Dormitorium Chłopców 1

— Nie wiem.— odpowiedziałam logicznie.
— Chce żebyś wiedział ze to nie ja cie zostawiłam...— dodałam.
— Ze to nie moja wina..

- A co, że niby ja Ciebie? - spytałem.
- Zdecyduj się albo mówisz, że mnie nie znasz albo znasz - mruknąłem skołowany jej tokiem myślenia.

— Dobrze. — odparlam podnoszac sie do siadu.
— Moze jednak lepiej bedzie jak pójdziesz spac...— burknelam, mrużąc oczy by odszukać swoje ubrania.

- No ja Cię Rian nie rozumiem - mruknąłem.
- Niedawno mówiłaś mi, że mnie nie znasz, a teraz mówisz, że nie ty ze mną zerwałaś? Czy ty widzisz w tym sens? - spytałem.

— Nie wiem... Mam wrazenie jakby ktos siedział mi w głowie...— jeknelam łapiąc sie za włosy.
— Ja juz nic nie wiem... Co ja tu robię w ogole...

- Właśnie widzę, że nie wiesz - mruknąłem.
- Idziesz spać - odparłem i chwyciłem ją w talii, a następnie pociągnąłem wją swoją stronę, tak że bjej plecy opadły na materac.

— Nie... I tak przy tobie nie zasnę. Ide do... do domu. — mruknelam gdy pociągnął mnie na lozko.
— Ja nie wiem co tu sie dzieje...

- Już nie raz zasypiałaś - mruknąłem spokojnie, zamykając oczy.
- Więc teraz też Ci się uda - dodałem.

— Ale nie chce spac...— powiedziałam.
— Nie mozesz mnie zmusić. Nie masz do mnie prawa..

- Dobrze - mruknąłem - Zmuszać Cię nie zamierzam - odparłem - Nie chcesz to nie śpij - dodałem i odparłem brodę na jej ramieniu, ponownie zamykając oczy.

— A ty?— zapytałam.
— Bedziesz spał?— dodałam zerkając na niego.
— Teraz?

- Tak, zamierzam spać - odparłem.
- A niby co mam robić? - spytałem.

— Nic. — powiedziałam cicho.
— Dobranoc. — odparlam i odwrocilam sie na drugi bok by znaleźć sie na krawędzi lozka i przytulić do poduszki.

- Powiesz mi o co tym razem Ci chodzi? - spytałem, czując jak się ode mnie odsuwa.
- Dlaczego niby mam nie zasypiać? Coś chcesz mi powiedzieć?

— Nie. Nic. Spij. — powiedziałam czkając cicho.
— Dobranoc Rhodes. — dodałam nie zamierzając kontynuować rozmowy ktorej nie chciał.

- Rian, gdy zaczynam rozmowę mówisz mi że nic nie wiesz, nie pamiętasz i inne takie, to powiedz mi o czym mamy gadać? - spytałem.
- O tym co robiłaś przez te 3 dni? O tym ile chłoapaków się za Tobą ugania? Czy o tym że nie radzisz sobie z jakimś materiałem?

— Jesteś podłym człowiekiem Tyler. — powiedziałam.
— Przy tobie jestem aniołem. Jestes najpodlejszym człowiekiem jakiego znam. Gorsi sa Twoi rodzice.

- Nawet przy mnie aniołkiem nie będziesz - mruknąłem.
- A co do moich rodziców, to co o nich wiesz? Bo widzę, że to chyba jedyny temat na jaki coś wiesz - odparłem.
- Dobra byłaś w sali narad w listopadzie, już nawet mniejsza o to jak Cię niby znaleźli i zabrali tam, ale co tam robiłaś? - spytałem

— No nie wiem... Moze pojechałam tam z rodzicami?— powiedziałam z jadem w głosie.
— I co przepraszam miało znaczyć to ze nawet przy tobie nie bede aniołkiem?— zapytałam podnoszac sie do siadu z lekkim wysiłkiem.
— I co ma znaczyć to "niby"?— dodałam.
— Wiec twoim zdaniem zmyślam tak?— prychnelam.
— Pierdol sie. Choćbym miała umrzec bez ciebie, to nigdy sie z toba nie zejdę. — powiedziałam zsuwając nogi z lozka i wstając z niego. Zataczając sie po dormitorium, ruszyłam do swoich ciuchów by wyjsć z tego piekła.

- Chcesz mi powiedzieć że moi rodzice przyjeli do rezydencji całą rodzinę Shin...Taaa jasne, no oczywiście, przecież nasze rodziny przychodzą do sobie raz w tygodniu na popołudniową herbatkę - mruknąłem.
- Na zejście nawet nie liczyłem skoro mnie nie pamiętasz to chyba nie ma sensu - odparłem.
- Więc mówisz, że pojechałaś ze swoją rodzinką do mojej rezydencji, tak? To powiedz mi jak tam niby się dostaliście, bo wiesz nie każdy może ją zobaczyć, jest silnie chroniona - dodałem.

— Nie sądziłam że kiedykolwiek bedziesz mnie miał za kłamczuchę. — powiedziałam podnoszac z podłogi swoje spodnie za drugim razem dopiero.
— Istnieje cos takiego jak proszek fiuu. I zaproszenie. A raczej odpowiedz na zaproszenie. Napisz do mamusi. Niech ci przy okazji powie jak in sie u nas podobało. — powiedziałam przez łzy, czujac sie jeszcze gorzej niz po wypiciu ognistej.
— Nie wierze w to ze mi nie ufasz. Jesli sadzisz ze to zmyslilam to w porządku. Niech bedzie. Cały ten nasz związek tez nim był. Nie powiedziałeś mi ze jestes z kims zaręczony. Ale teraz mnie tez juz to nie obchodzi. Dzięki tobie za rok mnie tu nie bedzie ale za to bede cudowna żona jakiegoś kretyna. — powiedziałam probujac ubrać sie jak najszybciej ale to nic łatwego kiedy widzi sie podwójnie.

- Rian no uspokój się - mruknąłem, wstając z łóżka i podchodząc do niej.
- Przecież mówiłem Ci, że mam wybraną już żonę - odparłem, przytulając ją od tyłu.
- Ufam Ci, ale wiesz jakie stosunki mają do siebie nasze rodziny i trudno mi uwierzyć, żeby nagle moi rodzice spotkali się z twoimi - odparłem.
- Dlaczego mówisz, że przeze mnie masz narzeczonego? - spytałem, kołysząc się lekko z Rian na boki.

— Jestem spokojna. Juz zawsze bede spokojna. Teraz chociaz wiem co o mnie myślisz. Spodziewałabym sie po tobie wszystkiego. Ale nie tego ze nie wierzysz w to co mowie. Wiem. Ale jesli chodzi o ich "ukochane" dzieciaczki, sa w stanie skrzywdzić każde z nich byleby sie nie spikneli. — odparlam.
— Normalnie. Podziękuj rodzicom. To ich pomysł zeby wydać mnie za maz.

- Rian przepraszam, nie myślałem, że są w stanie pogodzić się z wrogiem, by zniszczyć mi życie - odparłem, kładąc podbródek na jej ramieniu.
- A niby co teraz robię? - spytałem - Wierzę Ci Rian, naprawdę, tylko nie potrafię zrozumieć jakim cudem o nas wiedzą, w sensie słowa twojej matki to jedno, ale nie słuchali by się jej - mruknąłem.

— Nie wiem. Nie obchodzi mnie to. — powiedziałam.
— Zwodziles mnie wiedząc że i tak nigdy nie będziemy razem. Juz od dawna wiedziales co sie szykuje. Nawet zanim przedstawili ci twoja zone, wiedziales ze to nastąpi. Trzeba było mi to powiedziec. Im wcześniej byśmy sie rozstali, tym mniej by bolało. Ale to juz nieważne... Choćbym wiedziała ze zapłacze sie za toba na smierć, nie chce z toba byc. Juz mi ulozyles zycie.

- Skoro twierdzisz, że wiedziałem to chyba masz rację nie mamy o czym gadać - odparłem, odsuwając się od niej.
- Wiesz co myślałem, że mnie słuchałaś mnie gdy Ci o tym mówiłem, ale jak widać się przeliczyłem - mruknąłem.
- Postaram się coś zrobić z tym twoim ślubem, myślę że moi rodzice będą mieli sporo do powiedzenia w tej sprawie - dodałem, siadając na łóżku.

— Słuchałam! Słuchałam kazdego twojego słowa! Chlonelam każde jak głupia z nadzieja ze kiedykolwiek mnie pokochasz! Powiedziałeś ze jesli bie bedziesz miał dziewczyny do 19 urodzin to sami ci kogos znajda! 19 lat skończyłeś PRZED wakacjami. PRZED naszym spotkaniem. W momencie kiedy cos zaczęło sie miedzy nami dziać ty JUŻ wiedziales co moze nastąpić! Nie wypieraj sie teraz bo pamietam każde twoje słowo w tej sprawie! Łudziłam sie ze kiedykolwiek usłyszę z twoich ust szczere "kocham cie"! Ale to nigdy nie nastąpiło i nie nastąpi! Kiedy za którymś razem po moim kolejnym "kocham cie" powiedziałeś "wiem, ja ciebie tez", przez moment myślałam ze zwariuje ze szczęścia! Ale ty... Ty nawet nie zwróciłeś uwagi na to ze to powiedziałeś... Nawet nie pamietales... Ty.. Ty.. Ty... Ugh... Przez ciebie zachciało mi sie zyc! Przez ciebie poczułam sie cos warta. Ale juz teraz wiem ze jestem gowno warta. Masz nic nie robic. Jak tylko moj "kochany" przyszły wroci, bardzo chętnie go poznam. I choćby był największym chujem na ziemi ktory bedzie mnie zdradzał, wyżywał sie na mnie i traktował jak śmiecia, zostane z nim do konca swojego zycia!

- Mówiłem Ci od początku, że nie masz prawa się zakochać, a co zrobiłaś? Chyba nie muszę mówić - stwierdziłem.
- Chciałaś usłyszeć "kocham Cię" ale nie usłyszałaś, no przepraszam że nie umiem kłamać. Ciekawe co byś za następny cel sobie obrała - mruknąłem.
- Szkoda, że tak nisko się cenisz - odparłem.

— No tak. Przeciez to moja wina. — powiedziałam juz nie powstrzymując fali płaczu. Schowałam twarz w dłoniach wyjąc na głos, bez opamiętania.
— Tak cholernie cie kocham... I nienawidzę..

- A niby czyja jak nie twoja? - spytałem.
Słysząc jednak jej szloch nie umiałem usiedzieć w miejscu, więc od razu do niej podszedłem i ją przytuliłem.
- A kto Ci usunął pamięć? - spytałem, zdając sobie sprawę że większość już pamięta.

— Jaka pamięć? Przeciez nikt mi nie usunął pamięci... Czemu ciagle to mówisz?— zapytałam.
— Nie przytulaj mnie... Robisz to bo ci głupio. A ja nie potrzebuje niczyjej zasranej litości..

- To skąd wiesz, że byliśmy razem? - spytałem.
- Chyba, że ty udawałaś i tak naprawdę wszystko pamiętasz - mruknąłem.

— Co udawałam? Wiesz co... Jestes niemożliwy...— powiedziałam nie rozumiejąc co tym razem wymyślił.
— No przeciez byliśmy razem! — krzyknęłam zdezorientowana.

- Kuźwa no - warknąłem.
- W pierwsze 2 dni nowego roku udawałaś, że jestem dla Ciebie obcym facetem - mruknąłem.
- Masz jakieś rozdwojenie jaźni czy robisz ze mnie debila? Bo śmieszne to ani trochę nie jest - odparłem, puszczając ją.

Spojrzałam na chłopaka marszcząc brwi.
— Nie było mnie tu przez pierwsze...— zaczelam urywajac w połowie zdania. Byłam tu zaraz po nowym roku...
— Nie mam rozdwojenia jaźni..— powiedziałam powoli.

- Tak, masz rację wyobraziłem sobie Ciebie. No tak przepraszam - mruknąłem, przewracając oczami.
- Jeszcze wczoraj mówiłaś, że naplułabyś na mój grób, że przyszłaś na siłownię, by wybrać sobie faceta do nocnych zabaw. Ja już nie wiem co Ci tam zrobili, ale to już mnie przerasta - odparłem.

Jego słowa podparte tym co pojawiło sie w mojej głowie sprawiły ze ugięły sie pode mna nogi. Opadłam na kolana, wpatrując sie tępo w przestrzeń.
No tak...
— To... Nie przejmuj sie tym. — powiedziałam cicho.
— T-to jest moja s-sprawa juz... Nie musisz sie tym męczyć... Wystarczy ze bedziesz udawał ze mnie nie znasz... Bedzie ci łatwiej..

- Łatwiej? - spytałem.
- No raczej nie - odparłem - Wiesz co najgorsze jest gdy się zastanawiam jak mam z Tobą rozmawiać i kiedy robisz ze mnie idiotę, a kiedy nie. Raz mówisz tak jak na pierwszym spotkaniu, a raz jak po tym jak wyjechałaś z matką. Już nawet nie wiesz której wersji chcesz się trzymać - dodałem.

— O czym ty znowu bredzisz?— zapytałam chowajac twarz w dłoniach. Walczyłam ze sobą zeby nie rozpłakać sie przy nim. Ale świadomość ze odbierają ci pamięć tylko dlatego zeby cie z kims rozdzielić, nie jest łatwa do przełknięcia. Przycisnelam dłonie do twarzy zeby nie wydać z siebie żadnego dźwięku.

- Jeju Rian, jak to o czym bredzę? Powiem Ci, że o niczym - mruknąłem.
- Co ma Ci powiedzieć, hmm? Co chcesz ode mnie usłyszeć? Że niedawno traktowałaś mnie jak każdego innego w tej szkole, a teraz jakbym był wyjątkiem? Że do niedawna twierdziłaś, że twojej matki nie było w szkole? Co chcesz cholera usłyszeć? - spytałem.

Pokręciłam gwałtownie głową.
— Nic... Nic nie mow Prosze..— powiedziałam.
— Przepraszam za wszystko. Juz nie bede ci wiecej sprawiać kłopotów. Przysięgam... — dodałam zbierając siły zeby podniesc sie z podłogi.

- O nie, nie. Tak szybko mnie się nie pozbędziesz - mruknąłem, patrząc na nią.
- Powiedz mi co Ci jest, a wtedy możesz sobie iść gdzie chcesz - dodałem.
- Chyba mam prawo wiedzieć dlaczego się tak zachowujesz - wyjaśniłem.

Znow pokręciłam głowa. Powoli wytarłam mokra twarz po czym podniosłam sie z kolan, ledwo łapiąc równowagę. Zmrużyłam oczy i schyliłam sie by podniesc swoj top z podłogi.
– Udawaj ze nie istnieje. Ja w zamian nie bede ci sie pokazywać na oczy. Nawet nie zauważysz ze jestem w szkole.

- Ostatnio sama chciałaś bym nie wchodził Ci w drogę - odparłem.
- Powiedz mi co się dzieje? Dlaczego masz 2 twarze? - spytałem, patrząc na nią.
- Chcę wiedzieć - dodałem.

— Nie mam dwoch twarzy...— powiedziałam.
— Nasi rodzice stwierdzili ze łatwiej bedzie usunąć pamięć mnie niz tobie bo ty nie bedziesz walczył. — dodałam.
— Przepraszam za wszytko. Za całe to zamieszanie. Wiecej nie pokaże ci sie na oczy.