Dormitorium Chłopców 1

Słysząc, że nie dostałem odpowiedzi, popatrzyłem na nią próbując jej przekazać by odpowiedziała.
- Jak patrzę, do jasnej cholery na inne? - spytałem, spokojnym głosem.
- Po co wymazywać? I tak to się powtórzy. Ty masz dosyć, ja mam dosyć. Ranimy siebie nawzajem. Z każdym dniem jest gorzej i gorzej - mruknąłem.

— Tak... Patrzysz..— odparlam.
— Dobrze. Wiec rozstańmy sie na jakis czas. Albo na zawsze... Jak wolisz..— dodałam, zaciskajac dłonie w rękawach.

- Pytam się jak? I kiedy ostatnio to robiłem? - ponownie zapytałem.
- Nie wiem Rian. Ja już niczego nie wiem gdy jestem z Tobą. Nie mam się czego trzymać w tym wszystkim - mruknąłem.

— W Wielkej Sali? Obczailes dziewczynę z czarnymi włosami. Miała różowe koncówki. — odpowiedziałam.
— W takim razie dobrze...— mruknelam po chwili.
— Rozstańmy się. Ułóż sobie zycie z kims ko jest ciebie wart i kto nie bedzie ci kula u nogi. — dodałam chowajac rece do srodka bluzy by ja zdjac.

- Ale dziś? - spytałem.
- Nie, pamiętam by coś takiego było - odparłem.
Patrzyłem na Rian z rozszerzonymi ustami.
- Co ty masz z tym "nie jestem Ciebie warta"? - spytałem.
- Ułożyć sobie życie z kimkolwiek? Serio? Chyba żartujesz w tym momencie - zaśmiałem się.
- Tyle miesięcy nadal uważasz to co na początku znajomości.

— Nie. Nie dzis. – odparlam.
— A co? Niby jestem? Oboje wiemy ze nie jestem dość dobra dla ciebie. — prychnelam. Skrzywiłam sie gdy zaczął sie śmiać.
— Cieszę sie ze masz dobry humor. — powiedziałam zdejmując bluzę i zakrywając jedna ręka nagie piersi. Podeszłam do lozka i odłożyłam na niego bluzę.
— Wręcz przeciwnie Tyler... Chce tylko żebyś wiedział ze moje uczucia naprawde były... Sa szczere. — dodałam cicho, cofając sie w stronę drzwi.
— Dzięki za wszystko.

- Co Ci strzeliło do głowy? Dlaczego uważasz, że nie jesteś mnie warta? Tylko przez to, że nie odwzajemniam uczuć? - spytałem.
Widząc jak zdejmuje z siebie bluzę, lekko się spiąłem. Cały czas czekałem aż nagle w jej dłoniach znajdzie się jakaś jej koszulka, która by przyleciała z jej pokoju, ale widząc, że zmierza w stronę drzwi, chwyciłem za bluzę, którą położyła na łóżku.
- W tym momencie chyba sobie ze mnie żartujesz - warknąłem.
- Jak na razie nie masz za co dziękować - odparłem.

— Wiesz dlaczego... Bo taka jest prawda. — odparlam.
— Nie. Nie żartuje. Dlaczego miałabym?— zapytałam.
— Mam... Bo było mi z toba dobrze.

- Czy uważasz tak przez to, że nie odwzajemniam twoich uczuć? - spytałem, cały czas zmniejszając między nami odległość.
- Jeżeli uważasz, że wyjdziesz tak z mojego pokoju, to się mylisz. Może dałbym Ci tak wyjść, gdybyśmy chwilę temu się pieprzyli, ale to się nie zdarzyło i nie zdarzy, więc nie licz, że mając na sobie jedynie majtki opuścisz ten pokój - odparłem, wyciągając do niej bluzę. Jednak przypominając sobie jej słowa, opuściłem ją - Wiem, że tej już nie weźmiesz bo ją już dotykałem, ale w szafie są takie, których nie tknąłem ani razu. Weź jedną z nich, a potem jak jej nie zechcesz to ją spal - mruknąłem.

Skrzyzowalam rece kładąc dłonie na krzyż, lewa na prawym ramieniu i prawa na lewym, i zasłaniając piersi.
Zaczelam sie cofać w tył gdy ten sie zbliżał.
— Nie chce twoich rzeczy...— powiedziałam kręcąc głowa. Bałam sie ze jak cos wezme to bede chciała to zatrzymać a potem bede sie do tego jak głupia tulic. Lepiej nie widzieć.
Nabrałam powietrza. — Naprawde myślisz zachodzi o to ze czegoś dotknąłeś? Mnie dotykales tyle razy.. Jak chcesz wyjechać to nie chce mieć niczego twojego... — dodałam. Zarejestrowałam w pamięci ze powiedział ze sie "nie pieprzylismy i nie bedziemy" .
— Chyba nie przejmujesz sie tym czy ktos mnie zobaczy czy nie...

- Nie każę Ci mieć niczego mojego - odparłem.
- Ale ostatnio zabrałaś wszystkie swoje rzeczy, więc twoich tu nie ma i nie mogę Ci niczego innego zaproponować, poza swoimi - mruknąłem.
- Sama powiedziałaś, że nie chcesz niczego, czego wcześniej dotykałem i nie chcesz bym Cię dotykał, Więc mówię Ci byś wzięła coś, czego nie dotykałem - westchnąłem.
- Chyba się jednak przejmuje - dodałem.

Nie wytrzymałam i prychnelam śmiechem. Cos zaczynało podsycać moja złość a ja nad tym nie panowałam.
Po chwili zaczelam śmiać sie na głos.
— Błagam cie. Interesuje cie co pomyślą o twojej kurwie? Nie badz śmieszny Tyler.

Słysząc jej słowa, poczułem się jakbym dostał od niej w twarz. Spodziewałem się już wszystkiego, ale nie tego. Tak jakby wszystko co przeżyliśmy razem, było dla niej niczym.
- Naprawdę myślisz, że tylko tym dla mnie byłaś? - spytałem.

— Nie. Nie nie. — odparlam kręcąc głowa.
— Po prostu jestem. Nie tylko dla ciebie. — powiedziałam uśmiechając sie.
— Wiem kim jestem i co robię. Nie wiem tylko po co to robię. Dlaczego to robię. Ale ciagle cie przy sobie trzymam na sile. Nie bede juz. Chce żebyś był szczęśliwy. Do tego dążę. Nawet kosztem siebie.

- Oj pożałuje tego, ale trudno - mruknąłem i pchnąłem ją na drzwi, a następnie ułożyłem dłonie przy jej głowie.
- Wiesz w czym się specjalizują kurwy? W tym, że pieprzą się z każdym. A ty kochałaś się tylko z jednym - odparłem.
- Nie trzymasz mnie na siłę - stwierdziłem.

— Tyler...— sapnelam gdy popchnął mnie na drzwi. Nie podniosłam wzroku z jego klatki piersiowej w ktora wbiłam spojrzenie.
— Przestan... Oboje wiemy co za diabelskie nasienie ze mnie... Ciagle cie obwiniam a sama jestem jedyna winna. — odparlam.
— Nie trzymam. Masz racje. Bo juz odchodzisz...

- Nie ma w Tobie nic diabelskiego. No poza tym jak mnie kusisz - odparłem.
- Założysz na chwilę bluzę? - spytałem - Chcę pogadać, a tak będzie trochę trudno - mruknąłem, cały czaa będąc wpatrzony w jej piersi. Choć chciałem to powstrzymać to nie umiałem.
- Nie odchodzę Rian, bo ja tego chcę. To ty tego chcesz - dodałem - Tylko nie wiem dlaczego.

— Nie. Nie założę. — powiedziałam zasłaniając a ide ramionami.
— Juz. — stwierdziłam.
— Ja? Od kiedy to ja chce żebyś odszedł?— prychnelam.
— Ja nie wiem... My chyba nie możemy byc razem... Po prostu... Nie umiemy byc razem. Wychodzi nam tylko seks i przy tym trzeba zostac.

- Nie chcesz z własnej woli to trudno - mruknąłem i wyciągnąłem na jej głowę bluzę, a następnie opuściłem materiał, że zakrywał ją aż do ud.
- A kto zerwał przed chwilą? Mówiąc, że tak bedzie najlepiej - stwierdziłem.
- Nie przy tym też nie zostaniemy - dodałem.

— Tyler ja nie chce...— powiedziałam szybko gdy wciągał na mnke bluzę. Nie Drgnelam nawet na moment stojąc jak kłoda.
— Nie zerwalam. Po prostu taka jest prawda. Wiesz to. — mruknelam.
– To w takim razie.... Nie mam juz nic.. Nie naprawimy tego...Straciłam cie juz i nie odzyskam.

- Dla kogo kurwa lepiej? Dla Ciebie czy myślisz, że dla mnie? - spytałem, denerwując się, ale nie podnosząc na nią głosu.
- Jak na razie masz wszystko, przynajmniej jeśli chodzi o mnie - odparłem.
- Zawsze udawało nam się naprawić - mruknąłem.

— Spokojnie. Nie denerwuj sie. — odparłam sppokojnie.
— Ale teraz ju chyba nie.

- Jak mam się nie denerwować skoro mówisz takie rzeczy - odparłem.
- Skoro tak uważasz - mruknąłem i odsunąłem się od niej.

Przygryzlam wargę i Zacisnelam powieki kiedy sie odsunął. Bałam sie otworzyć oczy zeby sie nie rozpłakać.
Gdy był blisko, było zle bo jednocześnie był ale nie był moj... Ale gdy sie odsuwał... Bolało jak cholera.

Wiedziałem, że nic nie powie, ale sam nie mogłem podjąć decyzji, że bedziemy razem.
Jednak mogłem zatrzymać ją choć na kilka godzin.
Odwróciłem się i podszedłem do łóżka, by ułożyć kołdrę.
- Zmiataj stąd - mruknąłem, patrząc na psa.
Ten od razu ruszył do drzwi a ja za nim.
Gdy już go wypuściłem, chwyciłem Rian pod kolana i uniosłem, a następnie położyłem na łóżku.
Sam zdjąłem buty i położyłem się na jej brzuchu, gładząc jej gołe uda.

Slyszac jego słowa otworzyłam oczy z zamiarem wyjścia ale zatrzymałam sie kiedy dotarło ze chodzi o psa.
Stanęłam w miejscu obserwując chłopaka dopoki nie poderwał mnie z ziemi.
— Nie... Tyler. Miałeś mnie nie dotykać. To jest aktualne...— powiedziałam szybko. Spięłam sie jak cholera kiedy wylądowałam na lozku a Tyler sie na mnie ułożył.
— Co ty robisz? Tyler to nie jest nawer zabawne.

- I tak już nigdy więcej Cię nie dotknę, więc wyjdzie na twoje - mruknąłem.
- Później już i tak nic z tego nie będzie. Zapewne nawet Cię nie zobaczę w ramionach innego, więc przepraszam, ale nie pozwolę Ci odejść od tak, zostawiając mnie samego w moim pokoju - odparłem.
- Jutro będziesz wolna, ewentualnie jak zasnę to wyjdziesz - dodałem.

– Tyler Przestan. To nie jest takie łatwe. Wszystko mieszasz znowu... Prawie sie trzymałam... a ty to niszczysz..— powiedziałam pociągając nosem i szybko mrugając powiekami.
— Musimy to zakończyć. Jesteśmy osobami które do siebie ciągnie ale to przyciąganie jest zbyt mocne przez co sa zgrzyty. — odparlam. Wsunelam rece w rękawy i zaczelam głaskać go po głowie.
— Cholernie cie kocham...

- Skoro tak twierdzisz to chyba...- wstałem z niej, a później z łóżka - Niech Ci będzie jak chcesz to wyjdź - mruknąłem, spuszczając wzrok.
- Ale nie mów, że mnie kochasz, przed tym jak masz mnie opuścić - odparłem.

Usiadłam na lozku, uginając jedna noge i spojrzałam na niego, wycierając pojedyncze łzy z policzków.
— I tak nie wierzysz w moje uczucia...— odparlam.
— I to mnie boli chyba najmocniej. — powiedziałam z ciężkim sercem zsuwając sie z jego lozka.
— To nie ja cie opuszczam. To nie ja po kolejnej krotki pobiegłam sie spakować. To nie ja uciekam.

- Wierzę! I cały czas liczę na to, że to wszystko okaże się chorym snem, bo wiem, że mnie nie opuścisz, nie każesz żyć z dala od siebie, ale nie tak nie jest - odparłem.
- Pewnie i tak będę żył w przekonaniu, że nadal mnie kochasz po paru latach, tylko po to by sobie uświadomić, że...z resztą nie ważne - mruknąłem.
- A przypomnij sobie swój list, który do mnie napisałaś - dodałem.
- Napisałaś dokładnie te słowa : "Nie przyjdę. Ty tez nie musisz. Może przerwa dobrze ci zrobi." - zacytowałem fragment, który w tamtym momencie przeczytałem co najmniej 10 razy.

— Dokończ. — powiedziałam powoli do niego podchodząc.
— A co miałam napisać po tym co Ty powiedziałeś?— zapytałam wpatrując sie w niego.
— Nie chce sobie odpuszczać. Ale juz nie wiem co mam robic...

- Najlepiej nic nie pisać, ale skoro już tak napisałaś to zamierzałem spełnić twoją prośbę - odparłem.
- Ale przyszłaś tu i zerwałaś - mruknąłem, podnosząc na nią wzrok.
- Więc niech będzie, ale nie myśl, że tylko ty cierpiałaś. A nazywanie mnie Puchonem, jest na równi, gdybym nazwał Cię dziwką. Tak wiem, że należę do domu Helgi Hufflepuff, ale to tak jakbyś wytykała mi najgorszą porażkę - westchnąłem.

— Przepraszam. Prepraszam ze tak cie nazwałam. Nie robię ci tego na złość. — odparlam.
— Czyli... Czyli sie rozstajemy?— zapytałam po chwili.
— Tak na za-wsze?— zapytałam lekko łamiącym sie głosem. Chrząknęłam szybko.
— Okej. Okej. Okej. Okej okej...— powiedziałam odgarniając włosy nerwowo.
— Okej. Okej... Ale ja nie przestane cie kochać. Chocbys niewiadomo co zrobił. Pokochałam dupka i samoluba. Wiec nic mnie od ciebie nie odwróci.

- Zdecyduj się czego chcesz - mruknąłem.
- Raz chcesz zerwać, a potem mówisz, że jednak nie. Już nie wiem czego chcesz - odparłem.
- Zastanów się do jutra i wtedy daj mi znać. Teraz zbyt wiele emocji Tobą targa - stwierdziłem.

— Chce ciebie. Ale prawdziwego ciebie. A nie tego zmienionego ciebie. — odparlam cofając sie.
— Chce mojego Tylera. Nie wiem kim ty jestes... Ale chce go odzyskac. Chce Tylera sprzed pół godziny...Tego ktory lezal ze mna w lozku wczoraj i rozmawiał przez długi czas...

- Nie zawsze będę tym Tylerem, którego chcesz Rian - odparłem.
- Jestem sobą, a to oznacza, że nie będę zachowywał się tak samo. Emocje w dużym stopniu mają na mnie wpływ i to nimi się kieruję - mruknąłem.
- Ale ty ze mną nie wytrzymujesz...Choć i tak za dużo wytrzymałaś - uśmiechnąłem się do niej smutno.

— I gdybym mogła to wytrzymałabym kolejna czesc czasu na ktora byś mi pozwolił. — wyznałam.
— Z tobą jest mi... czasami zle. — powiedziałam kierując sie w stronę drzwi, pozbawiona jakiejkolwiek energii.
— Ale bez ciebie czuje jakby ktos wyrwał mi serce z piersi. — dodałam. — Bluzę odeśle ci za jakas godzinę. Jesli zdążę.

- Czyli naprawdę zrywasz ze mną? - spytałem.
- Już mnie nie chcesz? - popatrzyłem, na nią jak podchodzi do drzwi.
- Nie odsyłaj jej, nie jest mi potrzebna - mruknąłem.

— No... To ty... Ty stwierdziłeś ze to koniec....— powiedziałam odwracając w sie w jego stronę.
— Mowie ci... Mowie że Cie chce cała sobą... Ale wiem ze nie moge cie mieć. Bo nie. Bo ty jestes wolnym człowiekiem. Ty musisz mieć wolność. A ja... A ja chciałabym mieć cie tylko dla siebie i zeby kazdy wiedział ze jestes moj. — powiedziałam rozkładając bezradnie rece.
— Chce cie tak mocno... Że moge odesłać Magnusa ze szkoły dla ciebie. Moge pozbyć sie wszystkich swoich ciuchów ktorych nie zaakceptujesz. Moge przestać sie malować. Zmienic fryzurę. Przestać jeść. Nie wychodzić z dormitorium... Jesli tylko pstrykniesz palcami..

- Nie stwierdziłem, że to koniec - mruknąłem, podchodząc do niej, tak, że nie wiele nas dzieliło.
- Ale ja chcę być twój, tylko twój, póki ze mną wytrzymujesz - odparłem.
- Nie chcę Ci niczego zabraniać, ani kazać, bo nie o to chodzi - powiedziałem i wyciągnąłem dłoń by pogłaskać ją po policzku, jednak w ostatniej chwili się otrząsnąłem i ją opuściłem, wiedząc, że nie chce mojego dotyku.
- Tu nie chodzi o to byś była na moje zawołanie - stwierdziłem, patrząc jej w oczy.

— Tu chodzi o to ze ja chce byc na twoje zawołanie. Bo chce czuć ze ty tez chcesz zebym była twoja..— odparlam.
— Pamiętasz jak pytałeś o moich przyjaciół? Zbyłam cie wtedy. Wiesz czemu? Bo ich nie mam. Nikomu na tyle nie ufam.. Mam wiele osob wokół siebie. Mniej badz bardziej fałszywych. Ale sa. Tyle ze żadne z nich nie jest toba. Przy tobie poczułam sie jak człowiek. Prawdziwy człowiek.

- Po co chcesz być na moje każde zawołanie? Przecież to nie ma sensu...Bo ja to aż za bardzo wykorzystuje, a ty wcale - mruknąłem.
- Rian powiedzmy sobie szczerze, nie mogłaś poczuć się przy mnie jak człowiek, bo nie traktowałem Cię z należytym Ci szacunkiem. W niektórych chwilach jest cudownie, ale teraz przez większość czasu jest źle - wyjaśniłem.

— A ja ci na to pozwalam...— westchnęłam.
— A jednak... Poczułam sie jak człowiek. — odparlam.
— Dlaczego jest zle? Powiedz mi dlaczego. Dlaczego jest zle? Dlaczego... Dlaczego nie potrafie cie zostawic? Dlaczego ty tego nie potrafisz?!

- A nie powinnaś - mruknąłem, przekrzywiając głowę.
- Nie umiem Ci Rian na to odpowiedzieć, po prostu nie umiem - odparłem.
- Bo nie znam na nie odpowiedzi - westchnąłem.