Sala wejściowa

— Nie. — powiedziałam, juz po chwili czujac na ramionach jego kurtke ktora pachniała jakos z ajomo.
— Zabierz kurtke... Nie chce.

- Będzie Ci cieplej - mruknąłem.
- Po prostu przestań odrzucać to co chcę Ci dać - odparłem. Powoli zacząłem pocierać dłońmi jej plecy.

— A co chcesz mi dać?— zapytałam odwracając głowę w bok.
— Hm?— dodałam. — Nie masz mi nic do zaoferowania. Nawet siebie.

- No mnie nie chcesz, więc nie mam jak nawet tego zrobić - mruknąłem.
- Na razie nie chcę żebyś zmarzła - odparłem - Więc po prostu powiedź w kurtce trochę. Nie zje Cię - dodałem.

— Nie chce niczego od ciebie. — powiedziałam. — Nawet kurtki. Niczego. — dodałam ciszej.

- Skoro tak bardzo niczego ode mnie nie chcesz to po co tu ze mną siedzisz? - spytałem.
- Naprawdę próbuję Cię zrozumieć, ale mi na to pozwalasz - odparłem.

— Bo nie chce wracać do dormitorium. Zadowolony?— warknelam.
— I nie pozwolę. Nie chce z toba żadnej bliższej relacji. Szczególnie takiej mentalnej.

- Nie, nie zadowolony - odparłem, zabierając z jej ramion kurtkę i przykrywając sobie nią kolana.
- Już to zrozumiałem. Tyle, że jak zaczynam rozumieć robisz coś kompletnie innego - mruknąłem.

— Przykro mi. Nie jestem w stanie zadowolić wszystkich. — westchnęłam.
— Juz nie bede. — obiecałam i oparłam głowę na dłoni.

- Tego nie jest nikt w stanie zrobić, zwłaszcza ty - mruknąłem, wstając ze schodów.
- No nie będziesz - odparłem, schodząc ze schodów.
- Chodź Cię odprowadzę - wyciągnąłem do niej dłoń.

— Zwłaszcza ja...— powtorzylam i parsknelam śmiechem. — No tak. — skwitowałam.
— Gdzie mnie chcesz odprowadzać?— zapytałam. Poczułam chłód na plecach gdy wstał ze schodów.

- A gdzie mogę chcieć Cię odprowadzić? - spytałem z lekko przymkniętymi oczami. Już nie umiałem ukrywać, że chce mu się spać.
- Do mojego pokoju - mruknąłem i uśmiechnąłem się szeroko.

— Bardzo zabawne. — prychnelam.
— Idz spac. Wyśpij sie bo wygladasz jak glut. — odparlam wstając ze schodów i otrzepując tyłek. Wezwałam z dormitorium swoja ciepła, biała kurteczkę i założyłam ją.

- Ale ja serio mówiłem - mruknąłem.
- A te twoje przezwiska robią się naprawdę żałosne - odparłem.
Gdy tylko zobaczyłem, że wkłada białą kurtkę, której jeszcze niedawno tu nie było, przewróciłem oczami.

— No cóż. Jaka osoba takie przezwiska nie?— powiedziałam nie patrzac na niego. Wcale nie robiło mi sie przykro.
No ale kurwa z kamienia nie jestem.
— Idz spac. Obym ci sie przyśniła w pięknym koszmarze. — powiedziałam z lekkim uśmiechem, schodząc ze schodów i zapinając kurtke po sama szyje.

Nic nie powiedziałem na jej słowa, bo nawet siły na to nie miałem.
- Powiedziałem, że Cię odprowadzę, więc ro zrobię - mruknąłem.
- Ale powiedz gdzie, bo naprawdę zaprowadzę Cię do swojego dormitorium, a tego nie zniesiesz - dodałem.

— Ja śpiąca nie jestem. Wiec nie zamierzam siedzieć w zamku bo nie mam takiego przymusu okej? Wiec wychodze sie troche odprężyć. Zadowolony?— zapytałam wkładając dłonie do kieszeni kurtki.
— Dobranoc Rhodes. Nie musisz sie witać ze mna jutro jesli gdzies na siebie wpadniemy. Możemy udawac ze sie nie znamy.

- Zadowolony byłbym wtedy gdybyś ze mną poszła - mruknąłem.
- W takim razie idę z Tobą - odparłem.
- Dobrze wiesz, że tak nie zrobię - stwierdziłem.

Zatrzymałam sie i odwrocilam do niego.
— Chyba zartujesz sobie ze mnie teraz. A niby z jakiej racji masz za mną łazić? Jestem twoja dziewczyną, córką czy suką? No chyba żadna z nich. — warknelam.
— Przed sekunda omal nie MDLAŁEŚ ze zmęczenia.— powiedziałam teatralnie.
— Wiec spadaj spac.

- Nie musisz na mnie warczeć - odparłem, spuszczając głowę.
- Nie mdlałem. Po prostu nie ukrywałem, że chce mi się spać, ale jutro i tak będę spał ile tylko chcę, więc chyba mogę spędzić z Tobą czas - mruknąłem.

— Po co?— zapytałam.
— A co jesli bym powiedziala ze nie chce?— dodałam używając slow które dwa dni w żeńskiej usłyszałam w pokoju spotkań od niego.
— Chcesz cos ode mnie ze zamierzasz za mna łazić? Przeciez jestem psychiczna, do niczego i żałosna.

- Jeśli byś powiedziała, że nie chcesz to bym zostawił Cię w spokoju - mruknąłem.
- Nie, nie chcę nic od Ciebie - powiedziałem.
- Tego nie powiedziałem - odparłem.

— Wiec o co chodzi?— zapytałam.
— Ciagle mówisz ze mnie nie rozumiesz. Ale ja ciebie tez nie rozumiem. Tez nie wiem o co chodzi ze tak sie zachowujesz.

- Ale po co mam Ci mówić skoro nie chcesz ze mną żadnej bliższej relacji, szczególnie mentalnej - powtórzyłem jej słowa.
- Więc po co chcesz to wiedzieć? - spytałem.

— No a ty po co chcesz za mna łazić Hm?— zapytałam.
— Ja nie akceptuje odrzucenia. A ty to zrobiłeś. Nie zamierzam za toba latać. Wiec ty tez tego nie rób

- Ale to ty nie zamierzasz za mną latać - mruknąłem -
A ja nadal mogę - odparłem.
- Rian, proszę Cię. Dobrze wiesz, że to nie było odrzucenie, zresztą jeszcze chwilę temu mogłaś zobaczyć co ze mną robi każdy twój ruch czy jęk - mruknąłem.

— Ja juz podjęłam decyzje. Nie mam zamiaru ci sie narzucac. — odparlam. — Przejdzie mi. — dodałam.
— A co do twoich reakcji, to normalnie. Jestes mlody i łatwo cie podniecić. Tyle

- Zrozum, że nigdy się nie narzucałaś - mruknąłem - Raczej spotęguje, a nie przejdzie - odparłem.
- Uwierz mi nie takie rzeczy mnie kręcą - stwierdziłem - tylko z Tobą jest inaczej - dodałem.

— Wątpię. Nie znasz mnie wiec nie wiesz jaka jestem. — powiedziałam kręcąc głowa i wbijając wzrok w swoje buty.
— No cóż... Wiec masz pecha no..

Na pierwsze jej zdanie nie odpowiedziałem, bo jak sama wcześniej powiedziała, miałem nie wspominać o tym że ją pamiętam.
- Raczej szczęście - mruknąłem.
- Nie rozumiem, dlaczego miałbym to nazwać pechem

— Bo skoro tylko ja podniecam cie w taki sposób, to mozesz mieć mały problem z kobieta swojego zycia. — wyjaśniłam jak małemu dziecku które nic nie kuma.

Słysząc jej ostatnie słowa, posłałem jej słaby uśmiech. Póki co nie przejmowałem się tym, że moja urocza rodzinka już mi załatwiła "kobietę mojego życia", aż do teraz gdy Rian o tym wspomniała.
Przez chwilę nie wiedziałem co powiedzieć, dopiero po chwilo zdobyłem się na jakąkolwiek odpowiedź.
- Już i tak mam - mruknąłem.

— Oj... I do tego jestes zdrajcą. To niedobrze. — zacmokałam, czujac ukłucie winy.
— To tym bardziej nie zbliżaj sie do mnie. Załatw swoje sprawy.

- Nie mogę być zdrajcą skoro jej nie mam - mruknąłem, patrząc na nią.
- To by było dziwne zdradzać nikogo z kimś - odparłem spokojnie.

— No to sie zdecyduj. Na słowa ze mozesz mieć problem z ukochana odpowiadasz ze juz masz... A teraz mówisz ze nie mozesz zdradzać nikogo... Coraz bardziej mieszasz.— odparlam.
— Idz juz.

- Psem nie jestem, że dam się od tak wygonić - odparłem.
- Powiedziałaś że mogę mieć mały problem z kobietą swojego życia, to Ci odpowiedziałem że tak. Tyle że ty nie zrozumiałaś - mruknąłem.
- Mam problem, bo jej nie mam i bie będę mieć, rozumiesz? - spytałem.

— Dobra. Jezu. Przeciez ja mam to w dupie. Póki cos nie ryczy sie mnie to mam to w dupie. — zasmialam sie.
— Nie wyganiam cie. Po prostu chciałeś spac a ja chce byc sama.

Nie powiem, że mi się przykro nie zrobiło, ale takie było już jej zachowanie, do którego nie byłem przyzwyczajony.
- Trzeba było powiedzieć od razu, że chcesz zostać sama - mruknąłem.
- Dobranoc Rian - powiedziałem, odwracając się do niej tyłem i zmierzając w kierunku swojego dormitorium.

Pożałowałam swoich slow. Miał racje. Bedzie gorzej. Ale juz jest...
— Tyler...— zaczelam robiąc krok w jego stronę ale szybko ugryzłam sie w jezyk. Dosłownie.

Słysząc jej skóra odwróciłem się do niej.
- Tak? - spytałem. Myślałem, że może czegoś zapomniałem, ale nic nie zauważyłem w zasięgu wzroku.

— Ammm... Yyyy...– zaczelam bardzo inteligentnie.
— Mmm.. Spij dobrze.. tam.. — odparlam zaciskajac dłonie w kieszeniach.

- Ty też - mruknąłem, uśmiechając się lekko.
- A no i powodzenia w szukaniu tego chłopaka czy jakkolwiek go zwiesz - dodałem i poszedłem w swoją stronę.

Next > Dormitorium Puchonów

— Dzięki...— powiedziałam cicho gdy odszedł. Stałam przez chwile bez ruchu po czym w koncu odwrocilam sie na pięcie i poszłam do Hogsmeade.