Pokój Wspólny

- Jeszcze się to zmieni - uśmiechnąłem się groźnie i zacząłem ją łaskotać.

Pisnęłam-Nieee, przestań-wydusiłam z siebie zanosząc się śmiechem. Pomimo tego, że okropnie się wierciłam trzymałam najmocniej jak się da poduszki.

- Poduszka albo piekło łaskotkowe, wybieraaaaj!

-Val, przestań-ponownie się zaśmiałam obracając się. Położyłam się na poduszkach-Nie dostaniesz ich

Przestałem ją łaskotać i wziąłem ją na ręce. - Czas naaaa podróż! - położyłem ją w fotelu i usiadłem na kanapie, wziąłem obie poduszki w ręce. - Weeeeeeeeeee are the champions, my frieeeeeeeeends!

-To jest nie fair-mruknęłam podnosząc się z fotela. Stanęłam przed chłopakiem i wyciągnęłam ręce w kierunku poduszek. Stanęłam na palcach, a potem zmarszczyłam brwi-Czemu wy wszyscy musicie być tacy wysocy-wymamrotałam siadając na kanapie.

- Cóż, matka natura nie jest fair - westchnąłem. - Nie oddam poduszek, no chyba że nimi rzucając. Lubię Twój śmiech, wiesz?

-Mhhhm-mruknęłam i odwróciłam głowę częściowo zakrywając twarz włosami-Nie dostanę już tych poduszek?-parsknęłam.

- A co, pokochałaś je? - zapytałem z rozbawieniem.

-Ja nimi nie rzucam-zaśmiałam się podnosząc głowę, lekko ją zadarłam aby spojrzeć na Vala.

- Jaka Ty jesteś niska - westchnąłem i lekko poklepałem ją po głowie.

-No ej!-mruknęłam zabierając jego rękę z głowy-Wiem, że jestem

- Lubię to robić osobom, które są ode mnie niższe. Kiedyś moja sexfriend nie wytrzymała i wykręciła mi rękę, nie na długo - zaśmiałem się.

-Ja nie lubię gdy ktoś mi tak robi-burknęłam krzyżując ręce na wysokości klatki piersiowej.

- To się przyzwyczajaj, czasem to u mnie odruch - poczochrałem ją po głowie.

-Ale ty jesteś-mruknęłam odwracając się do niego plecami. Ponownie złapałam go za rękę i zdjęłam ją z moich włosów. Puściłam ją ponownie krzyżując ręce.

- Jestem, jaki jestem - wzruszyłem ramionami. - Fajnie się Ciebie denerwuje, to będzie moje hobby.

-W sumie, zjadłabym coś-powiedziałam odwracając się do niego i kompletnie zignorowałam jego odzywkę-Idziesz?

- W sumie, możnaby pójść - podniosłem się i rzuciłem w nią dwiema poduszkami.

Odłożyłam poduszki na kanapę mierząc chłopaka wzrokiem. Wzięłam turkusowy szkicownik i zaniosłam go do dormitorium-To chodźmy-mruknęłam i wyszłam z pokoju wspólnego.

NEXT no chyba raczej w WS

Wyszedłem za Samanthą.

Kobieta dotarła tu jako pierwsza i odrazu nawał wspomnień uderzył ją niczym bokser. Szybko wróciła na ziemię i stanęła gdzieś na środku sali czekając aż wszyscy się tutaj zbiorą i jakoś ogarną. Nie bardzo wiedziała co mówić,ale coś zaimprowizuje to chyba najlepsze rozwiązanie. Krzyżowała dłonie i patrzyła jak wszyscy wchodzą i się ustawiają

Wszedłem do pokoju i zmierzyłem wzrokiem naszą opiekunkę. Wyglądała dosyć... Ciekawie. Oparłem się o ścianę.

Przyszłam za grupką swoich z uśmiechem. - Dobry wieczór - przywitałam się z nauczycielką i usiadłam na kanapie wygodnie.

Dakota skinęła do dziewczyny i rozejrzała się po pokoju. Chyba byli już wszyscy, zagwizdała w ten swój charakterystyczny sposób żeby ich uspokoić. Kiedy była cicho uśmiechnęła sie do nich
-A więc witam was w tym nowym roku akademickim. Jestem Dakota Chase i od dzisiaj jestem waszą nowym opiekunką oraz nową nauczycielką od opieki nad magiczymi sworzeniami- powiedziała do niech spokojnym głosem- Wiem że nie lubicie tych oficjalnych gadek sama za nimi nie przepadam no ale trzeba, więc po tamtej stronie są dormitoria dziewcząt a tam są dormitoria chłopców. Jak wiecie dziewczyny mogą wejść do chłopaków ale chłopcy już do pań nie mogą. Tak wiem lekka dyskryminacja, ale co poradzisz- powiedziała z uśmiechem- Jeśli macie do mnie jakieś pytania to nie krępujcie się i je zadajcie.

Weszłam do znajomego mi pokoju wspólnego i oparłam się o ścianę, tak samo jak Val. Wpatrywałam się w jedno miejsce. Mianowicie w kanapę. Przypominał mi się Mort. Właśnie...Od jego wyjazdu nie dostałam żadnego listu-zero odzewu. Parę razy pisałam, ale nie otrzymywałam odpowiedzi.

- W sumie to ja mam jedno pytanie, Pani Profesor - podniosłam rękę patrząc na nauczycielkę.

- A więc słucham cię moja droga- powiedziała do niej z uśmiechem i zachęciła ją do dialogu

- Mówi się pomarańcz czy pomarańcza?

Lekko ją zaskoczyło to pytanie ale i rozbawiło. Jakie to szczęscie że zna odpowiedź
-Zalezy czy mówimy tutaj o kolorze czy owocu. Jeśli o owocu to pomarańcza ponieważ jest rodzaju żeńskiego. Natomiast jeśli mówimy o kolorze mówimy pomarańcz- powiedziała do niej z uśmiechem- Ktoś jeszcze ma jakieś interesujące pytania?- spytała ich z uśmiechem

- W sumie to mam jeszcze jedno - usiadłam po turecku i poprawiłam włosy.

- Proszę bardzo zadawaj je- powiedziała patrząc na nią. Była ciekawa o co teraz zostanie spytana

- Myśli Pani - zaczęłam, teatralnie marszcząc brwi - że chomik gra na ukulele, bo sarna kaszalot?

Na jej słowa próbowała się nie roześmiać się na twarzy był szeroki uśmiech
-Skoro mi wychodzi gra na ukulele to wydaje mi się że chomikowi też może się udać, nieważne jaki ma powód. Może to być dlatego że sarna jest kaszalotem- powiedziała rozbawiona i spojrzała na uczniów- Czy ktoś inny ma jakieś pytania?

- A miałam jeszcze ostatnie pytanie nooooo... - jęknęłam niezadowolona i oparłam się o kanapę plecami.

-Dobrze niech będzie ci to ostatnie pytanie- powiedziała do niej z uśmiechem

- Jeśli dodam parówkę do parówki - zaczęłam palcem pocierając podbródek - to stężenie kartonu zabije Hankę? - spojrzałam na nią pytająco.

-W sumie na to pytanie nie mam za bardzo odpowiedzi. Nie zastanawiałam się- powiedziała z zastanowieniem - Dobra czy ktoś coś jeszcze?

- To ja już pójdę do siebie - zaoferowałam i wstałam. Pomachałam Sam i chłopakowi, po czym zniknęłam w drzwiach do dormitorium dziewczyn.
NP: Dormitorium Dziewczyn.

-Dobrze to życzę wam spokojnej nocy i do zobaczenia jutro- powiedziała do nich z uśmiechem i wyszła z pokoju wspólnego i ruszyła do siebie
Z/t

-Ja też już pójdę. Dobranoc- powiedziałam podnosząc się. Skierowałam się do dormitorium dziewczyn i zerknęłam na Vala- Do jutra- dodałam uśmiechając się ciepło
NP: Dormitorium Dziewczyn

Weszłam do pokoju wspólnego poprawiając przy tym koszulkę. Westchnęłam i usiadłam na kanapie opierając głowę o kolana. W sumie jest zimno, a ja siedzę w spodenkach i koszulce. Eh. Poczułam jak na ciele robi mi się gęsia skórka i objęłam rękoma nogi, przyciskając je bardziej do klatki piersiowej. Nie było tu nigdzie koca?

- Nie jest Ci zimno? - mruknąłem stojąc pod ścianą. - Koca nigdzie nie ma?

-Jeśli zobaczysz jakiś koc, daj znać- mruknęłam patrząc przed siebie.

- Zawsze ja mogę być Twoim kocem - wzruszyłem ramionami siadając obok szatynki i ją objąłem ciepło. - Lepiej?