Pokój Wspólny

- Eh... - westchnąłem znów i przyjrzałem się jej twarzy.

Spałam dalej, czasami marszcząc nos. W pewnym momencie objęłam Vala i przytuliłam.

Odwzajemniłem przytulenie i zamknąłem oczy.

Otworzyłam oczy-Przysnęłam?-mruknęłam odsuwając się. Podniosłam się z kanapy-Ja lepiej już pójdę-powiedziałam cicho i skierowałam się do dormitorium.

NP:Dormitorium Dziewczyn (Rav)

Weszłam do Pokoju Wspólnego. Poczułam charakterystyczny zapach przez co lekko zakręciło mi się w nosie. Położyłam się na kanapie plecami. Skończyłam czytać gazetę i list od mamy. Wampiry? Wilkołaki? Tajna organizacja? To wszystko, wewnątrz mnie najzwyczajniej na świecie przerażało. Tak naprawdę boję się tego, że polegnę. Bo nie jestem silna. Jestem bardzo słaba. A każda ważna osoba odeszła. Dlaczego muszę polegać na innych? Westchnęłam siadając na kanapie "po turecku". W pokoju panował półmrok, pomimo tego miałam ochotę czytać książkę. Bo to właśnie one odrywały mnie od rzeczywistości, ale nie potrafiłam się ruszyć.

Pokój się otworzył, a w progu stanąłem ja rozglądając się po jego wnętrzu. Był całkiem ładny ale to nie o to teraz chodziło. Męskie dormitorium, gdzie, jak, w którą stronę? Właśnie tego trzeba było mi się dowiedzieć. Wszedłem głębiej i zauważyłem ciemnowłosą dziewczynę siedzącą na granatowej kanapie. Ona musi coś wiedzieć. Podszedłem do niej i z uśmiechem rozpocząłem rozmowę
-Przepraszam, szukam dormitorium. Wskazałbyś mi drogę?-Czy to głupie pytać o takie rzeczy? Mam nadzieję, że nie.

Słysząc czyjś głos lekko się wystraszyłam. Uniosłam wzrok znad kanapy na chłopaka, który się o coś spytał. Niewiele widziałam jednak po głosu nie rozpoznałam, co znaczyłoby tyle, że chłopak jest tutaj nowy.-Dormitorium?-powtórzyłam i podniosłam się z miejsca.- Dormitorium chłopaków jest tutaj- wskazałam na drzwi, które znajdowały się po mojej lewej stronie-Jesteś nowy, prawda? Samantha Drought, ale możesz mi mówić Sam- powiedziałam.

Dormitorium chłopaków na lewo, zapamiętać. Mam nadzieję, że nie będą mi się mylić strony i nie odwiedzę pomieszczenia dla dziewczyn. Nowi ludzie zawsze mają najgorzej. Trzeba się wbić w towarzystwo i na nowo wszystkich poznawać.
- Mathew McCourtney ale mów mi Mat-ująłem jej dłoń i ucałowałem, jakieś maniery trzeba zachować, prawda?
-I tak jestem nowy-zaśmiałem się cicho.

-W takim razie miło mi cię poznać, Mat- wydukałam czując na policzkach palące rumieńce. Cofnęłam prędko rękę-Potrzebujesz kogoś do oprowadzenia po Hogwarcie?-zapytałam unosząc wzrok, który wcześniej skierowany był na podłogę, na twarz chłopaka.

-Ciebie również-Powiedziałem rozbawiony. Uśmiechnąłem się widząc jej rumieńce, porządnie musiało ją zawstydzić moje powitanie. -Tak, zdecydowanie potrzebuje, łatwo można się tu zgubić. Dziwię się, że dotarłem aż tutaj-zaśmiałem się-chciałabyś mi pomóc?-zapytałem z nadzieją, że dziewczyna się zgodzi.

-Mm, postaram się jak najlepiej cię oprowadzić, chociaż nie jestem w tym jakoś szczególnie dobra- powiedziałam. Oprowadzanie nowej osoby po Hogwarcie, jest bardzo dobrym pomysłem, bo pomoże zająć myśli czymś innym.-W sumie nie wiem od czego zacząć. Chociaż jednak wiem. Najpierw zanieś swoje rzeczy, lepiej ich cały czas nie targać- dodałam uśmiechając się lekko.

-Myślę, że dasz rade-uśmiechnąłem się do niej i przytaknąłem zgadzając się z dziewczyną. Jak powiedziała, tak zrobiłem. Odniosłem walizki do dormitorium i razem z Jackie wróciliśmy do Sam.
-Możemy iść-oznajmiłem podchodząc do dziewczyny-Od czego zaczynamy?

-Więc, jedną część mamy za sobą, czyli dormitorium- powiedziałam uśmiechając się. Skierowałam się w stronę wyjścia z pokoju-Na siódmym piętrze są dormitoria Gryffindoru, na szóstym pokoje nauczycieli. Na piątym nie ma nic ważnego więc można iść na czwarty gdzie jest biblioteka.

Szedłem cały czas za dziewczyną słuchając jej uważnie. Cieszyłem się, że trafiłem akurat na nią, a nie na zamkniętego w sobie, niezbyt miłego chłopaka.
-Okej więc na czwarte piętro!-krzyknąłem teatralnie śmiejąc się.

W odpowiedzi jedynie się uśmiechnęłam. Przynajmniej starałam. Z tyłu głowy wciąż było to uczucie, że stanie się coś złego. Okej, grunt, że nie jesteś sama. Więc kierunek, czwarte piętro.

NP: korytarz na czwartym piętrze

Szedłem po prostu za oprowadzającą mnie dziewczyną.
NP/korytarz na czwartym piętrze

Możliwe, że gdy Valentine wnosił mnie do Pokoju Wspólnego, zasnęłam-Możesz mnie już odstawić-powiedziałam cicho spoglądając na niego. Nie chciałam aby jeszcze się męczył. Nie wyglądał na wycieńczonego, jednak był to wysiłek aby wnieść mnie po schodach, tak przynajmniej myślę. Chociaż, czy Morgenstern kiedykolwiek zrobił to, o co go prosiłam? Przetarłam oczy jedną ręką i oparłam głowę o klatkę piersiową Vala, czekając aż coś powie. Miałam jedynie nadzieję, że nie stwierdzi, iż musi już iść. Przy nim czułam się tak bezpiecznie.

Tak, Valentine niósł ją całą tą drogę i nie wyglądał nawet na trochę zmęczonego. Praca nad sobą, chęć rozwijania się i rośnięcia w siłę, to wszystko się na to składało. Dodatkowo, Samantha była dla niego chuchrem. Kiedy Drought spała, Morgenstern pozwolił sobie w tej duchowej samotności na chwilę słabości i nie ukrywał, jak bardzo rozczulił go widok śpiącej, słodkiej, niewinnej brunetki.
— Jakoś mi się nie chce. Cholera, trzeba iść spać, a do męskiego cię nie wniosę - westchnął ciężko i położył ją delikatnie, jakby się bał że niechcącym trafieniem jej nogi w poręcz ją uszkodzi, na kanapie i skierował się do dormitorium. Stanął jednak w drzwiach, po powiedzeniu "dobranoc", jakby specjalnie i odwrócił się.
— Albo w sumie, po co mi sen - uśmiechnął się od ucha do ucha i zajął miejsce obok Samanthy. Czyżby domyślał się, że dziewczyna nie chciała by odchodził i się z nią droczył?
A co do uparcia się, wiele jest pomysłów chłopaka na zrobienie takich rzeczy, że Drought za nic by go nie odwiodła od tego. A niektóre wiązały się z nią samą.

Po chwili siedziałam na kanapie. Gdy usłyszałam, że chłopak idzie spać, poczułam w środku pewną pustkę i smutek. Miałam ochotę powiedzieć "proszę zostań", jednak tego nie zrobiłam. Obserwowałam poczynania Vala. Przycisnęłam kolana do klatki piersiowej i objęłam swoje nogi. Chciałam zatrzymać ciepło, które dał mi Krukon gdy mnie niósł. Potrzebowałam jego. A wtedy dosłownie jakby Morgenstern czytał w moich myślach odwrócił się i usiadł obok. Po chwili, gdy tak siedział nic nie mówiąc przytuliłam się do niego-Kiedyś zrobię ci krzywdę za twoje droczenie- mruknęłam.

— Nie zrobisz mi krzywdy. Zbyt dużą sympatią mi darzysz, by to zrobić - odpowiedział z rozbawieniem i objął Samanthę jedną ręką, kiedy go przytuliła. Wtulił ją w siebie, żelazna brama z napisem "czułość Valentine'a" została otwarta. Kluczem do kłódki na niej była po prostu Drought. Opierając swoją głowę na jej głowie, patrzył się po prostu przed siebie z uśmiechem, bawił jej kosmykiem włosów.

-Kto wie, może zrobię wyjątek- odparłam, gdy tylko usłyszałam swój "groźny ton" miałam ochotę się zaśmiać. W pewien sposób, uznawałam droczenie Morgensterna za urocze. W żaden sposób nie skomentowałam tego, że chłopak zaczął bawić się kosmykiem moich włosów. Doceniałam chwilę spędzoną wspólnie. Nic nie jest w końcu wieczne. Swoje spojrzenie skupiłam na kominku, a na twarzy malował się spokój.

— Wyjątek? Spojrzysz w moje ciemne, piękne oczy, dasz się im pochłonąć i zapomnisz w ogóle, co miałaś zrobić - odpowiedział jakże skromnie, z rozbawieniem w głosie. Wciąż ją obejmował, ale już nie tylko jedną ręką, a i drugą, na wysokości ramienia. Wzrok bruneta błądził pomiędzy kominkiem, a włosami Krukonki, jej łepetyną. Wciąż jednak nie przestawał się bawić kosmykiem jej włosów.
— Taka śliczna i delikatna miałaby chcieć zrobić jakąkolwiek krzywdę?

Odwróciłam głowę w jego stronę i spojrzałam mu głęboko w ciemne oczy. Im dłużej się wpatrywałam to byłam coraz bliżej jego twarzy, w pewnym momencie się zatrzymałam- A co miałam zrobić?- zapytałam z udawanym zdziwieniem-A chciałam cię w jakikolwiek sposób skrzywdzić?- zakryłam usta dłońmi- W życiu! Oczywiście, że nic bym ci nie zrobiła, jesteś przecież zbyt kochany i uroczy-zaczęłam, a zaraz po słowie uroczym powstrzymałam śmiech.

Niemal utonął wzrokiem w oczach Samanthy. Tak patrzył, sam się nawet przybliżył swoją twarzą do jej.
- Widzisz.... Możemy uznać temat za zamknięty - mruknął rozbawiony. Chwilę patrzył na nią, jakby się nad czymś zastanawiał, po czym pocałował ją namiętnie, ujmując jej twarz w dłonie.

-Też tak uważam-powiedziałam cicho zanim chłopak mnie pocałował, aby następnie odwzajemniłam pocałunek opierając swoje dłonie o jego ramiona. Przymknęłam oczy nieświadomie zaciskając ręce. Było to dla mnie niesamowicie dziwne uczucie...Nie jestem w stanie tego opisać. Starałam się skupić na obecnym momencie.

Pogłębił pocałunek, całował Samanthę wciąż, przez dłuższą chwilę, obejmując ją ciepło w pasie, aż w końcu rozłączył usta i popatrzył jej jeszcze chwilę w oczy. Dopiero po tym położył się na plecach na kanapie, ciągnąc ze sobą Samanthę. W końcu wyszło tak, że leżała na Valentinie, który troskliwie ją głaskał po głowie i wtulał ją w swoją pierś.

Była to dla mnie chwila, a znów wpatrywałam się w ciemne jak noc oczy Morgensterna. Chłopak po chwili położył się na kanapie ciągnąc mnie za sobą. Wtulałam się w ciepłe ciało Vala opierając głowę o jego pierś. Słuchałam jak jego serce rytmicznie bije. Siedzieliśmy, a właściwie leżeliśmy w kompletnej ciszy, nie przeszkadzało mi to. Myślę, że tego nawet potrzebowałam.

- Sam, co byś chciała teraz porobić? - zapytał wciąż obejmując dziewczynę. Wtulał ją w siebie, dopóki jego zwierzak nie przyniósł mu pewnego listu i zawartych w nim papierów. Wziął go do i zaczął otwierać, marszcząc brwi. Był od jego matki.
- A co my tu mamy...

Gdy chciałam odpowiedzieć na pytanie chłopaka w pomieszczeniu pojawił się kot. W pyszczku trzymał listy, domyśliłam się, że były skierowane do Vala- Uroczy kociak- powiedziałam po chwili przyglądając się zwierzakowi, wyciągnęłam w jego stronę dłoń, jednak ten zaraz po dostarczeniu poczty, wyszedł. Odwróciłam się w stronę chłopaka, obserwowałam badawczo jego twarz- Co jest takiego w tym liście?- zapytałam przechylając głowę.

Valentine bez słowa, marszcząc brwi wziął list. Kotowi jeszcze zanim drzwi się zamknęły, kazał wrócić j wskazał mu nogi Samanthy, na co ten od razu wskoczył i zaczął się przymilać.
- Wabi się Panzerkampfwagen IV Tiger - odparł z lekkim uśmiechem do dziewczyny, po czym otworzył list i zaczął czytać, coraz bardziej marszcząc brwi.

Zaczęłam głaskać kota po głowie, jednak priorytetem było to co znajdowało się w liście, skoro sprawiło, że Val ma taką minę-Ciekawe imię, powinieneś zapisać je dla mnie na kartce-powiedziałam, a gdy chłopak skończył czytać spoglądałam na niego- Więc?-zapytałam.

— Nie no — zaśmiał się lekko. — Tak serio to nazywa się Artio.
W końcu dobiegł wzrokiem do końca listu i go odłożył. Westchnął i jak gdyby nigdy nic oparł się na kanapie, ręce zaś założył za głowę. Treść listu była śmiertelnie poważna, nie widać jednak tego było po chłopaku.
— Od dziś nazywam się Gregory Martin, w kopercie mam nowe dokumenty i papiery — powiedział mimo wszystko poważnym głosem. — Rodzice coś namieszali no i... Masz.

-Artio. Zdecydowanie pasuje-odparłam. Gdy tylko odsunęłam rękę od ciała zwierzaka, ten zaczął łasić się, ale ja nie zwracałam na to zbytniej uwagi. Z twarzy chłopaka nie potrafiłam wyczytać emocji po przeczytaniu wiadomości. Czy to była błahostka? A może coś śmiertelnie ważnego. Po chwili otrzymałam odpowiedź na nurtujące mnie pytanie dotyczące treści listu. Słysząc jego słowa byłam zaskoczona, co było widoczne na mojej twarzy, z pewnością. Co powinnam powiedzieć w takiej sytuacji? Współczuję?
Da się to jakoś odkręcić? Osobiście uważam, że Valentine pasował bardziej?-Jak się czujesz? Będziesz używać swojego nowego imienia? Mam się zwracać od teraz do Ciebie Gregory, czy jeszcze z tym poczekać?-mówiłam bawiąc się palcami. Po chwili westchnęłam kręcąc głową-Za dużo pytań?

— Publicznie i wśród ludzi, tak. Tutaj jednak, jak jestem z chociażby tobą sam na sam... Chyba wolę jednak Valentine. Zwłaszcza, że to do tego imienia się przyzwyczaiłem — odpowiedział chłopak i mając już tak troszku dość psychicznie, rzucił list na stół. Innym razem się tym potruje. Teraz wolał spędzić miło czas ze swoją ukochaną i największym szczęściem.
— Wiesz co? Chodź — dodał i niewiele więcej mówiąc, wstał, porwał Samanthę na swoje ręce i po prostu wyleciał z nią z pokoju.
/zt do wieży astronomicznej