Sala wejściowa

- Nie Rian - odparłem i pocałowałem ją w usta.
- Tak pokazujesz im, że mają rację - odparłem - mimo że jej nie mają.

Zaskoczył mnie nieco tym pocałunkiem. Ale w koncu sama go tez calowalam... Nawet nie wiem dlaczego to robiłam i dlaczego mu na to pozwalalam...
— A może mają? Nie zalezy mi na tym

- Nawet mnie dziewczyno, nie denerwuj - mruknąłem.
- Ile razy mam Ci mówić, że nie jesteś dziwką? - spytałem.
- Nie zależy Ci na tym jak Cię postrzegają inni?

— Nie wiem... Co bym nie zrobiła, i tak bedayslec to co chca. I tak zawsze beda gadac. Gdzie sie nie ruszę, słyszę jakies szepty za plecami. Wcześniej ich nie było. To wcale nie jest przyjemne. W ciagu jednego dnia usłyszałam wszystko...

- Nie możesz ich słuchać. Oni chcą byś myślała tsk jsk oni, byś przestała się szanować. Potem będzie więcej szeptów - dodałem.
- Rian nie możesz się im dawać - odparłem.
- Ceń siebie kotku - szepnąłem jej do ucha.

Czujac jego oddech na uchu, przeszedł mnie dreszcz. Odwrocilam wiec głowę w druga stronę, chrzakajac nerwowo.
— Wiem... Ale nie wiem czy jest CO cenić.

Widząc jak przechodzą ją dreszcze uśmiechnąłem się do siebie.
- A dlaczego uważasz, że nie ma? - spytałem i zassałem płatek jej ucha.

— A dlaczego Ty twierdzisz ze jest?— zapytałam wciągając gwałtownie powietrze i przygryzajac warge przez jego gest.

- Bo chciałem Ciebie, chciałem byś była moja - mruknąłem, odsuwając się od jej twarzy.
- Nie mówię o teraz, ale to nie zmienia faktu, że chcę byś się szanowała - mruknąłem

— Twoja? — powtorzylam.
– Nie sadzisz ze aby to miało możliwość zaistnieć to nasza ręlacja musiałaby wyglądać zupełnie inaczej?

- A nie sądzisz, że ciągnie Cię do mnie z nieznanych powodów? Nie sądzisz że to dziwne nie pamiętać osoby, z którą się niedawno rozstałaś? Nie sądzisz, że masz luki w pamięci od początku roku szkolnego aż do teraz? - spytałem.

— Po prostu najzwyczajniej na świecie na ciebie lecę.— wyjaśniłam.
— Nie... Nie sadze.... Nie wiem...

- To jedno, że na mnie lecisz - mruknąłem.
- A drugie to, to że już wiesz jak to jest być ze mną - odparłem.

— Byc z toba? Ja nigdy nie byłam i nie mam zamiaru z nikim byc. — odparlam.
— A moze to tobie ktos namieszał w głowie?

- Nie, nie namieszał - mruknąłem, kładąc podbródek na jej głowie i oplatając ją ramionami.
- Miałaś coś w pokoju? - spytałem - Chodzi mi o jakieś zdjęcia - dodałem.

— No. Nawet sporo. — odparlam.
— A co? Chcesz pooglądać? Rozbieranej sesji jeszcze nie miałam.

- Tylko swoich? - spytałem.
- Wiem, że nie miałaś - zaśmiałem się - A miałaś propozycję - mruknąłem.

— No tak... Ale nadal o tym mysle. — powiedziałam wzruszając ramieniem.
— No... Nie tylko swoich chyba... nie wiem. Nie przeglądam zdjeć.

- Mhm - odparłem.
Nie zamierzałem nic więcej mówić na ten temat, bo pewnie bym powiedział słowa, które znów musiałbym tłumaczyć, a i tak by mi nie uwierzyła.
To dziwne uczucie, gdy chcesz powiedzieć coś o przeszłości, a mimo to nie możesz.

— Dlaczego pytasz?— zapytałam, ukradkiem i chyba najwolniej na świecie, wsuwając palce dłoni miedzy jego. Dlaczego najwolniej na świecie? Moze sie nie skapnie...

- Tak w sumie z ciekawości - odparłem i uśmiechnąłem się lekko, czując jak delikatnie wsuwa swoje palce między moje.
Może jednak tak źle nie jest.

— A juz myślałam ze chcesz autograf...— westchnęłam teatralnie.
— Nie to nie...

- Tak, pragnę tego autografu jak...w sumie sam nie wiem - mruknąłem i zacisnąłem palce na jej dłoni.
- Raczej kasy za to nie dostanę - zaśmiałem się.

— Słuchaj... na ebay wszystko pojdzie. Nawet moj autograf. — odparlam, powoli odwzajemniajac uścisk dłoni.
— Nie jestes taki zły

- Ale musiałbym jakoś opchnąć go z czymś - mruknąłem.
- Bym coś powiedział, ale chyba to przemilczę - stwierdziłem.

— No powiedz cieniasie. — powiedziałam podnoszac głowę by na niego spojrzeć.
— Co? Stanął ci?

- A co jak tak? - spytałem.
- Naprawisz tę sytuację? Pomożesz mi z tym? - przechyliłem głowę w bok.

— Przykro mi ale nie. — odparlam szczerze, opierając głowę o niego, bez opuszczania jej.
— Nie będziemy wychodzić poza to co robimy teraz.

- Zmienisz zdanie - mruknąłem, przygryzając wargę.
- Tylko trochę czasu potrzebujesz, a sama przyjdziesz - dodałem, patrząc jej w oczy.

— Nie przyjdę. — powiedziałam nie odrywając od niego wzroku.
— Nie lubie odrzucenia. A ty zrobiłeś to dwa razy. Tak jakby. Wiec... nie pakuje sie juz w ciebie. Ale nie mowie ze musimy zerwac kontakt... czy cos

- Kiedy była druga propozycja? - spytałem.
- Praktycznie było by to niemożliwe byś pakowała się we mnie, ale na odwrót jak najbardziej - mruknąłem.
- Ależ ty łaskawa - stwierdziłem, przewracając oczami.

— Nie musisz byc taki. — odparlam.
— Nie musimy sie ze sobą zadawać jak nie chcesz. Nie jestes miłością mojego zycia zebym przeżywała to jak mrówka okres

- Jaki? - spytałem.
- Nawet nie wiesz jak bardzo się mylisz Rian. Naprawdę bardzo - mruknąłem.

— Sraki... Nie musisz byc sarkastycznym debilem. — warknelam.
— O... Teraz bedziesz mi wmawiał ze jesteśmy w sobie szaleńczo zakochani? No ciekawe kurwa.

- Nie jestem sarkastyczny - odparłem - No może niekiedy mi się zdarzy - dodałem.
- Tego nie zamierzałem powiedzieć - mruknąłem.

— A właśnie ze często jestes. — prychnelam.
— Nie? A to nowość popatrz!— dodałam. — Jak ci sie cos nie podoba słoneczko to moge sobie isc bo nie siedze tu bo mi wygodnie.

- Jestem tyle ile trzeba - mruknąłem.
- Rian jeśli chcesz iść to idź, nie chcę byś potem mi wypominała jak to źle ze mną było i ile czasu na mnie straciłaś - odparłem.

Zacisnelam usta i opuściłam głowę, prostując sie.
— Wiesz jaki problem jest z takimi jak ty?— zapytałam odwracając sie do niego.
— Nie słuchacie. Nigdy. Nie słuchacie tego co sie do was mowi. Jesteście wszyscy z jednego sortu.

- Skoro jesteśmy tak jak to określiłaś z jednego sortu, co nie czyni mnie nikim wyjątkowym...to naprawdę się dziwię, że tu jeszcze siedzisz i ze mną gadasz - odparłem.
- I nie wplotłem w to zdanie sarkazmu - dodałem na wszelki wypadek.

— No widzisz... Ja tez tego nie rozumiem. Ale moze cos ze mna nie tak Hm?— zapytałam.
— Moze jednak powinnam cos ze sobą zrobic Seby nie zadawać sie z toba

- To już Rian twój wybór - mruknąłem.
- Może powinnaś, a może nie - dodałem.

— Jestes strasznym dupkiem wiesz?— prychnelam kręcąc głowa z niedowierzaniem.
— Jak zapytałeś czy nie posiedzę tu z toba jeszcze chwilki, przez moment zastanowiłam sie czy aby na pewno kłamiesz. Przez krotki moment zobaczyłam cos co zawsze chciałam zobaczyc u innej osoby. Ale wyglada na to ze jestem zmeczona i juz nie ogarniam wszystkiego tak jak powinnam.

- Już to słyszałem, nie raz dzisiaj - mruknąłem.
- Pewnie jesteś zmęczona, bo już jest późno - mruknąłem, kładąc dłoń na jej ramieniu.
- I spędzanie z Tobą czasu jest fajne, ale zastanawiam się czy później nie będziesz mi tego wypominać. A naprawdę nie chcę później słuchać od Ciebie, że spędzenie ze mną czasu było błędem - odparłem.
- Dlatego też nie chcę Cię namawiać na siłę - dodałem.

— A czy wyglądam na osobę która robi komuś wyrzuty przez swoje własne decyzje?— zapytałam unoszac brew.
— Nie wiem z jakimi ludzmi ty sie zadajesz ale zmień troche towarzystwo

- Nie wyglądasz - odparłem.
- Ale na chamską też nie, a potrafisz być, przynajmniej w stosunku do mnie - mruknąłem.
- Towarzystwo z którym się zadaje mi odpowiada, więc nie muszę - stwierdziłem.