Pokój Wspólny

-to spoko, jakoś dziwnie odpłynęłaś.
Wróciłem na swoje miejsce.
-masz jakieś plany?

-Niespecjalnie- powiedziałam opierając się o splecione dłonie. Przemknęło mi przez głowę, że mogłabym spędzić ten czas z Mortem, ale on pewnie jest już zajęty...

Wszedłem do pokoju, przeczesując dłonią wciąż wilgotne włosy.
- Dzień dobry - powiedziałem do dwójki Krukonów.

-Cześć Mort- rzuciłam w jego stronę z uśmiechem.

-Co tam, idziecie do wioski? - zapytałem, przechodząc przez oparcie kanapy i siadając na niej ze skrzyżowanymi nogami.

-W sumie, ja mogę. Nie mam co robić.- powiedziałam wzruszając ramionami- A ty Michael?- spytałam patrząc na niego, lekko się zdziwiłam gdy nie odpowiedział. Wstałam z miejsca po czym podeszłam do Morta.

- To się zbieramy? - zapytałem i obmacałem kieszenie. Portfel był na miejscu, musiałem iść tylko po coś cieplejszego do narzucenia. - Na pewno musze iść dziś do Scrivenshafta

-Jasne- powiedziałam. Na chwilę wyszłam i wzięłam niewielką torbę i kurtkę, którą trzymałam w rękach.-Ja jestem gotowa.

Równocześnie z Sam poszedłem po rzeczy. Narzuciłem kurtkę, schowałem różdżkę do rękawa i zszedłem do pokoju. Dziewczyny jeszcze nie było. Gdy się pojawiła uśmiechnąłem się do niej i zapytałem:
- Byłaś już kiedyś w Hogsmeade?

-Nie- odpowiedziałam i spojrzałam na niego z lekkim uśmiechem

- No to będzie sporo do odhaczenia - powiedziałem. - Chodźmy. Zaczniemy od Trzech Mioteł.
*następny w Trzech Miotlach*

-No to chodźmy- powiedziałam z uśmiechem i ruszyłam za chłopakiem
NP trzy miotły

Wszedłem do pokoju wspólnego i położyłem Letycję na kanapie. Przykryłem ją kocem i zaniechałem prób budzenia jej.

Leżałam znikając totalnie pod kocem, śpiąc sobie słodko i spokojnie, śniło mi się chomicze królestwo. - Chomiki do ataku! - krzyknęłam przez sen i wróciłam do normalnego spokojnego snu.

Obudziłam się, złapał mnie przerażający ból głowy. O cholera... Ile ja wczoraj wypiłam na brodę Merlina? Wstałam i z trudem ruszyłam do drzwi. Skrzydło szpitalne... A może jest eliksir na kaca?...
NP: Pokój Diany Blake

Weszłam do pokoju wspólnego krukonów. Otuliłam się szczelniej kocem. Po chwili usiadłam na kanapie i wpatrywałam się w kominek. Nie potrafiłam zasnąć. Gdy odpływałam do krainy snu, były to okropne koszmary. Na samą myśl schowałam się bardziej w ciepłym kocu. Westchnęłam cicho bawiąc się końcem za dużej na mnie koszulki nocnej.

Zszedłem do pokoju wspólnego, bo wydawało mi się, że zostawiłem w nim książkę. Rzeczywiście, zguba leżała na stole. Wziąłem ją i już miałem wracać do dormitorium, gdy na kanapie zauważyłem kokon z koca.
- Hej, gąsienico - Dosiadłem się do Sam. - Spać nie możesz?

Spojrzałam na niego i pokiwałam głową- Głupie koszmary- mruknęłam. Po chwili zerknęłam na to, co trzyma w rękach. Chciałam zapytać, co tu robi, a odpowiedź nasunęła się sama.

- Nie zazdroszczę. Dawno nie miałem koszmarów. - Położyłem książkę obok siebie, splotłem ręce na karku i oparłem się na nich. - Jak byłem młodszy, to śnił mi się wciąż sam koszmar. Teraz nigdy nie pamiętam snów.

-Chcesz mi powiedzieć o czym był?-spytałam patrząc na niego zaciekawiona.

- To się wiąże z pewnym wydarzeniem - zacząłem powoli i wbiłem wzrok w swoje dłonie. - Dziesięć lat temu spędzałem wakacje u babci. Zabrała mnie na spacer po wsi. Pamiętam, że biegałem wokół niej, jak to dzieciak. W pewnym momencie z łańcucha jednego z sąsiadów zerwał się ogromny pies i zaczął pędzić w moją stronę. Przewrócił mnie i w tym samym czasie odepchnęło go wyładowanie magii. Pamiętam krzyk babci i jego kły blisko mojej twarzy. - Przełknąłem ślinę. - Potem rzucił się na babcię. Ona nie miała się jak obronić, a ja nie mogłem nic zrobić. Leżałem na ziemi i patrzyłem jak... - urwałem i chrząknąłem. - Babcia przeżyła, ale ledwo. Tamtego psa uśpili - skoczyłem historię. - Potem często śniło mi się jak ten kundel wchodzi do mojego domu i zagryza wszystkich po kolei, a ja tylko stoję sparaliżowany i nic nie mogę zrobić. Nie mogę sobie przypomnieć kiedy skończyły się te sny, ale żadnych innych nie pamiętam. - Uniosłem wzrok na dziewczynę. Twarz miałem spokojną, ale dłonie trochę mi drżały. Wsunąłem je do kieszeni. - A tobie co się śniło? - zapytałem.

Nie umknęło mi to, że dłonie Morta zaczęły się trząść. Wygramoliłam się z mojego "kokonu" i narzuciłam na ramiona chłopaka koc. Po chwili przysunęłam się i wpatrywałam się w kominek-To zaczęło się od tego, że byłam w niewielkim domu. Miałam tam z sześć lat. Siedziałam z rodzicami w pokoju i rozmawialiśmy. To były święta, więc nie byliśmy sami. W pewnym momencie wszyscy jakby zamarli. Nagle weszli do pokoju jacyś mężczyźni ubrani na czarno. Wzięli mnie i moją mamę. Wyszliśmy z domu, a raczej oni nas wyciągnęli stamtąd. Krzyczałam, płakałam, a moja mama milczała i wpatrywała się w ziemię. Byłam strasznie przerażona. Rzucili nas na ziemię. Zaczęli podpalać dom. Jeden z nich przytrzymywał mnie, a drugi molestował moją matkę. Pisnęłam aby ją zostawili. Wtedy dostałam w twarz. Zaraz potem widziałam jak dom płonie, a w tym część mojej rodziny. Widziałam mojego ojca przez okno kuchenne. Siedział tam przywiązany i płonął żywcem. Głośno krzyczał. A tamci mężczyźni po prostu na to patrzyli i paskudnie się uśmiechali. Zaczęli do mnie podchodzić i wtedy...Obudziłam się-skończyłam opowiadać i przeniosłam swój wzrok z kominka na siedzącego obok chłopaka.

Uśmiechnąłem się, gdy nakryła mnie kocem. Wysłuchałem jej opisu i przytuliłem ją do siebie.
- Dobrze, że to był tylko sen - powiedziałem.

-Tylko sen-powiedziałam cicho i wtuliłam się w chłopaka-Tylko jedno się zgadza. Fakt, że nie mój ojciec nie żyje-dodałam jeszcze ciszej.

- Przykro mi - powiedziałem, delikatnie głaszcząc ją po plecach.

Poczułam jak w oczach zaszkliły mi się łzy-Tak bardzo mi go brakuje-powiedziałam cicho pociągając nosem.

Uniosłem ją delikatnie i posadziłem na swoich kolanach. Otuliłem nas kocem i otarłem łzę spływającą po jej policzku.
- To normalne, że tęsknisz - powiedziałem cicho. - W końcu był twoim tatą.

Lekko zaskoczyło mnie to, że chłopak mnie posadził na swoich kolanach i nakrył nas kocem. Spojrzałam na niego jak otarł mi łzę z policzka. Po chwili poczułam, że napływają kolejne i schowałam się pod kocem przyciskając twarz do koszulki Morta, która robiła się coraz bardziej mokra-Chociaż raz...Chociaż raz mógł posłuchać i nie jechać-powiedziałam cicho ponownie wybuchając płaczem

Czułem jak cała drży od płaczu. Objąłem ją mocniej ramionami.
- Czym on się zajmował? - zapytałem

-On był architektem. Tak jak ja był w nosie w kartkach-powiedziałam lekko się uśmiechając-Wtedy była zima. Zapomniał o pewnym projekcie, który miał w biurze i chciał po nie jechać. Nie lubił zostawiać tam swoich rzeczy. Nie chciałyśmy z mamą aby jechał, ale on się uparł. Wyszedł i już nie wrócił-powiedziałam półgłosem-Nie był okropnym kierowcą. Był jednym z lepszych. Ale wtedy na drodze. Wtedy na drodze był wypadek. Zderzył się z pijanym kierowcą. Ten przeżył. Nie zasługiwał na to! Nie zasługiwał-powtórzyłam dalej płacząc. Czułam jakbym się cofnęła czasie. Siedziała z mamą wtedy i płakała razem z nią.

Nie odezwałem się już. Wciąż obejmowałem dziewczynę i kojąco się kołysałem. Czekałem aż się wypłacze, w końcu czasem trzeba dać upust emocjom.

Po dłuższym czasie uspokoiłam się, a raczej przestałam płakać. Nie zauważyłam nawet, że przez większość czasu ściskałam w dłoni materiał koszulki Morta. Wychyliłam głowę znad koca. Spojrzałam na niego, a potem go przytuliłam-Dziękuję, że jesteś-powiedziałam cicho.

Uśmiechnąłem się z troską i dotknąłem jej twarzy. Cała się zgrzała od tego płaczu.
- Powinnaś iść spać - powiedziałem łagodnie.

-Nie chcę mieć kolejnych koszmarów-powiedziałam patrząc na niego-Nie chcę-powtórzyłam i spojrzałam w bok.

- To zostanę tu z tobą - powiedziałem. Było mi już trochę niewygodnie, ale przemilczałem to. Założyłem jej za ucho kosmyk włosów, który opadał na twarz.

-Wiesz przecież, że nie musisz-powiedziałam i ponownie spojrzałam na Morta.

- Już wiesz czego najbardziej się boję. Teraz muszę być dla ciebie miły, bo inaczej wykorzystasz to przeciwko mnie - powiedziałem jej do ucha. Gdy się odsuwałem mój wzrok zatrzymał się na chwilę na jej ustach, ale powstrzymałem chęć pocałowania jej. To chyba nie był dobry moment.

-W jaki sposób miałabym to wykorzystać?-spytałam unosząc brwi

Weszłam do pokoju wspólnego niosąc w ręce skrzypce. Byłam uniesiona po czasie spędzonym z Noelle.
- O, hej - przywitałam się z uśmiechem i poszłam do dormitorium, skąd było słychać później dobrze graną muzykę ze skrzypiec.
NP: Dormitorium Dziewczyn.

- Niecny - szepnąłem, wytrzeszczając oczy. - A tak na serio, to po prostu źle bym się czuł z faktem, że siedzisz tu sama. - Zatoczyłem głową koło, żeby trochę rozruszać kark i zdjąłem z siebie koc. Zrobiło się jakoś ciepło. Spojrzałem na Letycję wchodzącą do dormitorium. - Hej - powiedziałem nieco zdziwiony jej dobrym humorem. Do tej pory widziałem ją chyba tylko w wersji dogłębnie zranionej i pijanej.

Zanim zdążyłam coś odpowiedzieć do pokoju weszła Letycja. Tak jak szybko się pojawiła, tak zniknęła. Nawet nie zdążyłam się przywitać, a dziewczyny już nie było-Nie jest ci niewygodnie?-spytałam po chwili patrząc na niego- Gdyby tak było to powiedz-dodałam

- W porządku - skłamałem. Z takim słodkim ciężarem może mi być niewygodnie. Zacząłem nasłuchiwać. - Słyszysz? To skrzypce?

-Chyba- powiedziałam cicho i również zaczęłam słuchać- Nie wiedziałam, że gra- pomyślałam delikatnie się kołysząc.

Uśmiechnąłem się, gdy poczułem, że dziewczyna się kołysze. Chwyciłem ją za ręce, powoli wstając. Ukłoniłem się i uśmiechnąłem.
- Czy mogę prosić panią prosić do tańca? - zapytałem.

Cicho się zaśmiałam. Uniosłam głowę zadzierając ją. Wcześniej nie zauważyłam tego, jak bardzo niska jestem przy Morcie. Złapałam za boki mojej koszulki i uniosłam ją dygając, jak to robiły królewny w filmach. Cieszyłam się, że jest na tyle długa, że przypominała sukienkę i na tyle luźną aby moja figura nie była aż tak widoczna-To będzie zaszczyt- odparłam z lekkim uśmiechem