Sala wejściowa

- Już Ci kiedyś mówiłem, dlaczego nie lubię - mruknąłem.
- Czyli jednak piłaś - westchnąłem.

— Tak. Piłam. Spałam na błoniach. Przeziębiłam sie. Zmarzłam. I co? I nic. Bo nawet jak na chwile przestałam myślec to wszystko wróciło. Do tego ty teraz sie na mnie obrazisz, pokłócimy sie a ja znowu bede miałam ochotę od ciebie uciec.

- Nie zamierzam się z Tobą kłócić - mruknąłem - Nie zamierzam też się obrażać - dodałem.
- Ale idź do pokoju, wyśpij się i weź miksturę na kaca - odparłem.

— Nie chce spac. Nie mam ochoty na spanie. Ja juz na nic nie mam ochoty Tyler. — powiedziałam, slyszac ze coraz cześciej gubię głos.
— Czuje sie tak, jakby cos zżerało mnie od srodka. Po kawałku az do samego konca...

- W takim razie musisz coś zjeść, by przygnieść jedzeniem to co Cię zżera - odparłem z uśmiechem.
- I tak już chudziutka jesteś, więc ja coś Cię zżera to będzie Cię jeszcze mniej - dodałem.

— Jezu...— jeknelam ale uśmiechnelam sie lekko, pocierając dłonią czoło.
— Nie jestem tak silna jak myślałam ze jestem.. Czuje ze nie dam rady...

- To chyba jednak musisz iść a siłownie, skoro twierdzisz, ze nie jesteś dość silna, moja droga koleżanko - mruknąłem z uśmiechem.
- Nie wiem z czym...ale wierzę, ze dasz radę - odparłem.

Parsknelam lekko śmiechem i założyłam włosy za ucho.
— Ide sie przebrać... Gdzie mam przyjść?— zapytałam.

- Zależy gdzie wolisz - mruknąłem.
- Albo do mnie, albo od razu na siłownie - odparłem.
- Powiesz mi z czym nie dasz rady? - spytałem, przekręcając głowę.

— Moge przyjść do ciebie... — odparlam wzruszając ramieniem.
— Mm... Nie. Nie chce juz o tym mowic...

- To przyjdź do mnie - odparłem, zbliżając się do niej.
- Tylko nie strój się za bardzo - dodałem z cwanym uśmiechem

— Stroić? Na siłownie? Na siłownie zakłada sie minimalizm. — odparlam poprawiając w ramionach ciężkiego kota.
— Zaczynam sie bać kiedy uśmiechasz sie w taki sposób...— powiedziałam patrzac na niego podejrzanie.

- Ale ty nie możesz tak się ubierać - mruknąłem, nachylając się do jej ucha.
- Bo cały minimalizm, wyląduje u mnie w pokoju i będę miał gdzieś w jakiej relacji teraz jesteśmy - dodałem, prostując się i odchodząc.

Next > Dormitorium Puchonów.

Popatrzyłam za nim gdy odchodził z lekko rozchylonymi ustami.
Nie mowil poważnie? Nie. Nie mowil. Przewróciłam oczami i ruszyłam do siebie z kotem w ramionach.


Next: Dorm Ślizgonek

Stojąc juz w drzwiach sali, widziałam dokładnie scenę ktora odgrywała sie na błoniach. 
Kretyn. Gdy pocałował psa w mojej głowie pojawiło sie słabe wspomnienie tego ze cos sie pyszczył kiedy ja pocałowałam Magnusa. 
Nie ujawniałam swojej obecności. Stałam jedynie oparta jednym ramieniem o futryne wielkich drzwi. Zeobilo mi sie nieco przykro gdy zobaczyłam jak Tyler traktuje Maga. To tyko zwierzak. Przez moment walczyłam sama ze sobą zeby do niego nie podejść No ale cóż... Nadal okrywając sie kocem wyszłam na błonia.

Wchodząc do środka od razu zdjąłem rękawiczki i kurtkę. Chyba naprawdę będę musiał prosić o przeniesienie albo będę musiał wyjechać na kilka dni, co zapewne nie spodoba się dyrekcji, no ale cóż.
Usiadłem na schodach i oparłem się o barierkę.
- A jeszcze niedawno chciałaś ze mną być, a teraz zamierzasz...- nawet nie umiałem głośno tego dokończyć.

Opatuliłam sie mocniej kocem zeby przestać szczękać zębami.
— Ja? Ja chciałam z toba byc?— prychnelam. — Przestan wymyślać bo nie moge tego sluchac. Nigdy nikomu nie życzyłam śmierci... Nigdy nikt tak mi nie działał na nerwy.. ale ty... przy tobie czuje jakby cos wyzeralo mnie od srodka... niszczyło..

- Nie, nie ty - odparłem. Taka była prawda. Nie ona chciała ze mną być, ta Rian mnie nienawidzi, a ja nie umiem ich rozdzielić widząc, że osoba z którą sporo przeżyłem jest tą samą, która teraz mną pomiata.
- Nikt Ci nie każe mnie słuchać - mruknąłem, przymykając oczy i gładząc psa, który usiadł obok mnie.
- Ani nikt nie zmusza byś tu była - dodałem.

— Każe. — powiedziałam patrzac na niego. — Nawet nie zdajesz sobie o tym sprawy. Nigdy nie zdawałeś. — dodałam prostując sie.
— Prawda jest taka ze bez względu na to co do ciebie czuje, ty zawsze byłeś samolubem. — odparlam. — I wierzysz we wszystko co usłyszysz, jesli wmówisz sobie ze to jest dla mnie dobre. Spij dobrze. — powiedziałam idąc w stronę WS.

Słysząc jej slowa wstałem i podszedłem do dziewczyny łapiąc ją delikatnie za nadgarstek.
- Co powiedziałaś? - spytałem, patrząc jej w oczy.
Chciałem usłyszeć to z jej ust jeszcze raz.

– Co?— zapytałam odwracając sie od niego.
— Puść. — dodałam zaciskajac dlon na łączeniu koca którym byłam owinięta.
— Mieliśmy sie do siebie nie zbliżać.

- I tak zrobiłaś już pierwszy krok z każdym kolejnym jest łatwiej - odparłem, przysuwając się do niej.
- Dla mnie i tak już jest wystarczająco łatwo by się do Ciebie zbliżyć - mruknąłem, kładąc swoje czoło na jej.

— Mieszasz mi w głowie...— burknelam.
— Przez ciebie nie wiem co sie dzieje. Jak tylko sie zbliżasz... Moja głowa jest bliska eksplozji... Ja... Ja juz nie wiem... Zostaw mnie..

- Nie tego chcesz - mruknąłem, kładąc dłoń na jej policzku - Nie chcesz bym Cię zostawiał - dodałem.
- Chcesz czegoś więcej ode mnie - odparłem - Noe musisz się tego obawiać - stwierdziłem.

— Wmawiasz mi to... Nie wiem jakie zaklęcia i jak je na mnie rzucasz bo moja magia powinna je wyprzeć... Ale Przestan... cofnij je...— powiedziałam podnoszac wzrok.
— Dlaczego to robisz?

- Niczego Ci nie wmawiam - odparłem, przenosząc dłonie na jej talię.
- A tym bardziej nie rzucam żadnych zaklęć - stwierdziłem.
- Mówię Ci to co czujesz - mruknąłem, patrząc jej w oczy.

— Nie wiesz co czuje. — odparlam kręcąc głowa.
— Zle sie czuje przy tobie. Jakby ktos mieszał mi w głowie.. Jesli próbujesz oklumencji to Przestan. I tak ci nie wyjdzie... Nie rób mi krzywdy..

- Może nie znam wszystkich twoich emocji ale wiwm co mniej więcej czujesz - mruknąłem.
- Rian nie używam magii - odparłem - Jak chcesz mogę Ci oddać różdżkę - dodałem.
- Nie czujesz się przy mnie źle tylko dziwnie - stwierdziłem, przyciągając ją bardziej do siebie.

— Przestan Rhodes...— powiedziałam puszczając koc ktory zsunął sie ze mnie i zatrzymał na biodrach na ktorych znajdowały sie dłonie chłopaka, by położyć dłonie na jego torsie.
— Zostaw... Mieszasz mi w głowie... nie wiem co ty robisz..

- Aktualnie stoję i chłonę twoją obecność, póki mnie znów nie odepchniesz - mruknąłem.
- Zrozum, że nic ale to nic nie robię - dodałem.
- Gdybyś chciała odeszłabyś a tego nie robisz - mruknąłem.

— Bo nie chce odchodzić... Nie chce sie odsuwać... Ale nie chce tez przy tobie byc... Czuje ze mozesz mnie skrzywdzić. Bardzo mocno. Ze mozesz mnie zranić

- I dobrze czujesz - odparłem.
- Jak już mówiłem nie zamierzam kłamać i nigdy tego nie zrobiłem - mruknąłem.
- Mogę Cię zranić nawet nie do końca wiedząc co robię - stwierdziłem

— Wiec po co mnie teraz przy sobie trzymasz? Żałuje tych wszystkich slow... ale nie moge powstrzymac uczucia ze ci sie należały...— odparlam. — Jakbym dusiła niektóre z nich w sobie..

- Bo chcę Cię mieć przy sobie - odparłem
- Zresztą ty też chcesz być przy mnie a ty mnie ranisz - mruknąłem, chwytając ją za podbródek i unosząc lekko do góry.
- Większość dusisz - stwierdziłem i popatrzyłem ba jej usta, a następnie oblizałem swoje.

— Nieprawda... Nie chce byc przy tobie..— zaprzeczyłam.
— Daj mi spokoj... Nie wiem co sie tutaj dzieje ale chce zeby zniknęło..

- To dlaczego nie odchodzisz? - spytałem.
- W końcu sama się dowiesz - mruknąłem - Już powoli to robisz - dodałem.

— Nie wiem... Nie wiem...— wycedziłam przez zeby kucając i łapiąc sie za włosy. 
— Ja juz nie chce... Mam wrazenie ze zyje w jakimś... chorej wyobraźni...

Gdy dziewczyna kucnęła, zrobiłem to samo.
- Jak będziesz chciała coś wiedzieć albo coś wyjaśnić raczej do mnie trafisz - odparłem.
- Na razie się nie męcz - mruknąłem i pocałowałem ją w czoło, następnie wstając z kucek.

— Ja nie chce nic wiedziec... zrozum..— powiedziałam siadając na posadzce.
— Nie chce cie szukac... zbliżać sie do ciebie..

- Rozumiem - odparłem, po chwili ciszy.
- Jeżeli dzięki temu poczujesz się lepiej to mnie omijaj szerokim łukiem, jakoś to przeboleję - mruknąłem.

— Ale ja nie moge omijać cie szerokim łukiem...— powiedziałam cicho.
— Chce przestać o tobie myślec ale nie umiem.

- Nie da się -mruknąłem, ponownie przy niej kucając.
- Ale na tę chwilę myślisz mniej o mnie niż byś robiła to później - odparłem.
- Później będzie coraz trudniej - dodałem.

– Ja nie potrafie zrozumiec dlaczego... Dlaczego ciagle siedzisz w mojej głowie. Wyjdź z niej...— burknelam.
— Muszę sie czyms zając... Zeby sie ciebie pozbyć...

- To wszystko przez wspomnienia - odparłem, kładąc dłoń na jej ramieniu.
- No to wystarczy coś zacząć robić - zaśmiałem się cicho.

— Przestan... Dla ciebie to zabawne. Gdybys był na moim miejscu, nie byłoby ci do smiechu..— warknelam.
— Co ja takiego zrobiłam ze dostaje taka karę..