł do dormitorium smętnym krokiem. Rozejrzał się po pomieszczeniu.

Nic się tu nie zmieniło, w sumie to i dobrze, bo ładnie to wygląda. Usiadł na jednym z łóżek i...rozmyśla.

Postanowił wrócić do Wielkiej Sali.
NP: Wielka Sala

Cześć szukam tu jednego chłopaka wiem , że lubi czytać książki. To gdzie mogę go znaleść ?

Wszedłem do pokoju i od razu wyrzuciłem koszulę do kosza. Podszedłem do szafy i wyciagnąłem z niej kolejną czarną koszulę, którą na siebie naciągnąłem, a następnie glebnąłem na ogromne łóżko.

Nie było łatwo dostać sie do Gryfonow. Gruba Fama nie była łatwa do przekonania... Ale udało sie. Najważniejsze.
Stanęłam pod drzwiami męskiego dormitorium i zapukałam cicho, trzymajac kota, ktory położył mi sie na ramieniu, za tyłek zebym nie spadł.

Usłyszałem pukanie, co lekko mnie zdziwiło, bo nikogo nie zapraszałem, ale przypomniałem sobie, że nie jestem sam w dormitorium, więc było duże prawdopodobieństwo, że osoba przyszła do moich współlokatorów. Wstałem i podszedłem do drzwi, otwierając je. Jednak widząc Krukonkę z moim kotem, westchnąłem głośno.
- Zna drogę do do mojego pokoju - odparłem

— Domyslam sie. — warknelam i zdjęłam kota ze swojego ramienia. Nim go oddałam, ściągnęłam maske i wycalowalam kocie szybko dopoki nie zaczelam kichać.
Odstawiłam Alarica szybko na ziemie a kotek wbiegł do pokoju ale stanął tak ze nadal go widziałam.
— Jak czegoś chcesz to sam przyjdź. — powiedziałam przez nos. — A nie wysługujesz sie kotem.

Popatrzyłem jak całuje a następnie odstawia kota na podłogę, który natychmiast znalazł się w środku.
- Słuchaj, mam co robić, a zakładam, że Alaric i tak by kiedyś poszedł do Ciebie się pobawić, więc on i ja skorzystaliśmy. W czym ty widzisz problem? -spytałem.
- Ty nie lubisz mnie i z wzajemnością, więc na chuj miałem przychodzić? -zapytałem retorycznie

— Nie widze problemu. Ale nie kłam ze mógłby sobie do mnie przyjść i sie pobawić bo zachowujesz sie jak dziecko. Jakbym miała nie wiem... Porwać ci kociaka. — powiedziałam.
— A na chuj przysylales kota na zwiady ktory miał tylko sprawdzić czy nie zdechlam a potem ci o tym donieść żebyś mógł zrobic imprezę

- Ale mógłby do Ciebie przyjść i się pobawić, o co ci chodzi? - spytałem
No prawie jej się udało zgadnąć.
- Nie do końca - odparłem

— Nie kłam. Nawet zdrabnianie jego imienia cie denerwowało. — prychnelam.
— A No tak... Jeszcze nie ogłosiłes wszystkim ze umieram. Wiec nie byłoby imprezy...— dodałam.
— Papa Ric. — powiedziałam do kociaka i odwrocilam sie na pięcie lekko zbyt gwałtownie, przez co uderzyłam ramieniem w sciane.
— Szmata...— rzuciłam do niej.

- Masz rację denerwuje mnie jak zdrabniasz jego imię, ale nie miałbym nic przeciwko, gdybyś się z nim bawiła - odparłem
I znów zdrobniła jego imię, wiedziała że tego nie lubię, no ale cóż.
Widząc co zrobiła chwyciłem ją w pasie i przyciągnąłem lekko do siebie.

Spojrzałam na jego rece które owinely sie wokół mnie.
— Co robisz?— zapytałam podnoszac głowę i patrzac na niego. Uniosłam brwi.
— Co robisz?— powtorzylam.

Szybko się od niej oddaliłem.
- Nic - odparłem krótko.
W sumie sam nie wiedziałem, po co to zrobiłem, ale po prostu tak zadziałałem, no cóż.

— Nic?— powtorzylam patrzac na... nich dwoch. Zmarszczyłam brew i wyciagnelam rękę zeby dotknąć ręki... prawdziwego. Najprawdopodobniej wygladała jak pijak któremu nie wiadomo o co chodzi.

Wiedząc, że dziewczyna wyciąga rękę w moją stronę, jednak kieruje ją na ukos, znów przysunąłem się do niej i podniosłem. Nogą zamknąłem drzwi i ruszyłem do łóżka, na którym położyłem dziewczynę.
- Jesteś słaba i nie wiem po co tu przychodziłaś, skoro nie czujesz się dobrze, jeszcze po poprzedniej sytuacji - mruknąłem.

— Ojej... Ciekawe czyja to wina. — powiedziałam siadając na lozku.
— Nie przyszłam po to zeby cie przeprosić, nawet jesli zle zrobiłam. Ale celowałam w ciebie a nie w nich. — dodałam. — A Ty mogłeś mnie zabic. I twoje przeprosiny nie zostały przyjęte.

- Nie czekałem na twoje przeprosiny, bo wiem że ich nie dostanę - mruknąłem.
- Dasom, nie zabiłbym Cię - odparłem krótko - i nie oczekuję, że je przyjmiesz, po prostu przeprosiłem, bo tak należało - dodałem

— Nie zabiłbyś? Ojej... Bo mi to się wydaje ze właśnie omal tego nie zrobiłeś. — powiedziałam kręcąc głowa.
— Przeproś wtedy kiedy bedziesz tego chciał. A nie dlatego ze "tak należało". Bo to żałosne i idiotyczne. Sam zacząłeś a potem robisz z siebie ofiarę. Typowy Gryfon.

- Jakbyś nie zauważyła to ty robisz z siebie ofiarę - odparłam.
- Ojj to się niedoczekasz tych przeprosin, bo jesli ta sytuacja by się powtórzyła, zrobiłbym to samo - mruknąłem

— Wzajemnie. — powiedziałam. — Przez chwile nawet ci wspolczulam. Ze Twoi rodzice zmarli. Przez krotki moment ci wspolczulam. Ale mysle ze na to zasługujesz. Nie należy ci sie milosc.

- Nie chce od Ciebie współczucia - odparłem krzywiąc się lekko na jej słowa.
- Ty mi to mówisz? Że niezasługuję? Popatrz na siebie. Ja przynajmniej tylu problemów nie sprawiam - mruknąłem

— Jakich problemów? Ja nie sprawiam problemów. To ty mi narobiłeś problemów. — powiedziałam.
— I nie. Nie zasługujesz. Mam nadzieje ze kiedys sie zakochasz i zostaniesz zraniony tak mocno ze bedziesz chciał ze sobą skończyć

- Proszę Cię jesteś tak słaba, że jak na coś wpadniesz to pewnie trzeba już karetkę wzywać - odparłem
- Życzę Tobie tego samego, przynajmniej facet nie będzie miał do niańczenia dziecka - mruknąłem

— Nie jestem słaba. — powiedziałam wbijając wzrok w podloge i czujac ze kociak podgryza końcówki moich włosów z tylu.
— To trzeba było nie podawać mi zastrzyku. Ktos cie prosił?

- Jesteś - odparłem - Nie wypieraj prawdy, wiem, że przez chorobę, ale mimo wszystko - powiedziałem.
Popatrzyłem na nią jak na zdrowi walniętą. Serio? Chyba zna swojego psa.
- Tak, twój pies mnie prosił, wręcz błagał - odparłem - mimo iż powiedziałem by po kogoś leciała, to tego nie zrobiła - westchnąłem.

— Trzeba było zrobic to co umiesz najlepiej. Odepchnac ja chamsko i sobie isc. — powiedziałam.
— Księżna by poszczekała i jesli poczułaby ze juz nic sie nie da zrobic to by sie uciszyła. — dodałam i kichnęłam zasłaniając sie rękawem.

- No tak lepiej byś zdechła i zostawiła biednego psa samego. Zajebiste rozwiązanie - mruknąłem
- Masz rację lepiej być egoistką - odparłem
- Poza tym za pierwszym razem zrobiłem to, bo nie wiedziałem co zrobi i do czego jest zdolna - dodałem

— Nie mow ze byś sie nie ucieszył to w taka bzdurę to ja nie uwierzę. — prychnelam.
— Nie wiem. Do wszystkiego. — dodałam pociągając nosem. Chciałam wrócić do siebie ale nie byłam pewna czy jak nie wstanę, nie przybije piątki czołem o podloge.

- Nie - odparłem - byłoby mi to obojętne - wyjaśniłem.
- No widzisz, sama mówisz, że do wszystkiego, więc nie dziw się mojej reakcji - mruknąłem.
- Nie rozumiem Cię, ale dobrze że nie muszę - dodałem.

— Faktycznie. Nie musisz. — powiedziałam.
— I byłabym wdzięczna gdybyśmy nie musieli na siebie wpadać. — dodałam podnoszac głowę i patrzac mu w oczy.

- To cudownie, w takim razie nie wchodź na wieżę zegarową, bo jestem tam prawie codziennie - odparłem.
- Też nie mam zamiaru Cię oglądać - mruknąłem

— No to masz pecha bo ja tez tam chodzę. Tylko stamtad widać tylnią czesc terenów. — powiedziałam.
— Zrobimy grafik.

- Jasne - odparłem sarkastycznie
- Może jeszcze weźmiemy ślub, wychowamy dzieci, zaciągniemy kredyt - wysmiałem ją.
No błagam ja i grafik, jeszcze czego?

— Nie... Ślubu to ja bym z toba nie brała... Moze kredyt. — odparlam.
— Mowie poważnie. Nie mam ochoty na ciebie wpadać a tam spędzam noce.

- A ja nie będę się stosował do grafiku - odparłem
- Przychodzę tam kiedy mam ochotę - mruknąłem - i nie zmienię tego tylko dlatego że tu tam też chodzisz. Już wolę Cię tam spotykać niż patrzeć kiedy mi czas wyznaczyłaś - dodałem

— Dobrze. — powiedziałam wzdychając.
— Jak juz tam bedziesz to chociaz udawaj ze cie tam nie ma... — dodałam. Juz nie chciało mi sie z tym debilem kłócić. On i tak nic nie rozumiał. Był zbyt tępy i zadufany w sobie.

- Okej - odparłem, ponieważ nie było to dla mnie problemem.
- Jeżeli ty też nie będziesz - dodałem.
Niech sobie nie myśli, że ona może coś więcej niż ja, bo prawda jest inna.
No ale co miałem zrobić moją rozmówczynią była arogancka idiotka.
- Skoro Ci tak przeszkadzam to po co siedzisz w moim pokoju? - spytałem

— Nie boj sie. Juz nigdy wiecej sie do ciebie nie odezwę. — zapewniłam go kręcąc głowa.
Na jego pytanie zawahałam sie.
— Bo... Ric bawi sie we fryzjera...— powiedziałam nadal czujac malutkie pazurki na plecach