Dormitorium Chłopców 1

- Nie mam bladego pojęcia - odparłem, opadając ciałem na podłogę.
- Może nie w tym pokoju - mruknąłem, zakładając dłonie za głowę.

— Nie umiesz sie bawić. — odparlam wstając z niego. Poprawiłam bluzę i podeszłam do jego szafy by wyjmowac z niej rzeczy i pakować do kufra, zmniejszając je nieco.

- No przecież jestem grzeczny - mruknąłem z uśmiechem.
Usiadłem, gdy tylko ze mnie wstała i śledziłem każdy jej ruch.
- A czy ja mówiłem, że już dziś się przeprowadzam? - spytałem, przechylając głowę.
- I nie pakuj wszystkiego tylko parę rzeczy - mruknąłem - bo z twoją porcją ciuchów się raczej nie zmieścimy - zaśmiałem się.

— Ty nie. Ale ja tak. — odparlam z uśmiechem.
— Zmieścimy. Połowa moich rzeczy jest do wyrzucenia albo oddania. Teraz juz sie zmieścisz. — powiedziałam zadowolona.

- Żadne twoje rzeczy nie idą do wyrzucenia, ani oddania - mruknąłem.
- Więc się nie zamieszczę - odparłem.
- Weź mi na tydzień - stwierdziłem.

— Nieee... Bo zmieścimy sie...— jeknelam.
— Chcesz cos jeszcze oprócz ciuchów?— zapytałam.
— Poduszke albo co?

- Rian twoje ciuchy zostają - odparłem.
- Skarbie, ale poduszki o ile dobrze wiem u Ciebie też są - stwierdziłem
- Nie, myślę, że już wszystko zabrałaś - mruknąłem.

— Tak. Ale u mnie sa ładne. Zielone ze srebrna nitka. A nie brzydkie zolte. — przewróciłam oczami i zamknęłam kufer.
— No to gotowy. Dopoki nas nie przyłapią bedzie dobrze.

- A moje są teraz czerwone - stwierdziłem.
- Nie przyłapią. Nikt się nie ogarnir skoro nie będzie mnie tu tydzień - mruknąłem, podnosząc się z podłogi.

— Tydzień?— zapytałam odwracając sie do niego.
— Tylko tydzień? Siedem dni?— jeknelam.
— Dlaczegooo?

- Tak - odparłem - Tydzień, 7 dni, 168 godziny - stwierdziłem.
- Wolę się nie zapędzać - mruknąłem.
- Jeżeli będzie się nam to podobać to tak zostanie - powiedziałem.

— No okej...— powiedziałam i podrapałam sie w kark z lekkim wahaniem.
— Tyler... Ale nie powiesz mi pozniej że znowu byliśmy u mnie a nie u ciebie..?— zapytałam cicho.

- Nie, nie powiem Ci, o to nie musisz się martwić - mruknąłem, biorąc kufer w dłoń.
- O to nie musisz się martwić - stwierdziłem.

— Ale na pewno? Bo nie chce pozniej kłótni o to... Dla mnie nie ma znaczenia gdzie jesteśmy. — powiedziałam.
— Poradzisz sobie?— zapytałam wskazując na kufer.

Podszedłem do dziewczyny, nadal trzymając kufer w ręku. Chwyciłem wolną dłonią za jej podbródek i uniosłem lekko w górę.
- Na pewno - mruknąłem - Nie będę się o nic czepiał, obiecuję - powiedziałem i złożyłem na jej ustach krótki pocałunek.
- Poradzę sobie - odparłem, gdy się od niej odchyliłem - W sumie, jeszcze mógłbym Ciebie wziąć - dodałem.

Spojrzałam na niego wielkimi oczami gdy do mnie podszedł.
Oddałam krotki pocałunek i uśmiechnelam sie lekko.
— Nie trzeba... Póki moge sama chodzic to jest dobrze. Kto wie kiedy przyjdzie taki czas ze trzeba bedzie mnie nosić...

- Raczej nie przyjdzie - odparłem.
Rozejrzałem się po swoim pokoju i zgarnąłem jedynie czarny koc, który jako jedyny nie zmienił swojej barwy na złoty lub szkarłatny.
- Możemy iść - dodałem.

— Okej...— odparlam ruszając do drzwi. Otworzyłam je szeroko i wyszłam jako pierwsza, kierując sie do swojego, a raczej naszego dormitorium.

Next: Dorm slizgonek

Gdy tylko dziewczyna ruszyła przodem, rozejrzałem się wokół, tak jakbym zostawiał to miejsce co najmniej na kilka lat, a nie na tydzień.
Wiedziałem, że Damon da sobie radę, jednak na wszelki wypadek stwierdziłem, iż będę sprawdzał co jakiś czas go jak i pokój.
Wszystko leżało na swoim miejscu tak jak zawsze, więc raczej nikt się nie domyśli, że mnie tu nie ma.
Z tą myślą zamknąłem drzwi i ruszyłem do domu, w którym zawsze chciałem się znaleźć.

Next > Dormitorium Ślizgonek

Nawet nie sądziłem, że tak szybko zawitam spowrotem do tego pokoju. Byłem pewny, że uda nam się wytrzymać cały tydzień bez kłótni, ale no cóż jak widać nie.
Gdy tylko usiadłem na kanapie wskoczył mi na nogi Demon zadowolony z tego, że się znalazłem.

Nie wiem kiedy, ani nawet co się stało, ale nagle poczułem coś dziwnego, jakby nie swoje uczucia, tylko dziewczyny.
Przez chwilę czułem jej zdezorientowanie, a potem wiele innych emocji, zakończone strachem.
Już sam nie wiedziałem co mam robić.
Przecież już nie byłem jej chłopakiem, ale bałem się, że jakiś facet może się do niej dobierać, dlatego też wstałem z kanapy i razem z Damonem, wyszliśmy z dormitorium, by poszukać Rian.

Next > Łąka

Gdy tylko wszedłem do pokoju, cieszyłem się, że udało mi się chociaż wejść. Bo opadłem zaraz przy drzwiach, które zamknąłem. Nogi odmówiły mi posłuszeństwa, więc kufer położyłem obok siebie.
Wiedziałem, że dziś nie zasnę, ale też wiedziałem, że muszę unikać Rian, ponieważ ona nie może płacić takiej ceny za bycie ze mną. Jej matka to psychopatka, znęcająca się nad własnym dzieckiem- które płaci za kochanie osoby takiej jak ja.
Do tego ma nazwisko Shin, a ja Rhodes, więc nasze poznanie się było niemożliwe, a co dopiero dalsza znajomość.

Po paru godzinach siedzenia przy drzwiach wraz z psem który siedział ze mną, od chwili, gdy położyłem kufer przy sobie, wstałem i zacząłem się przebierać w inne ciuchy. Damon też nie mógł spać, ponieważ wyczuwał moje emocje. To chyba były najgorsze chwile i dla mnie i dla niego. Gdy już byłem przebrany, wyszedłem z pokoju, zakładajc uprzednio obroże Damonowi. Nie mogłem dłużej siedzieć w pokoju, bo wszystko mi ją przypominało.

Next > WS

Gdy tylko wróciłem do dormitorium chciałem się spakować i wyjechać. Jakoś nie widziało mi się by tu zostawać, gdy prawdopodobnie Rian i tak nie wróci, a bądźmy szczerzy, gdy już masz tą, która daje Ci wszystko, to trudno znaleźć taką, która by chociaż zaspokajała twoje potrzeby.
Zacząłem wyrzucać z głowy to co mi do niej niedawno przyszło i walnąłem się na łóżko.

Przez kilka godzin patrzyłem się w sufit i nie mogłem zasnąć. Byłem pewny, że to wszystko z Rian zmęczy mnie tak, że zasnę od razu, jednak to wszystko mnie denerwowało, przez co nie było możliwości na to bym zasnął.

Dopiero nad ranem zasnąłem, przez co nie zdążyłem ani na obiad, ani na kolację, nie mówiąc już o śniadaniu.
Gdy po kilkunastu godzinach spania wstałem, poszedłem się ogarnąć, żeby wyglądać jak człowiek, a nie jak duch w ciele człowieka.
Jednak przywiązanie się do drugiej osoby nie wróży nic dobrego i mówię to tylko i wyłącznie z własnego doświadczenia.
Widząc, że w pokoju nie ma Damona, czyli mojego pretekstu do wyjścia na dwór, postanowiłem udać się na siłownie.
Chwilę się zastanawiałem nad swoim pomysłem, ale postanowiłem pójść ponownie do Rian, pod pretekstem, by poszła ze mną na siłownie.
Tak, zdawałem sobie doskonale sprawę, że kłopot jej sprawiał sam chód a co dopiero, jakiekolwiek ćwiczenia, ale co mogę poradzić na to, że już byłem przyzwyczajony do jej obecności.

Next > Dormitorium Ślizgonek

Każdy dzień bez Rian wyglądał mniej więcej tak samo.
Pobudka przez głodnego Damona, prysznic, śniadanie, zaczepki starszych dziewczyn, spacer z Damonem, powrót do pokoju, czytanie książek które były pod ręką, wyciąganie mnie przez kolegów na obiad, ponowne zaczepki, powrót do pokoju i przebranie się w luźne ciuchy, siłownia, bycie obserwowanym przez dziewczyny które przychodziły tu tylko po to by sobie popatrzeć, kolacja, zaczepki, wyjście z Damonem na ostatni spacer, powrót i spanie.
Każdy dzień niby taki sam, ale nie wszystko się powtarzało. Co drugi dzień korespondowałem z Jacksonem, a co tydzień wysłałem listy Rian, którą zlokalizowała Shadow.
I wszystko się tak toczyło aż do przerwy świątecznej, której nie zamierzałem spędzać w szkole.
Gdy tylko nadszedł upragniony dzień wyjazdu, spakowałem się i wraz z Damonem wróciliśmy do domu pierwszym pociagiem, a stamtąd zamierzałem się udać do Seulu, tak jak kiedyś radziła mi Rian.

...

Wszedłem do pokoju, a wszystkie dotychczasowe siły mnie opuściły.
Już naprawdę wolałem być na kacu, niż zdać sobie sprawę, że mnie nie pamięta.
Jak sama mówiła sprawiałem jej wiele bólu, a teraz wydawała się być szczęśliwa.
Wyjrzałem przez okno licząc na to, że ją zobaczę i wcale się nie przeliczyłem. Po kilku minutach zauważyłem dziewczynę, która wybiega i rzuca coś w zaspę śnieżną. Teraz naprawdę wyglądała jak dziecko, które nieprzejmowało się niczym.
Nie zamierzałem tego psuć swoją zachcianką.
Zasłoniłem żaluzje tak by światło odbijane przez śnieg nie wypadało do mojego pokoju.
Następnie położyłem się na łóżku, które chwilę potem ugięło się pid ciężarem psa, wskakującego na mnie.

Zacząłem się zastanawiać nad jedną sprawą, a mianowicie, kto jej to zrobił.
Nie wykluczałem, że mogła to zrobić sobie sama, jednak to był niewielki odsetek procenta szansy, że to ona zrobiła.
Ale może karma do niej wróciła i teraz to ona zapomniała a nie ja.
Sytuacja ta była tak groteskowa, że się w głowie nie mieściła, a ja miałem dylemat czy przywrócić jej pamięć czy nie.

Po chwili stwierdziłem, że to nie ma sensu.
Gdybyśmy jeszcze byli razem to wtedy bym się zastanawiał, ale tak to nie było nad czym. I tak zostało mi tu tylko albo raczej aż półtorej roku chodzenia do szkoły, a później zakładam że i tak byśmy się nie zobaczyli.

Leżąc na łóżku miałem zamiar zapomnieć o tym wszystkim co się wydarzyło, ale im więcej o tym myślałem tym więcej sobie przypominałem. To zaczynało być chore.
Naprawdę wolałbym by mnie nienawidziła niż patrzyła na mnie tak jakby pierwszy raz na oczy mnie zobaczyła, bo to bolało bardziej niż wszystkie najgorsze jej słowa i nasze kłótnie razem wzięte.

Po kilku godzinach ruszyłem się z łóżka i wypuściłem psa, który się tego domagał. Stwierdziłem, że nie ma co siedzieć i myśleć nad rozlanym mlekiem, tylko po prostu wziąć się w garść.
włożyłem na siebie luźne ubrania i ruszyłem do drzwi, by następnie udać się na siłownię, na której zawsze jest sporo osób, więc będzie z kim pogadać.

Next > Siłownia

Gdy tylko wszedłem do pokoju od razu podszedłem pod prysznic, by się jakoś orzeźwić.
Przecież nie mogę każdej wolnej chwili myśleć o Rian, która nie jest Rian, którą znam, ale jednak jest Rian.
Jeju to jest tak pokręcone.

Gdy już wyszedłem spod prysznica, zauważyłem, że niedługo będzie obiad, więc szybko się ubrałem w koszulkę i jeansy, wychodząc z pokoju.
Kiedy już pożywiony wróciłem do pokoju, padłem na łóżko i zacząłem czytać książkę, którą miałem pod ręką. Książka tak mnie wciągnęła, że nawet nie zauważyłem że za oknem robi się ciemno, a kolacja już dawno minęła.
Wstałem z łóżka, gdy Damon zaczął piszczeć, że chce wyjść na spacer. Włożyłem na siebie przewiewną kurtkę i wyszedłem nie zabierając smyczy dla psa, bo wiedziałem, że i tak nikogo na błoniach już nie będzie.

Next > Błonia

Żałowałem, że to wszystko tak się skończyło. Teraz nawet nie miałem prawa się z nią widywać. A to co powiedziała już mnie niszczyło od środka. Nie chciałem jej widzieć z innym facetem i nie zniósł bym tego widoku, więc dopóki nie będę widział jakiś mocnych znaków, że ma kogoś zostanę i postaram się skończyć Hogwart, no a jeśli będzie inaczej to rzecz jasna wyjadę, bt się nie wtrącać w jej sprawy.

Tak po chwili stwierdziłem, że przydał by mi się alkohol, który leżał na dnie kufra.
Podszedłem do niego i wyciągnąłem trunek, który szybko upiłem.
Podszedłem do łóżka przez co od razu wszedłem pod kołdrę, nie zapominając o ognistej.

Zacząłem wlewać w siebiw alkohol, jednak po chwili ogarnąłem się, że łatwo się nie upiję, więc nie ma sensu pić na siłę.
Wstałem i odłożyłem butelkę na stolik, a następnie wyszedłem by pogadać z jakimś Puchonem, który też nie spał. Akurat w naszym domu to dość częste.

Next > Pokój wspólny

Wszedłem do pokoju i położyłem dziewczynę delikatnie na łóżku, a sam usiadłem na jego brzegu.
- Nie rób dram tylko idź spać - odparłem.

— Nie chce isc spac...— zajeczalam, probujac wstać. W koncu poddałam sie i zazczelam rozbierać na leżąco.

- Zaraz i tak mi padniesz - zaśmiałem się a widząc, że się rozbiera, zacząłem jej z tym pomagać.
- Coś Ci nie wychodzi to rozbieranie - mruknąłem, widząc jej ruchy.

— Bo zazwyczaj to nie ja od tego jestem. — mruknelam.
— Zazwyczaj sa ze mnie zrywane.

- Raczej były zrywane - odparłem, lekko się uśmiechając na to wspomnienie i ściągając z noej spodnie.
- Dlaczego nie chcę z Ciebie zrezygnować? - spytałem.

— Bo nie chce ci sie szukac nowej zabawki. — mruknelam unoszac biodra gdy sciągał ze mnie jeansy.
— Albo nie lubisz jak ktos bawi sie twoimi starymi zabawkami...

- A może dlatego, że nie byłaś żadną zabawką - odparłem.
Czułem się jak bym gadał normalnie z Rian przed wyjazdem, a nie z osobą która mnie nie pamięta. Wszystko zaczynało być dziwne.
- Ale jutro będziesz zła - zaśmiałem się, całując jej nagi brzuch, a następnie chwytając za jej top i pozbawiając jej go.

Zachichotalam gdy pocałował mnie w brzuch.
— Byłam. Każda była. To właśnie przez takich jak Ty, takie jak ja pozwalają sobą pomiatać. A jak sie któraś zakocha... Dopiero wtedy jest dramat...