Dormitorium Chłopców 1

Słysząc pukanie do drzwi, wstałem z łóżka i założyłem skarpetki oraz buty.
Otworzyłem drzwi, a widząc strój dziewczyny, uśmiechnąłem się do siebie.
Choć raz mnie posłuchała.
- To co idziemy? - spytałem, zamykając za sobą drzwi.

Gdy drzwi sie otworzyły, spojrzałam w gore na chłopaka po czym zlustrowałam go wzrokiem. Niezle. Wsunelam dłonie do bluzy zadowolona ze nie ma zastrzeżeń do mojego stroju. Na siłowni jak zdejmę bluzę i tak nie bedzie mógł nic zrobic wiec bedzie okej.
— Tak. — powiedziałam z uśmiechem, ruszając korytarzem do wyjścia.

Next: Siłownia na drugim pietrze

Wszedłem do pokoju zdenerwowany i od razu na wejściu trzasnąłem drzwiami.
Zjadłem buty i wyciągnąłem pudełko ze słodyczami.
No cóż trudno, jutro posiedzę na siłowni cały dzień.
Położyłem się wraz z pudełkiem na łóżku i zacząłem wpychać w siebie słodycze.

Gdy stanęłam pod drzwiami jego dormitorium, bez zawahania zapukałam, czekajac az otworzy.
Poprawiłam stos ulozylonych ubrań ktory zaczął sie nieco przechylać.

Słysząc pukanie, wstałem niechętnie z łóżka.
Podszedłem do drzwi otwierając je.
Popatrzyłem na dziewczynę, a następnie przechyliłem głowę.
- Tak? - spytałem.

— To twoje rzeczy które Ci zwinęłam. Lepiej zeby rzeczy dorosłego nie mieszały sie z rzeczami dziecka. — powiedziałam beznamiętnie.
— Jeszcze sie zarażą dziecinadą albo broń Boże uczuciami.

- To chyba najgorsze zdania jakie Ci do głowy przyszły - odparłem, zabierając od niej stos ubrań - mruknąłem.
- Nigdy nie mówiłem, ze ja jestem dorosły - odparłem.

— Jako dziecko nie jestem zbyt inteligentna. Mam nadzieje ze to sie zmieni wraz z dorastaniem. — powiedziałam podając mu jego ciuchy.
— Ale tak sie zachowujesz. Jak cos jeszcze znajde to ci przyniosę. Jestem pewna ze były jeszcze bokserki ale nie znalazłam ich jeszcze. Jak bede wyrzucać rzeczy to sie pewnie znajda.

- Jak to wyrzucać? - spytałem.
- Niby po co miałabyś to robić? - dodałem, ciekaw powodu dla jakiego już teraz oddała mi swoje rzeczy.

— Skoro to moje ubrania i sposób w jaki sie ubieram definiują to czy jestem dzieckiem czy nie oraz stan mojego umysłu, to muszę to zmienic. — wyjaśniłam spokojnie.
— Jak cos znajde to ci oddam. — dodałam robiąc krok w tył.

- Rób co chcesz, ubieraj się jak chcesz, spotykaj się z kim chcesz, ja nie mam zamiaru Ci już niczego narzucać bo nie po to jestem - mruknąłem.
- Jak już mówiłem, umiesz sama myśleć, więc i sama podejmujesz decyzję - dodałem.

— Spotykać sie z kim chce? Woah... A miałam jeszcze jakas głupia nadzieje ze jednak mnie nie rzuciłeś. W zasadzie po to to tu przyszłam. Ubrania były pretekstem. No... cóż... Było fajnie. Nawet miło. Pa. — odparlam odwracając sie szybko i odchodząc korytarzem. Dobrze ze wzięłam eliksir i dorzuciłam zaklęcie. Pozniej bedzie gorzej, ale przynajmniej nie popłakałam sie przy nim.


Next: Dormitorium Ślizgonek

- Nie rzuciłem - mruknąłem.
Widziałem jak odchodzi, ale nie wiedziałem co zrobić.
Z każdym moim słowem, ona je inaczej interpretowała.

Miała rację, wiedziała jaki byłem, a mimo to dawała ze mną sobie radę.
Napisałem list do swojego dalekiego kuzyna z zapytaniem o zwierzęta, musiałem się czegoś dowiedzieć, a on najlepiej wiedział o tym.
Po kilku godzinach ruszyłem się w końcu ze swojego pokoju, by wyjaśnić sytuację.

Next > Dormitorium Ślizgonek

Wszedłem zdenerwowany do pokoju, a widząc Damona na łóżku, lekko się uspokoiłem.
- To nie dla mnie - rzuciłem w przestrzeń.
Ten związek był porażką. Mogłem zostać przy zwykłym seksie bez zobowiązań. Pieprzyć się z kim i kiedy chcę. Ale nie zachciało mi się czegoś nowego, no i proszę bardzo, MAM.

Widząc jak pojawia się przede mną kartka, miałem ochotę podrzeć ją i już nie czytać, ale postanowiłem, że przeczytam cały jej wywód.
W pewnym momencie, czytając list, wypuściłem go z rąk, nie mogąc uwierzyć co napisała dziewczyna.
Wziąłem pióro do rąk i odpisałem "Szkoda, że nie umiesz mówić takich rzeczy mi prosto w twarz, tylko poprzez listy. Rozumiem, że aż tak boisz się własnego "chłopaka", by nie powiedzieć mi tego normalnie tylko na papierze. No cóż, ale to rozumiem.
Skoro tak bardzo boli Cię każde moje słowo, to nie ma sprawy, przestanę się odzywać. Chcesz przerwy, proszę bardzo, może jeszcze Ci bilet opłacić? To też nie problem. Nie chcesz mnie widzieć? Dobrze, spakuje się i wyjadę.
Ale nie mów mi, że kłamię, bo tak nie jest. Chyba, że twoje zapewnienie o miłości było fałszywe.
PS. Jak będę wiedział, gdzie się zatrzymam to wyślę wiadomość na wszelki wypadek", a następnie podrzuciłem list.
- No Damon zwijamy się. Za długo tu nie byliśmy - dodałem i zacząłem pakować swoje rzeczy do kufrów.
Gdy od czasu do czasu znalazłem rzecz Rian, odkładałem ją na bok, by później jej oddać.

Wparowalam do jego dormitorium nie pukając nawet. Drzwi otworzyłam z takim zamachem ze uderzyły o sciane obok.
— Przysięgam ci, ze jesli opuścisz zamek to nigdy wiecej sie do ciebie nie odezwę rozumiesz?!— krzyknęłam podchodząc do niego i uderzając go w ramie.
— Jak jeszcze raz podważysz moje uczucia do ciebie to nigdy wiecej sie nie zobaczymy. Chcesz zebym mowila ci prosto w twarz?! Prosze bardzo. Lecz sie kurwa. Lecz sie Tyler bo cos z toba nie tak. Najpierw mówisz mi takie rzeczy ze mam ochotę cie do siebie przykleić na amen a zaledwie chwile pozniej traktujesz mnie jak wroga. Zdecyduj sie kutasie bo nie wytrzymam z toba! Nie chce byc tak traktowana! Albo jestem twoja dziewczyna i traktujesz mnie z szacunkiem i pozwalasz mi nadal czuć sie bezpieczna albo wracamy do dnia naszego pierwszego spotkania i poza sypialnia sie nie znamy. Decyduj Tyler. Decyduj bo ja mam juz dość. Ty sam jie wiesz czego chcesz. Chciałbys mieć mnie, rozmowy ze mna i to jak sie przy mnie czujesz, ale chciałbys tez poruchac inne. Brak seksu uderza ci do łba i wyżywasz sie na mnie. Wez sie w garść!

Gdy skończyła się drzeć na mnie, podniosłem się.
- Chciałaś przerwy, więc będziesz ją miała ile tylko zechcesz - mruknąłem i nogą zamknąłem kufer, który był w połowie pełny.
- Chcesz aby każdy Cię podziwiał, proszę bardzo, ja już nic do tego nie mam, sama będziesz sobie tych ludzi dobierala - dodałem.
- Teraz ty Rian posłuchaj co mam Ci do powiedzenia. Chcesz mieć mnie przy sobie, ale jednocześnie czuć się jak przy tych "lalusiowatych" facetach. Moje słowa, że jesteś piękna już Ci nie wystarczają. Pragniesz pokazać całej szkole jak piękna jesteś, a widząc jak na Ciebie patrzą jesteś bardziej szczęśliwa niż jesteś przez cały dzień ze mną. Już Ci nie wystarczam i szukasz adoracji u innych mężczyzn, a ode mnie przyjmujesz tylko krytykę - westchnąłem, zbierając z podłogi pojedyncze rzeczy Ślizgonki.

Rozchylilam usta slyszac jego słowa. Juz po raz kolejny po jego słowach mnie zatkało.
— Zdajesz sobie sprawe z tego co właśnie powiedziałeś?— powiedziałam prawie szeptem, wpatrując sie w punkt na podłodze skad sekundę wcześniej cos podniosl.
— Wiesz co teraz powiedziałeś?

- Przykro mi, ale to widać - mruknąłem.
- Niby masz ich zdanie gdzieś, ale tak naprawdę wcale tak nie jest i nie mam Ci za złe, że to Ci się podoba. Jednak ja nigdy nie będę tacy jak oni. Przykro mi - dodałem.

– Za to cie pokochałam Tyler. Za to ze nie byłeś taki jak oni. — powiedziałam.
— Dziekuje ze masz o mnie takie zdanie. Ze robię wszystko na pokaz...— dodałam biorac głęboki oddech z trudem. Miałam wrazenie jakby ktos zaciskał dłonie na mojej szyi, pozwalalajc mi w koncu uciec od tego wszystkiego.
— Nie chce tych rzeczy. Nie oddawaj mi ich... Czasami oddałabym wszystko żebyś był przy mnie. Żebyś mnie dotknal.. Teraz... Nie chce niczego czego kiedykolwiek dotknąłeś. — powiedziałam łamiącym sie na koniec głosem. Zaschło mi w ustach tak mocno ze poczułam drapanie w gardle.
— Żałuje ze zmarnowałam twoj czas. Nie musisz wyjeżdżać Tyler. Zostań.

- Ale chcesz abym się dla Ciebie znienił - mruknąłem.
- Czego ty właściwie ode mnie oczekujesz? - spytałem, łapiąc się za głowę.
- Nie uważam, że robisz wszystko na pokaz, ale że chcesz być w centrum uwagi - odparłem.
W tym momencie nie wiedziałem co powiedzieć, pierwszy raz tak się stało.
Ale do końca nie mogłem już nic wydusić. Jedynie położyłem z powrotem jej ciuchy na podłodze.

— Nie. Właśnie nie. Nie chce żebyś sie zmieniał. Ty juz sie zmieniłeś. — odparlam podnoszac na niego zamglony wzrok.
– Juz niczego Tyler. Juz niczego od ciebie nie oczekuje. — powiedziałam przełykając ślinę z niemałym trudem.
— Tak. Chce byc w centrum uwagi. Przyznaje. Chce byc jedyna osoba ktora widać. — przyznałam.
– W twoim centrum uwagi. Byc jedyna osoba ktora widać w twoich oczach. — dodałam.
— Tego chciałam. Odkąd cie poznałam chciałam byc tylko ja dla ciebie. Ja. — szepnelam.

- Rian mówisz, że nie chcesz, ale tylko tak mówisz, bo gdy przychodzi co do czego to masz do mnie pretensje o to jak się zachowuje - wyjaśniłem.
- A nie widzisz, że jesteś? Jesteś w moim centrum uwagi. Tylko na Ciebie zwracam uwagę. Inne przestały mnie interesować odkąd miałem Ciebie - dodałem.

— Uwierz mi ze gdybym chciała to byłabym z kims kogo owinelabym sobie wokół palca w ciagu kilku godzin. A Ciebie nie chciałam tak traktować. Po co mi ktos kto bedzie stworzony jak robot pod moje dyktando?— zapytałam retorycznie.
— Nie. Nie widze. Wiesz czemu? Bo zaczęli cie interesować inni. Ci którzy sa wokół mnie z racji tego ze nie jest to szkła tylko dla mnie i dla ciebie. Zaczęli cie interesować wszyscy. Tylko nie ja. — powiedziałam.
– Ale juz mi to nie przeszkadza. Juz nic mi nie przeszkadza. Nie bede juz do ciebie płakać i prosić o to żebyś mnie nie zostawiał. Wiesz co czułam kwadrans temu? Cholerne szczescie. Radość. Uczucie ze juz nie moze byc lepiej... Wiesz co czuje teraz? Pustkę. Bol. Złość. Przez to co powiedziałeś. To brzmiało tak jakbym była z toba ale szukała chuja na boku. Nawet nie wiesz co powiedziałeś... Złość złością... Ale powiedziałeś cos co przebiło balon...

- A mam Ci przypomnieć co ty robiłaś, gdy jakaś dziewczyna się do mnie wdzięczyła? Zdaję sobie sprawę, że źle robię, ale tak już mam. Jestem po prostu zaborczy i chcę pokazać, że jesteś moja, ale ani razu mi się to nie udało - odparłem.
- A myślisz, że ja nic nie czuję? A chwila gdy kazałaś mi wyjść..., mogę stwierdzić, że była do zniesienia w porównaniu z tą teraz - mruknąłem.

— Widzisz? WDZIECZYLA. — zaznaczyłam. — Tak robiłam. Ale potem stwierdziłam ze bez względu na to co zrobie, jesli bedziesz chciał mnie zostawic to zostawisz. I nic na to nie poradze choćbym stanęła na rzęsach. — odparlam.
— Wiem ze jestes zaborczy. I badz sobie taki. Ale nie względem... Mnie. Nie w takim sensie ze zaczynasz atakować mnie. Ja nigdy bym cie nie skrzywdziła w taki sposób. — powiedziałam nie odrywając od niego wzroku.
— A dlaczego to zrobiłam? Czy chwile wcześniej nie kazałeś mi z siebie zejść... Tonem przez ktory omal nie nie popłakałam? Do Damona nawet tak nie warczysz "Zlaź z lozka". Nigdy tak do niego nie warczałes. A do mnie potrafiłeś. Czuje ze odechciewa mi sie zyc wiesz? Żyłam dla ciebie. Żyłam toba.

- Może dlatego, że najpierw jesteś obrażona i nie chcesz powiedzieć o co chodzi, a potem pakujesz mi się na kolana, jak gdyby nigdy nic się nie stało - mruknąłem.
- To żyj dla siebie, a nie dla mnie - odparłem.

— Świetne wytłumaczenie Tyler. Szczególnie ze zachowanie płynęło od osoby ktora pol dnia byłam na eliksirze znieczulającym. Jestes genialny. Oczywiscie w przeciwieństwie do mnie bo jestem taka idiotka ze myślenie mi nawet nie wychodzi nieprawdaż?— zapytałam.
— Ja to nikt. Nie bede żyła dla Nikogo. Kiedy ostatnio próbowałam... Po prostu nie Tyler. Szkoda ze nie potrafiłeś tego zrozumiec. — powiedziałam. — Moje rzeczy mozesz wyrzucić.

- I zobacz kto się tłumaczy. Naprawdę zwalisz winę na eliksir? Wiesz on już dawno przestał działać - mruknąłem spokojnie.
- Powimnaś żyć dla siebie, a nie dla mnie. Nie będę przy Tobie całe życie i co wtedy? Zabijesz się? Bo Cię zostawiłem? To głupie i bezsensowne - odparłem, podchodząc do niej.

– Nie zwalam winy. Ale próbuje ci wyjaśnić. Przestał działac. Właśnie. W tym rzecz. — odparlam.
Zacisnelam usta na jego słowa, spinając sie gdy do mnie podszedł, zrobiłam pół kroku do tylu.
— Skoro to jest głupie i bezsensowne to ja tez. Nic o mnie nie wiesz. Bardzo chciałam żebyś mnie poznał. Ale teraz juz nie. Nie chce żebyś wiedział o mnie wiecej niz teraz wiesz.

- Więc dlaczego o nim mówisz? Eliksir nie miał już na Ciebie wpływu, co oznacza, że uczucia i emocje wróciły. Więc nie wiem dlaczego - odparłem.
- Nie Rian. Po prostu zacznij myśleć o przyszłości, a nie tylko o tym co jest teraz - mruknąłem.
- A dlaczego teraz nie chcesz? - spytałem.

— Dlatego ze wiesz jakie jest działanie człowieka po eliksirze. Zmienne zachowanie to nic dziwnego. Człowiek jest rozbity i emocjonalnie nie ułożony. — odparlam.
— Mysle o przyszlosci... Ciagle...— dodałam.
— Bo... Ja juz nic od ciebie nie chce... nie chce żebyś mnie dotykał, całował.. Nic. Bo za każdym razem gdy to robisz, co jest nagrodą, potem dostaje karę...

- Ale można nad tym zapanować o ile się chce - mruknąłem - akurat ty powinnaś to wiedzieć najlepiej - odparłem.
- Nie widać - westchnąłem.
- Nie chodzi mi o przyszłość, która zdarzy się za 5 minut, ale o tą co zdarzy się za 5 lat - wyjaśniłem.
- Rozumiem. Skoro tak chcesz to będę się trzymał z daleka od Ciebie - dodałem i odsunąłem się od niej, robiąc kilka kroków w tył.

— To jestes ślepy Rhodes. — powiedziałam wzdychając.
— Ciagle mysle i nawet mowie o przyszlosci. Ale ty nawet tego nie słuchasz. Jestes samolubny Tyler. Myślisz tylko o sobie i swoich potrzebach. A wiesz co jest najgorsze? Ze stałeś sie taki niedawno. Nie byłeś taki nawet wtedy kiedy myślałeś o tym zeby mnie zaliczyć. — odparlam.
— Tak.... Tak bedzie najlepiej. — powiedziałam.

- Bo ta twoja przyszłość jest związana ze mną - mruknąłem - Więc nie wiem czy racjonalnie myślisz o przyszłości - odparłem.
- Nie Rian. Ja jestem taki jak byłem na początku. To ty przejrzałaś na oczy i zobaczyłaś jaki naprawdę jestem - wytłumaczyłem jej.
- Dobrze, że wiesz co jest dla Ciebie najlepsze - dodałem.

— Nie. Nie Tyler. Ja od zawsze widziałam to prawidłowo. — odparlam odsuwając sie dalej.
— I nie dla mnie. Ja jestem w stanie wytrzymać z jedna osoba. To ty masz problem z którym sobie nie radzisz.

- Jak dla mnie, to wybierasz to co Tobie najbardziej odpowiada - mruknąłem.
Wziąłem głęboki oddech i zacisnąłem mocno usta.
Nie wierzyłem, że to mi powiedziała. Ale mogłem się spodziewać.
- Tak masz rację - odparłem, spuszczając wzrok.
Odwróciłem się do niej tyłem i otworzyłem kufer do którego ponownie zacząłem się pakować.

— Wiec jednak wyjeżdzasz?— zapytałam patrzac jak sie pakuje. Nie powiem ze mnie to nie ruszyło. Zabolało jak nigdy.
– To koniec?

- Chyba tego oczekujesz - odparłem, nie przestając się pakować.
- Chcesz bym trzy-trzymał się od Ciebie z daleka, a to jest najlepszy sposób na wykonanie tego. Nie widzę lep-lepszego rozwiązania niż to - mruknąłem, zacinając się od czasu do czasu.
Nie rozumiałem dlaczego tak reaguję. Odchrząknąłem mając nadzieję, że mi to minie.

— Wiesz co?— zaczelam podchodząc do niego i stając przed nim.
— Wiesz w czym tkwi problem? W tym ze nie wierzysz w czyjeś uczucia. Nie oczekuje ze je odwzajemnisz. Ale ze uwierzysz. I nie kłam ze to robisz. Inaczej byś mnie nie zostawiał. Nigdy nie zwalalbys na mnie winy o to co sie dzieje. — dodałam.
— Dzięki ze pokazałeś mi gdzie moje miejsce.

Słysząc, że do mnie podchodzi, wstałem i odwróciłem się w jej stronę.
- Rian, bo za bardzo mieszasz - mruknąłem - nie wiem co mam robić, bo cały czas zmieniasz zdanie - odparłem, cofając się parę kroków.
- Nie chcesz bym Cię poznał, nie chcesz bym Cię dotykał, ale teraz mi mówisz, że nie chcesz bym wyjeżdżał...Ja nie wiem co mam robić - westchnąłem.
- Do tego twierdzisz, że nie jestem w stanie wytrzymać z jedną osobą, tak jakby zarzucając mi, że będąc z Tobą myślałem o innych - dodałem.

— A zastanowiłeś sie kiedys czy ja wiem co mam robic kiedy wiem z iloma juz byłeś? I kiedy wiem ze po mnie bedzie jeszcze większa liczba? I kiedy wiem ze w koncu bede musiała dać ci odejsc bo ty tak nie potrafisz? Myślałeś o tym? Tak szczerze. — powiedziałam patrzac mu w oczy.
– No a nie jest tak? Ja widze jak ty patrzysz.. Na wszystkich. Widziałam jak obrzucasz dziewczyny wzrokiem. Nie mowilam nic bo nie byłam pewna czy ty robisz to w ogole świadomie...

- Nie, nie myślałem o tym - odparłem.
- A niby co masz robić, wiedząc z iloma byłem? Naprawdę się nad tym zastanawiasz? Po co? - spytałem.
- Twierdzisz, że będąc z Tobą myślałem o innych? Naprawdę? Akurat tego się po Tobie nie spodziewałem - mruknąłem.
- Jak niby patrzyłem na nie? I kiedy tak było? Co ty w ogóle opowiadasz? Wiesz co...

— Po to ze wiem ze jestem tylko kolejna taka...— odparlam nie patrzac na niego.
— Ja tez sie po tobie nie spodziewałam wielu rzeczy. — powiedziałam wstrzymując oddech.
— Szczególnie tego ze powiesz ze szukam adoracji u innych kiedy ja odsyłam kazdego z kwitkiem. Nie ubieram sie i nie zachowuje tak dla innych. Tylko dla ciebie. Nie zeby to ich ruszać. Tylko ciebie. Ale tego tez nie wiedziales. — szepnelam.
— Mysle ze jedno z nas powinno pozbyć sie tego wszystkiego z pamięci.