Dormitorium Chłopców 1

— Dlaczego jej nie znasz? Wiec dlaczego chcesz ze mna byc mimo tych sprzeczek, kłótni i awantur Hm? — zapytałam nie rozumiejąc nadal tej jednej rzeczy.
— No po co ja Ci potrzebna?

- Bo przy Tobie jestem szczęśliwy - odparłem - A nigdy nie byłem. Miałem jedynie chwilowe szczęście, które czerpałem z seksu i dlatego jestem od niego uzależniony - mruknąłem.
- To chciałaś wiedzieć? Jesteś pewna że chcesz mnie poznać? - spytałem.

— Tak chce. — powiedziałam bez wahania, wpatrując sie w niego.
— Chce poznać takie właśnie rzeczy. Szczere. Przede mna nie musisz sie chować za maska. Przede mna masz ją zdejmować.

- Po to by Ci pokazać jakim potworem jestem? - spytałem, zakładając ramię na ramię.
- Byś pewnego dnia, znienawidziła mnie? Chyba tego nie chcę - odparłem.
- Wolę być uznawany z jednej strony za dupka, a z drugiej za miłą osobę - dodałem.

— Uważasz siebie za potwora?— zapytałam niedowierzając.
— Może opinie pozostawisz mnie co? Nie będziemy mogli byc ze sobą jesli będziemy grać ciagle. Z góry zakładasz moje reakcje. Nie wiem co pomyśle. Ale chyba warto dać mi te szanse tak? Jesli mamy nadal przed sobą udawac to ja wole cierpieć. Bo nigdy nie bede mogła powiedziec ze cie znam..

- Znam się od dzieciństwa, robiłem rzeczy o jakich raczej nie chcesz wiedzieć od obcej osoby, a co dopiero od kogoś kogo kochasz - mruknąłem.
- Nie chcę pewnego dnia usłyszeć, że tak naprawdę zmarnowałaś sobie czas będąc ze mną, że jestem okropny - odparłem - Chcę być w twoich oczach nadal widzianym dobrą osoba, która nie radzi sobie z cieniami przeszłości - odparłem.

– Naprawde myślisz ze to co robiłeś w przeszłości, wpłynie na moje uczucia? Naprawde sadzisz ze jestem az taka płytka?— zapytałam prychajac.
— Chce wiedziec. Inaczej zawsze to bedzie nam przeszkadzało Tyler. Nie chce udawanego ciebie. Chce sama stwierdzić czy jestes dobry czy zły czy to wszystko co zrobiłeś było błędem.

- Nie mówię, że wpłynie na twoje uczucia. Ale będziesz mnie inaczej postrzegała niż teraz - mruknąłem.
- Dobrze Rian niech tak będzie, ale w takim razie Ciebie też to dotyczy - dodałem.
- Na pewno jest coś, czego się obawiasz - stwierdziłem.

— Obawiam sie tylko jednej rzeczy Tyler. Ale ty juz wiesz co to. — powiedziałam zakładając włosy za ucho.
— Wbrew... Pozorom moje zycie... Nie było w nim czasu.... Inaczej. Nie było w nim chęci na robienie głupot. Głupich rzeczy. Na popełnianie błędów...

- W takim razi cholernie Ci tego zazdroszczę - mruknąłem.
- Też bym chciał tak powiedzieć - dodałem.

— Nie chciałbys. Uwierz mi ze zalowalbys. — odparlam.
— Gdybyś miał opinie wariata tylko dlatego że masz prywatnego terapeutę to na pewno byłbyś szczęśliwi...— powiedziałam krzywiąc sie.

- Żałujesz, że nie robiłaś głupot? - spytałem.
- Bo ja Rian, żałuję, że je zrobiłem - mruknąłem.
- Szczerze? Miałbym to gdzieś. No chyba że osoby bliskie by też tak mówiły. Poza tym jesteś dość znana u siebie więc się nie dziwię, że miałaś - dodałem.

— Że miałam opinie nawiedzonej czy ze miałam terapeutę?— zapytałam.
— Bo terapeutę miałam od 11 roku zycia. — odparlam.
– Fajnie nie? Umawiałeś sie kiedys z psychiczną?

- To, ze miałaś terapeutę - mruknąłem.
- Kiedyś musi być ten pierwszy raz - odparłem.
- Czy mogę Cię dotknąć, czy dalej mam stać jak kołek? - spytałem.
- Poza tym skoro miałaś od takiego wieku terapeutę...Czekaj ale normalnie miałaś 11 lat? Czy jednak miałaś 10 lat? - dopytałem.

— Normalnie 11. — parsknelam śmiechem.
— Widywałam sie z nim prawie codziennie przez 4 lata. — odparlam.
— I tak. Mozesz.

- Czyli 7 lat temu, tak? - upewniłem się.
Chwyciłem ją za rękę i pociągnąłem w stronę kanapy. Gdy byłem już przy kanapie puściłem jej rękę i poczekałem, aż usiądzie, a wtedy ponownie dzisiejszego dnia położyłem się na niej, tym razem na jej kolanach.
- Dlaczego tylko 4? - spytałem.

— Tak. Dokładnie. — odparlam. Scisnelam lekko jego dlon gdy pociągnął mnie w stronę kanapy na ktorej usiadłam. Wysunęłam dłonie z rękawów i zaczelam go głaskać po włosach gdy ułożył głowę na moich kolanach.
— Amm... Bo potem chciałam sie zabic no i stwierdziliśmy ze chyba był kiepski.

Czując jak wplata palce w moje włosy, zacząłem cicho mruczeć z przyjemności. Uwielbiałem, gdy to robiła, wtedy kompletnie zapominałem o otaczającym nas świecie, byłem tylko ja i Rian.
Jednak słysząc jej kolejne słowa, gwałtownie uniosłem się na łokciach.
- Dlaczego chciałaś to robić? - spytałem.
- Co sie w ogóle działo, że w wielu 11 lat poszłaś do terapeuty? - popatrzyłem w jej oczy z przerażeniem.

Wzruszyłam ramieniem, patrzac na niego gdy nagle sie podniosl.
— Nie chciałam chodzic do szkoły. Nie chciałam w ogole... funkcjonować. O. Tak po prostu. Chyba brakowało mi rodziny w domu. Ciagle przebywałam ze służba. A potrzebowałam rodziców. Tak mysle... Nie wiem. — westchnęłam.
— Dlaczego chciałam to zrobic? Nie wiem. Po prostu stwierdziłam ze wystarczy.

- Nie możesz tak myśleć - odparłem, ponowni się na nią kładąc.
- A do szkoły to, żadne dziecko nie chce chodzić - zaśmiałem się cicho - Bo gdyby chciało to wtedy do egzorcysty należy odesłać - dodałem, próbując jakoś rozluźnić atmosferę.

— Oho! Widze specjalistę!— zasmialam sie, podlatują zmianę tematu.
Zaczelam go dalej głaskać po włosach.
— To właśnie przez to nie było mnie w Hogwarcie od początku.

- To ty nie wiedziałaś, że jestem psychologiem? - spytałem, udając zdziwienie, jednak szybko się uśmiechnąłem, nie mogąc się powstrzymać.
- Głaszcz mnie tak zawsze - mruknąłem, przymykając oczy z przyjemności.
- Zbyt wiele nie ominęłaś. Poza tym, mnie też od początku nie było - dodałem.

— Naprawde? Ginekolog i psycholog w jednym?! No szok. — odparlam z uśmiechem.
— Moge cie tak głaskać do konca zycia. — dodałam cicho.
— Dlaczego?

- No widzisz, jak dobrze trafiłaś. Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze trener osobisty - zaśmiałem się.
- Chyba by Ci ręce odpadły - zachichotałem cicho.
- Mówiłem Ci, ze zmieniałem szkoły - odparłem.

— To glaskalabym cie czymkolwiek. — odparlam.
— No tak... Ale myślałam... w sunie to sama nie wiem...— westchnęłam zrezygnowana z lekkim mętlikiem w głowie.

- No o czym myślałaś? - spytałem.
- Wiesz, że zmieniałem szkoły ze względu na to, że nie było juz dziewczyn z którymi mogłem się pieprzyc - mruknąłem - więc co jeszcze chcesz wiedzieć?

— A No tak... Zapomniałam o tym. — odparlam.
— Nie mogłeś robic drugiej tury czy cos?— zasmialam sie.
— Hogwart tez byś opuścił?

- Nie Rian, nie robię drugich tur - odparłem.
- Zakładam, ze tak...W sensie nie wiem czy byłbym tu więcej niż 2 miesiące. Albo nie, inaczej Ci to powiem. Zostałbym tutaj maksimum 2 miesiące - dodałem.

— To chyba dobrze ze nawinelam ci sie na drogę. To znaczy dobrze dla mnie. — powiedziałam z lekkim uśmiechem.
— Dzięki temu jestes ty dłużej i doprowadzasz innych do białej gorączki i orgazmu.

- Dobrze, ale nie tylko dla Ciebie - mruknąłem, otwierając na chwilę oczy i patrząc na nią z dołu.
- Jak na razie do orgazmu doprowadzam tylko jedną osobę i niech tak zostanie - stwierdziłem.

— Tak ci sie tylko wydaje...— pokręciłam głowa.
— Ludzie reagują na ciebie rożnie... A jak jestes zbyt zajęty nakręcaniem mnie w miejscu publicznym to juz w ogole...

- Czy ja wiem czy różnie - mruknąłem.
- Po prostu patrząc na Ciebie widzą kim musiałyby być, aby znaleźć się blisko mnie...I nie zamierzam zrezygnować z nakręcania Cię, bo mi się to podoba i mam gdzieś czy ludzie to akceptują - westchnąłem.

— A ja?— zapytałam zaczepnie.
— A co jesli ja tego nie akceptuje?— uniosłam lekko brew.
— Hmm cwaniaczku?— dodałam nachylając sie do niego.

- To, to zaakceptujesz skarbie - mruknąłem i podniosłem się by cmoknąć ją w usta.
- Nigdy z tego Rian nie zrezygnuje, chyba że tysiąc razy byś mnie odepchnęła i powiedziała, że to Ci się nie podoba, wtedy bym przestał - stwierdziłem

— Nie powiem. — zapewnialam szczerząc sie lekko do niego gdy mnie cmoknal.
— Cieszę sie ze cie mam. — wyznałam prostując sie.

- Nie wiem czy to samo powiesz za kila dni, więc chyba nagram sobie te słowa - odparłem z lekkim uśmiechem.
- Co jakbym Ci powiedział, że mam dziecko? - spytałem. Nie chodziło o to, ze mam, bo nie mam, chciałem jednak zobaczyć jej reakcję i trochę się pośmiać.

— Za kilka dni powiem to samo. — powiedziałam cmokajac go w czoło i prostując sie szybko.
Na jego kolejne słowa zaschnelo mi w gardle. Wzrok zawiesiłam na jego włosach, na moment przestajac go głaskać. Przełknęlam ślinę z trudem, nieświadomie marszcząc czoło. Po chwili znow zaczelam go głaskać.
— Zapytałabym... Ile ma lat.. Czy to chłopiec czy dziewczynka... Czy masz... Nic. To wtedy nic. — odparlam chrzakajac krótko.
Byłam troche zdezorientowana i zszokowana. A co jak lubił dzieci? I to przez to ciagle sie kłócimy? Bo on wie ze jestem bezużyteczna?

- Mam taką nadzieję - odparłem.
Leżąc na niej czułem jak całe jej ciało się spina.
Liczyłem, ze mnie wyśmieje, albo powie, że ma okropnego ojca, czy coś w tym stylu, jednak w tym momencie najbardziej bałem się, że znów będziemy się kłócić, więc chwyciłem ją za dłoń i przycisnąłem do miejsca, gdzie znajduje się serce.
- Rian, ale nie mam. Po prostu myślałem, że inaczej zareagujesz. Nie gniewaj się na mnie - mruknąłem, patrząc błagalnie w jej oczy.

Spojrzałam na jego twarz gdy poczułam pod dłonią mocne bicie jego serca.
— Nie patrz tak na mnie.. Nie gniewam sie. Przysięgam. — powiedziałam całując go w usta przeciągle.
— Przepraszam... Za moje zachowanie. Wiesz ze zazwyczaj nie jestem taka sztywna..— dodałam cicho.

Trochę się uspokoiłem po jej słowach i oddałem pocałunek, gdy tylko złączyła nasze usta.
- Kochanie, nie masz za co przepraszać - mruknąłem nie puszczając jej dłoni.
- I nie jesteś sztywna - dodałem.
- Nie chciałem niczym Cię urazić - stwierdziłem.

— Nie uraziłes. Spokojnie. — powiedziałam.
— Zle zareagowałam. Ale to tylko dlatego ze tyle rzeczy ostatnio sie działo...— dodałam wzdychając.

- Źle byś zareagowała, gdybyś powiedziała " Super, ekstra, chce je poznać" - odparłem.
- Więc wcale źle nie zareagowałaś - mruknąłem.

— Nie... Raczej nie chciałabym go poznawać...– odparlam od razu.
— Masakra...— powiedziałam lekko sie wzdrygajac.
— Bedziesz tak leżeć? Tak w ogole...

- Wiem, nie lubisz dzieci - stwierdziłem i westchnąłem na jej kolejne zdanie.
- Nie, nie już wstaję - mruknąłem i podniosłem się z jej kolan.

— Nie... to... Nie o to chodzi. — odparlam.
Gdy tylko sie podniosl, rzuciłam sie na niego i objęłam czym sie da jak koala.
— Od razu lepiej.